CHAPTER 9

Noong umpisa ng taon, bumili si Lydia ng isang unit na malapit sa isang dagat na katabi lamang ng kanyang studio.

May lawak itong isandaan at apatnapung metro kuwadrado, may tatlong kuwarto na tig-isa para sa kanya at sa kanyang ina, at ang isa pang mas maliit ay ginawa niyang silid-aklatan.

Bagong ayos ang unit, ngunit para sa soft furnishings ay kumuha siya ng interior design company para muling idisenyo at ayusin ang loob. Natapos ito tatlong buwan na ang nakalipas at maaari nang tirhan agad.

Pagkatapos ilagay ang kanyang mga gamit sa bagong bahay, dumiretso si Lydia sa studio. Doon siya nagtrabaho bilang restorer hanggang madaling araw. Nang tuluyan nang bumigay ang kanyang katawan sa pagod, tinungo niya ang silid-pahingahan.

Matapos maghugas at maghanda para matulog, humiga siya, pumikit, at agad na nakatulog nang mahimbing. Ngunit hindi naging payapa ang kanyang pagtulog o naging malinaw ang kanyang mga panaginip. Marami siyang napanaginipan ngunit paggising ay wala na siyang maalala.

Minasahe niya ang kanyang nananakit na ulo bago pumasok sa banyo para maghilamos at magsepilyo. Paglabas niya, nakita niyang nagvi-vibrate ang cellphone sa ibabaw ng bedside table.

Si Winston Martinez ang tumatawag. Hindi niya ito sinagot.Tantiya niya ay dahil iyon kay Stephen. Dahil buo na ang kanyang desisyon na magpa-divorce, mas mabuting tuluyan na niyang putulin ang anumang koneksyon.

Alam niyang anak pa rin ni Sidney Mercedez si Stephen, at naniniwala siyang sa paglipas ng panahon, maililipat din ni Stephen ang kanyang pag-asa at attachment dito.

Pagkatapos magbihis, inilagay ni Lydia ang cellphone sa kanyang bag at nagtungo sa ospital.

Sa pribadong klinika ni Dr. Jodi Francisco sa departamento ng OB-GYN.

“Ayon sa petsa ng huli mong regla at sa resulta ng ultrasound, buntis ka na ng limang linggo at apat na araw.” Iniabot ni Jodi ang report kay Lydia.

Kinuha ito ni Lydia at habang tinititigan ang itim-at-puting larawan sa papel, tila sumikip ang kanyang dibdib.

“At ito pa…” Itinuro ni Mitch ang maliit na gestational sac sa imahe. “Mukhang kambal.”

Natigilan si Lydia sa narinig.

Tumingala siya kay Jodi. “Sigurado ka?”

“Sa ngayon, limang linggo pa lang kaya makikita lang natin na may dalawang gestational sac.”

Ipinaliwanag pa ni Jodi, “Kapag umabot ng mga pitong linggo at pareho silang may tibok ng puso, saka natin masasabing kambal nga. At sa kaso mo, malamang na fraternal twins sila. Baka nga magkaibang kasarian pa.”

Hawak-hawak pa rin ni Lydia ang report, pinipisil ng mahigpit habang nananatiling maputla ang kanyang mga labi at walang masabi. Alam ni Jodi na natitinag na ang kanyang kaibigan. Sino ba naman ang hindi mahihirapan, lalo pa’t sariling dugo at laman, at posibleng kambal pa.

Bukod pa roon, ito ay mga anak nila ni Winston. Batid ni Jodi kung gaano kalalim ang pagmamahal ni Lydia kay Winston.

Iniisip pa nga niya na baka wala nang ibang babae sa mundo na tulad ni Lydia — limang taon na walang sawa at walang hinihinging kapalit, minahal nang buong puso ang isang lalaking maaaring sa isang iglap ay magpasya nang iwan siya.

Sa kasal na iyon, minahal ni Lydia nang may kababaang-loob at malinaw na kamalayan.

Samantalang si Winston… tila mula umpisa hanggang huli ay hindi kailanman tunay na nakisangkot.

“Pag-iisipan ko muna.”

Matagal bago bumukas ang bibig ni Lydia. Pag-angat ng kanyang paningin kay Jodi, mahina niyang sinabi, “Kapag nakapagpasya na ako, sasabihin ko sa iyo.”

Namumula ang kanyang mapupungay na mata at may bakas ng luha, puno rin ng kalituhan ang kanyang tingin.

Nang makita iyon, napangiwi si Jodi sa awa. “Hangga’t hindi lumalampas ng labindalawang linggo, maaari ka pang magpasya.”

“Okay,” tugon ni Lydia habang inilalagay ang ulat sa loob ng kanyang bag. “Walang sinuman ang dapat makaalam na buntis ako.”

“Ako ang bahala,” sagot ni Jodi.

Dahil kailangan pa nitong bumalik sa trabaho, hindi na siya pinatagal pa ni Lydia. Mula sa departamento ng OB-GYN, sumakay siya ng elevator pababa.

Pagdating sa unang palapag, paglabas niya ng elevator ay agad niyang nakita si Winston na karga si Stephen habang papasok mula sa labas ng ospital. May nakadikit na cooling patch sa noo ng bata.

Napahinto si Lydia sa gulat. Nang makita siya ni Stephen, agad na lumiwanag ang nanlalata nitong mukha. “Si Mommy!”

Napatingin din si Winston sa kanya.

“Mommy!” tawag muli ni Stephen habang nakatingin sa kanya.

Lumapit si Winston na karga ang bata hanggang sa tumapat kay Lydia. Tunay na mahal ni Lydia si Stephen. Hinaplos niya ang pisngi ng bata at naramdaman niyang mataas pa rin ang lagnat nito.

“Ano’ng nangyari? Bakit biglang nilagnat?” tanong niya.

Kalmado ang tinig ni Winston. “Kumain ng kaunting ice cream kagabi.”

Sa narinig, napayuko si Stephen at pinaglaruan ang sariling mga daliri. Ang totoo, unang beses siyang binilhan ng ice cream ng kanyang ina, at ayaw niyang masayang kaya naubos niya ang isang buong tub. Pero hindi niya masabi ang totoo—baka kasi si Sidney ang sisihin ni Lydia.

Masyadong mabait at maalaga ang ina sa kanya; hindi niya matitiis na masermunan ito ni Lydia.

Upang iwasan ang mas maraming tanong, iniunat ni Stephen ang kanyang mga braso. “Mommy, buhatin mo ako, please?”

Kusang itinataas na sana ni Lydia ang kanyang mga kamay, pero naalala niyang may dinadala siyang bata sa sinapupunan, kaya natigilan siya. Hinaplos na lang niya ang buhok ni Stephen. “Medyo masama ang pakiramdam ko. Si Daddy nalang muna ang magbuhat sa’yo.”

Napakunot ang noo ni Stephen sa pagkadismaya. Ito ang unang pagkakataong tinanggihan siya ni Lydia. Kahit noong may sakit siya dati, binubuhat pa rin siya nito. Galit kaya ito sa kanya?

Tahimik niyang pinagmasdan ang mukha ni Lydia. Nang makita niyang tila hindi maganda ang lagay nito, kinabahan siya. “Mama, galit ka ba sa akin?” maamong tanong ng bata. “Pasensya na. Hindi ko dapat itinago sa’yo na kumain ako ng ice cream. Hindi na po ako kakain ulit.”

Alam ni Lydia na bawal kay Stephen ang ice cream—mayroon kasi itong congenital asthma at mahina rin ang tiyan mula pagkabata. Ayon sa doktor, kailangang iwasan ang matatamis at malamig na pagkain.

Papaliwanag na sana siya, pero nauna nang magsalita si Winston. “Hindi magagalit sa’yo ang Mommy mo.” Sigurado ang tono nito, parang kumbinsido na hindi siya kokontra.

Kumibot ang pilik-mata ni Lydia at tahimik na pinisil ang labi. “Mommy, hindi ka ba talaga galit?” muling tanong ni Stephen.

Ngumiti si Lydia, kahit kaunti. “Siyempre, hindi ako galit.”

“Eh, Mommy, pwede mo ba akong samahan ngayon?” namumula ang mga mata ng bata at halatang may tampo. “Masama ang pakiramdam ko… gusto ko ng lugaw na ikaw ang nagluto.”

Sandali siyang nag-isip, bago dahan-dahang tumango. “Sige.”

Matapos magpatingin kay Stephen, sinabi ng doktor na may pamamaga ang kanyang lalamunan. Nagreseta ito ng ilang gamot at pinayuhan na kumain ng pagkaing magaan sa tiyan, uminom ng maraming tubig, at magpahinga sa bahay.

Pagbalik nila sa mansyon, inakyat ni Winston si Stephen para magpahinga. Pumunta naman si Lydia sa kusina upang magluto ng lugaw. Makalipas ang kalahating oras, inakyat niya ang mainit na lugaw at inilagay sa tray.

Bahagyang nakabukas ang pinto ng kuwarto ng bata, at mula roon ay narinig niya ang boses ni Stephen.

“Mommy, huwag kang mag-alala. Sabi ng doktor, gagaling na ako basta uminom ako ng gamot…Walang kasalanan si Mommy, ha. Kung hindi mo pa ako binilhan ng ice cream,

hindi ko malalaman na sobrang sarap pala nun. Pati yung mga biskwit, chips, at lollipop, ang sarap din! Hindi pa ako nakakakain ng ganito karaming meryenda dati!”

Natigilan si Lydia bago tuluyang itulak ang pinto.

Patuloy pa rin ang boses ni Stephen, “Hindi magagalit si Mommy Lydia. Alam niya na kapag may sakit ako, maaawa lang siya sa akin. Ngayon nga, nasa baba siya para magluto ng lugaw para sa akin! Mommy, dahil mahina ang katawan mo, hindi na muna ako pupunta sa’yo sa mga susunod na araw. Baka mahawa ka pa. Huwag kang mag-alala sa akin, aalagaan ako ni Mommy Lydia.”

Nakatayo si Lydia sa labas ng pinto, at bahagyang humigpit ang pagkakahawak niya sa tray. Hindi siya makapaniwala na binigyan ni Sidney si Stephen ng ganoon karaming junk food.

Mas nakakagulat pa, sa loob lamang ng ilang araw, tila napalapit na nang husto si Stephen kay Sidney. Alam ni Lydia na wala siyang karapatang magdamdam, pero nang marinig niya ang batang buong-buong tinatawag si Sidney na “Mommy,” hindi niya napigilang makaramdam ng kirot sa dibdib.

Dugo ay mas matimbang kaysa tubig. Kahit gaano pa niya ibuhos ang pagmamahal, hinding-hindi nito matatalo ang ugnayan ng mag-ina sa dugo. Mula’t sapul, isa lamang siyang tagalabas.

Matapos ang tawag ni Stephen kay Sidney, doon lang niya naalala si Lydia. Tinawag niya ito mula sa kuwarto, pero walang sumagot.

Bumaba siya para hanapin ito sa kusina, ngunit wala roon ang babae. Paglabas niya mula sa kusina, nakita niya sa mesa ang isang mangkok ng lugaw.