CHAPTER 8

Mula sa bakuran ay narinig ang tunog ng sasakyan. Dumating na si Winston. Mahigpit na hawak ni Lydia ang pregnancy test kit nang buksan niya ang pinto ng banyo.

Mula sa ibaba, umalingawngaw ang masiglang boses ni Stephen. “Daddy!”

Dahan-dahang bumaba si Lydia sa hagdan.

Nakatayo si Stephen sa sofa, nakabukas ang mga braso. “Daddy, buhatin mo ako!”

Yumuko si Winston at binuhat siya. Napansin ni Lydia na nagpalit ng damit si Winston.

Naalala rin niya ang tatlong beses na hindi nito sinagot ang kanyang tawag. Unti-unting lumitaw sa isipan niya ang malupit na katotohanan. Huminto siya sa huling baitang ng hagdan, naninigas ang mga daliri habang mahigpit na hawak ang pregnancy test kit.

Yakap ni Stephen ang leeg ng ama, saka tumingin kay Lydia. “Mommy, sasama ka ba? Isasama ako ni Daddy para maglaro.”

Tumingin siya kay Stephen, pagkatapos ay ibinalik ang tingin kay Winston. Wala itong suot na salamin ngayon, at ang lalim ng tingin nito ay walang ipinapakitang emosyon.

Sa wakas ay tiningnan siya nito, tulad ng dati, malamig.

“Salamat sa mga nagawa mo nitong mga araw na ito. Sa mga susunod na linggo, nandito ako sa bayan. Ako na ang bahala kay Stephen.”

Mababa at mahinahon ang tinig niya, kaaya-aya sa pandinig, ngunit bawat salita ay may halong paglayo. Paglayo sa kanya.

Napangiti si Lydia, ngunit mayroong luhang bumubuo sa kanyang mga mata.

Nakakatawa, na kanina lang sa banyo ay dama niya ang tuwang dulot ng resulta… at ngayon ay tila pinagtatawanan siya ng sarili niyang damdamin.

Nang mapansin ni Stephen na hindi agad sumasagot si Lydia, kinabahan siya. Hindi niya nakalimutang sinabi nito sa coffee shop na may aasikasuhin siya. Kanina niya tinanong iyon dahil alam niyang hindi siya papayagan.

Pero paano kung pumayag ito? Paano na siya? ‘Eh pupunta pa naman sila ni Daddy para hanapin si Mommy!’

“Mom?” maingat niyang tawag.

Nagtagpo ang paningin ni Lydia at ni Stephen, na halatang may kaunting kaba sa mga mata.

Magulo ang isip niya at wala na siyang oras para unawain kung anong emosyon ang nakikita sa anak. Payapa niyang sinabi, “Hindi na muna sasama si Mommy. Mag-enjoy ka na lang kasama si Daddy mo.”

Alam niya na malamang ay dadalhin ni Winston si Stephen para puntahan si Sidney, ngunit bigla na lamang siyang nawalan ng pakialam. Ayaw na niyang alamin pa.

Napabuntong-hininga ng maluwag si Stephen. “Magpahinga ka na lang dito sa bahay, Mommy,” aniya bago mabilis na tumingin sa ama. “Daddy, tara na!”

Payak na sumagot si Winston at binuhat si Stephen. Pagdaan nila sa tabi ng mesa sa sala, napansin ni Winston sa gilid ng kanyang mata ang isang dokumento—ang kasulatan ng diborsyo.

Natakpan lamang ng laruan ni Stephen ang dalawang salitang “divorce agreement” sa itaas nito.

Bahagyang huminto si Winston. Mula pa kanina ay nakatingin na si Lydia sa kanya, kaya’t nang mapansin niyang tumingin ito sa dokumento, napahinto rin ang kanyang paghinga.

Alam niyang darating ang araw na hihilingin ni Winston ang diborsyo, ngunit hindi niya inakalang ang dokumentong iyon ay manggagaling mismo sa kamay ng babae nitong karelasyon—na siya ring tunay na ina ni Stephen.

Bago ang araw na ito, inakala ni Lydia na kahit wala na silang pag-ibig, maituturing pa rin silang mag-asawang may paggalang sa isa’t isa. Ngunit ngayon, malinaw na ang lahat. Ang kasal na inalagaan niya ng buong puso ay isa lang palang maingat na planong ginawa ni Winston para protektahan ang babaeng tunay niyang mahal.

Ipinagpalit nito ang sariling kasal upang itayo ang isang kulungang tinawag niyang “pamilya,” at doon siya ikinulong. Pinanood siya habang buong kusang ibinubuhos ang lahat ng pagmamahal at pag-aalaga sa anak ng asawa at ng karelasyon nito.

Limang taon. Sa buong panahong iyon, ni minsan ba ay hindi siya nakaramdam ng kaunting pagkakasala?

Nang maalala ni Lydia ang sandaling iniabot sa kanya ni Sidney ang kasunduan, muling sumiklab sa puso niya ang sakit at galit. Samantala, nakatitig pa rin si Winston sa dokumento, bahagyang nakakunot ang noo, at handa na sanang kunin ito.

Hindi na rin nakapigil si Lydia at nagsimulang lumapit. Halos mabali na sa higpit ng pagkakahawak niya ang pregnancy test kit sa kamay.

Lahat ng emosyon na kanyang tiniis nitong mga nakaraang araw ay sumabog sa sandaling iyon.

“Winston…”

“Daddy, bilisan na natin!” sigaw ng anak, na agad sumira sa sasabihin niya at pumigil sa balak ni Winston na siyasatin pa ang dokumento.

Ngumiti ito nang bahagya. “Sige, aalis na tayo.”

Pagkasabi niyon ay tuluyan na siyang lumabas, buhat pa rin si Stephen. Mula simula hanggang matapos, ni hindi siya tiningnan ni Winston.

Hanggang sa unti-unting mawala ang ingay ng sasakyan sa labas, tuluyan nang nanlumo si Lydia. Naramdaman niyang nanghina ang kanyang mga tuhod, kaya’t napaupo siya sa gilid ng sofa, ito ang sandalan niya para hindi matumba.

Nakayuko si Lydia at unti-unting nagiging malabo sa kanyang paningin ang dalawang malinaw na pulang guhit sa harap niya. Mainit na luha ang tumulo at bumagsak mismo sa mga guhit na iyon.

Kung titingnan lang siya ni Winston, agad niyang makikita na hawak-hawak ni Lydia ang pregnancy test kit. Ngunit, gaya ng kanyang puso, ang mga mata ni Winston ay hindi kailanman tumigil sa paglingon sa kanya.

Nakaluhod si Lydia sa sahig, nababalot ng luha ang kanyang mukha. Sa lawak ng mansyon, tanging mahinang paghikbi niya ang pumapailanlang at matagal na nag-iiwan ng ingay sa paligid.

Makalipas ang kalahating oras, nagpadala siya ng litrato sa kaibigan sa messaging app.

Jodi: [Mataas ang accuracy niyan. Bukas, pumunta ka nang walang laman ang tiyan para makapagpa-check ka.]

Lydia: [Gusto ko na lang diretsong magpa-schedule ng abortion.]

Jodi: [ANO?![

Maya-maya, tumawag agad ang kaibigan niya. Sa mga sandaling iyon, kalmado na ang emosyon ni Lydia at abala sa pag-aayos ng kanyang gamit. Nang makita niyang si Jodi ang tumatawag, inilapag niya ang kalahating natitiklop na damit, kinuha ang telepono, at sinagot ang tawag.

“Alam ba ni Winston?” seryosong tanong ni Jodi mula sa kabilang linya. “Pag-isipan mo muna. Iyan ang magiging unang anak mo.”

“Hindi niya alam,” mahina ang boses ni Lydia. “Magdi-divorce na kami. Mayroon na siyang anak, si Stephen. Hindi niya iintindihin ang buhay na ito na dumating nang hindi inaasahan.”

Sa narinig, hindi agad nakasagot si Jodi. Alam niya kung ano ang pinagdadaanan ni Lydia sa kasal nila ni Winston.

“Noong una pa lang, hindi ko na bet ang pagsasama ninyo. Pero sa nakalipas na limang taon, nakikita kong maayos naman ang pakikitungo mo sa mag-ama. Inakala ko pa nga na ganito na lang talaga habang-buhay. Sino ang mag-aakalang… ay naku! Alam mo ba ang pakiramdam? Para akong nanonood ng isang serye na sineryoso ko, tapos biglang ang pangit ang ending!”

Pumikit si Lydia at napasinghap, ramdam ang hapdi sa mata. Hindi na niya kayang idetalye pa kay Jodi ang lahat. Kung may dapat man siyang sisihin, iyon ay ang sarili niyang hindi napigilan ang puso at minahal ang maling tao.

“Bukas pupuntahan kita,” mariing sabi ni Lydia.

“Hindi pa puwedeng gawin bukas,” buntong-hiningang sagot ni Jodi. “Kailangan muna ng check-up. Pag nandito ka na, saka natin pag-usapan.”

“Sige.”

Pagkababa ng cellphone, ibinalik ni Lydia ang cellphone at ipinagpatuloy ang pag-aayos ng gamit. Kahit ibinigay na sa kanya ni Winston ang buong mansyon, hindi siya nagbalak manatili doon. Alam niyang hindi rin ito pinahahalagahan ni Winston, kaya’t balak niyang ibenta ito pagkatapos ng divorce.

Limang taon din siyang tumira doon kaya marami ring gamit. Tanging ilang pirasong pang-araw-araw na damit at bag ang isinama niya. Ang natitira, bahala na si Winston kung paano niya iyon aayusin. Kung tatamarin ito, lilinisin na lang iyon kapag ibebenta na ang bahay.

Matapos maayos ang lahat, nilagdaan niya ang kasunduan sa diborsyo at inilapag ito sa pinaka-kitang-kitang bahagi ng mesa sa sala.

Paglabas mula sa mansyon, itinulak niya ang dalawang maleta, isinara ang pinto, at tuluyan nang umalis nang hindi lumilingon.