CHAPTER 10

”Mommy?”

Hindi sumuko si Stephen at tumakbo papunta sa sala para maghanap.

“Mommy? Mommy!”

Nilibot niya ang paligid pero hindi niya makita si Lydia. Doon na siya nakasiguro—umalis si Lydia!

Ito ang unang beses na umalis si Lydia nang hindi nagpapaalam sa kanya. Nainis si Stephen at ipinagbagsakan sa sahig ang lahat ng laruan na binili ni Sidney para sa kanya. Narinig ni Winston ang ingay mula sa kanyang opisina at bumaba para tingnan.

Magulo na ang buong sala. Sa kaguluhan, natabig din ni Stephen ang kasulatan ng diborsyo at napunta iyon sa ilalim ng sofa.

Nakunot ang noo ni Winston at sumilip sa kusina. “Nasaan ang Mommy mo?”

“Hindi siya ang Mommy ko!” galit na sigaw ni Stephen.

“Anong klaseng mama ang bigla na lang umaalis nang hindi nagsasabi kapag may sakit ang anak? Ayoko na sa kanya! Ayoko na siya maging mommy!”

Napatigil si Winston, bahagyang nagulat. “Umalis siya?”

“Oo nga!” sagot ni Stephen. Pagkatapos ng galit, biglang sumiklab ang lungkot at sumigaw siya ng malakas habang umiiyak.

“Bad si Mommy! Ayaw na ba niya sa akin? Kahit nga nung nagkaroon ako ng napakagandang at napakabait na Mommy, hindi ko sinabi na ayoko sa kanya. Pero siya, paano niya nagawa sa akin ito…huhuhu! Ang bad ni Mommy! Bad siya!”

Lumapit si Winston at hinaplos ang ulo ng bata. “Kahit galit o nasasaktan ka, hindi ka dapat basta-basta nanlalait ng tao.”

“Bakit?” humahagulhol pa rin si Stephen habang niyayakap ang ama. “Parang hindi na ako mahal ni Mommy tulad ng dati! Daddy, kapag may bago akong mommy, iiwan na ba ako ni Mommy Lydia?”

Umupo si Winston sa sofa habang buhat si Stephen at kumuha ng ilang pirasong tisyu para punasan ang luha ng bata. “Si Mommy Lydia mo ay abala lang nitong mga araw. Kahit na magkasama na kayo ng Mommy Sidney mo, mamahalin ka pa rin niya gaya ng dati.”

“Talaga?” tanong ni Stephen habang sumisinghot.

“Hindi nagsisinungaling si Daddy.”

Nang marinig ito, unti-unting nabawasan ang lungkot at takot sa puso ng bata. Pero gusto pa rin niyang si Lydia ang mag-alaga sa kanya.

Wala siyang ganang kumain kapag may sakit, pero ang lugaw na niluluto ni Lydia ay masarap at mabango. Gusto niyang araw-araw siyang ipagluto nito.

“Daddy, gusto ko pa rin si Mommy Lydia.”

Saglit na nag-isip si Winston at saka sinabi, “Kung uubusin mo ang lugaw, dadalhin kita para hanapin siya.”

Kumikinang ang mga mata ni Stephen sa narinig. “Okay!”

Pagkaalis ni Lydia mula sa Mansyon ni Winston, dumiretso siya sa kanyang opisina. Tatlong araw na lang at lalaya na ang kanyang ina mula sa kulungan. Ilang araw pagkatapos niyon ay bisperas ng bagong taon na.

Nabili na niya ang lahat ng gamit para sa bagong bahay at nakapag-ayos na siya ng iskedyul para dumating ang mga tauhan mula sa housekeeping kinabukasan para maglinis doon. May isa pang antigong gamit sa opisina na kailangang maideliver bukas.

Plano sana ni Lydia na pagkatapos nito ay magsimula na siya ng bakasyon para sa pasko at bagong taon. Balak niyang dalhin ang kanyang inang si Sonya para magdiwang. Pero ngayon, buntis na siya…

Hinaplos ni Lydia ang kanyang tiyan, halo-halo ang nararamdaman. Hindi pa niya napag-iisipan nang mabuti kung ano ang gagawin tungkol sa bata. Kung malalaman kaya ni Winston na buntis siya, ano kaya ang magiging reaksyon nito?

Kung ganoon na lang siya kabait kay Stephen, magiging ganoon din kaya siya sa batang ito?

Habang iniisip niya, lalo lang niyang naramdaman na katawa-tawa ang sarili. Mabait si Winston kay Stephen dahil anak niya ito kay Sidney Mercedez.

Sino ba naman ang hindi nakakaintindi sa kasabihang "mahal mo ang isang tao kaya mahal mo na rin ang lahat ng mahal niya"?

Mariing tinakpan ni Lydia ang mukha sa sakit at panghihinayang. ‘Magising ka na, huwag nang umasa sa wala at magdala ng kahihiyan sa sarili.’

May kumatok sa pinto ng opisina.

Itinaas ni Lydia ang ulo at inayos ang sarili. “Pasok.”

Binuksan ni Mitch ang pinto. “Ma’am Lydia, nandito si Stephen.”

Kumunot ang noo ni Lydia. “May sakit pa siya, bakit nandito?”

“Dinala siya ni Atty. Winston sa labas ng opisina at pinapasok ako para samahan siya papunta rito,” sagot ni Mitch.

Hindi pa tapos magsalita si Mitch nang pumasok na si Stephen, yakap-yakap ang kanyang cartoon backpack.

“Mommy!”

Tumayo si Lydia, lumapit at hinawakan ang noo ng bata. “Nasaan ang Daddy mo?”

“May trabaho si Daddy at hindi niya ako kayang alagaan. Miss na rin kita, Mommy,” sabi ni Stephen habang nakatingin sa kanya na parang kawawang-kawawa.

Tinawagan ni Lydia si Winston. Plano niyang pabalikin kay Winston si Stephen. Pero hindi sinagot ni Winston ang tawag. Halatang sinadya ito!

Namula ang mukha ni Lydia sa inis. Tumingin si Stephen sa kanya, namumula ang mga mata at nanginginig ang boses. “Mommy, sawang-sawa ka na ba sa akin? Kung ayaw mo na sa akin, aalis na lang ako…”

Habang nagsasalita, tumulo ang luha niya.

Nanghina ang puso ni Lydia at agad niya itong niyakap at bumulong, “Hindii sa ganoon anak. Kaso magiging abala si Mommy mo nitong mga araw at may sakit ka pa, baka hindi kita maalagaan nang maayos.”

“Wala na akong lagnat.”

Hinawakan ni Stephen ang kamay ni Lydia at inilagay iyon sa kanyang noo. “Tingnan mo, Mommy, wala na talaga akong lagnat. Magiging mabait ako at hindi ko guguluhin ang trabaho mo. Pakiusap, huwag mo akong paalisin, pwede ba?”

Sa paglalambing ng bata, tuluyang bumigay si Lydia. Napabuntong-hininga siya at hinaplos ang pisngi nitong medyo mainit pa. “Naubos mo ba ang lugaw na niluto ko para sa’yo?”

“Oo!” sagot ni Stephen na parang ipinagmamalaki pa. “Isang malaking mangkok ang naubos ko!”

“Nadala mo ba ang gamot?”

“Nadala ko po!” bati ni Stephen habang tinatapik ang kanyang cartoon backpack. “Dinalhan kita ng mga laruan at mga libro mo bago matulog!”

Pinisil ni Lydia ang ilong niya. “Kailan ka ba nakalimot ng mga libro bago matulog? Sige na, may sakit ka pa, umakyat ka na at magpahinga sa kama. Kailangan ko pa magtrabaho.”

“Sige!” Masayang pumasok si Stephen sa kwarto habang yakap ang kanyang backpack.

Tiningnan ni Lydia si Stephen na maingat at matino ang kilos at naparamdam siyang may kasamang hiya. Bata pa si Stephen kaya natural lang ang pagdepende niya sa mga magulang. Kahit na nakilala na niya si Sidney, nananatili pa rin siya sa isip niya na si Lydia ang kanyang ina, di ba?

Hindi siya dapat magalit sa isang bata.

Dahil dito, binuksan ni Lydia ang kanyang shopping app at binili lahat ng mga libro at mga laruan na nilagay niya sa cart ilang araw na ang nakalipas. Iniisip niya na malamang sa bisperas ng bagong taon ay sasama si Stephen kay Winston at Sidney sa bahay ng pamilya Martinez, kaya't ang mga binili niya ay magiging mga regalo para sa bagong taon ni Stephen.

Nag-overtime naman si Lydia hanggang alas-dose ng gabi. Pagbalik niya sa kwarto, natutulog na si Stephen. Naligo siya at lumapit sa kama, inalis ang kumot, at nakita na may hawak si Stephen na isang smartwatch na may tawag.

Isang limited edition na modelo na nagkakahalaga ng limang digit na halaga. Malamang binili ito ni Sidney para kay Stephen. Mukhang nagsisikap si Sidney maging mabuting ina. Magandang bagay ito para kay Stephen.

Hindi matukoy ni Lydia ang kanyang nararamdaman. Hindi niya maikaila na apektado siya, ngunit malinaw sa kanya na ang pagiging malapit ni Stephen kay Sidney ay hindi maiiwasan.

Walang kapangyarihan si Lydia na hadlangan ito. Ang kaya lang niyang gawin ay maging mabuti sa kanya kapag kailangan siya ni Stephen.

Ipinahiga ni Lydia ang smartwatch sa tabi ng kama ni Stephen at pinatay ang ilaw para matulog.

Nang mag-dos ng madaling araw, napansin ni Lydia na mainit ang katawan ni Stephen na parang bola ng apoy. Nagising siya nang bigla at binuksan ang ilaw. Napansin niya na pulang-pula ang mukha ng bata. Sinukat ang temperatura at umabot ito ng 39.8 degrees Celsius!

Naghanap siya ng gamot para pababain ang lagnat at pinainom si Stephen. Pero pagkatapos ng kalahating oras, hindi pa rin bumababa ang lagnat. Nagmadaling nagpalit ng damit si Lydia at niyakap si Stephen para dalhin siya sa ospital.

Habang nasa daan, tinawagan niya si Winston pero hindi niya sinagot ang tawag. Pagdating sa ospital, kumuha sila ng emergency number at nalaman na may acute bronchial pneumonia si Stephen. Kailangan niyang ma-admit para sa intravenous treatment.

Matapos maayos ang admission, muling tinawagan ni Lydia si Winston. Sa wakas ay sumagot ito at narinig niya ang mahinahong boses ni Sidney sa cellphone, “Pasensya na, Lydia. Naliligo si Winston. May emergency po ba?”