บทที่ 14 เธอหนีไป

แสงสีส้มเรื่อของยามค่ำตกกระทบกับผ้าม่านโปร่งบางในห้องนอน

ไลลานั่งกอดเข่าอยู่บนเตียงอีกฟาก — เงียบ เฉยชา เหมือนวิญญาณที่ถูกทิ้งไว้ในห้องว่าง

เธอเพิ่งเดินกลับจากห้องของเขา หลังจากที่ซ่อนตัวอยู่ด้านหลังประตูเมื่อไม่กี่นาทีก่อน

ภาพที่เธอเห็น...ภาพที่เขาเปิดกล่องไม้แล้วลูบมันด้วยความอาวรณ์ — กล่องของลลิน — ยังติดตา

หัวใจของเธอแน่นอึดอัด เหมือนอากาศในห้องกำลังลดลงเรื่อย ๆ จนแทบหายใจไม่ออก

ไม่ใช่เพราะเขาใจร้าย

แต่เพราะเขาใจดี...กับใครอีกคน

และเธอก็รู้แน่แล้วว่าเธอไม่เคยเป็น 'ใครคนนั้น'

ไลลาหลับตา สูดลมหายใจลึก

ฝ่ามือบีบชายกระโปรงแน่น เสียงในหัวยังวนเวียนซ้ำเดิม

— กลิ่นน้ำหอมที่เขาเลือกให้

— เพลงที่เขาเปิด

— เสื้อผ้าที่เขาเตรียมไว้

ทั้งหมด...มันไม่เคยเป็นของเธอเลย

“พอแล้ว…” เธอพึมพำเสียงแผ่วกับตัวเอง

ดวงตาแดงเรื่อจากการร้องไห้ ค่อย ๆ แปรเปลี่ยนเป็นความเด็ดเดี่ยวที่เธอไม่เคยมี

ถึงแม้นทียังรักษาไม่จบ

ถึงแม้เธอไม่มีอะไรเลย

ถึงแม้จะไม่มีแม้แต่เงินพอจะอยู่รอด

...แต่เธอก็ไม่มีแรงพอจะทนอยู่ตรงนี้อีกแล้ว

อยู่ในกรงที่เต็มไปด้วยเงาของผู้หญิงคนหนึ่ง

อยู่ในหัวใจของใครสักคน — ในขณะที่เขาหลับตาและมองเห็น 'อีกคน'

“ฉันไม่ใช่เงา...และไม่เคยอยู่ในใจคุณเลย”

ถ้อยคำที่ติดค้างในลำคอถูกกลืนกลับลงไปอย่างเจ็บปวด

มือของเธอเริ่มหยิบเสื้อผ้าทีละชิ้น กวาดใส่กระเป๋าผ้าเล็ก ๆ ที่เคยเอามาด้วยตอนย้ายเข้ามา

แต่เสียงเปิดประตูจากหน้าห้องก็ดังขึ้นก่อน

“ไลลา...”

เสียงของเขาเรียบ — นิ่ง — และอบอุ่นอย่างที่เธอเคยหลงรัก

เหมือนที่เขาเคยเป็นเมื่อหลายอาทิตย์ที่ผ่านมา ก่อนที่เขาจะเปลี่ยนไปเมื่อไม่กี่วันก่อน หลังจากที่เริ่มมีข่าวซุบซิบพวกนั้น

...และตอนนี้ เขากลับมาเป็นแบบเดิมที่ทำให้เธอหลงรักอีกครั้ง

ไลลารีบวางทุกอย่างลงแล้วซ่อนทุกอย่าง จากนั้นหันไปหาหมออคิน ยิ้มหวาน เหมือนไม่มีอะไรเกิดขึ้น

อคินยืนอยู่ตรงหน้าห้องในชุดนอนสีน้ำเงิน หอบลมหายใจบางเบาราวกับเพิ่งผ่านความเหนื่อยล้ามา

“อาบน้ำแล้วสดชื่นมั้ยค่ะ...” เธอถามเขา

เสียงเธอเบา — ไม่สั่น — ไม่หวังคำตอบ

เขาเพียงแค่พยักหน้า

ก่อนจะเอื้อมมือแตะผมเธอเบา ๆ แล้วดึงเข้าไปกอดไว้แน่นจากด้านหลัง

“คืนนี้...นอนกับฉันนะ”

เขาไม่ถาม — แค่บอก

และเธอก็พยักหน้า — โดยไม่มีคำปฏิเสธ

คืนนั้นเขากอดเธอแน่นกว่าทุกคืน

แต่เธอไม่ได้รู้สึกอบอุ่นอีกแล้ว

เพราะยิ่งเขากอดแน่น เธอก็ยิ่งรู้สึกว่าเธอไม่ใช่คนที่อยู่ในใจของเขา

เช้าวันถัดมา

กลิ่นข้าวต้มร้อน ๆ ลอยมาตามลมจากห้องครัว

อคินจัดจานอาหารอย่างประณีตเหมือนทุกวัน มือใหญ่ ๆ ที่คุ้นเคยยังคงหั่นผัก ใส่ข้าว โปะหน้าอย่างตั้งใจ

“เธอกินข้าวก่อนนะ ฉันต้องไปต่างจังหวัดสองสามวัน”

เขาบอกอย่างเรียบง่าย

ไม่มีอะไรผิดปกติ

เขาวางซองบาง ๆ ไว้บนโต๊ะ

“ในนี้มีเงินสำหรับเยี่ยมนที กับของใช้จำเป็น”

ไลลายิ้มรับ — ยิ้มบาง ๆ ที่ฝืนขึ้นมาด้วยหัวใจที่แตกละเอียด

“ขอบคุณค่ะ”

เธอกินข้าวทั้งที่ไม่รู้รสชาติเลยแม้แต่น้อย

ก่อนเขาออกจากห้อง

อคินหอมหน้าผากเธอเบา ๆ แล้วพูดเพียงว่า

“ดูแลตัวเองด้วย...แล้วอย่าหนีไปไหน”

ไลลายิ้ม

“ค่ะ”

แต่ในใจ...เธอกล่าวคำลาไปนานแล้ว

หลังประตูปิดลง

รอยยิ้มของเธอหายไปทันที

เธอยืนนิ่ง — เหมือนถูกปล่อยจากโซ่

แล้วเดินเข้าไปในห้องนอน...ไม่ใช่เพื่อพักผ่อน

แต่เพื่อเก็บของ

นี่ไม่ใช่การหนี...แต่เป็นการกลับมาเลือกตัวเองอีกครั้ง

ครั้งแรกในชีวิต — ที่เธอไม่ได้อยู่เพื่อให้ใครพอใจ

แต่เพื่อให้หัวใจเธอ...ยังเหลือรอด

กระเป๋าผ้าเล็ก ๆ ถูกกางออก

เสื้อผ้าจำนวนไม่มากถูกใส่ลงไปเงียบ ๆ

ของใช้จำเป็นเพียงไม่กี่ชิ้น — ที่เธอรู้ดีว่าไม่มีสิ่งใดเป็นของเธอจริง ๆ

เธอมองโทรศัพท์มือถือ เครื่องเก่า

บัตรประชาชน

สมุดโน้ตของนที

รูปถ่ายเพียงใบเดียว...ของเธอกับนทีตอนเด็ก

เท่านี้ — ก็พอสำหรับการหนี

เธอสวมรองเท้าผ้าใบคู่นั้น

เปิดประตูอย่างเบามือ

และก้าวออกจากคอนโดที่กลายเป็น “กรง” มาเนิ่นนาน

หัวใจเธอเต้นแรง

แต่มือไม่สั่นอีกแล้ว

คืนนี้...ไลลาเลือกแล้ว

และเธอจะไม่หันกลับไปอีก

เสียงรถเมล์เก่าคันหนึ่งจอดหน้าปากซอยชุมชนบางบัวทอง ไอร้อนจากเครื่องยนต์ผสมกับกลิ่นควันบุหรี่ของวินมอเตอร์ไซค์ที่จอดเรียงราย ไลลาลงจากรถพร้อมกระเป๋าผ้าใบเล็กใบเดียวในมือ

เธอกลับมาที่ห้องเช่าเดิม—สภาพห้องเก่าผนังแตกร้าวที่ครั้งหนึ่งเธอเคยนอนร้องไห้แทบทุกคืน มันอึดอัด แต่ก็เป็นอิสระ...ในแบบของมัน

เธอทิ้งตัวลงบนฟูกบาง ๆ ที่ปูไว้บนพื้น ลมหายใจสั่นไหวเหมือนคนวิ่งหนีทั้งคืน เสียงโทรศัพท์เครื่องเก่าถูกเปิดขึ้นอีกครั้ง พร้อมข้อความเดียวที่เธอกดส่งหาหมอในโรงพยาบาลรัฐ

“สวัสดีค่ะ หนูอยากทำเรื่องย้ายน้องชายจากโรงพยาบาล Raven มาอยู่ที่นี่ได้ไหมคะ”

ปลายสายตอบกลับมาด้วยน้ำเสียงใจดี

“เรื่องเตียงตอนนี้ยังแน่นอยู่ค่ะน้อง อาจต้องรอคิว แต่พี่จะลองดูให้”

เธอกล่าวขอบคุณทันที ทั้งที่ใจเหมือนจะพัง—เธอไม่มีทางเลือกนอกจากต้องหนี…ทั้งจากเขา และจากตัวเอง

ในอีกฟากของเมือง

โรงพยาบาลเอกชนระดับประเทศ — Raven Hospital

เสียงโทรศัพท์ของหมอธีรัตน์ดังขึ้นเบา ๆ ระหว่างพักเบรก

“ธีรัตน์พูดครับ”

“ธีรัตน์ใช่ไหม นี่กูเอง...อคิน”

น้ำเสียงที่เงียบงันนั้น ทำให้ปลายสายขมวดคิ้ว

“เกิดอะไรขึ้นวะ?”

“มีหมอที่โรงบาลรัฐติดต่อกูมาถามเรื่องเคส...นที”

“เขาบอกว่าคนไข้กำลังจะถูกขอย้ายไป รู้ไหมว่าใครขอย้าย?”

ปลายสายเงียบไปสักครู่

“ไลลาใช่ไหม?”

อคินเงียบ

ก่อนเอ่ยเสียงต่ำราวกับคำขู่ตัวเอง

“…เธอคิดจะหนีไปเหรอ”

ภายในไม่ถึงสิบนาทีหลังวางสาย

อคินตัดสินใจออกจากสัมมนากลางคัน เขาไม่แคร์แม้ต้องเสียเครดิต หรือคำอธิบาย

เขาขับรถกลับคอนโดด้วยความเร็วสูงสุดเท่าที่รถยนต์จะรับไหว มือข้างหนึ่งกำพวงมาลัยแน่นจนเส้นเลือดปูด

ประตูห้องเปิดออกช้า ๆ

ความเงียบภายในไม่เหมือนเดิม

ห้องยังคงสะอาด โต๊ะยังคงวางเรียงช้อนจานอย่างประณีต

แต่บางอย่าง…หายไป

เขามองหาเธอ

ไม่มีเสียง ไม่มีเงา

บนโต๊ะหน้าเตียง มีกระดาษแผ่นเดียว

“ฉันไม่ใช่เงาของใคร”

เพียงเท่านั้น

เขายืนนิ่งอยู่นาน ไม่พูด ไม่ขยับ ราวกับสมองกำลังประมวลผลคำพูดที่เขาไม่เคยคิดว่าเธอกล้าพูด

"เธอหนีไป...เพราะไม่อยากเป็นเงา"

คำว่า 'เงา' มันกระแทกหัวใจของเขาราวกับกระสุนเจาะเข้าตรงจุดเดียวกับที่เคยสูญเสียลลิน...

อคินเหมือนระเบิด

มือใหญ่ปัดโต๊ะกระจกแตกกระจาย ถ้วยชาม กระถางต้นไม้ ทุกอย่างถูกรวบปาแตกใส่กำแพงอย่างไร้ทิศทาง

เขาร้องคำราม…น้ำตาไหลแบบที่ตัวเองก็ไม่เข้าใจ

เสียงภาพหลอนของลลินกระซิบวนในหัวเหมือนปีศาจ

“คิน…อย่าทิ้งฉันนะ…”

“คิน…ฉันกลัว…”

“คิน…!”

เขาทรุดลงกับพื้นอย่างคนหมดแรง

เหมือนถูกซ้ำด้วยความตายอีกครั้ง

ครั้งที่สอง

ไลลา…เธอหนีไป

เธอกำลังทิ้งเขาไป — เหมือนกับที่ลลินเคยหายไปในวันที่ฝนตก

เสียงหัวเราะ เสียงร้องไห้ของลลินประดังเข้ามาในหัว

ร่างของเธอในวันนั้นซ้อนทับกับไลลาในวันนี้...

ครั้งนี้เขาจะไม่ปล่อยให้มันเกิดขึ้นอีก

อคินลุกขึ้น กวาดกุญแจรถจากโต๊ะหน้าทีวี ขับออกไปเหมือนคนวิ่งหนีอดีต

เขาขับวนผ่านตรอกหลายแห่ง ขับไปยังชุมชนที่เคยรู้ว่าไลลาเคยอยู่

ถามคนแถวนั้นด้วยภาพถ่าย

“คุณเคยเห็นผู้หญิงคนนี้ไหม?”

ส่วนใหญ่ส่ายหน้า บ้างก็พูดว่า

“หน้าคุ้น ๆ แต่ไม่เห็นนานแล้ว”

เขาขับรถวนไปเรื่อย ๆ ท่ามกลางสายฝนที่เริ่มโปรยปรายอีกครั้ง

“ไลลา…เธออยู่ไหน…”

เสียงพึมพำนั้นคล้ายคำสารภาพในใจ

คำสารภาพของคนที่เพิ่งรู้ตัวว่าเขาไม่ได้ต้องการ “ตัวแทน”

…เขาต้องการเธอ

เธอจริง ๆ

ในแบบที่เธอเป็น

และเขากำลังจะเสียเธอไป

…เหมือนกับที่เขาเคยเสียลลินมาแล้ว

เขากำลังกลัว...ความกลัวมาพร้อมกับความโกรธ

...หากเขาหาตัวเธอพบ เขาจะทำทุกอย่างให้เธอไม่สามารถหนีจากเขาไปได้อีกแน่นอน