บทที่ 10 ครั้งแรกที่ไม่ใช่เพราะเงิน - NC

เสียงของนาฬิกาบนผนังยังเดินไปตามเวลาของมัน...แต่โลกของไลลากลับหยุดนิ่ง

หลายวันหลังจากคืนนั้น...คืนนั้นที่เขาพูดว่า “ผมต้องการเธอ ไม่ใช่ลลิน”

มันคือคำพูดที่ควรปลอบใจเธอ...แต่กลับกลายเป็นเสียงที่หลอนในความเงียบ

เพราะในดวงตาของเขา...ยังเต็มไปด้วย “เงา” ที่ไม่ใช่เธอ

ไลลาไม่ได้หนีอีกต่อไป

ไม่ได้ตะโกนโต้กลับ

แต่เธอก็ไม่ใช่ ‘ของเล่น’ ที่ยอมจำนนเหมือนเคยอีกแล้ว

เธอเริ่ม “เงียบ” ในแบบที่เขาฟังไม่ออก

ไม่ปฏิเสธคำสั่ง

แต่ไม่ทำตามทุกอย่าง

บางวัน เธอเลือกอ่านหนังสือของตัวเองแทนเล่มที่เขาวางไว้

บางมื้อ เธอเปลี่ยนจากไข่ต้มเป็นข้าวผัดกุนเชียงที่เธอทำเอง

และเขา...ก็เงียบ

อคินยังคงจัดตารางให้เธอ

ยังคงเปิดเพลงเดิมตอนเย็น

ยังคงเตรียมน้ำอาบในอุณหภูมิเดิม

แต่บางอย่างเริ่ม ‘เปลี่ยน’

“เธออยากกินอะไรเย็นนี้” เขาถามเบา ๆ ระหว่างยื่นโทรศัพท์ให้ดูเมนู

ไลลาชะงัก

มันไม่ใช่คำสั่ง

มันคือ “คำถาม”

“อะไรก็ได้...ที่ไม่ใช่แกงจืดหมูสับ”

เขาพยักหน้า

และคืนนั้น...อาหารเย็นคือซุปฟักทองกับขนมปังกระเทียม

เมนูที่เธอเคยชอบ...แต่ไม่เคยบอกเขา

เธอไม่รู้ว่าเขาจำได้จากเมื่อไหร่

หรืออาจแค่ ‘พยายามเริ่มต้นใหม่’

ในแบบของเขาเอง

แต่ความสุขแผ่วเบานั้น...อยู่ได้ไม่นาน

เสียงโทรศัพท์จากโรงพยาบาล Raven ดังขึ้นในเช้าวันหนึ่ง ขณะไลลากำลังเก็บจาน

อคินรับสายเงียบ ๆ ก่อนดวงตาจะเปลี่ยนเป็นเคร่งเครียดในเสี้ยววินาที

“นทีอาการทรุด ต้องย้ายเข้าห้องฉุกเฉินด่วน”

เขาเอ่ยเสียงนิ่ง

แต่ถ้อยคำนั้น...เหมือนฟ้าผ่าลงกลางอกของเธอ

“พาฉันไป...ตอนนี้เลยค่ะ” น้ำเสียงของเธอสั่นสะท้าน

วันนั้น…ฝนตก

ไลลานั่งรออยู่หน้าห้องฉุกเฉิน

เธอไม่รู้ด้วยซ้ำว่าผ่านมากี่นาทีหรือกี่ชั่วโมง

มีเพียงเสียงฝนตกที่เคาะกระจก...และจังหวะหัวใจที่รัวจนเหมือนจะหยุดเต้น

อคินเข้าไปข้างในทันทีที่รถจอด

เขาสวมเสื้อกาวน์ที่หยิบติดมา ก้าวเข้าสู่หน้าที่ที่ไม่มีใครเก่งไปกว่าเขาได้

การช่วยเหลือกินเวลาตั้งแต่เช้ายันเย็น

จนกระทั่ง…

ประตูเปิดออก

อคินเดินออกมาช้า ๆ ใบหน้าที่ยังมีเหงื่อเปียกปนกับหยดน้ำฝน

เขาถอดถุงมือผ่าตัดออก และมองหน้าเธออย่างตรงไปตรงมา

“ปลอดภัยแล้ว...แต่ต้องดูอาการใกล้ชิด 24 ชั่วโมง”

เขาพูด

เธอพยักหน้ารับทั้งน้ำตา

“พาฉันเข้าไปได้ไหม...”

“เขาหลับอยู่ ยังไม่ฟื้น และยังห้ามเยี่ยม”

“แต่ฉันอยากอยู่ตรงนี้...”

“เธอจะล้ม ถ้ายังไม่พัก รวมถึงฉันด้วย”

น้ำเสียงเขาอ่อนลงอย่างไม่เคยเป็น

เธออยากปฏิเสธ

แต่ขาของเธอก็อ่อนจนแทบยืนไม่ไหว

อคินพาเธอกลับคอนโด...กลางสายฝนที่ยังไม่หยุด

คืนนั้น...เธอไม่พูดสักคำ

เธอเดินเข้าห้องนอน ห่มผ้า และหันหน้าเข้ากำแพง

เธอร้องไห้

เพราะเธอ “กลัว”

กลัวว่าจะเสียสิ่งสุดท้ายที่เธอมีอยู่

แขนเธอสั่น ใบหน้าเปื้อนคราบน้ำตาที่ยังไม่แห้งดี ดวงตาบวมช้ำจากการร้องไห้ข้ามวัน

เสียงประตูเปิดออกอีกครั้ง

ฝีเท้านุ่มนวลที่เธอคุ้นเคยเข้ามาใกล้

ผ้าห่มผืนใหม่ถูกวางลงบนร่างของเธอช้า ๆ

ไม่มีคำพูด

ไม่มีคำปลอบ

มีเพียงมือเย็น ๆ ที่วางลงบนแผ่นหลังบางของเธออย่างเบามือ

ค้างอยู่แบบนั้น…นานแสนนาน

ไหล่ของเธอสั่น

เขาไม่พูดอะไร

เขาแค่ “อยู่”

อยู่ตรงนี้

เธอหันหน้ามาช้า ๆ ใบหน้าที่เปียกน้ำตาสะท้อนแสงโคมไฟสีส้มอ่อน

“ขอบคุณค่ะ...” เธอพึมพำ

“ไม่เป็นไร...ฉันอยู่ตรงนี้...หากอยากร้องไห้...ฉันจะอยู่เป็นเพื่อน” เขาตอบเสียงแผ่ว

และในวินาทีนั้น...

ไลลารู้ —

ว่าเขาอาจไม่รู้วิธีพูดคำว่ารัก

แต่อ้อมแขนของเขาในคืนนี้...

อ่อนโยนกว่าทุกสัมผัสที่ผ่านมาในชีวิตของเธอ

บรรยากาศในห้องนอนเงียบงันจนได้ยินเสียงลมหายใจสลับกันเบา ๆ…

อคินยังคงนั่งข้างเตียง ในมือยังจับชายผ้าห่มที่เขาเพิ่งดึงขึ้นคลุมร่างบางของไลลา เธอหันหน้าออกไปอีกทาง ดวงตายังแดงก่ำจากการร้องไห้ไม่หยุดตลอดทางกลับจากโรงพยาบาล

เขาไม่ได้แตะต้องเธอ ไม่ได้บังคับให้พูด ไม่ได้ออกคำสั่งใด ๆ

แค่...นั่งอยู่ตรงนี้เงียบ ๆ เหมือนรู้ว่าเธอต้องการใครสักคน

ใครสักคนที่ไม่ถาม

ไม่บังคับ

แค่ ‘อยู่’ กับเธอ

นิ้วมือเรียวบางค่อย ๆ ดึงชายผ้าห่มขึ้นอีกนิด กลบหน้าแดงช้ำไว้

อคินมองภาพนั้นแล้วใจบีบรัด

เขายื่นมือไป...ลังเลนิดหนึ่ง ก่อนจะค่อย ๆ ปาดปลายนิ้วลงบนแก้มเธออย่างแผ่วเบา

ไลลาหันหน้ามาอย่างช้า ๆ

สบกับดวงตาของเขา — ตาคู่เดิมที่เคยเย็นชาแต่คืนนี้...เต็มไปด้วยเงาอ่อนโยนปนสำนึกผิด

“...ขอโทษนะ” เขาเอ่ยเบา ๆ

เป็นคำที่เธอไม่เคยได้ยินจากปากเขามาก่อน

น้ำตาเธอซึมขึ้นอีกครั้ง

เธอไม่รู้ว่าควรพูดอะไร ไม่รู้ว่าเขาหมายถึงเรื่องไหนกันแน่ — แต่เธอรู้ว่า...เขาหมายความตามนั้นจริง ๆ

มือใหญ่แตะเบา ๆ ที่ปลายคางเธอ ก่อนจะโน้มใบหน้าเข้าใกล้

เธอไม่ถอย

ไม่หลบตา

และไม่ห้าม

ริมฝีปากของเขาประทับลงมา — ช้า...นุ่ม...เต็มไปด้วยบางอย่างที่ไม่เคยมี

ไม่ใช่การลงโทษ

ไม่ใช่ความโกรธที่ระบายผ่านร่างกาย

มันคือ...‘จูบ’

ครั้งแรก

ที่เธอรู้สึกว่า ‘หัวใจ’ ของเขาเป็นคนสัมผัสเธอ ไม่ใช่ร่างกาย

เธอหลับตา

น้ำตาหนึ่งหยดไหลซึมจากหางตา

มือของเขารับรู้ถึงหยดนั้น — เขาดึงเธอเข้ามากอดแน่น

แน่น...จนเธอรู้สึกได้ถึงการสั่นเล็ก ๆ ในอกเขา

“คืนนี้...ถือว่าคุณไม่ต้องจ่ายฉัน...ไม่ได้อยู่ในสัญญา”

เสียงเธอเบาเหมือนลมหายใจ แต่เขาได้ยินมันดังชัดเจนในอก

เขาชะงักเพียงครู่เดียว ก่อนจะกดริมฝีปากลงบนหน้าผากของเธออีกครั้ง

แล้วค่อย ๆ เลื่อนต่ำลง — แผ่วเบา ละเมียดละไม ปลายนิ้วไล้ผ่านไหล่ขาวสะอาดของเธอที่เปลือยเปล่าอยู่ใต้ชุดคลุม

ร่างกายของเธอเริ่มร้อนขึ้น

เธอรู้...เขาจะไม่รุนแรงเหมือนครั้งก่อน

เขากำลังขอ

ไม่ใช่บังคับ

อคินขบเม้มที่กระดูกไหปลาร้าของเธออย่างแผ่วเบา — ลมหายใจร้อนจัดเป่ารินผ่านผิวเธอทำให้เธอสะท้าน

มือหนึ่งของเขาลูบขึ้นช้า ๆ ผ่านเอว กกน. ผ้าลูกไม้บางถูกถอดออกอย่างนุ่มนวลเหมือนสัมผัสจากไหมพรม

“อคิน...” เธอเรียกชื่อเขาเสียงสั่น

เขาช้อนตามองเธอ — ดวงตาแดงเรื่อเหมือนกลั้นอะไรบางอย่างไว้

“ผมจะไม่ทำ ถ้าเธอไม่ต้องการ” เขากระซิบ

มือหยุด...จังหวะลมหายใจก็หยุด

ไลลาหลับตาแน่น ก่อนจะขยับตัวขึ้นนิด

มือเล็กสอดเข้าที่ท้ายทอยของเขา

ดึงเขาลงมา

“ฉันต้องการ...คุณ”

เธอไม่ได้พูดเพียงเพราะแพ้ใจ แต่เพราะอยากรู้ด้วยว่า...คนที่ทำร้ายเธอในวันนั้น จะสามารถ ‘รักษา’ เธอในคืนนี้ได้หรือไม่