CHAPTER 7

Hindi tiningnan ni Lydia ang dokumento. Kinuha niya ito at tumingin kay Sidney. “Sabihin mo kay Winston na ang mga susunod na usapin tungkol sa diborsyo ay direktang hahawakan ng abogado ko.”

Pagkasabi nito, tumalikod na siya upang umalis.

Tumayo si Sidney. “Miss Diaz, si Stephen ba ay nasa iyo ngayon?”

Napatigil si Lydia at tumingin sa kanya.

Malumanay ang tinig ni Sidney, may bahid ng pagsusumamo. “Ilang araw ko nang hindi nakikita si Stephen. Pwede ba akong umakyat para makita siya?”

Ayaw talaga ni Lydia na papasukin si Sidney sa kanyang studio. Ngunit si Stephen ay anak ni Sidney, at kapag natuloy ang diborsyo nila ni Winston, wala na siyang kahit na anong karapatan bilang ina-ampon.

Habang iniisip niya ito at handa nang magsalita, biglang narinig ang boses ng isang bata.

“Mommy!”

Napalingon si Lydia at nakita niyang papalapit na tumatakbo si Stephen.

Yumakap si Stephen sa kanya. Awtonomatikong iniunat ni Lydia ang mga kamay upang saluhin siya at hinaplos ang ulo nito. “Bakit mag-isa kang bumaba?”

“Si Tita Mitch ang sumama sa akin sa elevator. Nang makita niyang pumasok ako sa café, saka siya umalis.”

Mahigpit na yumakap si Stephen kay Lydia at ikinuskos ang kanyang maliit na mukha sa dibdib nito. “Mama, ang tagal mong bumalik. Miss na miss na kita!”

Napangiti si Lydia sa kabila ng pagkaubos ng pasensya. Marunong talagang magpa-cute ang batang ito. Namasdan ni Sidney ang tagpong iyon. Bahagyang nanginig ang kanyang payat na katawan at nanlabo ang kulay ng kanyang maganda at maamong mukha.

“Stephen…”

Napatingala si Stephen sa tinig na iyon at hindi inaasahang nagtagpo ang kanilang mga mata. Kitang-kita niya ang sugatang tingin ni Sidney. Napatigil siya. Nagulat din si Lydia at ramdam niyang biglang nailang si Stephen.

Handa na sana niyang bitiwan ang bata nang marinig niya ang mga papalapit na yapak mula sa kanyang likuran.

“Sidney.”

Paglingon ni Lydia, nakita niya si Winston. Nakasuot ito ng mahabang itim na coat, matangkad at malamig ang ekspresyon. Lumapit si Winston kay Sidney at agad tinakpan ng kanyang coat ang ulo nito. Mahigpit niya itong inakap, para bang tinatabingan mula sa lahat.

Napatitig si Lydia sa kanila, at unti-unting kumalat sa kanyang dibdib ang isang masakit at mapait na damdamin.

Yumuko si Winston at mahina ngunit mariing sinabi kay Sidney, “May taong palihim na kumukuha ng litrato.”

Namutla si Sidney sa takot at mahigpit na kumapit sa damit sa dibdib ni Winston. Ibinaba niya ang kanyang mukha—ang parehong mukhang hinangaan ng napakaraming tagahanga—sa dibdib nito.

Kasama ni Winston, umalis si Sidney habang mahigpit siyang pinoprotektahan.

Pagdaan ni Winston sa tabi ni Lydia, tanging ito lang ang sinabi niya, “Ihatid mo si Stephen pauwi. Mamaya ko siya susunduin.”

Isa iyong abiso, hindi isang pakiusap na kailangan ng tugon. Hawak-hawak pa rin ni Lydia si Stephen habang sa pamamagitan ng salamin ng café ay pinagmamasdan niya si Winston na inaalalayan si Sidney papasok sa kotse.

Sa ganoong ayos, si Winston ay tunay na mukhang maginoo at maamo. Si Sidney, mula ulo hanggang paa, ay ni isang hibla ng buhok ay hindi lumitaw mula sa ilalim ng itim na coat na bumabalot sa kanya.

Tuluyan naman umalis ang itim na sasakyan. Napayuko si Lydia at tumingin sa hawak niyang kasunduan sa diborsyo. Mariin niyang pinagdikit ang kanyang mga labi, pilit pinipigilan ang init ng luha na muling gustong sumabog sa kanyang mga mata.

“Mommy, ayos ka lang ba?”

Napabalikwas ang diwa ni Lydia at nasilayan ang nag-aalalang tingin ni Stephen.

Huminga siya nang malalim at pilit ngumiti. “Ayos lang ako.”

Pinagmasdan ni Stephen ang mukha ng kanyang ina. Nang makita niyang tila wala namang ipinagkaiba sa dati, bahagya siyang nakahinga nang maluwag.

Ayos man si Lydia, hindi pa rin niya malilimutan ang lungkot na nakita niya sa mukha nito kanina. Nang maisip niyang siya ang dahilan kung bakit nalungkot ang kanyang ina, nakaramdam siya ng matinding pagkakonsensya.

Tiningnan ni Lydia ang oras. Malapit na ang nakatakdang oras ng kanyang appointment para sa pagsusuri. Hinaplos niya ang ulo ni Stephen. “Anak, kailangan munang umalis ni Mommy para mag-asikaso ng isang bagay. Pwede bang bumalik ka muna sa studio at maghintay sa akin?”

“Ayoko!” Ang totoo, gusto na niyang makita agad ang kanyang ina, ngunit ayaw niyang mahalata nito ang kanyang iniisip.

Kaya’t mabilis siyang nakapag-isip at nagsabi, “Mommy, ilang araw ka nang hindi umuuwi. Sabi lang ni Daddy na ihatid mo muna ako sa bahay. Baka may mahalaga siyang sasabihin sa iyo.”

Ano pa bang mahalagang bagay ang sasabihin ni Winston sa kanya? Wala na iyon kundi tungkol sa diborsyo.

Pero paano niya iyon ipapaliwanag kay Stephen? Ito ay usapang pangmatanda na hindi dapat idamay ang isang inosenteng bata.

“Mommy, sumama ka na lang muna sa akin pauwi, sige na! Ilang araw ko na ring hindi nakikita si Dad. Miss ko na siya!”

Napabuntong-hininga si Lydia at napilitan. “Sige, ihahatid muna kita.”

“Yehey!” tuwang-tuwa si Stephen. “Mommy, ang bait mo talaga!”

Hinaplos ni Lydia ang ulo ng bata at tinitigan ang inosenteng mukha nito. Tahimik siyang napabuntong-hininga.

Sa limang taon nilang mag-asawa, marahil ang tanging tunay na natira ay ang pagmamahal at pagkapit ni Stephen sa kanya.

Bukod doon, lahat ay pawang kasinungalingan at maling akala. Makalipas ang kalahating oras, nakabalik na sina Lydia at Stephen sa mansyon.

Hindi pa nakakauwi si Winston, at makalipas lamang ang sampung minuto ay nagsimulang mainip si Stephen.

“Mommy, tawagan mo si Daddy at tanungin kung kailan siya uuwi, pwede ba?”

Akala rin ni Lydia na agad uuwi si Winston. Balak niya sanang dumiretso sa ospital pagdating nito. Ngunit sa sitwasyong ito, tinawagan niya si Winston. Nag-ring ang cellphone ngunit walang sumasagot. Tatlong beses siyang tumawag, ngunit ganoon pa rin ang nangyari.

Napabuntong-hininga si Lydia at tinangka pa ring pakalmahin ang anak. “Baka busy lang ang Daddy mo.”

Kumunot ang noo ni Stephen. ‘Posible bang dahil nakita ni Dad na umiiyak si Mommy ay inaalalayan niya ito at kaya hindi sinasagot ang tawag?’ Isip nito.

Sa pag-iisip ng ganoon, lalo siyang nainip at nagsimulang magsisi kung bakit niyakap niya si Lydia kanina. Kung hindi niya iyon ginawa, siguro ay hindi nalungkot ang totoong ina.

Lalo siyang nainis sa sarili, at maging ang tingin niya kay Lydia ay nagkaroon ng bahagyang tampo. Ngunit abala si Lydia sa pagpapadala ng mensahe sa kanyang matalik na kaibigan at hindi napansin ang pagbabago sa kilos ng anak.

Lydia: [May kaunting aberya, bukas na lang ang check-up.]

Jodi: [May pasok ako sa umaga bukas. Diretso ka na lang dito.]

Lydia: [Sige.]

Jodi: [Sa tingin ko, hindi mo pa rin ginawa ang test, no?]

Nilingon ni Lydia ang bag na nasa tabi niya, bahagyang nailang, at sumagot: Gagawin ko na ngayon.

Mabilis na nagpadala ng sticker ang kaibigan niya—isang cartoon na galit na galit at handang manuntok.

Nagpadala si Lydia ng sticker na nagsasabing “Kasalanan ko” bago kinuha ang kanyang bag at tumayo. “Stephen, pupunta lang si Mommy sa banyo.”

Hindi siya pinansin ni Stephen. Inakala ni Lydia na nagtatampo lang ito kay Winston kaya hindi na niya ito pinag-isipan pa. Tumalikod siya at umakyat sa ikalawang palapag.

Nang marinig ni Stephen ang tunog ng pagsara ng pinto ng master bedroom, agad siyang tumakbo pabalik sa kanyang kuwarto. Mula sa ilalim ng unan, kinuha niya ang smartwatch na binili para sa kanya ni Sidney.

Sa contact list, ang unang nakalagay ay si Sidney. Tinawagan niya ito.

Ilang ring lang ang lumipas bago nasagot ang tawag.

“Stephen?”

Mula sa kabilang linya ay narinig niya ang mababang boses ni Winston, may kasamang bahagyang hingal.

Napahinto si Stephen sa gulat. “Daddy? Bakit ikaw ang sumagot? Nasaan si Mommy?”

“Pagod si Mommy mo at kakakatulog lang. Bakit?”

Lalo siyang nataranta sa narinig. “Umiiyak ba siya?”

Hindi ito itinanggi ni Winston. “Pero ayos na siya ngayon.”

“Hindi ako mapapanatag, Daddy. Nasa bahay na ako, pwede mo ba akong sunduin? Gusto kong samahan si Mommy!”

“Sige, babalik ako ngayon para sunduin ka.”

Pagkababa ng tawag, labis ang tuwa ni Stephen. Palihim niyang itinago ang smartwatch sa bulsa ng kanyang jacket, saka lumabas ng kuwarto at bumaba. Umupo siya sa sofa, binuksan ang TV, at masayang naghintay sa pagdating ng kanyang ama.

Samantala, sa banyo ng master bedroom, mahigpit na hawak ni Lydia ang pregnancy test kit, nanginginig ang mga daliri.