CHAPTER 5

Binitiwan ni Sidney si Stephen at kinuha mula sa sofa ang maraming regalo.

“Ito lahat ay binili ni Mommy para sa’yo. Tingnan mo kung may magugustuhan ka.”

Nagliwanag ang mga mata ni Stephen. “Iron Man ito!”

“Do you like it, Stephen?” Hinaplos ni Sidney ang ulo niya. “Ito ay limited edition. Nakiusap pa ako sa ilang kaibigan para makahanap nito, at sa wakas nakuha ko rin.”

“Thank you, Mommy!” Masayang tinanggap ni Stephen ang laruan at malakas na sinabi, umaalingawngaw sa buong mansyon, “Mommy, ang bait mo pala!”

Napangiti si Sidney sa gitna ng luha. “Anak, sa wakas tinawag mo na akong Mommy.”

“Sabi kasi ni Daddy kanina, nagtiis ka ng maraming hirap para maipanganak ako.”

Ipinatong ni Stephen ang Iron Man sa tabi at kumuha ng tisyu para punasan ang luha ni Sidney. “Mommy, patawarin mo ako. Hindi ko ikaw dapat sinungitan kaninang umaga. Hindi ko na uulitin iyon. Promise!”

Sa narinig, mas lalo pang dumaloy ang luha ni Sidney, lalo siyang naging kaawa-awa sa itsura.

“Baby, wala kang kasalanan. Ako ang hindi naging mabuti. Pero mula ngayon, sisikapin kong maging mabuting ina para sa’yo.”

“Hindi naman ikaw naging bad sa’kin, Mommy.” Mahigpit na niyakap ni Stephen si Sidney. “Sabi ni Daddy, mahal na mahal mo ako mula noon. Kaya mula ngayon, mamahalin ko rin nang mabuti si Mommy!”

Tumingin si Sidney kay Winston habang patuloy na lumuluha. “Thank you, Winston.”

Lumapit si Winston at iniabot ang kanyang panyo. “Walang anuman. Dapat lang iyon. Huwag ka nang umiyak, kasi mag-aalala si Stephen.”

“Oo nga, Mommy. Ang ganda-ganda mo. Huwag ka nang umiyak, baka pumangit ka.”

Napangiti si Sidney sa sinabi at tinanggap ang panyo ni Winston para punasan ang kanyang mga luha. “Sige, hindi na iiyak si Mommy.”

Magkaharap na nagyakap ang mag-ina, puno ng lambing at tamis ang eksena. Natanggap ni Stephen ang maraming regalo at naupo sa sofa habang naglalaro. Nakaupo si Sidney sa tabi niya, nakatingin nang may lambing. Sa kabilang single sofa naman nakaupo si Winston, nakayuko at abala sa cellphone para ayusin ang trabaho.

Pagkatapos ng ilang sandali, tumingin si Sidney kay Winston, bahagyang nag-atubili bago mahina ang tanong, “Ano ang balak mo kay Lydia?”

Sa narinig, tumingin si Winston sa kanya, malamig ang tinig. “Aayusin ko ang lahat.”

“Maganda ang pag-aalaga ni Lydia kay Stephen nitong mga nakaraang taon. Sa totoo lang, palagi akong may nararamdaman na pagkakautang ng loob sa kanya.”

“Hindi mo iyon kasalanan,” mababa ang tinig ni Winston. “Si Stephen ay anak mo talaga.”

“Oo nga, Mommy!” Mula sa gitna ng mga laruan, tumingala si Stephen at matamis na nagsalita na parang may pulot ang bibig. “Ikaw ang nagluwal sa akin, kaya tama lang na magkasama tayo. At dahil ang ganda-ganda mo, sabi ni Daddy, kaya raw ako kasing cute ay dahil maganda ka!”

“Aba, ikaw ang batang marunong magpa-cute!” Hinaplos ni Sidney ang ilong niya. “Huwag mong sasabihin iyan sa harap ng Mommy Lydia mo, baka magalit siya.”

“Hinding-hindi siya magagalit!” Buong kumpiyansa ang sagot ni Stephen. “Hindi niya ako kayang pagalitan!”

Tumanggap ng tawag si Winston, at iyon ay tungkol sa trabaho. Tumayo siya. “Babalik muna ako sa opisina.”

“Sige, magtrabaho ka muna. Si Stephen ay sasamahan ako dito.” Huminto sandali si Sidney at nagtanong, “Babalik ka ba para maghapunan?”

Pinag-isipan ni Winston sandali bago sumagot, “Babalik ako kapag natapos ko ang trabaho.”

“Ingat ka sa pagmamaneho.”

“Goodbye, Daddy!”

Tumango lang si Winston at umalis.

Gabi na at maliwanag pa rin ang ilaw sa silid-pag-aayos ng studio. Nakapusod gamit ang palamuti ang hanggang-bewang na buhok ng babae, nakalantad ang maputi at mahaba niyang leeg. May suot siyang protective goggles sa ilong at puting guwantes habang hawak ang mga kagamitan.

Nakapayuko siya, nakatuon ang pansin sa huling bahagi ng pag-aayos ng isang antigong bagay. Wala nang ibang tao, kaya tahimik ang buong palapag. Ang tanging maririnig ay ang mahihinang tunog mula sa ginagawa ni Lydia.

Kapag mas hindi maayos ang takbo ng buhay, mas hindi dapat pabayaan ang trabaho.

Sa mga nagdaang taon, nasaksihan na ni Lydia ang kabiguan at pagbabago ng ugali ng mga tao. Unti-unti niyang naunawaan ang isang katotohanan: mahirap unawain ang pagkatao, mahirap hulaan ang laman ng puso, at tanging pera at karera ang mga bagay na kapag pinaghirapan mo ay maaari mong mahawakan nang mahigpit.

Limang taon na ang nakalipas mula nang tanggihan niya ang rekomendasyon ng kanyang kaibigan para manatili sa Maynila at alagaan si Stephen. Dahil dito, nagalit nang husto ang kanyang kabigan at tuluyang pinutol ang ugnayan sa kanya. Ito ang pinakamalaking pagsisisi ni Lydia hanggang ngayon.

Dahil sa utang na loob at respeto sa dating kaibigan, patuloy pa rin siyang bumili ng mga libro at nag-aaral sa tuwing may libreng oras upang pagbutihin ang sarili. Pagkatapos ng kolehiyo, kumuha siya ng loan para magbukas ng sariling studio.

Sa kasalukuyan, maayos na ang takbo ng negosyo at patuloy na tumataas ang bayad sa kanyang mga proyekto. May sapat na siyang ipon para matustusan ang sarili at ang ina hanggang sa kanilang katandaan.

Sa totoo lang, papunta na sa mas maayos na direksyon ang lahat. Tungkol naman sa mga taong hindi mo kayang hawakan o pigilan, matutong lumayo at iyon ay tanda ng paglago.

Natapos ni Lydia ang huling bahagi ng pag-aayos at inilagay ang antigong bagay sa lalagyan. Pagbalik sa opisina, kumuha siya ng baso ng maligamgam na tubig at ininom iyon. Pagkababa ng baso, napatingin siya sa kalendaryo sa mesa.

Kinuha niya ang panulat at tinandaan ng “X” ang petsa ngayong araw.

May walong araw na lang bago lumabas ng bilangguan ang kanyang ina. Ayon sa ulat ng panahon, maaraw sa araw na iyon.

Narinig niya naman ang pagtunog ng cellphone na nakapatong sa mesa. Nakita niyang si Winston Martinez ang tumatawag. Bahagyang napakunot ang noo ni Lydia. Huminga siya nang malalim bago pinindot ang sagot.

“Kailan ka uuwi?” Mula sa kabilang linya, narinig ang mababang tinig ni Winston.

Tiningnan ni Lydia ang oras. Alas-dos na ng madaling araw. Medyo pagod na siya at ayaw nang magmaneho pa ng kalahating oras para makauwi.

Minasahe niya ang nananakit na batok at malamig ang tono ng boses nang sumagot, “Ano iyon?”

“Naghihintay si Stephen na ikaw ang magkuwento sa kanya bago matulog.”

Huminto ang kamay ni Lydia sa pagmasahe ng batok. Naisip niya ang nangyari kanina kung saan niyakap ni Winston si Stephen para aliwin si Sidney. Hindi niya naiwasang makaramdam ng pagkainis.

“Hindi na ako uuwi ngayon.” Walang gaanong emosyon sa kanyang tinig. “Ikaw na ang magpatulog sa kanya.”

Pagkasabi nito, ibinaba ni Lydia ang tawag. Pero ilang segundo lang ang lumipas at muling tumawag si Winston. Nakaramdam ng pagkainis si Lydia. Pinatay niya ang cellphone at inilapag sa mesa, pagkatapos ay binuksan ang pinto patungo sa silid-pahingahan.

Sanay na siya sa mag-overtime at magpuyat bilang restorer, kaya noong pinaayos ang studio, ipinagawa niya sa loob ng personal niyang opisina ang isang silid-pahingahan. May kasamang banyo ito at kumpleto sa gamit at damit na pamalit.

Minsan kapag sobrang abala, dinadala niya si Stephen sa studio, pinapatulog muna ito bago siya magpatuloy sa trabaho. Kaya mayroon ding gamit si Stephen sa silid-pahingahan na iyon.

Matapos maligo at magpalit ng pangtulog, handa na sanang mahiga si Lydia nang biglang may marinig siyang iyak ng bata mula sa labas.

“Mommy! Mommy, buksan mo ang pinto!”

Natigilan si Lydia. Si Stephen ba iyon?

Pagkalabas niya mula sa opisina, mabilis siyang naglakad papunta sa pintuan ng studio. Sa kabila ng pintuang salamin, nakita niya si Winston na karga ang humahagulgol na si Stephen habang nakatingin sa kanya.

Nakasuot lamang si Stephen ng isang jacket na pampainit at panloob na pajama. Ang dalawang paa nito ay walang kahit medyas. Sobrang lamig pa ng gabi at nag-aalala siya dahil mahina ang resistensiya ng bata. Paano kung magkasakit siya?

May inis sa tinig ni Lydia nang lumapit siya at buksan ang pinto. “Bakit mo pa siya dinala rito nang ganito ka-late…”

“Mommy!” Agad na bumitaw si Stephen mula kay Winston at mabilis na tumakbo papunta kay Lydia.

Kusa siyang iniunat ni Lydia upang saluhin ito. Mahigpit siyang niyakap ni Stephen sa leeg at isinubsob ang mukha sa kanyang leeg habang humahagulgol.

“Mommy, ayaw mo na ba sa akin? Huhu, Mommy, please huwag mo akong iwan…”

Bahagyang kumunot ang noo ni Lydia at namutla ang kanyang mukha. Ang sakit sa kanyang tiyan na nawala na kanina ay biglang bumalik at naging mabigat muli.