Chapter 2

All I can see is darkness. I was in a long path that was endless. Kanina pa ako naglalakad pero sa tingin ko ay walang patutunguhan ang paglalakad ko. Kahit pagkauhaw o pagkagutom ay hindi ko man lang naramdaman. I can't understand. I was like looking for something that I dont know either. My eyes keep on roaming around and I dont know why I do that.

Sweetie~

Umalingawngaw ang pamilyar na boses sa buong paligid. Tumigil ako sa paglalakad upang pakinggan maigi kung sakaling hindi ako nag-iilusyon lang. Narinig ko 'yon. Isang tao lang ang tumatawag sakin sa ganoong pangalan.

Sweetie~

"MOM!" I shouted.

My feet start to move. I keep shouting and looking for my Mom while running in the darkness. Naririnig ko pa rin ang pagtawag niya saakin pero hindi ko alam kung saan nanggagaling. The moment that I stop running, my tears start to fall. 

"M-mom... I miss you!" I cried.

I let my body fall in the ground. Niyakap ko ang tuhod ko at binaon doon ang mukha ko. I was crying silently when I feel a sudden blow of the wind. A familiar touch lingered in my whole body. Bigla akong tumigil sa pag-iyak nang maramdaman ko iyon. I suddenly remember the hugs of my mother that calms me down when I was still a kid. But this time, imbes na tumigil ako sa pag-iyak ay lalo akong napahagulgol. Lahat ng alaala na kasama ko siya ay biglang bumalik sa buong sistema ko. 

"Sweetie..." I heard my mom voice whispered in my ears."...you really have to let go," she said that made me still.

"N-no... no... NO! I won't let go!" I exclaimed. Paulit-ulit akong umiiling habang sinasabi iyon. I was like a spoiled brat that keep on refusing to what they want me to do. I look up and the familiar touch slowly fading away. Mas lalong dumilim ang paligid na halos lamunin na ako nito. The only thing that I could do is to scream until I felt a hand on both of my shoulder shaking me.

Biglang umiba 'yong paligid pagkadilat ko. There is no darkness anymore. My sister keep on shaking me and the worriness in her face while waking me up is very evident. When my senses get back to normal, I start gasping some air. Pakiramdam ko ay parang umahon ako sa matagal na pagsisid sa karagatan. Nararamdaman ko ang bawat paggalaw ng mga tao sa paligid ko. Nakahinga lang ako ng maluwang nang lagyan ako ng nebulizer ng kapatid ko. 

Luminga-linga ako sa paligid at napagtantong wala na ako sa lugar na pinanggalingan ko kanina. Nasa loob ako ng aking silid at naroroon ang ate ko at si Auntie Isabel na nag-aalalang nakatingin saakin.

"Nananaginip ka na naman," malumanay na sabi saakin ni Ate Patrice habang hinahagod nito ang likuran ko. Gabi-gabi na lamang ako nananaginip ng ganoong pangyayari. Kadalasan ay parang nasa isang madilim na silid ako gaya ng panaginip ko kanina. Nang maging okay na yung pakiramdam ko ay lumabas na ng kwarto ko sila ate. Mataas na ang sikat ng araw kaya naisipan ko nang bumangon para maghanda sa pagpasok ko sa eskwela.

Pagkatapos kong mag-ayos ay bumaba na ako ng kwarto ko. Naabutan ko si Auntie Isabel na hinahanda na yung babaonin kong pagkain. Si Auntie Isabel na 'yong tumayong magulang saamin ni ate simula nung namatay ang mga magulang namin. Wala rin naman siyang mga anak dahil hindi ito nakapag-asawa at itinuon nalang ang buong atensiyon sa pagkupkop saaming dalawa.

"Nagpunta ka raw sa puntod nila Mom at Dad?" Ate Patrice asked. She's now wearing a white polo na pinatungan ng itim na suit and pencil skirt. I just nod at her as a answer. Pagkaalis ko kasi kahapon galing sa session ko ay nakiusap ako sa driver namin na dumaan muna kami sa puntod ng mga magulang ko. 

She sighed at my response. "Ilang beses ko bang dapat sabihin sayo na 'wag muna. Alam mo namang hindi ka pa handa di'ba?" she said. Nakayuko lamang ako dahil hindi ko kayang salubungin ang tingin niya. 

"Hindi ko naman pinabayaan 'yong sarili ko. I just felt that I need to visit them," sagot ko sa kanya. Alam kong nag-aalala lang siya saakin pero matanda na ako. I can take care of myself. 

"Hayaan mo na, Patrice. Nakauwi naman siya nang walang nangyari sakanya na masama," intrada agad ni Auntie. Hindi na umimik si Ate. Pagkatapos naming kumain ng agahan ay nagmamadaling umalis na si ate ng bahay. May ibinilin lang si Auntie saakin bago ako nagpahatid sa school ko.

It's already 9:23 am nang makarating ako. 10:00 am pa 'yong klase ko pero sinasadya ko talagang agahan ang pagpunta ko para makaiwas sa mga tao. Brint International University was the name of the University that I was in kaya hindi nakakapagtakang maraming estudyanteng nag-aaral dito dahil isa ito sa mga sikat na prestigious university dito sa pilipinas. Nasa 2nd year college na ako ngayon sa kursong Fine Arts.  Actually I'm not the one who choice my course but my sister. I don't know either kung ano 'yong course na kukunin ko kaya hinayaan ko nalang siya na pumili. Hindi naman ako nagkaroon ng problema dahil sa pagguguhit at pagpipinta ko nalang naibabaling ang interes ko. At first I was hesitating if I will enroll myself in college because I'm not yet ready to interact with other people but Ate Patrice said that I had to dahil iyon ang payo saamin ng Psychiatrist ko. I was being home schooled simulan noong high school ako dahil takot rin siya na baka anong mangyari sakin kapag hinayaan niya akong mag-aral nang walang nakabantay saakin. Kahit papano ay nakapag-adjust na rin ako sa school but I am still aloof to everyone. 

Wala pang tao sa room pagkadating ko. Dumeretso agad ako sa pinakadulong upuan sa room na katabi lamang ng bintana. Doon ako usually pumup'westo dahil hindi ako masyadong napapansin sa gawi na 'yon. Ilang sandali pa ay nagsidatingan na 'yong mga kaklase ko at yung prof namin. Buong klase ay nakikinig lang ako at pagsusulat ng notes lang 'yong ginagawa ko. Almost 2 hours din 'yong klase niya saamin bago ito nag-dismiss.

Again, I waited for all of my classmates to exit the room before I go. Lunch time na rin kaya dumeretso ako sa rooftop ng eskwelahan. It became my comfort zone and tambayan na rin dahil walang tao na tumatambay do'n. I still don't have the courage to interact on my schoolmates here. Mas pinili ko nalang na mapag-isa dito sa school.

Nang malapit na ako sa rooftop, a sound of guitar that was playing had filled my ears. Out of curiosity, maingat na binuksan ko ang pinto ng rooftop para hindi ako mapansin kung sino man ang naroroon sa rooftop. Usually kasi walang may tumatambay dito maliban nalang saakin.

Sa maliit na siwang ng pinto ay natanaw ko ang bulto ng katawan ng isang lalaki na nakaupo sa bandang gilid ng rooftop. He was busy on strumming his guitar so he wasn't able to notice that someone is watching him. The moment that my eyes found his face, doon ko lang napagtantong pamilyar sakin ang taong pinapanood ko ngayon.

That messy hair, long-lashes, pointed nose and a sharped-jawline. He was the guy that I met yesterday. Dito rin pala siya sa Brint nag-aaral. Bakit hindi ko man lang siya nakilala 'nong magkita kami sa building?

Wala sa sariling napatampal ako sa noo ko. Why would I know him? Halos 'di nga ako nakikipag-interact sa lahat ng tao dito.

Hindi ko na namalayan kong gaano na katagal akong nakatitig sakanya pero masiyado siyang abala sa paggigitara para mapansin nitong may nanonood sakanya. Dahan-dahan sana akong aalis nang umalingawngaw ang ingay ng isang plastic bottle ng 'di ko namalayang naapakan ko. I silently pray na sana hindi niya narinig 'yon.

"Sino yan?" Narinig kong tanong niya. Nararamdaman ko na siyang papalapit sa kinaroroonan ko kaya natatarantang kinuha ko ang naapakan kong bote at nagmamadaling bumaba ng hagdanan. 

Hapong-hapo na ako pero nasa ikatatlong palapag palang ako ng building. Anim na palapag kasi ang mero'n ang building na 'to at ito lang yung may rooftop sa lahat ng building na meron ang school na 'to. Hindi ko alam kung bakit ayaw ko magpakita sakanya. Parang akong masamang loob na ayaw magpahuli sa mga awtoridad. Nang marinig ko ang mga yabag niya ay nagsimula na rin ako pababa.

Lumilingon ako habang tumatakbo para tingnan kung malapit na siya sa akin nang 'di sinasadyang may mabunggo ako.

"Aww! Ano ba?!" naiinis na reklamo ni Jasmin. Kilala ko siya dahil minsan na rin ito sumali sa school pageant noong nasa first year pa lang ako at kilala rin siya dito dahil senior member siya ng isang sorority dito.

Nakakalat yung mga gamit niya sa sahig ng mabunggo ko siya. Hindi ko na kasi naisip na mero'ng dumadaan sa floor na 'to at sa kasamang-palad ay sa dinarami-rami ng pwede ko mabunggo ay bakit si Jasmine pa?

Naririnig ko pa rin na pababa na 'yong lalaki sa rooftop kaya akmang tatakbo na ulit ako nang bigla niyang hinila 'yong buhok ko at tinulak. Dahil na rin sa gulat ay nawalan ako ng balanse at natumba sa sahig.

"At saan mo namang balak pumunta?! Tanga ka ba?! Akala mo matatakasan mo yung pagbunggo mo saakin? Hindi mo ba nakikilala kung sino ako?" galit na asik niya saakin.

Dahan-dahan akong tumayo. Dumarami na rin ang mga taong nakikiusyoso saamin. 

"Look, I'm sorry! It wasn't my intention to bump on you. Meron kasing humahabol saakin kaya please paraanin mo na ako." Lumuhod ako para pulutin yung mga gamit niya sa sahig." Here's your things kaya please paraa—" I didn't finish what I am saying when she push her things on me. Nabitawan ko lahat ng iyon at nahulog uli sa sahig. Mariin akong napapikit para mapigilan ko ang inis ko.

She crossed her arms while arching her eyebrows on me. Mas matangkad siya saakin nang kaunti kaya nakatingala lang ako sakanya. She was fuming mad at me but I won't let myself being mistreated here kahit may kasalanan rin ako. 

"If you think you can just run away on what you do? You got it wrong, bitch!" Akmang sasampalin na niya sana ako ng may kamay na biglang humawak sa braso dahilan para 'di dumapo ang palad nito sa pisngi ko. 

"Masamang manakit ng walang kalaban-laban. Alam mo bang pwede kang mareport sa disciplinary office niyan." Napalingon ako sa nagsalita. Halos malaglag ang panga ko nang makitang nasa tabi ko na 'yong lalaking kanina lang ay dahilan kung bakit nabunggo ko si Jasmin at umabot sa ganito.

"Ano ba pakialam mo? Bakit mo ba siya kinakampihan? Kaano-ano mo ba yan?!" Jasmin asked him in a loud voice. Ibubuka ko na sana 'yong bibig ko para sagutin 'yong tanong niya nang biglang naramdaman ko ang pagpatong ng isang braso sa balikat ko at hinila ako papalapit sa katawan nito. Nagtatakang tiningala ko siya. Nakangiti lamang siya saka nagsalita para sagutin 'yong tanong ni Jasmin.

"Boyfriend niya ako." 

                                     ***