Chapter 3

"Mira." Lumingon siya sa'kin.

Nagdadalawang-isip ako kung itatanong ko ba o hindi nalang. Baka kasi mainis na naman sa pagiging 'impossible' ko. Iyon ang madalas nilang sabihin sa'kin maliban sa pagiging weirdo, impossible rin. Wala naman akong magawa sa pagtawag nila ng kung ano-ano sa'kin. Sa kabilang banda kasi eh medyo totoo rin naman. Kaya hinayaan ko nalang at isa pa wala naman na rin akong pakialam.

Nandito kami ngayon sa likod ng bahay ng kaibigan ko, si Jani, inimbitahan kami dahil ngayon ay kaarawan niya.

Sa hindi kalayuan ay naroon ang ibang kaibigan niya, nagku-kuwentuhan at ang iba sa kanila ay nagkakantahan. May dala kasing gitara yung isang lalaki na kung hindi ako nagkakamali ay Delson ang pangalan, tumutugtog siya at sinasabayan naman yun ng kanta ng mga kasama niya. Lima silang lahat na magkakasama at nakapalibot sa bilog na mesa na nasa harapan nila.

Ang saya nilang tignan, they are all looks like having a good time.

Sana... ako rin.

"Bakit, Llana?" Kumakain pa siya ng fish cracker na dinala kanina ni Jani. 

Kaming dalawa lang 'yong nandito, humiwalay kasi kami dahil hindi naman namin ka-close yung ibang bisita ni Jani.

Tumingala ako sa langit. Ang nag-aagawang kahel at asul ay kay gandang pagmasdan. Kaunti itong natatakpan ng mga dahon. Nakaupo kasi kami sa lilim ng punong mangga and before my eyes were the greeny leaves of the huge and old Mango tree.

"Naniniwala ka bang may mangyayaring apocalypse?" Dahan-dahan ang pagkakabitaw ko ng bawat salita gamit ang boses na sinadyang pahinain.

Napabuntong-hininga ako. Tatlong araw na ang nakakalipas mula nang makita ko at malaman ang tungkol doon. 

Zombie apocalypse. Kung iisipin ay napakaimposible nga naman. Pero... ganon ako diba?

Hanggang ngayon ay hindi pa rin ako matahimik. At alam kong kailangan kong ilabas ang mga gumugulo sa isip ko kahit pa ang ibig sabihin noon ay baka pagtawanan na naman ako dahil dito. 

Pero mas mabuti na siguro ang mapagtawanan kaysa naman ang mabaliw dahil sa mga pinag-iisip.

Pinili kong kay Mira nalang maglabas ng saloobin. Kahit papaano kasi ay hindi naman siya masyadong offensive pagdating sa mga paniniwala o mga pinagsasasabi ko. Kaibigan ko siya at sanay na rin sa malawak kong pag-iisip, siya naman ang madalas kong pinagsasabihan eh kaya ganon, iniisip kong sanay na rin siya sa pagiging ganito ko.

"Really, Llana? Magsisimula ka na naman sa kung ano-anong pag-iisip mo. Kung si Yang Yang lang ang pag-uusapan natin ay masisiyahan pa 'ko." Ibinalik ko ang tingin sa kaibigan. Umiiling-iling at bahagyang natatawa. 

May konting kirot sa dibdib akong naramdaman dahil sa naging tugon niya. I was a fool then to even hope for some good response from her, I just thought she would at least show some interests. 

Sinimangutan ko nalang siya ng sa ganoon ay maitago ang tunay na nararamdaman.

Akala ko sanay na 'ko sa hindi niya pagiging interesado sa mga bagay na sinasabi ko pero siguro nga hindi ako masasanay sa ganon. Kung sa iba ko nga pinagsasabi ang nasa isipan, siguradong mas masasaktan ako sa magiging tugon ng kung sino man iyon. 

Perhaps, Mira's still kind for only giving me that kind of feedback.

Kumuha ako ng isang pirasong fish cracker sa platong hawak niya at kumain. Hindi ko talaga gusto ang pagkain'g 'to pero iyon ang nakahain, eh. Nakakahiya naman kay Jani kung magrereklamo ako at hihingi pa ng iba eh gayong wala naman akong ibang ambag kung hindi ang makikain.

"Pero sige ano bang tungkol sa apocalypse na 'yan?" si Mira.

"Enlighten me." Bawi niya dahilan para mabuhayan ang kalooban ko.

Lumabi ako. Hindi ko alam kung gusto niya talagang marinig o ano. Pero syempre iku-kuwento ko pa rin. Chance na 'to. Saka gusto ko rin'g marinig ang opinyon niya despite knowing that my introvert ass will might get hurt about it.

Pinakita ko sakanya 'yong video. Hindi ko na siya sinabayan sa panonood dahil ilang ulit ko na 'yong pinanood. Pero kahit ganon ay kinikilabutan pa rin ako sa mga maririnig sa video. Hanggang ngayon ay may takot pa rin sa loob ko at hanggang ngayon hindi ko pa rin sigurado kung totoo nga iyon.

Wala naman kasing nababalita sa TV o radio o kung saan mang publikong pahayagan ang tungkol doon at isa pa ay hindi rin naman kalat sa internet ang balitang iyon kaya medyo nakahinga ako ng maluwag dahil may tyansang wala iyong katotohanan.

Liban na nga lang sa group chat and page na nasalihan kong tungkol sa 'impossible' stuffs ang topics at laman. Halos lahat ng members doon ay naniniwala. At isa pa may mga proofs din. 

Gosh! Mababaliw na talaga 'ko dito. Kahit paniniwalaan ay hindi ko na alam. I was so torn.

Weird nga talaga akong tunay. I believe that stuffs yet I don't want it to ever happen.

"My gosh! Ang creepy naman n'yan. Natatagalan mo talaga ang panonood ng mga ganito?" Binalik ni Mira ang cellphone at nilagay sa kamay ko. Natapos na siguro sa pinanood ko sakanya o baka ay hindi na niya tinapos.

"Pero for sure wala 'yang katotohanan." Mukhang siguradong sigurado siya sa sinabi.

"Tingin mo?"

"Oo naman. Ang imposible kayang mangyari n'yan atsaka isa pa kung may katotohanan nga 'yan edi sana nabalita na 'di ba? Eh mukhang ikaw nga lang ang nakakaalam diyan eh." Hindi ko alam kung matutuwa ba 'ko sa tinuran niya o ano. I know she fire it as a joke but it doesn't turn out like one for me. 

"At Llana, please lang tigil-tigilan mo na 'yang mga pagsasaliksik mo sa mga ganyang bagay, kaya ka natatawag na weirdo eh at ako ang nasasaktan para sayo. Buti sana kung weirdo in a good way." Natahimik ako roon. 

Masama ba talagang maniwala sa mga ganitong bagay? O hindi lang talaga nila 'ko maintindihan? 

Sa totoo lang pakiramdam ko hindi ako nararapat dito dahil sa mga pinaniniwalaan ko. Pakiramdam ko wala akong lugar dito, kahit sa mga kaibigan ko at pati na rin sa pamilya ko.

Mira, she's one of my few friends and I love her but often times, I feel out of place around her.

Sumenyas si Mira na aalis muna. Ibabalik niya sa loob ang platong pinaglagyan ng snack na ubos na. Umalis na siya kahit wala pa man din akong sinasabi.

At ngayon ay mag-isa nalang ako dito, nakaupo habang pinagmamasdan sina Jani hindi kalayuan mula sa kinaroroonan ko, nakaupo siya kasama ang isang grupo ng kaniyang mga bisita. 

Nagkakatuwaan sila at sinasabayan ng pagkanta ang tinutugtog ni Delson. 

Seeing them just makes me feel all alone.

​Do you ever feel like breaking down?

Do you ever feel out of place?

Like somehow you just don't belong

And no one understand you

I was taken aback with their chosen song. At sa lahat pa talaga ng puwedeng kantahin ay 'yon pang may patama yata sa akin. Pakiramdam ko para sa akin ang kantang 'yon, eh.

I let out a deep sigh trying to calm my mind that's slowly getting inhabited by some unwanted thoughts. Ito ang mahirap sa pagiging overthinker eh. You thought of a lot of things out of the blue and can't easily get out for you sometimes get drown without even realizing it.

Umiwas ako ng tingin sa banda nila at muling tumingala sa dumidilim nang kalangitan.

Are you stuck inside around your head?

Are you sick of everyone around?

When the big fake smiles and stupid lies

Will keep inside you bleeding

Dahil sa naririnig kanta ay mas lalo lang akong nakakaramdam ng pag-iisa. Isama pa na sobrang nagkakatuwaan sila, hindi ayon sa kanta ang asta at katayuan nila ngayon.

Uwing-uwi na 'ko pero nakakahiyang magpaalam ngayon kay Jani. At lalong mas nakakahiya naman kung aalis nalang akong hindi nagpapaalam. 

Wala tuloy akong mapagpipilian kung hindi hintayin si Mira at ang tamang tiyempo para magpaalam.

Kalahating oras pa ang lumipas na nakatingin lang ako sa kawalan which somehow, enable me to calm down, I don't know how but maybe it's the earthly view in front of me.

Dumating si Mira na may ngiti pa sa labi. May naka-kuwentuhan siguro kaya masyado siyang natagalan. I hate to think na iniwan niya akong mag-isa rito para sa iba, I know it's wrong because I don't own her but my selfish self takes over me as always. 

Niyaya ko siyang umuwi na at mabuti nalang ay pumayag naman kaagad. I was expecting her to decline since I can see how she's having some fun here. 

Kung sana kasi ay ako rin, but no. My introvert self would choose to just stay at home instead than be with these people who just add up to my loneliness for an unknown freaking reason.

Nagpaalam kami kay Jani na humiwalay sa mga kasama niya kanina na siyang ipinapagpasalamat ko dahil nasisiguro kong hindi ko magagawang tumayo sa harapan ng mga 'yon para kausapin si Jani, I would probably get awkward around them and I don't like the feeling.

Jani then thanked us for coming over.

"Sige, ingat kayo ah?"

I smiled. "Oo. Happy birthday ulit at salamat sa uh pakain."

She just chuckled as she nod like it's no big deal, at all.

Tinawag si Jani ng kaniyang mga kaibigan na iniwan para sa amin. She then kissed our cheeks goodbye and headed to her other group of friends.

After that, we left the place for home.