บทที่ 8 เธอเป็นของฉัน - NC

เสียงนาฬิกาเดินอย่างเงียบงันบนผนังคอนโดหรู…

ความเงียบในห้องยังหนาวเหมือนเคย — แต่สิ่งที่ไม่เหมือนเดิมคืออคิน…ที่ยืนอยู่กลางห้องอย่างคนที่ควบคุมอะไรไม่ได้อีกแล้ว

ชายหนุ่มยืนพิงเคาน์เตอร์ครัว แขนไขว้แน่นบนแผ่นอกที่เต็มไปด้วยความคุกรุ่น ใบหน้าคมสันเคร่งเครียดแม้ในความเงียบ แววตาใต้กรอบแว่นสะท้อนแสงไฟอ่อนในห้อง ลึก…และมืดกว่าที่เคยเป็น

หลายวันแล้ว...

นับจากวันที่เขาพลาด

นับจากวันที่มือที่เคยเชื่อมั่นในตัวเอง…สั่นไหว

และเพราะถูกพักงาน

อคินไม่มีผ่าตัด ไม่มีคนไข้ ไม่มีตารางเร่งรีบ

ไม่มีอะไรให้โฟกัส—นอกจากเธอ

ไลลา.

เขาเริ่มจัดตารางวันของเธอใหม่อีกครั้ง

เช้า 7 โมง – อาหารเช้า

9 โมง – เดินในสวนที่เขาเตรียมไว้

บ่าย 1 โมง – อ่านหนังสือที่เขาเลือก

เย็น – อาหารมื้อเดิม

กลางคืน – อยู่กับเขา จนนอนหลับ

ตารางที่เขาคิดว่า “ดี” สำหรับเธอ

ตารางที่เขาเชื่อว่าจะ “ควบคุมความวุ่นวายในหัวใจ” ได้เหมือนคิวคนไข้

แต่เธอไม่ใช่เคสผ่าตัด

ไม่ใช่คนไข้

และเธอไม่ยอมจำนน

“ฉันอยากเลือกหนังสืออ่านเอง”

“ฉันกินข้าวตอนบ่ายสามไม่ไหวค่ะ มันเร็วไป”

“ฉันไม่อยากอาบน้ำตอนห้าโมงเย็นค่ะ ฉันยังไม่เหนื่อย”

เสียงเหล่านี้เริ่มดังขึ้นในแต่ละวัน

ไม่ใช่เสียงตะโกน

แต่คือเสียงของ ‘ขัดขืน’

และมันทำให้เขาเดือด

ไม่ใช่เพราะเธอก้าวร้าว

แต่เพราะ...เธอกำลังหลุดจากมือเขา

วันนั้น เขาเห็นเธอรับโทรศัพท์สายหนึ่ง

เธอคุยเบา ๆ แต่ยาวนานเกินไป

เขาไม่ถามว่าใครโทรมา

เขาไม่ตะโกน

เขาไม่หึงหวง

...เขาแค่เดินเข้าไป ปิดโทรศัพท์ในมือตรงหน้าเธอ

ก่อนจะพูดด้วยเสียงเรียบเฉียบที่เย็นจนเธอสะอึก

“ขึ้นห้อง ไปนั่งรอในนั้น”

“ทำไม—”

“ขึ้นไป”

น้ำเสียงนั้น…ไม่เปิดพื้นที่ให้ตั้งคำถาม

ไลลาถูกขังในห้องอย่างเงียบงัน ประตูล็อกจากด้านนอก

ไม่มีเสียงตะโกน

ไม่มีเสียงโวยวาย

แค่ความเงียบที่กดหัวใจจนเต้นแทบไม่ออก

ตอนเย็นของวันนั้น อาหารไม่ได้ถูกยกมาให้

แสงไฟไม่ถูกเปิดเหมือนทุกคืน

มีเพียงเธอ กับกล่องสี่เหลี่ยมว่างเปล่าที่เขา ‘จัดเตรียมไว้ให้’

เธอไม่ร้องไห้

ไม่ตะโกน

เธอแค่...นั่งอยู่ตรงนั้น สวมชุดเดิม ที่เขาเลือก

ในห้องของเขา

กับหัวใจที่...เป็นของเธอเอง — แต่ถูกปิดตาย

เสียงล็อกประตูยังคงดังก้องอยู่ในหัวของเธอ แม้เวลาจะผ่านไปหลายนาทีแล้วก็ตาม

ภายในห้องนอนที่ปิดทึบ ไม่มีแม้แต่แสงไฟลอดเข้ามา ไลลานั่งนิ่งอยู่ริมเตียง ร่างกายเย็นเฉียบจากเครื่องปรับอากาศที่ไม่เคยหยุดทำงาน...แต่เย็นยิ่งกว่าคือภายในหัวใจของเธอ

เธอรู้ว่าเขาเห็น—อคินเห็นทุกอย่าง ไม่ใช่แค่สายโทรศัพท์ที่เธอรับ...แต่เขาเห็นการ “ต่อต้าน” ของเธอ

และเขาลงโทษ—ไม่ต้องใช้มือ ไม่ต้องใช้คำพูด แค่กดปุ่มล็อกประตูจากระบบของคอนโด ทุกอย่างก็จบ

ไลลาเดินไปแตะลูกบิดอีกครั้ง มันไม่ขยับ

เขาขังเธอไว้เหมือนสัตว์เลี้ยงที่ดื้อ—เหมือนของที่เขา “เป็นเจ้าของ” แต่ควบคุมไม่ได้

เธอเดินกลับมานั่งลงที่พื้นข้างเตียง หัวใจสั่นระรัวอย่างไม่อาจควบคุม

...นานเท่าไหร่แล้วนะ ที่เธออยู่ในที่แห่งนี้แต่ไม่มีตัวตน

...และคืนนี้ก็เหมือนคืนอื่น—แค่เย็นกว่า หนาวกว่า อ้างว้างกว่าทุกคืนที่ผ่านมา

หลายชั่วโมงผ่านไป

เสียงประตูเปิดขึ้นในความเงียบ

ไลลาหันขวับไป—อคินยืนอยู่ตรงนั้น ดวงตาคมกริบของเขาแทบไม่มีแวว

เขาเดินเข้ามาโดยไม่พูดอะไร

ประตูเปิดช้า ๆ

เสียงฝีเท้าหนัก ๆ เดินเข้ามา

เธอก็ไม่ได้ลุกขึ้นต้อนรับ

อคินหยุดยืนอยู่ตรงหน้าเธอ

ดวงตาของเขาไม่เคลือบแววความเย็นอีกต่อไป — มันมี ‘เพลิง’ อยู่ในนั้น

เขาเดินกลับไปที่ประตูอย่างช้า ๆ ก่อนจะปิดประตูลง

ในมือของเขามีโทรศัพท์ของเธอ—หน้าจอถูกเปิดค้างไว้ และชื่อที่แสดงอยู่...เป็นชื่อของผู้ชาย

เธอลุกขึ้น ยืนนิ่งอยู่ปลายเตียง พยายามข่มความกลัวในอก แม้เธอจะไม่ได้ทำอะไรผิด...แต่นั่นไม่มีความหมายเลยสำหรับเขา

“เขาเป็นใคร...” เสียงเขาเบา แต่ลึกจนสั่นเหมือนคลื่นใต้น้ำ

“เพื่อนเก่า...”

“เพื่อนเก่าที่โทรหาเธอ...ในเวลานี้?” เขากระตุกยิ้ม ดวงตาไร้แววแต่เต็มไปด้วยเพลิงที่คุมไม่อยู่

“แล้วคุณมีสิทธิอะไรจะถาม?” น้ำเสียงของเธอสั่น แต่ไม่ถอย

เขาเงียบอยู่ครู่หนึ่ง ก่อนจะเดินเข้ามาช้า ๆ จนระยะห่างแทบไม่มีเหลือ

“ฉันจ่ายเพื่อเธอแล้ว...เธอเป็นของฉัน” เสียงของเขาต่ำ แต่หนักแน่นจนเธอขนลุก

“ไม่..ฉันไม่ใช่ของใคร...” เธอโพล่งออกมา

เขาชะงัก

สายตาของเขานิ่ง ราวกับคำพูดนั้นตบหน้าเขาฉาดใหญ่

...แต่นั่นไม่ได้ทำให้เขาถอย

“เธอจะเป็นของใครไม่ได้...เธอต้องเป็นของฉันคนเดียว” เขากระซิบตอบ...ก่อนจะคว้าข้อมือเธอแน่น

เสียงหอบหายใจของเขาหนักขึ้นในความเงียบงันของห้องนอนที่มีเพียงแสงไฟจากโคมมุมเตียงส่องลอดเงาสะท้อนระยิบระยับบนผนัง ไลลาจ้องใบหน้าเขาด้วยดวงตาแดงช้ำเต็มไปด้วยแรงอัดแน่นจากความโกรธและความสิ้นหวัง

เธอพยายามดิ้นให้หลุดจากการเกาะกุมของเขา แต่เขาไม่ปล่อย...ไม่ยอมแม้แต่นิดเดียว

"ปล่อยฉัน...!" เสียงของเธอสั่น ไม่ใช่เพราะกลัว แต่เพราะข่มน้ำตาไว้ไม่อยู่

อคินจ้องเธอ แววตาดำมืดเต็มไปด้วยคลื่นอารมณ์ที่แทบระเบิด มือรั้งข้อมือเธอไว้แน่นก่อนจะโน้มใบหน้าเข้ามาใกล้จนปลายจมูกเฉียดปลายจมูก

“อย่าลองดี…” เสียงเขาเข้มจัด

เธอหันหน้าหนี แต่อคินกลับยิ่งโน้มเข้ามาใกล้

เขาไม่ได้หิวร่างกาย...เขากำลังกลัวสูญเสีย

และความกลัวนั้น...ทำให้เขาทำสิ่งที่ไม่ควรทำอีกครั้ง

เขากดร่างเธอลงกับเตียง มือกระชากเสื้อของเธอจนตะเข็บหลุด เส้นด้ายกระจายเต็มพื้นเหมือนความอดทนที่ขาดสะบั้น

“คุณไม่มีหัวใจเลย...” ไลลาร้องไห้ออกมา ดวงตาแดงจัดขณะจ้องเขาอย่างตัดพ้อสุดขีด

เขานิ่งไปเพียงชั่ววินาที ก่อนจะก้มลงมากระซิบข้างหูด้วยน้ำเสียงแผ่วต่ำแต่แรงสั่นอย่างควบคุมไม่อยู่

“...แต่ฉันมีเธอ”

แล้วเขาก็ทาบริมฝีปากลงบนลำคอเธอทันทีอย่างไม่ลังเล ขบกัด ดูดดึงแรงอย่างคนที่กำลังจะสูญเสียทุกอย่าง มืออีกข้างสอดเข้าด้านหลังปลดตะขอเสื้อชั้นในออกอย่างแม่นยำในเสี้ยววินาที

ปลายลิ้นของเขาไล้จากไหปลาร้าลงมาถึงทรวงอก สัมผัสเปียกชื้นกับแรงดูดกลืนที่รุนแรงจนเธอสะดุ้ง เธอพยายามหันหน้าหนี แต่เขาจับกรามเธอไว้ให้สบตาเขาแน่น

“มองฉันไว้...ไลลา”

เสียงเขาไม่ใช่เสียงสั่ง แต่เป็นคำขอร้องที่เจ็บปวดอยู่ลึก ๆ — ปะปนระหว่างความโกรธ ความรัก ความทรมาน

ไลลาน้ำตาไหลรินอาบสองข้างแก้ม แต่เธอไม่เบือนหน้าอีก เขาโน้มลงมาอีกครั้ง ขบเม้มที่ยอดอกของเธออย่างแรง สลับข้าง ไม่ได้ถนอม แต่ก็ไม่หยาบช้า — มันเต็มไปด้วย ‘ความบ้า’ ของคนที่ขาดสติ

มือของเขาเลื่อนไปที่ขอบกางเกงของเธอ รูดลงอย่างไม่ให้โอกาสจะต่อต้าน

ร่างเธอสั่นเกร็ง ขณะที่เขากดเข่าระหว่างเรียวขา บังคับให้เธอเปิดออก เธอพยายามหุบมันเข้าแต่เขาแข็งแรงเกินไป มือเขาทั้งกด ทั้งจับ ทั้งบีบเอวเธอแน่น

“อย่าขัด...” เขากระซิบเสียงแหบ

“เพราะตอนนี้...ฉันไม่ไหวแล้วจริง ๆ”

เขาสอดกายเข้ามาในคราวเดียว — เธอกระตุกเฮือก น้ำตาไหลพราก

เขารู้ว่าเธอเจ็บ...แต่เขาก็ไม่หยุด

เขารู้ว่าเธอไม่ต้องการ...แต่เขาก็ยัง ‘ต้องการเธอ’

เสียงครางของเขาหนักต่ำ ลึก และสั่นเป็นช่วง ๆ เหงื่อซึมเต็มแผ่นหลังขณะที่เขากระแทกแรงขึ้นเรื่อย ๆ ทุกจังหวะเต็มไปด้วยอารมณ์รุนแรงที่เก็บไว้จนล้น

มือหนึ่งจับขาเธอเกี่ยวขึ้นมาพาดเอว อีกมือหนึ่งจับข้อแขนเธอกดลงกับเตียง

เขาทำเหมือนเธอเป็นของเล่นชิ้นสุดท้าย...ที่ถ้าเขาปล่อยไป เขาจะไม่มีอะไรเหลืออีกเลย

ทุกการขยับคือการลงโทษ

แต่ทุกสัมผัส...กลับเต็มไปด้วยความรักแบบผิดรูปผิดรอย

เขาซุกหน้าลงที่ซอกคอเธอ กัดแรงจนเกิดรอยแดงช้ำ แล้วดูดคล้ายจะทิ้งเครื่องหมายบางอย่างไว้ว่า — ‘เธอเป็นของเขา’

เสียงเนื้อกระทบเนื้อดังเป็นจังหวะ เขากระแทกจนเตียงสั่น เสียงร้องไห้ของเธอเบาผ่านลมหายใจติดขัด สองมือกำผ้าปูเตียงแน่นจนเล็บจิก

แต่เขาก็ยังไม่หยุด...

แม้เธอจะกระซิบเสียงสั่นว่า

“พอ...ได้แล้ว...”

เขาเพียงกระซิบกลับมาว่า

“ไม่...จนกว่าเธอจะเข้าใจว่าเธอเป็นของฉัน…”

เขาเร่งจังหวะจนถึงขีดสุด — ทุกจังหวะรุนแรงดุดันเหมือนสัตว์ป่าที่หวงถิ่น เสียงลมหายใจของเขาหนักหน่วงและหยาบกร้าน

เมื่อถึงที่สุด เขากระตุกแรงครั้งสุดท้าย แล้วปล่อยตัวทาบทับเธอ หอบหายใจรุนแรง

ร่างของไลลาเปียกชื้นไปด้วยเหงื่อและน้ำตา สั่นระริกอยู่ใต้เขา ราวกับทุกอย่างในร่างถูกกระแทกกระเทือนจนแทบแตกสลาย

อคินไม่พูดอะไรอีก...เพียงแต่โอบเธอไว้แน่น — แน่นจนเหมือนจะฝังเธอไว้กับตัวเอง

และในอ้อมแขนที่ไม่ใช่ความอบอุ่นนั้น...เธอรู้ดี

เขาไม่มีหัวใจ

มีแต่เธอ—ที่เขายึดไว้แน่น

...ราวกับถ้าปล่อยไปอีกครั้ง เขาอาจไม่เหลือแม้แต่ตัวเอง