Mirabella's POV
I was late for ten minutes, but I immediately went to my first period. I don't care kung ano ang sasabihin ng mga kasama ko, basta I am ready for the consequences later. Bahala na ang HR sa ano mang parusa na ibibigay nila sa akin. If it means deduction on my salary, it's ok, I deserve it. I compose myself before entering the classroom. Alam ko sa bagong yugto ng buhay ko, ibang iba na sa kung ano ako noon. Kaya kahit kinakabahan ako dahil last week during the orientation, nalaman ko na ang mga nag aaral sa eskwelahan na ito ay mga anak ng mga matataas na tao, mga milyonaryo, bilyonaryo, business tycoons, politicians at mga iba pang nasa alta sosyedad. Hindi naman bago sa akin ito dahil sa pamilyang pinanggalingan ko, I was one- "was" dahil noon yun at never kung naramdaman na isa ako sa mga miyembro ng pamilyang mayroon ako. Sumikip ang dibdib ko at inalis ko sa isip ko ang tungkol sa pinanggalingan ko. Sumalubong sa akin ang lamig dahil fully airconditioned ito. Seryoso akong naglakad papunta sa harap without minding the stare of students at me. Binaba ko ang aking gamit sa podium and connected my phone sa malaking screen. Tumikhim muna ako bago nagsalita.
"Good morning. I am your Literature Teacher, Maria Mirabella Castillo."
Umpisa ko. I saw students who are raising their eyebrows, some are also looking at their watch and some are just nonchalant, yung makikita mong walang pakialam sa pinagsasabi mo.
"For a starter, pass your classcard" saad ko at isa isang tumalima naman ang lahat.
"Since this is a literature class, I want each one of you to prepare/craft/make/ a self-introduction using any type. I'll give you five minutes to compose it." I said. Wala akong narinig sa mga ito, ang tahimik nila, parang lahat poise na poise kahit mga lalake. Pero may isang naglakas loob na magtaas ng kamay. Tumango ako bilang acknowledgment na she's f*e to talk.
"Isn't it too soon Miss? Don't we deserve a word why you were late?" nakataas ang kilay nito at humalukipkip pa. Naglakad ako palayo sa podium habang nakatingin sa kanya.
"Young lady, which is more important, your issue about me being late or your take aways for today?" humalukipkip din ako na matamang nakatingin sa kanya.
"In our world, time is who we are" may pagkasarkastikong sabat ng isang babaeng estudyante na nakaupo sa may gilid. Napatitig ako dito, she's pretty kahit gulo gulo ang kanyang mahabang buhok.
"My world is beyond yours sweety. So, better get back on what you two were doing" sagot ko. Tumaas ang kilay niya at nakakalokong nagkibit balikat bago nagsalita.
"Apology perhaps?" Sinuyod niya ang mga mukha ng mga classmates nito trying to gain their atensiyon at sumang ayon sa kanya.
"Demand apology is useless sweetheart. " tugon ko at napatawa ito ng pagak na pinagpag ang palda nito.
"Demand or not, you don't know the word." sabi nito bago umiling iling na yumuko at ipinagpatuloy ang ginagawa. Hindi narin ako umimik at tumingin sa aking relo.
"Ok, time's up." pumalakpak ako para makuha ang kanilang atensiyon. Lahat naman tumalima na tumingin sa akin.
" Presentation is not the usual alphabetical. Give me number" saad ko na itinuro ang isang student na nakaupo sa harap.
"8" sagot naman nito. Napamulagat ang lahat ng bumilang ako ng walong classcard.
"No. 8 is Samantha Mijares" saad ko at sabay sabay na nag "oh" ang lahat. Pinaikot nila ang kanilang mata sa isang sulok. Tumayo ang estudyanteng babae na huling nakasagutan ko. Seryoso at parang bagot na bagot na tumitig sa akin.
"Ms. M, can I call you Ms. M?" She said. Tumango ako.
" Ms. M, yelo ka ba?" simula nito. Tumaas ang kilay ko at kumunot noo. Tumawa ang mga ibang studyante. Hindi ko na iyon pinansin, she's using perhaps a contemporary literature to present.
"Why?"
"Kasi, ang lamig mo" sabi nito at tawanan ulit ang mga classmates nito. Off guard ako sa sinabi nito.
"Miss Mijares, this introduction is not about me" seryosong sabi ko. Ngumiti pa lalo ito sa akin ng nakakaloko.
"Ms. M, number ka ba?" napa ohh na ulit ang lahat. Naloka ako, may sayad ba ito, kung ano ano pinagsasabi.
"Why?!" Galit na ang tuno ko.
"Gusto sana kitang kunin para sa daddy ko" sagot nito at tawanan ang lahat.
"Ms. Mijares, ginagalit mo ba ako?" Hindi ko na napigilan na kalampagin ang podium at nakita kong namutla ito. Lahat natahimik.
"If you're making this subject a joke, you may leave my class" seryoso kong saad. I know namumula na ang mukha ko sa galit. Tumingin ako sa kanya, nakatungo na ito.
"I apologize Miss. " Mahinang saad nito.
"You may continue your introduction" saad ko at tumalima naman ito. Kumanta ito ng isang awitin pero iniba ang lyrics na tungkol sa kanya. Though I'am a bit angry at her, napa bilib naman niya ako sa kanyamg presentation. She's good in singing. Nagtuloy tuloy ang intro ng iba pang students at napansin ko na lahat sila naging aloof na sa akin, maybe they are just intimidated dahil sa kaseryosohan ko. Hindi ako nag co compliment sa kanilang mga presentation, ayaw kong masanay sila sa akin. After ng first period naging sunod sunod na ang klase ko until 5PM. Papunta na ako sa sasakyan ko sa parking lot ng mapatingin ako sa sasakyan sa right side ng car ko, masiyadong madikit ito sa akin kaya hindi ako makakapasok sa driver's seat. Napabuntunghininga ako, kahit kailan talaga, may mga driver na hindi alam ang tamang pagpa park, yung feeling nila sa kanila na ang buong parking lot. Tumingin ako sa loob ng sasakyan, pero walang tao doon. Yamot akong sumandig sa harapan ng sasakyan para hintayin kung sino man ang driver nito. Wala man na akong pupuntahan na iba kaya nag decide na akong maghintay ng ilang minuto baka sakaling uuwi narin ang may sasakyan nito. Itinuon ko ang pagtipa aa cellphone ko at nagcheck ng mga emails ko while waiting. After perhaps 10 minutes, biglang umandar ang sasakyan na hinihintay kong umalis. Hindi ako tumingin, pinakiramdaman ko lang kung aalis na ito, pero after another 10 minutes, hindi parin umaalis ito pero nakaandar na. Marahas akong napalingon dito pero hindi ko aninag ang mukha ng driver. Dahil sa tagal na akong naging considerate at talagang nangangawit na ako, kinatok ko ang window ng sasakyan. Bumukas ito at bigla akong napatda ng makita ko ang mukha ng lalaki kaninang umaga na salubong ang kilay at seryosong nakatingin sa akin.
Samantha's POVHindi ko na maalala kung ilang beses kong inulit sa isip ko ang eksenang ‘to. Noong bata pa ako, iniisip ko ang kasal bilang isang fairytale—may mahaba akong belo, orchestra sa background, at isang lalaking naghihintay sa dulo ng aisle na parang prinsipe. Lalaking katulad ng daddy Miguel ko na mapagmahal ng sobra. Pero ngayong nandito na ako…Hindi ito fairytale. Mas totoo. Mas raw. Mas malalim.Mas kami.Isang intimate wedding sa isang glass chapel na overlooking ang dagat. Sunset wedding. Ang paligid ay nababalutan ng ginintuang liwanag ng hapon. Puno ng bulaklak na puti, ivory, at blush pink, na may halong eucalyptus at olive branches. Malambing ang hangin, at sa bawat ihip nito, parang ibinubulong sa akin ang katahimikan ng loob kong matagal nang nagulo.Sa labas ng chapel, naroon sina Daddy, Mommy Mirabella—at halos buong pamilya’t kaibigan na naging bahagi ng aming buhay.Sa unang hakbang ko sa aisle, mahigpit ang hawak ni Daddy sa braso ko. Nakangiti siya, pero b
Samantha's POVNatulos ako sa aking kinatatayuan, nanigas ang aking katawan ng marinig ang malakas na boses ni mommy Mirabella against Struve. Pilit akong kumawala dito."Struve, please--stop this--- mommy it's not...its not what you think---" pilit kong inaalis ang kamay niya sa bewang ko pero hindi niya talaga ako pinakawalan. Mas humigpit pa ito."I can't hide this anymore Bella, I love her so much--kahit magalit ka na sa akin, kahit--""Struve!" galit kong sinaway ito. Parang may sumabog sa tenga ko. Tumigil ang oras sa utak ko. Hindi ko alam kung mag stay ba ako o tatakbo na lang para makaiwas sa komprontasyon."Damn you Struve!" galit na boses ni mommy at mabilis na lumapit sa amin ngunit, sa isang iglap, nahawakan ito ni daddy. Ayaw kong salubungin ang mata ng aking ama, dahil natatakot akong makita na galit siya sa ginagawa ni Struve. Napapikit ako, ayaw ko ng ganitong tagpo.“Mirabella,” mahinahon ang boses ni Daddy Miguel, pero may bigat. “Let them breathe.” napamulagat ako
Samantha's POVBoardroom, C&C Building — 10:00 AMUmiikot ang tingin ko sa loob ng silid habang isa-isa kong ini-scan ang mga mukha ng board members. Ang pamilyar na emblema ng kompanya sa likod ng presidential chair ay tila paalala ng bigat ng responsibilidad na nakaatang sa akin ngayon. CEO. Ako na ang bagong pinuno ng clothing line na itinayo ng yumaong mommy ko. Hindi ko alam kung bakit dito sa Pilipinas ito napagdesisyonan ni Struve na gawin ang opisyal na pagsasalin sa akin ng pamamahala sa kompanya samantalang naka base ito sa Switzerland. Three days ago, dad went to my unit and gave me the invitation about this board meeting and informed me about sa pagsasalin sa akin ng kompanya. I asked him why here, but he just shrugged his shoulders. Nang makaupo ako sa upuan malapit kay daddy, hinawakan niya ang kamay ko at ngumiti sa akin. Nang sumulyap ako sa katabi nito, nakangiti din si Mommy Mirabella sa akin ngunit may nababanaag akong emosyon sa kanyang mukha. Elegante, poised pari
Struve's POVI couldn't move. I just stood there in the garden, watching the space where she had been.The echo of her words still rang in my ears.“Next time you decide to walk away, don’t expect me to still be standing here when you come back.”God. What the hell did I just do? My knees gave out, and I sat on the cold stone bench, burying my face in my hands. I felt like I was being crushed from the inside out. I thought I was protecting her. I thought walking away would spare her from all the ugliness.But I was wrong. All I did was hurt her. And for what? For fear? For guilt? Tears stung the corners of my eyes. My chest was tight and I couldn’t breathe. I hated myself.I didn’t hear the footsteps at first—until a shadow cast over me. When I looked up, I saw Miguel seriously looking at me. The man who trusted me. The man whose daughter I just broke.His jaw was clenched. His eyes—those same eyes Samantha had—were burning with quiet, controlled rage.“Follow me. Now.”I didn’t quest
Samantha's POVI don't know what really happened, I can't contact Struve, even in his office. Sabi ng secretary nito, naka out of the country ito. It’s been days, naka off ang kanyang personal na number. No calls. No texts. No explanation. Just silence. And now, out of nowhere, he’s here—seated quietly at the end of the long dinner table, avoiding my eyes like I wasn’t even there. Like I didn’t matter.We were having a family dinner at Dad’s mansion. Everything looked perfect on the outside—polished cutlery, polite smiles, conversations about business and charity. But none of that mattered to me. Because the person I’ve been waiting for to show up emotionally, was here physically—but emotionally miles away. Gusto ko siyang kausapin ngunit hindi ako tinigilan ni mommy Mirabella sa katatanong about my days after the Hongkong trip, at kung kailan ako babalik ulit sa Switzerland para pamahalaan ang kompanyang naiwan ni mommy sa akin. Hindi ko alam kung nakikinig sa amin sina daddy dahil b
STRUVE'S POVBack in the Philippines – One Week Later"Mr. Schmid--your twin sister is here" My assistant' s voice made me stop from reading a proposal. Napakunot noo ako dahil sa biglaang pagdating ni Mirabella, she usually makes phone call before she will storm in my office. I was trying to breathe through the silence when I heard her voice.“I didn’t think you could disappoint me more than you already have.” Mirabella stood in the archway, arms crossed, fury in her eyes like wildfire. She wasn’t just my twin sister. She was a storm I couldn’t outrun. Pumasok siya ng tuluyan sa loob at ibinagsak ang isang envelope sa table ko. I didn’t even get the chance to speak but my attention was on the envelope. Nakabukas na ito dahil sa pagbagsak nito sa aking mesa. I saw photos of me and Samantha in Hongkong na magkaholding hands, kissing and hugging. Damn! Mirabella did her assignment! I closed my eyes, she knew already!"How could you Struve?! You ran off to Hong Kong with my stepdaughter!