Chapter 2

Kinabukasan, dumating si Sebastian at Sabina sa mansyon ng pamilya de Miguel para dumalo sa homecoming party ni Waynona de Miguel na pinaghandaan ng mga magulang nila. Mahigpit naman ang pagkakahawak ni Sebastian sa kanyang baywang na parang ayaw siyang bitawan. 

“Kailangan mong makisama sa lahat, Sabina. Huwag kang gagawa ng gulo,” malamig na paalala ni Sebastian bago niya halikan sa noo ang asawa, lalo na nang mapansin niyang papalapit si Waynona.

“Sabina!” tawag ng kapatid.

Nakatayo si Waynona sa tapat nila, suot ang pulang backless na silk dress na lalong nagpatingkad sa kanyang kagandahan—malayong-malayo sa simpleng ayos ni Sabina. Tinanggap niya ang kamay ng kapatid, ngunit agad napansin ni Sabina kung paano sinusundan ng mga mata ni Waynona ang bawat galaw ni Sebastian.

“Galit ka pa rin ba sa’kin, Sabina?” tanong ni Waynona, kunwari’y malungkot. “Magkapatid tayo pero ni minsan, hindi mo ako tinawagan mula nang umalis ka ng bahay. Pasensya ka na kung ako ang nakakuha ng pagmamahal nina Mom at Dad, pero sana maintindihan mong hindi puwedeng pilitin ang pagmamahal.” 

Saglit siyang huminto, saka tumingin nang diretso kay Sebastian. “Nagkasakit si Mom, may sakit siya sa puso. Pero kahit kailan, hindi mo man lang siya dinalaw. Paano ko maaayos ang relasyon ninyo kung ayaw mo rin siyang lapitan?”

Bubuka pa lang sana ang bibig ni Sabina upang sumagot, nang marinig niya ang malamig na boses ni Sebastian. “Hindi pa alam ni Sabina kung paano ayusin ang mga relasyon,” sabi niya sa harap ng lahat. “Kapag may oras ako, dadalhin ko siya sa mga magulang mo para humingi ng tawad sa kanila.”

Parang piniga ang puso ni Sabina sa sakit. Alam ni Sebastian ang lahat, ang mga taon ng pang-aabuso at pagwawalang-bahala ng kanyang pamilya ngunit sa halip na ipagtanggol siya, ipinahiya pa siya nito sa publiko.

Umalis si Sabina mula sa kasiyahan, desperadong makahanap ng katahimikan. Habang naglalakad siya papunta sa banyo, narinig niya ang tinig ni Waynona.

“Ang kawawa kong kapatid,” sarkastikong sabi ni Waynona habang dahan-dahang lumalapit, dala ang baso ng pulang alak. Dumadagundong ang mga takong nito sa marmol na sahig. Pinagmasdan niya si Sabina mula ulo hanggang paa at ngumiti nang mapanukso.

“If I didn’t know better, I’d think you borrowed that dress from your Grandma,” wika niya sabay tawa.

Napakuyom ng kamao ni Sabina nang marinig ang pangalan ng kanyang lola, ang matandang nagpalaki sa kanya bago siya sapilitang bawiin ng mga tunay niyang magulang.

“Matapos mong magwala at umalis sa bahay, ano’ng pakiramdam ng magtrabaho bilang waitress sa mumurahing bar?” patuloy ni Waynona. “Nasa ospital pa rin ang matanda, hindi ba? Nakakatawa, inubos niya ang lahat ng pera niya para palakihin ang isang ingrata na iniwan pa ang tunay niyang pamilya.”

“Tumahimik ka!” sigaw ni Sabina, nanginginig sa galit.

Nagsakripisyo siya, nagtrabaho araw-gabi upang maipagamot ang kanyang lola—isang bagay na tanging si Sebastian lamang ang nakaaalam. Ngayon, pati ang lihim na iyon ay ginamit laban sa kanya.

Ang tingin ng ama niyang puno ng pagkadismaya, ang malamig na pagtrato ng ina, at ang mapanlait na salita ng mga kapatid ay wala sa bigat ng sakit na dulot ni Sebastian. Siya mismo ang nagbigay ng sandata kay Waynona upang saktan siya.

“Ang malas mo, Sabina. Bakit hindi ka na lang namatay noon? Bakit kailangan mo pang bumalik para agawin ang lugar ko?” bulalas ni Waynona.

“Tama na, Waynona! Nasa’yo na lahat ng gusto mo, bakit hindi mo na lang ako lubayan?” sigaw ni Sabina habang nangingilid ang luha.

“Lahat?” tumaas ang kilay ni Waynona. “You stole Sebastian from me, and now you’re asking me to stop? Come on, Sabina. Sebastian and I are meant to be. Paano mo nagawang angkinin ang lalaking iyon? You’re nothing but a woman he keeps to warm his bed. A woman who can be bought.”

Tumingin siya kay Sabina na may ngiti ng panalo. “I’m taking back what’s mine.”

“Waynona!” mangiyak-ngiyak na sigaw ni Sabina habang pinipilit huwag umatras, ngunit lalo siyang kinorner ng kapatid.

“Mamayang gabi, pupunta siya sa bahay ko,” sabi ni Waynona sabay bitaw ng baso ng alak sa sahig.

“Tonight, he’ll come to me. He’ll touch me, kiss me, and love me… just like before.”

Nanlaki ang mata ni Sabina, halos hindi makapaniwala sa mga narinig.

“Ano, nagulat ka?” tanong ni Waynona na may ngiting puno ng paghamak. “Di ba palagi siyang umaalis tuwing anibersaryo ng kasal ninyo?”

Tumigil ang paghinga ni Sabina. Paano niya nalaman iyon?

“Those so-called business trips? He was in London, in your honeymoon suite. But you know what’s funny?” ngumiti si Waynona, halos pabulong ang huling linya. 

“You weren’t the one he was with. It was me.”

“Yung blue satin dress na regalo niya sa’yo noong nakaraang taon?” Itinaas ni Waynona ang kilay. “He gave it to you after I wore it first. Ginamit niya ako buong gabi habang suot ko iyon.”

Halos masuka si Sabina sa narinig.

“That night was wild,” bulong ni Waynona, unti-unting lumalapit. “He pulled my hair, kissed me hard, and told me how boring you were. Too innocent, too pure… not enough for him.” Tumawa siya nang may kasamang pang-uuyam. 

“I gave him everything he wanted.”

Parang bumalik sa isip ni Sabina ang bawat alaala. Ang blue satin dress na minsang inakalang simbolo ng pagmamahal ni Sebastian ay isa palang marka ng pagtataksil. Naalala niya ang mga gabi kung saan niyayakap siya ni Sebastian mula sa likod habang nagluluto siya, binubulong ang mga salitang noon ay pinaniniwalaan niyang totoo.

“Sabina, ikaw lang ang mahal ko.”