บทที่ 13 ของที่เขาเก็บไว้

เสียงลมหายใจของไลลาเบาหวิวอยู่ในห้องที่ไร้เสียง

ภายในห้องนอนของเขา — หรู เรียบ และมืดหม่นไปด้วยความทรงจำที่เธอไม่เคยมีส่วนร่วม

“ไลลา ช่วยจัดกระเป๋าให้หน่อย พรุ่งนี้ฉันต้องออกเดินทางแต่เช้า”

เขาบอกสั้น ๆ ก่อนออกไปโทรศัพท์

นั่นเป็นครั้งแรกที่เขาขอให้เธอช่วย — ไม่ใช่ออกคำสั่ง

เธอจึงนั่งลงที่พื้นหน้าตู้เสื้อผ้า

เปิดบานประตูตู้ไม้เนื้อดีอย่างเบามือ ไล้ปลายนิ้วไปตามแผ่นพับของเสื้อเชิ้ตที่รีดเรียบจนแทบไม่มีรอยพับ

เขายังคงเป๊ะทุกกระเบียดนิ้ว เหมือนเดิม

เธอหยิบเสื้อสีพื้นสองสามตัวออกมา พับใส่กระเป๋าผ้า

กระทั่งสายตาเธอสะดุดเข้ากับกล่องไม้สีน้ำตาลเข้ม ขนาดพอดีฝ่ามือ วางอยู่ลึกในมุมสุดของชั้น

เธอชะงัก

มือค่อย ๆ เอื้อมไปหยิบมันออกมา

กล่องถูกปิดสนิท แต่ไม่มีแม่กุญแจ

เธอเปิดออกช้า ๆ —

ด้านในมีเพียง “กุญแจดอกหนึ่ง”

เป็นกุญแจทรงคลาสสิกแบบเก่า ฝังในโฟมสีดำอย่างประณีต ราวกับเป็นสิ่งของสำคัญ

“มันคือกุญแจอะไร...” เธอพึมพำเบา ๆ

ด้วยแรงสงสัย

เธอค่อย ๆ เปิดลิ้นชักด้านล่าง

แต่ไม่มีอะไรน่าสนใจ จนกระทั่ง…

เธอพบ “ลิ้นชักซ้อน” อีกชั้นหนึ่ง

ดูจากลายไม้และรูปแบบของกลอนแล้ว มันไม่ใช่ชิ้นส่วนของตู้เสื้อผ้าตั้งแต่ต้นแน่ ๆ —

พื้นไม้ตรงจุดนั้นสูงกว่าชั้นอื่นเล็กน้อย และขอบตะเข็บของลิ้นชักถูกขัดเรียบผิดธรรมชาติ มันไม่ใช่เฟอร์นิเจอร์สำเร็จรูป แต่น่าจะถูกสั่งทำเฉพาะเพื่อ ‘ซ่อนบางอย่าง’ เอาไว้

เธอลองดึง

มันล็อกแน่น

มือเธอชื้นเหงื่อ ขณะหยิบกุญแจจากกล่องขึ้นมา

ใส่ลงไปในรูอย่างเบามือ

“แกร๊ก—”

เสียงเปิดนั้นเบา แต่ดังก้องในใจ

ภายในลิ้นชักนั้น…

มี “กล่องความทรงจำ” วางซ้อนกันสามสี่กล่องเล็ก

ทั้งหมดบรรจุสิ่งของที่เธอไม่เคยเห็นมาก่อน

เธอเปิดกล่องแรก — พบ “รูปถ่าย”

ภาพถ่ายสีซีเปียของผู้หญิงคนหนึ่งในชุดเดรสสีขาวกำลังยิ้มให้กล้อง ข้าง ๆ มีชายหนุ่มในชุดกาวน์หมอยืนอยู่ข้างหลัง ยิ้มบาง ๆ ด้วยแววตาที่เธอไม่เคยเห็นจากเขา

‘ลลิน...’

ชื่อถูกเขียนด้วยลายมือด้านหลังรูป

ไลลานิ่งงัน

เธอเปิดกล่องต่อมา — มีซองจดหมายสีครีม

จ่าหน้าซองด้วยชื่อเล่นของเขา — ‘คิน’

และลายมือที่น่าจะเป็นของผู้หญิง

“ถึงคินของลลิน — ขอบคุณที่รักลลินมากกว่าชีวิต”

เธออ่านเสียงสั่นเบาในลำคอ

ทุกถ้อยคำในนั้น — คือความรักจากผู้หญิงคนหนึ่ง

ที่รักเขา...ก่อนเธอ

ที่เขารัก...ก่อนเธอ

กล่องสุดท้าย — มี “ต่างหูเม็ดเล็ก” รูปหัวใจหนึ่งคู่

กล่องยังคงมีกลิ่นหอมบางอย่างปนอยู่ — อาจจะเป็นกลิ่นน้ำหอมที่เขาเคยขอให้เธอใช้

...น้ำหอมขวดนั้น

เธอเคยคิดว่าเขาแค่ชอบกลิ่นนั้น

แต่ตอนนี้ เธอเริ่มรู้แล้วว่าเขาชอบเพราะ ‘ใคร’

เธอพิงหลังกับตู้เสื้อผ้า

ในมือยังคงถือรูปของลลิน —

รอยยิ้มนั้น…ชัดเจนจนหลอน

ย้อนไปเมื่อหลายปีก่อน

เสียงหัวเราะใส ๆ ของเด็กสาวคนหนึ่งสะท้อนอยู่ในห้วงความทรงจำ

“อคินนน! อย่าทำหน้านิ่งแบบนั้นสิ ฉันแค่ล้อเล่นเองนะ!”

“ลลิน…” เสียงของเขานุ่มลงอย่างหายาก

“ฉันไม่ได้โกรธ แค่ไม่ชอบให้คนอื่นแซวต่อหน้าเราเฉย ๆ”

สนามบาสในโรงเรียนมัธยมชื่อดังกลางกรุงเทพฯ ช่วงเย็นของฤดูฝน อคินยืนพิงเสาไฟสนาม ร่างสูงสงบแต่เต็มไปด้วยแรงกดดันจากสายตาคนรอบข้าง เขาเป็นเด็กเรียนดี หน้าตาดี และ…ไม่สุงสิงกับใครเลย

…นอกจากเธอ

ลลิน — เด็กสาวที่เพิ่งย้ายเข้ามาในเทอมสอง ท่าทางร่าเริง ใจกล้า และไม่เคยกลัวในความเย็นชาของอคินแม้แต่น้อย

เธอคือรอยยิ้มเดียวที่เขามีในช่วงวัยนั้น

และเธอ…คือคนที่เขาเคยเผลอยิ้มด้วย โดยไม่รู้ตัว

เวลาผ่านไปในมหาวิทยาลัยแพทย์

เธอสอบติดคณะพยาบาลที่เดียวกัน ต่างแค่คนละคณะ

เขายังเหมือนเดิม — เงียบ ขรึม เย็นชาต่อทุกคน

แต่เมื่ออยู่กับเธอ…เขากลับมีดวงตาที่อ่อนโยน...และมันเป็นแค่กับเธอ...คนเดียว

“อคิน เราไปกินข้าวข้างนอกกันไหม?”

“ร้านเดิม?”

“…อือ ร้านข้าวต้มตรงหัวมุม”

เขาขับรถไปส่งเธอทุกครั้งที่มีเรียนเช้า

เธอจะจองเก้าอี้ตัวข้าง ๆ ในห้องสมุดไว้ให้เขาทุกเย็น

เขาไม่เคยลืมวันครบรอบ วันเกิด หรือแม้แต่วันที่เธอป่วยจนลุกไม่ไหว

แม้จะไม่พูดคำว่ารัก

แต่การกระทำทุกอย่างของเขา…เต็มไปด้วยหัวใจ

หากแต่ว่าไม่ใช่ทุกคนที่ยินดีกับความสัมพันธ์นี้ — โดยเฉพาะพ่อของอคิน ที่พูดเพียงประโยคเดียวในวันรับปริญญาของเธอว่า ‘หวังว่าเธอจะรู้ที่ทางของตัวเองดีนะหนู’

ลลินยิ้ม...แต่รอยยิ้มนั้นไม่ได้ถึงตาเลยสักนิด

กระทั่งวันที่เขาได้รับทุนไปเรียนต่อที่ต่างประเทศ

วันนั้นเธอยื่นกล่องไม้ใบเล็กให้ พร้อมกระดาษโน้ตแผ่นบาง

“ไม่รู้ว่าเธอจะกลับมาเหมือนเดิมไหม…

แต่ถ้าเมื่อไหร่ที่คิดถึงกัน ก็เปิดมันดูนะ”

ในกล่องคือจดหมายหลายสิบฉบับ

ข้อความเล็ก ๆ ที่เธอเขียนสะสมทุกวันจนถึงวันเดินทางของเขา

…เขาเก็บมันไว้

แม้ตอนนี้เธอจะไม่มีลมหายใจอีกแล้ว

ตัดกลับมาปัจจุบัน

ไลลานั่งพิงกับตู้เสื้อผ้า น้ำตาเปียกชื้นไหลลงซอกแก้ม

เธอปาดมันออกช้า ๆ

…แต่ลบมันจากใจไม่ได้

ทุกคำเขียน ทุกภาพถ่าย

มันบอกชัดเจนว่าเธอไม่มีวันแทนที่ลลินได้

ไม่ว่าร่างกายเธอจะเหมือนสักแค่ไหน

…หัวใจของเขา ไม่เคยลืมผู้หญิงคนนั้นเลย

ตอนนี้เธอรู้แล้วว่าทำไมผู้ชายนิ่งๆ แบบเขาถึงชอบน้ำหอมที่หวานเหมือนผู้หญิง

ทำไมเขาถึงเปิดเพลงซ้ำๆ และ...รู้แล้วว่าเสื้อผ้าที่เธอใส่ทุกวันนี้เป็นของใคร

...เพราะมันเหมือนกับในรูปถ่ายเหล่านั้น

เสียงเปิดประตูระเบียงดังขึ้นเบา ๆ

เธอสะดุ้ง รีบลุกขึ้น และกวาดทุกอย่างกลับเข้ากล่องไม้

มือสั่นจนกุญแจแทบหลุดจากมือ

ตู้ลับถูกล็อคกลับอย่างเร็วที่สุด

ในจังหวะเดียวกับที่อคินเดินเข้ามาในห้อง

“จัดเสร็จแล้วเหรอ” เขาถามเรียบ ๆ ขณะมองกระเป๋าเดินทางที่จัดไว้เรียบร้อย

“ค่ะ” เธอตอบโดยไม่หันหน้ามา

“ขอบใจนะ...ฉันขอตัวไปอาบน้ำก่อน”

เสียงประตูห้องน้ำปิดลงในอีกไม่กี่วินาที

ไลลาหันกลับไปมองที่ประตูตู้เสื้อผ้า...ดวงตาแดงเรื่อเต็มไปด้วยคำถาม

เธอเดินออกจากห้องโดยไม่ได้เอ่ยคำลา

…แต่เธอไม่ได้ไปไกล

ประตูห้องไม่ได้ปิดสนิท

และจากมุมแคบ ๆ ระหว่างบานประตู เธอเห็นทุกอย่าง

อคินเดินกลับมาที่ตู้เสื้อผ้า

เปิดตู้

ควานมือเข้าไปหยิบกล่องไม้ใบเล็กออกมา

เขาเปิดดูข้างใน

…เห็นว่ากุญแจยังอยู่ที่เดิม

เขาถอนหายใจโล่งอก

มือเรียวยาวลูบเบา ๆ บนฝากล่องอย่างหวงแหน — ราวกับลูบหัวใจที่ยังไม่เคยหายเจ็บ

จากนั้นก็วางมันกลับเข้าที่เดิม

ก่อนจะปิดตู้

…แล้วเดินเข้าห้องน้ำไปอย่างไม่มีคำพูด

ฝั่งนอกประตู

หญิงสาวยืนอยู่ในเงามืด

ริมฝีปากเม้มแน่น น้ำตาไหลเงียบ ๆ ขณะพึมพำกับตัวเอง

“ฉันไม่มีวันแทนที่เธอได้เลยใช่ไหม…แม้แต่เงาของฉัน คุณก็ยังอยากให้เป็นของเธออยู่ดี”