บทที่ 11 ระหว่างเราคืออะไร - NC

เธอขยับปลายคางขึ้น...ปล่อยให้ริมฝีปากของเขากดซ้ำลงมาบนปากเธออีกครั้ง คราวนี้นุ่มลึกและเนิบนานกว่าครั้งไหน — จูบที่ไม่มีคำขอ ไม่มีเงื่อนไข ไม่มีแม้แต่การบีบบังคับ...แต่มันเต็มไปด้วย “แรงดึงดูด” ที่กลืนกินหัวใจทั้งสองไปทีละนิด

มืออุ่นของอคินลูบต้นแขนเธอ ไล้ลงสู่เอว แล้วสอดเข้าใต้เสื้อคลุมในจังหวะที่เธอกำลังเปิดอกให้เขาอย่างเต็มใจ

เสียงเสียดสีของผ้าบางเบาระหว่างผิวเนื้อ และเสียงลมหายใจที่หนักขึ้นทุกวินาที ทำให้บรรยากาศในห้องเต็มไปด้วยแรงอารมณ์ที่ไม่ต้องพูด

เขาจูบลำคอของเธออย่างช้า ๆ ลากไล้ริมฝีปากจากมุมกรามลงสู่ไหปลาร้า ดูดเม้มปล่อยรอยจางไว้ราวกับต้องการจารึกว่า—คืนนี้ เธอเป็นของเขา...ในแบบที่ไม่ใช่เพราะเงินหรือสัญญา

ไลลาหลับตาแน่นเมื่อปลายนิ้วของเขาไล้ผ่านช่วงขาด้านใน แล้วหยุดลงตรงกลางร่างกายเธอ

“ได้ไหม...” เขากระซิบแผ่วที่ข้างหู น้ำเสียงต่ำพร่าเจือความสั่น

เธอพยักหน้า

คำตอบของเธอ...ไม่ใช่คำพูด แต่คือร่างกายที่เบียดเข้าใกล้เขาอย่างเชื่องช้า

เธอดึงเขาลงมาอย่างอ่อนโยน แล้วกระซิบเสียงเบา

“ฉันต้องการคุณ…”

เขาชะงัก มองหน้าเธอ และพูดออกมาอย่างคนที่ไม่อาจกักเก็บไว้ได้อีกต่อไป

“ผมไม่เคยอยากสัมผัสใคร...เท่ากับตอนนี้เลย”

อคินดันตัวขึ้น ถอดเสื้อตัวเองออกช้า ๆ ดวงตาไม่ละจากเธอเลยแม้แต่เสี้ยววินาที

ในแสงสลัวของโคมไฟ—แผ่นอกเขาขยับขึ้นลงแรง มือสั่นเล็กน้อยขณะจับปลายขากางเกงของเธอรูดออกอย่างเบามือ

เมื่อร่างเปลือยของเธอปรากฏต่อหน้า

เขาไม่ได้เร่งรีบ

แต่กลับ “หยุด”

หยุด...มองเธอในแบบที่ไม่เคยมีใครมอง

ไม่ใช่แค่ความสวย

ไม่ใช่แค่ร่างกาย

แต่เป็น ‘เธอ’ — ทั้งหมดของเธอ

เขาก้มลงอีกครั้ง ขบยอดอกเธอเบา ๆ ปลายลิ้นไล้วนซ้ำแล้วซ้ำอีกจนเธอร้องครางเบา มือเล็กยกขึ้นกดหลังศีรษะเขาโดยไม่รู้ตัว

อคินเลื่อนตัวต่ำลง จูบผ่านหน้าท้อง เธอสั่น...และเขารู้ เธอเกร็งเพราะทุกอย่างในคืนนี้ไม่เหมือนทุกครั้งที่ผ่านมา

มือของเขาแตะเรียวขา สอดเข้าในร่องนั้นอย่างเชื่องช้า ปลายนิ้วกดสัมผัสจุดอ่อนไหวของเธอจนร่างเธอสั่นสะท้าน

เสียงครางแผ่วเบาดังจากลำคอเธอในจังหวะที่เขาเริ่มไล้ปลายนิ้ววนซ้ำ

เขาโน้มหน้าลง — ขบที่ต้นขาด้านใน

เลีย — สัมผัสปลายลิ้นเปียกชื้นกวาดแนวขาขึ้นมา

จูบซ้ำตรงจุดที่ไวที่สุดของเธอจนร่างกระตุกแผ่ว

“อคิน...” เธอเรียกชื่อเขาเหมือนคราง...และขอในเวลาเดียวกัน

เขาขึ้นมาสบตาเธอ ร่างเปลือยเปล่าเบียดแนบสนิท เขากดหน้าผากลงบนหน้าผากของเธอ หอบหายใจแล้วกระซิบ

“ผมจะไม่ทำให้เธอเจ็บ”

เขาสอดกายเข้ามา...ช้า

ช้าแบบที่เธอรู้สึกถึงทุกนิ้ว ทุกแรงดัน ทุกอณูที่เชื่อมเขากับเธอเข้าด้วยกันอย่างลึกที่สุด

เสียงเธอกระซิบข้างหูเขา

“ช้า...ได้ไหมคะ...”

เขาก้มลงจูบหน้าผากเธอเป็นคำตอบ

แล้วขยับตัวเบา ๆ

เนิบช้า...แต่ลึก

เธอจิกผ้าปูเตียงไว้แน่น เสียงหอบเบาผ่านลำคอในทุกจังหวะที่เขากระแทกเบา ๆ และแน่นเข้า

เขาสัมผัสเธอราวกับว่าเธอคือสิ่งมีชีวิตเดียวในโลก

ทุกจูบ

ทุกแรงโยกตัว

ทุกสัมผัสเปียกชื้น

ล้วนเต็มไปด้วย “ใจ”

และครั้งนี้—เธอรู้ว่า...ไม่ใช่เพราะเธอเหมือนใคร

มันคือ “เธอ” จริง ๆ

เมื่อจังหวะใกล้สิ้นสุด อคินกดร่างลงซุกที่ซอกคอของเธอ กระซิบถี่รัวด้วยเสียงหอบหนัก

“ไลลา...อย่าหนีผมไปอีกเลยนะ”

“ผมจะต้องดีขึ้น...เพราะคุณ”

“ได้ไหม...อยู่กับผม...ต่อไป…”

เธอกอดเขาแน่น น้ำตารินลงแก้ม

แล้วกระซิบเสียงแผ่ว...ในขณะที่ร่างกายยังเป็นหนึ่งเดียวกับเขา

“คุณได้เปลี่ยนใจฉัน...”

“แต่ฉัน...จะเปลี่ยนใจคุณได้ไหม...”

แสงแดดอ่อนในยามเช้าสาดผ่านม่านผืนบางที่ปลิวไหวตามแรงลมเย็นจากเครื่องปรับอากาศ

ไลลานอนนิ่งอยู่ในอ้อมกอดของเขา หัวใจเธอเต้นเป็นจังหวะเดียวกับเสียงลมหายใจแผ่วเบาของอคิน

คืนนี้...เธอไม่ได้ฝันร้าย

เพราะอ้อมแขนของเขาไม่ใช่กรงขัง

แต่เป็น “พื้นที่ปลอดภัย” ครั้งแรกในชีวิต

และในวินาทีนั้น เธอรู้ว่า...ช่วงเวลาดี ๆ อาจมีได้ แต่อาจอยู่ไม่นานนัก

...จนกระทั่ง

“ครืดด...” เสียงโทรศัพท์สั่นอยู่บนโต๊ะข้างเตียง

อคินขยับตัวช้า ๆ ก่อนเอื้อมมือไปรับสาย น้ำเสียงที่ตอบกลับเบาและงัวเงีย

แต่ชื่อที่หลุดออกมาในประโยคแรก ทำให้ไลลาลืมตาตื่นทันที

“ครับ...นทีฟื้นแล้ว?”

หัวใจเธอกระตุก

เธอพลิกตัวขึ้นนั่งทันที จ้องเขาด้วยสายตาเต็มไปด้วยความหวัง

“เมื่อกี้...คุณว่าอะไรนะ?” เสียงเธอสั่นน้อย ๆ

อคินกดวางสาย ก่อนจะหันมามองเธอด้วยแววตาอ่อนลง

“พยาบาลโทรมาบอกว่า...นทีฟื้นแล้ว”

วินาทีนั้น เธอไม่ลังเลที่จะโผเข้ากอดเขา

“ขอบคุณ...ขอบคุณมาก...พาฉันไปเถอะค่ะ ฉันอยากไปหานที”

เขาลูบหลังเธอเบา ๆ ก่อนพยักหน้า

บนถนนที่ทอดยาวกลางเมือง

ภายในรถยนต์คันหรูที่เคยเงียบเหงา วันนี้กลับอบอวลด้วยความรู้สึกบางอย่างที่ไม่มีชื่อ

ไลลานั่งนิ่ง เธอมองถนน แต่ในหัวเต็มไปด้วยคำถาม

ในขณะที่เขาจดจ่อกับการขับรถ เธอก็เงยหน้าขึ้นสบตาผ่านกระจกมองหลัง

“อคินค่ะ...” เธอเอ่ยชื่อเขาเรียบ ๆ

“ระหว่างเรา...คืออะไรเหรอคะ”

รถไม่ได้ชะลอ

แต่อุณหภูมิในห้องโดยสารเหมือนจะลดลงทันที

เขาไม่ตอบ...แต่สัญชาตญาณในมือกลับกำพวงมาลัยแน่นขึ้นอย่างห้ามไม่ได้

เธอกลืนน้ำลายลงคอ รู้ว่าเขาได้ยิน แต่ไม่พูดอะไร

ความเงียบนั้น...หนักกว่าคำปฏิเสธ

เธอเบือนหน้าหนีไปมองนอกหน้าต่าง น้ำตาร้อน ๆ เริ่มคลอเบ้า

เขาเหลือบมองเธอผ่านหางตา เห็นดวงหน้าหมองเศร้าที่เธอพยายามปกปิด

...และเขาก็ยังไม่มีคำตอบให้เธอ

เพราะแม้แต่ตัวเขาเอง ก็ยังไม่แน่ใจว่าความรู้สึกนี้คืออะไร

เมื่อรถมาจอดที่โรงพยาบาล Raven

ไลลาเปิดประตูลงทันทีโดยไม่รอเขา

เธอเดินลิ่วไปยังอาคาร C ที่เป็นห้องพักฟื้นของนทีโดยไม่หันหลังกลับมามอง

เขาล็อครถแล้วรีบก้าวตามเงียบ ๆ

แต่ระหว่างทาง เธอก็หยุดกะทันหันเมื่อได้ยินเสียงเรียกชื่อจากด้านหลัง

“ไลลา...ใช่ไลลาจริง ๆ ด้วย!”

ชายหนุ่มในชุดกาวน์เดินเข้ามาทัก

ไลลาขมวดคิ้ว ก่อนจะเบิกตากว้างขึ้นเล็กน้อย

“อธิป?”

“ดีใจที่ยังจำเราได้” เขาหัวเราะเบา ๆ

“ไม่ได้เจอกันตั้งแต่ ม.ปลาย เลยเนอะ”

บทสนทนาดำเนินไปอย่างเป็นกันเอง และแม้จะไม่ยาวนาน...แต่มันนานพอที่จะทำให้ ‘บางคน’ ที่ยืนมองอยู่ไม่ไกล เริ่มรู้สึกบางอย่าง

อคินก้าวเข้ามา

แทรกระหว่างบทสนทนาอย่างแนบเนียน แต่สายตาคมกริบตวัดมองชายตรงหน้าอย่างประเมิน

“ขอโทษครับ ไลลา...ไปกันได้แล้ว”

น้ำเสียงนั้นไม่ได้แข็งกร้าว...แต่มันไม่เปิดพื้นที่ให้คุยต่อ

มือเขาจับข้อมือเธอเบา ๆ แล้วพาเดินออกไปทันที

อธิปยิ้มบาง ๆ แล้วไม่ได้ตามไปอีก แต่เขาก็มองภาพที่หมออคินผู้เย่อหยิ่งและเย็นชาจูงมือหญิงสาวเดินออกไปด้วยสายตาที่ไม่อยากเชื่อ และไม่ใช่เขาคนเดียวที่เห็น

หลังจากได้เยี่ยมนทีในช่วงสั้น ๆ ตามกฎของโรงพยาบาล

ไลลาหันไปหาเขาด้วยน้ำเสียงอ้อนวอน

“คืนนี้...ฉันขออยู่เฝ้านทีได้ไหมคะ”

เขาสบตาเธอ นิ่งไปครู่หนึ่ง ก่อนจะตอบเสียงนิ่ง

“ไม่ได้ เขายังอยู่ในขั้นตอนเฝ้าระวัง ให้พยาบาลมืออาชีพเฝ้าดีกว่า”

“แต่ฉัน—”

“พรุ่งนี้ฉันจะพามาใหม่...ทุกวัน ถ้าเธออยากมา ฉันจะพาเธอมาเอง”

คำพูดนั้นเหมือนไม่ใช่การบังคับ

แต่มันก็ไม่เปิดทางเลือกอื่น

เธอเงียบ...ก่อนจะพยักหน้าอย่างอ่อนแรง

ค่ำวันนั้น

เธอนั่งอยู่ในห้องนั่งเล่นที่เงียบสงบ

อคินเดินเข้ามาพร้อมแก้วน้ำวางตรงหน้า

เธอเงยหน้ามองเขา

“คุณหวงฉันเหรอคะ” เสียงเบาราวกับสายลม

เขาชะงักเล็กน้อย

ก่อนจะตอบกลับช้า ๆ

“ฉันแค่...ไม่อยากให้เธอหายไป”

เธอยิ้มบาง ๆ

“แต่คุณไม่เคยบอกเลยว่า...ฉันคือใครสำหรับคุณ”

เขาเงียบอีกครั้ง

มือทั้งสองข้างของเขากำแน่นอยู่ที่เข่าตัวเอง

และเธอก็พูดเบา ๆ...เหมือนกระซิบกับตัวเอง

“คุณเคยรักอะไรบ้าง...ที่ไม่ใช่ภาพจำ?”

เขาหันมาสบตา

แต่ไม่ทันได้พูดอะไร

เสียงโทรศัพท์ของเขาก็ดังขึ้นอีกครั้ง