Chapter 5

Walang kahit anong balita akong nakita nang buksan ko ang cellphone para maghanap ng impormasyon sa kung ano talagang nangyayari. 

Nakakainis! Bakit hindi man lang sila nagbibigay ng balita? Ngayon pang sobrang kinakailangan ito ng lahat, saka naman sila mananahimik. Anong gusto nilang mangyari? Hayaan kami ritong walang kaalam-alam? Hayaang sugurin ng kung anong nilalang ng walang kamalay-malay?! 

And it will all boils down to us, dying! Wala silang pakialam. Hinihintay lamang nilang mangyari 'yon. At iyon ang mas nakakatakot. They cease to care. They choose to just standstill. People who have the means to save you, wants you gone.

I don't know but I suddenly feel unwanted resentment, I wanted to curse them to better be silent for all future time. Damn, I'm not usually like this, I hate to hate. And this situation urge me to be someone bold.

Hindi ko alam kung paano nalaman ng barangay namin ang tungkol dito, sa mga pangyayari, sa mga maaaring mangyari. 

Hindi ko rin alam kung totoo ba, pero siguro hindi naman sila matatakot ng ganon, hindi naman sila mababahala ng ganon para lang sa wala. Mas mabuti na rin na maniwala upang makapaghanda.

I was intently scrolling through my newsfeed for some news. I wanted to know what has happened, how it turned out this way or ask why are we even in this situation. I need to know everything about it. And right now, it isn't just out of my curiosity but to help myself figure out how should we get through this. Kasi paano ko magagawan ng paraan ang isang bagay kung wala naman akong kaalam-alam sa kung ano ba ang bagay na iyon? I need to know so I could find ways how to work it all out.

Malaking tulong na sumali ako sa isang grupo kung saan madaming nilalabas na balita ngayon tungkol sa nangyayari at dahil doon ay nakumpirma kong totoo nga.

Totoo nga na anomang oras mula ngayon ay may darating na mga nilalang na maaaring tumapos ng buhay ng mga taong naninirahan dito. And I'm afraid that this will lead to the end of our world.

Now, I wonder how they will get here? Will they run their asses and get every people coming their way bitten until they get here? Or someone will gonna be behind the sudden distraction, playing the antagonistic kind of a role? Kagaya ng sa mga napapanood ko. Dinadala nila sa isang lugar ang isang sombi upang makapanghawa ng marami pang tao. They make people suffer because perhaps it looks good in their shitty eyes.

Is there really a fun knowing someone is suffering? I suddenly want a robustious punch in their faces hoping it could knock some senses in them.

I don't understand why someone will want to watch people suffer, they spend millions to make it so they are able to do what pleases them.

Hindi ako makapaniwalang magtatapos ang lahat dahil lamang sa ating mga naninirahan sa mundong dapat ay ating inaalagaan, na dapat ay ating pinapahalagahan. Kung sino pa yung nanginginabang, siya pa ang magiging dahilan ng pagkasira. 

Oo nga naman, nagsimula ang lahat dahil sa ating mga tao at hindi na dapat ako magtataka kung tao rin ang tatapos sa lahat.

Kailan man ay hindi ko pinahalagahan ang bawat araw na nagdaraan. I spend my day reading what I think is sensible thing, locking myself inside my room and choosing to just be alone rather than going out and having fun with friends. I'm never a type who find solace outside, even when I'm with Mira or Jani or with my cousins, I just know that I'm fine alone and I don't think I need the company of others. This four cornered room has been my refuge and the books, music and cellphone are my only company. 

I'm not good at socializing reason why I doesn't have lots of friends and it's okay.. or so I thought.

Because of my antisocial ass, I'm not able to see the beauty outside. I'm not able to know how fun it is to wander with friends, to get wasted or to be alive. I'm not able to come to certain occasions, partying. I'm not able to do it all because I always choose what I thought would do me good.

I shouldn't have wasted my life on something but living. I felt sorry for myself for being alive but not actually living. Yes, being alive doesn't always mean living. There's a thin line between the two. 

Hindi ko inasahang ngayon ay pagsisisihan ko iyon. At hindi ko rin inaakalang pananahanan ako ngayon ng sari-saring mga tanong. 

Paano kung mas pinagbutihan ko yung pag-aaral ko? Siguro hindi ako matatawag na weirdo, na imposible dahil syempre may maipagmamalaki ako at hindi lang kung anong kababalaghan ang nalalaman ko katulad ng inaakala nila. Sana rin pala pinili kong sumama nalang sa lahat ng naging lakad ng mga kaibigan ko at hindi puro pagmumokmok lang ang ginawa sa apat na sulok ng kwarto na 'to, e 'di sana nakakasabay ako lagi tuwing nagku-kuwentuhan sila, e 'di sana kasabay ko silang tumatawa at hindi ako laging out of place kapag kasama ko sila. 

It should have been a better life living, if ever.

And now I've come to realize that having a life is getting up and finding where you really want to be, getting out of your comfort zone even if it means new community and maybe another painful memory, and clearly I am unable to do it all because my introvert self always takes over me.

I run out of time.

Bigla kong naalala ang mga magulang. My late parents once told me how time is free, but it's priceless. They told me that I can't own time but I can use it, I can't keep it but I can spend it. Kapag ang oras ay lumipas na, hindi ko na kailan man Ito maibabalik. I learned that time is important but then, despite knowing it, my damn ass chooses not to care.

I can only hope that despite being a bit too late now, I hope I can somehow twist things and make right decisions.

Napatingin ako sa kapatid ko. Tulala siyang nakatingin sa labas ng bintana. I can see the unwanted emotion plastered on her face. Siguradong takot na takot pa rin siya kahit na bahagyang tumahimik na ang paligid. Wala na kasi akong marinig na ingay mula sa mga tao sa labas. Hindi ko alam kung anong nangyari pero sana ang katahimikan nila ay dahil maayos na ang lahat, wala na ang banta.

Marose. Ang nakababata kong kapatid na walang magawa kung hindi ang buwesitin at kalabanin ako sa halos araw-araw. Mapait akong napangiti. 

Hindi ko inakalang mas gugustuhin ko ang awayin niya na lang ako, buwesitin niya nalang ako at inisin kahit pa oras-oras, mas gugustuhin ko iyon kaysa mawala siya. Mas pipiliin ko iyon kaysa hindi ko na siya maramdaman. Mas kakayanin ko ang pang-asar niyang mukha kaysa ang 'di ko na siya makita pa.

Kahit pala hindi pang-magkapatid ang naging turingan namin sa nakalipas na mga taon ay mahal ko pa rin siya, ang bunso namin.

Kaya kong gawin ang lahat para maging maayos lang siya, upang maging ligtas and I realized it just now.

Ngayon nauunawaan ko na. If only I had known what I know now.

Minsan talaga kung ano pang inaasahan natin, 'yon ang hindi mangyayari at hindi iyon kailan man naging katuwa-tuwa.

Napabuntong hininga ako. And even my breathing is shaking! 

Napailing ako. Hindi ito ang oras para panghinaan ako ng loob. May kapatid pa akong nangangailangan ng aking lakas. 

I guess this is what they called the calling. Panahon na para magpaka-ate ako. Ate. Kailanman ay hindi ako natawag ng ganon at kailanman ay hindi ako nagreklamo, sabi ko ayos lang. Pero gusto ko lang malaman, ano kayang pakiramdam na matawag ng ganon? Will there be any difference? 

Tumayo ako. Bahagya pang nanginig ang mga binti, kinailangan ko pang galaw-galawin ito bago mawala kahit papaano ang panginginig.

Nakita ko na lamang ang sarili na nasa tabi na ni Rose at nakadungaw na rin sa bintana katulad niya.

Wala nang tao akong nakita sa labas. Hindi kailan man nawalan ng tao ang kalyeng nasa harapan namin, kung normal na araw ito ay matatanaw ko ang mga batang inaabot ng gabi sa paglalaro sa kalye, mga sasakyan na walang tigil sa pagdaan, mga kapit-bahay na kuwentuhan doon, tsismisan diyan. Naiirita ako madalas sa mga iyon, pero ngayong wala na bigla ay sobra akong naninibago. Hindi ko maiwasang malungkot. I feel like missing it.

This silence is scaring. It's a different kind of silence. Like the quiet you hear before the world goes dark.

Napapitlag ako at napakapit bigla si Rose sa braso ko at nagtago sa aking likod nang makarinig bigla ng hindi pangkaraniwang ingay mula sa himpapawid at kasabay noon ang malakas na tunog ng mga bagay na nahulog. Ngunit... bagay nga ba?

Sa isang iglap ay naging maingay sa labas. 

Hagulgol. Sigawan. Gulo.

There's a commotion but I don't have time paying attention to it. I was too gone with my own chaotic thoughts. My fright came back, once again... mad it's more than what I've felt earlier.

"MAGTAGO KAYO!"

"NAR'YAN NA SILA! MAGTAGO KAYO!"

A lot of things didn't seem right about the world today.