LOGINShare
บทที่ 10 ครั้งแรกที่ไม่ใช่เพราะเงิน - NC
Last Updated:
2025-07-04 12:00:57เสียงของนาฬิกาบนผนังยังเดินไปตามเวลาของมัน...แต่โลกของไลลากลับหยุดนิ่ง
หลายวันหลังจากคืนนั้น...คืนนั้นที่เขาพูดว่า “ผมต้องการเธอ ไม่ใช่ลลิน”
มันคือคำพูดที่ควรปลอบใจเธอ...แต่กลับกลายเป็นเสียงที่หลอนในความเงียบ
เพราะในดวงตาของเขา...ยังเต็มไปด้วย “เงา” ที่ไม่ใช่เธอ
ไลลาไม่ได้หนีอีกต่อไป
ไม่ได้ตะโกนโต้กลับ
แต่เธอก็ไม่ใช่ ‘ของเล่น’ ที่ยอมจำนนเหมือนเคยอีกแล้ว
เธอเริ่ม “เงียบ” ในแบบที่เขาฟังไม่ออก
ไม่ปฏิเสธคำสั่ง
แต่ไม่ทำตามทุกอย่าง
บางวัน เธอเลือกอ่านหนังสือของตัวเองแทนเล่มที่เขาวางไว้
บางมื้อ เธอเปลี่ยนจากไข่ต้มเป็นข้าวผัดกุนเชียงที่เธอทำเอง
และเขา...ก็เงียบ
อคินยังคงจัดตารางให้เธอ
ยังคงเปิดเพลงเดิมตอนเย็น
ยังคงเตรียมน้ำอาบในอุณหภูมิเดิม
แต่บางอย่างเริ่ม ‘เปลี่ยน’
“เธออยากกินอะไรเย็นนี้” เขาถามเบา ๆ ระหว่างยื่นโทรศัพท์ให้ดูเมนู
ไลลาชะงัก
มันไม่ใช่คำสั่ง
มันคือ “คำถาม”
“อะไรก็ได้...ที่ไม่ใช่แกงจืดหมูสับ”
เขาพยักหน้า
และคืนนั้น...อาหารเย็นคือซุปฟักทองกับขนมปังกระเทียม
เมนูที่เธอเคยชอบ...แต่ไม่เคยบอกเขา
เธอไม่รู้ว่าเขาจำได้จากเมื่อไหร่
หรืออาจแค่ ‘พยายามเริ่มต้นใหม่’
ในแบบของเขาเอง
แต่ความสุขแผ่วเบานั้น...อยู่ได้ไม่นาน
เสียงโทรศัพท์จากโรงพยาบาล Raven ดังขึ้นในเช้าวันหนึ่ง ขณะไลลากำลังเก็บจาน
อคินรับสายเงียบ ๆ ก่อนดวงตาจะเปลี่ยนเป็นเคร่งเครียดในเสี้ยววินาที
“นทีอาการทรุด ต้องย้ายเข้าห้องฉุกเฉินด่วน”
เขาเอ่ยเสียงนิ่ง
แต่ถ้อยคำนั้น...เหมือนฟ้าผ่าลงกลางอกของเธอ
“พาฉันไป...ตอนนี้เลยค่ะ” น้ำเสียงของเธอสั่นสะท้าน
วันนั้น…ฝนตก
ไลลานั่งรออยู่หน้าห้องฉุกเฉิน
เธอไม่รู้ด้วยซ้ำว่าผ่านมากี่นาทีหรือกี่ชั่วโมง
มีเพียงเสียงฝนตกที่เคาะกระจก...และจังหวะหัวใจที่รัวจนเหมือนจะหยุดเต้น
อคินเข้าไปข้างในทันทีที่รถจอด
เขาสวมเสื้อกาวน์ที่หยิบติดมา ก้าวเข้าสู่หน้าที่ที่ไม่มีใครเก่งไปกว่าเขาได้
การช่วยเหลือกินเวลาตั้งแต่เช้ายันเย็น
จนกระทั่ง…
ประตูเปิดออก
อคินเดินออกมาช้า ๆ ใบหน้าที่ยังมีเหงื่อเปียกปนกับหยดน้ำฝน
เขาถอดถุงมือผ่าตัดออก และมองหน้าเธออย่างตรงไปตรงมา
“ปลอดภัยแล้ว...แต่ต้องดูอาการใกล้ชิด 24 ชั่วโมง”
เขาพูด
เธอพยักหน้ารับทั้งน้ำตา
“พาฉันเข้าไปได้ไหม...”
“เขาหลับอยู่ ยังไม่ฟื้น และยังห้ามเยี่ยม”
“แต่ฉันอยากอยู่ตรงนี้...”
“เธอจะล้ม ถ้ายังไม่พัก รวมถึงฉันด้วย”
น้ำเสียงเขาอ่อนลงอย่างไม่เคยเป็น
เธออยากปฏิเสธ
แต่ขาของเธอก็อ่อนจนแทบยืนไม่ไหว
อคินพาเธอกลับคอนโด...กลางสายฝนที่ยังไม่หยุด
คืนนั้น...เธอไม่พูดสักคำ
เธอเดินเข้าห้องนอน ห่มผ้า และหันหน้าเข้ากำแพง
เธอร้องไห้
เพราะเธอ “กลัว”
กลัวว่าจะเสียสิ่งสุดท้ายที่เธอมีอยู่
แขนเธอสั่น ใบหน้าเปื้อนคราบน้ำตาที่ยังไม่แห้งดี ดวงตาบวมช้ำจากการร้องไห้ข้ามวัน
เสียงประตูเปิดออกอีกครั้ง
ฝีเท้านุ่มนวลที่เธอคุ้นเคยเข้ามาใกล้
ผ้าห่มผืนใหม่ถูกวางลงบนร่างของเธอช้า ๆ
ไม่มีคำพูด
ไม่มีคำปลอบ
มีเพียงมือเย็น ๆ ที่วางลงบนแผ่นหลังบางของเธออย่างเบามือ
ค้างอยู่แบบนั้น…นานแสนนาน
ไหล่ของเธอสั่น
เขาไม่พูดอะไร
เขาแค่ “อยู่”
อยู่ตรงนี้
เธอหันหน้ามาช้า ๆ ใบหน้าที่เปียกน้ำตาสะท้อนแสงโคมไฟสีส้มอ่อน
“ขอบคุณค่ะ...” เธอพึมพำ
“ไม่เป็นไร...ฉันอยู่ตรงนี้...หากอยากร้องไห้...ฉันจะอยู่เป็นเพื่อน” เขาตอบเสียงแผ่ว
และในวินาทีนั้น...
ไลลารู้ —
ว่าเขาอาจไม่รู้วิธีพูดคำว่ารัก
แต่อ้อมแขนของเขาในคืนนี้...
อ่อนโยนกว่าทุกสัมผัสที่ผ่านมาในชีวิตของเธอ
บรรยากาศในห้องนอนเงียบงันจนได้ยินเสียงลมหายใจสลับกันเบา ๆ…
อคินยังคงนั่งข้างเตียง ในมือยังจับชายผ้าห่มที่เขาเพิ่งดึงขึ้นคลุมร่างบางของไลลา เธอหันหน้าออกไปอีกทาง ดวงตายังแดงก่ำจากการร้องไห้ไม่หยุดตลอดทางกลับจากโรงพยาบาล
เขาไม่ได้แตะต้องเธอ ไม่ได้บังคับให้พูด ไม่ได้ออกคำสั่งใด ๆ
แค่...นั่งอยู่ตรงนี้เงียบ ๆ เหมือนรู้ว่าเธอต้องการใครสักคน
ใครสักคนที่ไม่ถาม
ไม่บังคับ
แค่ ‘อยู่’ กับเธอ
นิ้วมือเรียวบางค่อย ๆ ดึงชายผ้าห่มขึ้นอีกนิด กลบหน้าแดงช้ำไว้
อคินมองภาพนั้นแล้วใจบีบรัด
เขายื่นมือไป...ลังเลนิดหนึ่ง ก่อนจะค่อย ๆ ปาดปลายนิ้วลงบนแก้มเธออย่างแผ่วเบา
ไลลาหันหน้ามาอย่างช้า ๆ
สบกับดวงตาของเขา — ตาคู่เดิมที่เคยเย็นชาแต่คืนนี้...เต็มไปด้วยเงาอ่อนโยนปนสำนึกผิด
“...ขอโทษนะ” เขาเอ่ยเบา ๆ
เป็นคำที่เธอไม่เคยได้ยินจากปากเขามาก่อน
น้ำตาเธอซึมขึ้นอีกครั้ง
เธอไม่รู้ว่าควรพูดอะไร ไม่รู้ว่าเขาหมายถึงเรื่องไหนกันแน่ — แต่เธอรู้ว่า...เขาหมายความตามนั้นจริง ๆ
มือใหญ่แตะเบา ๆ ที่ปลายคางเธอ ก่อนจะโน้มใบหน้าเข้าใกล้
เธอไม่ถอย
ไม่หลบตา
และไม่ห้าม
ริมฝีปากของเขาประทับลงมา — ช้า...นุ่ม...เต็มไปด้วยบางอย่างที่ไม่เคยมี
ไม่ใช่การลงโทษ
ไม่ใช่ความโกรธที่ระบายผ่านร่างกาย
มันคือ...‘จูบ’
ครั้งแรก
ที่เธอรู้สึกว่า ‘หัวใจ’ ของเขาเป็นคนสัมผัสเธอ ไม่ใช่ร่างกาย
เธอหลับตา
น้ำตาหนึ่งหยดไหลซึมจากหางตา
มือของเขารับรู้ถึงหยดนั้น — เขาดึงเธอเข้ามากอดแน่น
แน่น...จนเธอรู้สึกได้ถึงการสั่นเล็ก ๆ ในอกเขา
“คืนนี้...ถือว่าคุณไม่ต้องจ่ายฉัน...ไม่ได้อยู่ในสัญญา”
เสียงเธอเบาเหมือนลมหายใจ แต่เขาได้ยินมันดังชัดเจนในอก
เขาชะงักเพียงครู่เดียว ก่อนจะกดริมฝีปากลงบนหน้าผากของเธออีกครั้ง
แล้วค่อย ๆ เลื่อนต่ำลง — แผ่วเบา ละเมียดละไม ปลายนิ้วไล้ผ่านไหล่ขาวสะอาดของเธอที่เปลือยเปล่าอยู่ใต้ชุดคลุม
ร่างกายของเธอเริ่มร้อนขึ้น
เธอรู้...เขาจะไม่รุนแรงเหมือนครั้งก่อน
เขากำลังขอ
ไม่ใช่บังคับ
อคินขบเม้มที่กระดูกไหปลาร้าของเธออย่างแผ่วเบา — ลมหายใจร้อนจัดเป่ารินผ่านผิวเธอทำให้เธอสะท้าน
มือหนึ่งของเขาลูบขึ้นช้า ๆ ผ่านเอว กกน. ผ้าลูกไม้บางถูกถอดออกอย่างนุ่มนวลเหมือนสัมผัสจากไหมพรม
“อคิน...” เธอเรียกชื่อเขาเสียงสั่น
เขาช้อนตามองเธอ — ดวงตาแดงเรื่อเหมือนกลั้นอะไรบางอย่างไว้
“ผมจะไม่ทำ ถ้าเธอไม่ต้องการ” เขากระซิบ
มือหยุด...จังหวะลมหายใจก็หยุด
ไลลาหลับตาแน่น ก่อนจะขยับตัวขึ้นนิด
มือเล็กสอดเข้าที่ท้ายทอยของเขา
ดึงเขาลงมา
“ฉันต้องการ...คุณ”
เธอไม่ได้พูดเพียงเพราะแพ้ใจ แต่เพราะอยากรู้ด้วยว่า...คนที่ทำร้ายเธอในวันนั้น จะสามารถ ‘รักษา’ เธอในคืนนี้ได้หรือไม่
Latest chapter
DOCTOR OBSESSION คลั่งรักหมออคิน บทที่ 14 เธอหนีไป
แสงสีส้มเรื่อของยามค่ำตกกระทบกับผ้าม่านโปร่งบางในห้องนอนไลลานั่งกอดเข่าอยู่บนเตียงอีกฟาก — เงียบ เฉยชา เหมือนวิญญาณที่ถูกทิ้งไว้ในห้องว่างเธอเพิ่งเดินกลับจากห้องของเขา หลังจากที่ซ่อนตัวอยู่ด้านหลังประตูเมื่อไม่กี่นาทีก่อนภาพที่เธอเห็น...ภาพที่เขาเปิดกล่องไม้แล้วลูบมันด้วยความอาวรณ์ — กล่องของลลิน — ยังติดตาหัวใจของเธอแน่นอึดอัด เหมือนอากาศในห้องกำลังลดลงเรื่อย ๆ จนแทบหายใจไม่ออกไม่ใช่เพราะเขาใจร้ายแต่เพราะเขาใจดี...กับใครอีกคนและเธอก็รู้แน่แล้วว่าเธอไม่เคยเป็น 'ใครคนนั้น'ไลลาหลับตา สูดลมหายใจลึกฝ่ามือบีบชายกระโปรงแน่น เสียงในหัวยังวนเวียนซ้ำเดิม— กลิ่นน้ำหอมที่เขาเลือกให้— เพลงที่เขาเปิด— เสื้อผ้าที่เขาเตรียมไว้ทั้งหมด...มันไม่เคยเป็นของเธอเลย“พอแล้ว…” เธอพึมพำเสียงแผ่วกับตัวเองดวงตาแดงเรื่อจากการร้องไห้ ค่อย ๆ แปรเปลี่ยนเป็นความเด็ดเดี่ยวที่เธอไม่เคยมีถึงแม้นทียังรักษาไม่จบถึงแม้เธอไม่มีอะไรเลย
DOCTOR OBSESSION คลั่งรักหมออคิน บทที่ 13 ของที่เขาเก็บไว้
เสียงลมหายใจของไลลาเบาหวิวอยู่ในห้องที่ไร้เสียงภายในห้องนอนของเขา — หรู เรียบ และมืดหม่นไปด้วยความทรงจำที่เธอไม่เคยมีส่วนร่วม“ไลลา ช่วยจัดกระเป๋าให้หน่อย พรุ่งนี้ฉันต้องออกเดินทางแต่เช้า”เขาบอกสั้น ๆ ก่อนออกไปโทรศัพท์นั่นเป็นครั้งแรกที่เขาขอให้เธอช่วย — ไม่ใช่ออกคำสั่งเธอจึงนั่งลงที่พื้นหน้าตู้เสื้อผ้าเปิดบานประตูตู้ไม้เนื้อดีอย่างเบามือ ไล้ปลายนิ้วไปตามแผ่นพับของเสื้อเชิ้ตที่รีดเรียบจนแทบไม่มีรอยพับเขายังคงเป๊ะทุกกระเบียดนิ้ว เหมือนเดิมเธอหยิบเสื้อสีพื้นสองสามตัวออกมา พับใส่กระเป๋าผ้ากระทั่งสายตาเธอสะดุดเข้ากับกล่องไม้สีน้ำตาลเข้ม ขนาดพอดีฝ่ามือ วางอยู่ลึกในมุมสุดของชั้นเธอชะงักมือค่อย ๆ เอื้อมไปหยิบมันออกมากล่องถูกปิดสนิท แต่ไม่มีแม่กุญแจเธอเปิดออกช้า ๆ —ด้านในมีเพียง “กุญแจดอกหนึ่ง”เป็นกุญแจทรงคลาสสิกแบบเก่า ฝังในโฟมสีดำอย่างประณีต ราวกับเป็นสิ่งของสำคัญ“มันคือกุญแจอะไร...” เธอพึมพำเบา ๆด้วยแร
DOCTOR OBSESSION คลั่งรักหมออคิน บทที่ 12 ข่าวลือ
“คุณเคยรักอะไรบ้าง...ที่ไม่ใช่ภาพจำ?”เขาหันมาสบตาแต่ไม่ทันได้พูดอะไรเสียงโทรศัพท์ของเขาก็ดังขึ้นอีกครั้งอคินรับสายโดยไม่พูดอะไรสักคำ… ไม่มีแม้แต่คำทักทายหรือเสียงตอบกลับ มีเพียงความเงียบ และสีหน้าที่เปลี่ยนไปอย่างช้า ๆไลลานั่งนิ่งอยู่ตรงที่นั่งข้างคนขับ เธอมองเขา—เงียบ…แต่ใจสั่นสีหน้าของเขาไม่ใช่ความโกรธ ไม่ใช่ความเศร้าแต่เป็นอะไรบางอย่างที่คล้าย “ความไม่แน่ใจ...บางอย่าง”“ฉันต้องออกไปธุระ” เขาพูดขึ้นทันทีที่วางสาย ดวงตาไม่สบเธอแม้แต่น้อย“อย่าออกจากห้อง จนกว่าฉันจะกลับมา”“ถ้าฉันต้องออกไป—”“ไม่ได้ ไลลา”เสียงของเขาตัดบททุกอย่างสั้น ๆ“ถ้าฉันรู้ว่าเธอออกไป…เธอก็รู้ว่าจะเกิดอะไรขึ้นใช่ไหม”เขาไม่รอฟังคำตอบเสียงประตูคอนโดปิดลงพร้อมเงาสูงที่หายไปในความมืดของลิฟต์โดยสารรถยนต์คันสีดำแล่นฝ่าแสงไฟเมืองกรุงเทพฯ ไปยังตรอกด้านหลังของทองหล่อ
DOCTOR OBSESSION คลั่งรักหมออคิน บทที่ 11 ระหว่างเราคืออะไร - NC
เธอขยับปลายคางขึ้น...ปล่อยให้ริมฝีปากของเขากดซ้ำลงมาบนปากเธออีกครั้ง คราวนี้นุ่มลึกและเนิบนานกว่าครั้งไหน — จูบที่ไม่มีคำขอ ไม่มีเงื่อนไข ไม่มีแม้แต่การบีบบังคับ...แต่มันเต็มไปด้วย “แรงดึงดูด” ที่กลืนกินหัวใจทั้งสองไปทีละนิดมืออุ่นของอคินลูบต้นแขนเธอ ไล้ลงสู่เอว แล้วสอดเข้าใต้เสื้อคลุมในจังหวะที่เธอกำลังเปิดอกให้เขาอย่างเต็มใจเสียงเสียดสีของผ้าบางเบาระหว่างผิวเนื้อ และเสียงลมหายใจที่หนักขึ้นทุกวินาที ทำให้บรรยากาศในห้องเต็มไปด้วยแรงอารมณ์ที่ไม่ต้องพูดเขาจูบลำคอของเธออย่างช้า ๆ ลากไล้ริมฝีปากจากมุมกรามลงสู่ไหปลาร้า ดูดเม้มปล่อยรอยจางไว้ราวกับต้องการจารึกว่า—คืนนี้ เธอเป็นของเขา...ในแบบที่ไม่ใช่เพราะเงินหรือสัญญาไลลาหลับตาแน่นเมื่อปลายนิ้วของเขาไล้ผ่านช่วงขาด้านใน แล้วหยุดลงตรงกลางร่างกายเธอ“ได้ไหม...” เขากระซิบแผ่วที่ข้างหู น้ำเสียงต่ำพร่าเจือความสั่นเธอพยักหน้าคำตอบของเธอ...ไม่ใช่คำพูด แต่คือร่างกายที่เบียดเข้าใกล้เขาอย่างเชื่องช้าเธอดึงเขาลงมาอย่างอ่อนโยน แล้วกระซิบเสียงเบา&l
DOCTOR OBSESSION คลั่งรักหมออคิน บทที่ 10 ครั้งแรกที่ไม่ใช่เพราะเงิน - NC
เสียงของนาฬิกาบนผนังยังเดินไปตามเวลาของมัน...แต่โลกของไลลากลับหยุดนิ่งหลายวันหลังจากคืนนั้น...คืนนั้นที่เขาพูดว่า “ผมต้องการเธอ ไม่ใช่ลลิน”มันคือคำพูดที่ควรปลอบใจเธอ...แต่กลับกลายเป็นเสียงที่หลอนในความเงียบเพราะในดวงตาของเขา...ยังเต็มไปด้วย “เงา” ที่ไม่ใช่เธอไลลาไม่ได้หนีอีกต่อไปไม่ได้ตะโกนโต้กลับแต่เธอก็ไม่ใช่ ‘ของเล่น’ ที่ยอมจำนนเหมือนเคยอีกแล้วเธอเริ่ม “เงียบ” ในแบบที่เขาฟังไม่ออกไม่ปฏิเสธคำสั่งแต่ไม่ทำตามทุกอย่างบางวัน เธอเลือกอ่านหนังสือของตัวเองแทนเล่มที่เขาวางไว้บางมื้อ เธอเปลี่ยนจากไข่ต้มเป็นข้าวผัดกุนเชียงที่เธอทำเองและเขา...ก็เงียบอคินยังคงจัดตารางให้เธอยังคงเปิดเพลงเดิมตอนเย็นยังคงเตรียมน้ำอาบในอุณหภูมิเดิมแต่บางอย่างเริ่ม ‘เปลี่ยน’“เธออยากกินอะไรเย็นนี้” เขาถามเบา ๆ ระหว่างยื่นโทรศัพท์ให้ดูเมนูไลลาชะงักมันไม่ใช่คำสั่งมันคือ “คำถาม”
DOCTOR OBSESSION คลั่งรักหมออคิน บทที่ 9 จิตแพทย์ไม่ช่วยอะไร
คอนโดชั้นบนสุดยังคงปิดเงียบเหมือนถูกลืมไว้กลางเมือง แสงเช้าอ่อนสาดผ่านม่านสีเทา มัวซึมเหมือนความรู้สึกของใครบางคนที่ไม่เคยเปลี่ยนบนเตียงขนาดคิงไซส์ ร่างของไลลานอนหันหลังให้เขา ไหล่บางนั้นเกร็งแน่นแม้ในยามหลับ รอยแดงช้ำตามลำคอ ไหล่ และข้อมือยังไม่ทันจางไปจากคืนก่อนอคินนอนลืมตาอยู่ด้านหลัง สายตาจ้องเพดานด้วยความคิดที่พันกันยุ่งเหยิงมือของเขายังวางอยู่บนเอวเธอ — ไม่ใช่เพราะต้องการจะกอด แต่เพราะกลัวว่าเธอจะลุกหนีโดยที่เขาไม่รู้ตัวอีกเธอไม่ได้พูดกับเขาเลยนับจากเมื่อคืนไม่มีคำต่อว่า ไม่มีแม้แต่เสียงกดดันใด ๆแต่นั่นแหละ...ที่ทำให้เขารู้ว่าเธอ “พัง” ข้างในและเขาเองก็...ไม่ต่างกันหลังอาบน้ำเสร็จ เขาเดินออกมาจากห้องน้ำพร้อมเสื้อเชิ้ตตัวใหม่ที่พับไว้อย่างเนี้ยบ ใบหน้าเย็นชาเหมือนเดิม แต่ดวงตา...กลับอ่อนล้ากว่าทุกวันไลลายังนั่งกอดเข่าข้างเตียง สวมเสื้อคลุมที่เขาโยนให้เมื่อเช้า เธอไม่ได้พูด และเขาก็ไม่ถามเขาเดินเข้าครัว จัดอาหารเช้าอย่างเคย — ไข่ต้ม ขนมปังปิ้ง ข้าวต้มไก่สูตรเดิมที่เขาเคยทำให้ล
You may also like
CLOSE FRIEND เพื่อนเล่นไม่เล่นเพื่อน
ACHICHI51.3K viewsวิศวะร้อนรัก(20+)
Re-match I รีแมทช์34.4K viewsเกิดใหม่ทั้งที ขอหนีจากผู้ชายเฮงซวยคนนี้เถอะ
อี้เสี่ยวเหวิน45.6K viewsสลับวิวาห์ลุ้น คุณประธานขาโหด
กิตติรวิชญ์67.9K viewsสามีเฮงซวย
เม็ดขนุน485 viewsจอมใจจอมมาร
baiboau-เนื้อนวล77 viewsสยบหัวใจยัยตัวร้าย
ดอกอ้อลู่ลม64 viewsแอบหวิว
SheLyn45 views
