CHAPTER 6

Nakatayo si Winston sa labas ng pinto, malamig at malayo ang ekspresyon sa kanyang matipunong mukha. “Mag-o-out of town ako nang ilang araw. Hindi kayang alagaan ni Sidney mag-isa si Stephen, kaya pasensya ka na at ikaw muna ang mag-aasikaso sa kanya sa mga susunod na araw.”

Masama ang pakiramdam ni Lydia at wala rin siyang magandang mukha para sa kanya. “Sige. Pero pagbalik mo galing sa biyahe, siguraduhin mong dala mo na ang kasunduan sa diborsyo.”

Pagkasabi niya nito, binuhat niya si Stephen at tumalikod papasok ng opisina.

Nanatiling nakatayo si Winston sa kinatatayuan at tahimik na pinagmasdan sila nang ilang sandali. Pagkatapos, isinara niya ang pinto ng studio at umalis.

Sa loob ng silid-pahingahan, ibinaba ni Lydia si Stephen at napabuntong-hininga nang malalim. “Huba­rin mo na ang jacket mo at matulog ka na.”

Ngayon ay masunurin na si Stephen. Hinubad niya ang kanyang jacket at iniabot kay Lydia. “Mommy, paki­lagay po sa sabitan, salamat.”

Palaging matamis magsalita si Stephen. Ngumiti si Lydia sa kanya, kinuha ang jacket, at isinabit sa hanger.

Magkatabi silang humiga sa kama. Yumakap si Stephen sa braso ni Lydia. “Mommy, galit ka ba kasi pumunta ako para makita ‘yung babae?”

Napatigil si Lydia, saka napabuntong-hininga. Ni­yakap niya si Stephen at mahinahong sinabi, “Siya ang mama na nagluwal sa’yo. Alam kong mahirap para sa’yo na agad itong matanggap, pero kung wala siya, wala ka rin dito. Kaya huwag mong tawaging ‘yung babae’ lang siya.”

Dahil sa sinabi ni Lydia, nawala ang kaunting kaba na nararamdaman ni Stephen. Kanina kasi, nang hindi umuwi si Lydia sa gabi, inakala niyang galit ito at hindi na siya gusto dahil pumunta siya sa kanyang mama. Buti na lang at nagkamali siya ng iniisip.

Napapikit si Stephen nang may ngiti. “Mommy, palagi kitang mamahalin. Kahit sino pa ang nagluwal sa akin, ikaw ang palaging magiging paborito kong mommy.”

Lumulambot ang puso ni Lydia at hinaplos ang maliit niyang mukha. “Alam ni Mommy ‘yan. At ipinapangako ko rin, basta kailangan mo si Mama, palagi akong nandito.”

“Mommy, sabi mo ‘yan ha!” humikab si Stephen. “Hindi ka puwedeng magsinungaling, kasi kapag nagsinungaling, hahaba ang ilong mo!”

Natawa si Lydia sa sinabi niya at unti-unting nawala ang kanyang inis. Mabining hinalikan niya si Stephen sa noo. “Hindi ka kailanman lolokohin ni Mama. Matulog ka na, anak. Goodnight, sweet dreams.”

Ang tugon kay Lydia ay ang mahinahong paghinga ni Stephen. Ngayon ay bakasyon pa, kaya hindi kailangang pumasok ni Stephen sa kindergarten.

Kinabukasan, may tinanggap na naman ang studio na isa pang proyekto ng pag-aayos ng antigong bagay. Malaki ang bayad ngunit masyado ring kapos sa oras para sa pagpapasa.

Magkasama halos buong araw sina Lydia at Stephen sa studio sa loob ng dalawang magkasunod na araw. Kapag abala si Lydia sa trabaho, si Mitch at ang iba pang empleyado ang tumutulong mag-alaga kay Stephen.

Sa nakalipas na dalawang taon, madalas nang pumunta si Stephen doon kaya kilala na niya at kasundo ang lahat.

Pagsapit ng ikatlong araw, alas-dos ng hapon, natapos din ni Lydia ang gawaing pang-ayos.

Paglabas mula sa silid-pag-aayos, naglakad siya papunta sa opisina at nagpadala ng mensahe sa kanyang matalik na kaibigang nagtatrabaho sa OB-GYN na si Jodi.

Lydia: [May pasok ka ba ngayong hapon?]

Jodi: [Oo, bakit?]

Lydia: [Ipareserba mo ako ng slot, mga alas-tres y medya ako darating.]

Jodi: [Huh?? Anong meron? Buntis ka ba?]

Lydia: [Hindi ako sigurado, mga sampung araw na akong delayed. Medyo hindi rin maganda ang pakiramdam ng tiyan ko nitong mga araw na ‘to.]

Jodi: [Sampung araw nang delayed! Ni hindi ka bumili ng pregnancy test para mag-try?]

Nang mabanggit iyon, naalala ni Lydia ang pregnancy test na nakalimutan na niyang nasa loob ng kanyang bag.

Lydia: [Bumili na ako, pero nakalimutan ko dahil sobrang abala.]

Jodi: [Grabe ka! Bumili ka na nga tapos nakalimutan mo pa! Sigurado akong nag-overtime ka na naman at nagpupuyat. Lydia, hindi ako nanunumpa pero kung bigla ka na lang matumba sa loob ng silid-pag-aayos, hindi na ako magugulat! Sige na, mag-test ka na agad]

Lydia: [Sige, alam ko na.]

Pagbalik ni Lydia sa opisina, mahimbing na natutulog si Stephen sa sofa, nakatabon sa kanya ang maliit na kumot na ngayon ay nahulog na sa sahig. May nakapatong sa mesa na hindi pa naubos na lunch box.

Dinampot ni Lydia ang kumot at muling itinakip sa bata. Kinuha rin niya ang lunch box, itinapon sa basurahan, at pinunasan ang mesa. Pagkatapos, umupo siya sa kabilang sofa at pinunasan ang pawis sa noo.

Nagsimulang sumakit ulit ang kanyang tiyan. Bigla niyang naalala ang pregnancy test sa bag at tatayo na sana para kunin ito nang biglang pumasok si Mitch.

“Ma’am Lydia, may naghahanap sa iyo sa baba.”

Naroon lang sa ibaba ng studio ang isang café. Pagpasok ni Lydia, agad niyang nakita si Sidney Mercedez na nakaupo sa isang sulok. Nakaupo si Sidney roon, nakasuot ng sunglasses habang maingat na tinitingnan si Lydia.

Suot ni Lydia ang isang kulay-crema na bestida at sa labas nito ay isang manipis na balahibong amerikana na kulay mapusyaw na rosas. Mahaba ang buhok niya hanggang baywang, malambot at maayos ang bagsak.

May taglay siyang katahimikan ng isang magandang babae mula sa timog, maliit ang mukha at maayos ang hubog ng mga mata, ilong, at labi. Hindi siya kapansin-pansin sa unang tingin, ngunit nangingibabaw ang kaputian ng kanyang balat at wala siyang bahid ng pagiging agresibo. Gayunman, kahit wala siyang sinasabi, may kakaibang lamig ang kanyang presensya.

Habang papalapit si Lydia sa kanya, tumayo si Sidney at may malumanay na ngiting nagsabi, “Miss Diaz, maupo ka.”

Hindi umupo si Lydia. Pakiramdam niya ay wala namang dahilan para makipagkita sila nang pribado.

“Kung may sasabihin ka, Miss Mercedez, mas mabuting diretsuhin mo na.”

Tinanggal ni Sidney ang kanyang sunglasses. “Mukhang hindi mo ako gaanong gusto, Miss Diaz. Naiintindihan ko iyon. Ngayon ko lang din nalaman na pati ikaw ay nilinlang ni Winston, pero ginawa niya iyon para sa ikabubuti ko. Sana huwag mo siyang sisihin.”

Bahagyang ngumiti si Lydia at mahinahong nagsabi, “Wala akong sinisisi. Ang pagitan namin ni Winston ay isa lamang kusang-loob na kasunduan. Tungkol naman kay Stephen, siya ay ipinanganak mo at dinala sa sinapupunan ng sampung buwan. May buong karapatan kang makipagkilala sa kanya.”

“Totoo bang ganiyan ang iniisip mo?” tanong ni Sidney.

Bahagyang kumunot ang noo ni Lydia at nawalan na ng pasensya. “Miss Mercedez, kaya mo ba ako ipinatawag para lang alamin ang iniisip ko?”

Tinitigan ni Sidney si Lydia, bahagyang nagulat. Mas matatag ang loob ni Lydia kaysa sa kanyang inaakala. Isang ganitong uri ng babae ang nakasama ni Winston sa loob ng limang taon.

Sa totoo lang, imposibleng hindi makaramdam si Sidney ng kahit kaunting pangamba. Ngunit ngayong bumalik na siya, oras na para umalis si Lydia. Mula sa kanyang bag, kinuha ni Sidney ang isang kasunduan sa diborsyo. Ipinatong niya ito sa mesa at itinulak sa harap ni Lydia.

“Ito ang nais ni Winston. Ibibigay sa iyo ang bahay ko sa isang malapit na residence at karagdagan pang limampung milyong piso bilang kabayaran sa iyong limang taon na pagsasama. Kung ayos sa iyo, pirmahan mo na.”