04

SAGE

Mainit ang ilaw sa lobby ng Cortez Holdings, pero malamig ang hangin.

Hindi ko alam kung papasok ako o tatakbo nalang palayo.

Ang linis ng paligid. Lahat ng tao naka-corporate, lahat ng hakbang may direksyon. Ako lang ‘yung parang naligaw, nakatingin sa taas ng glass wall habang pilit kong pinapakalma ‘yung dibdib kong walang ginawa kundi magpigil ng kaba.

Three weeks. Tatlong linggo mula noong iniwan ko siya sa Siargao.

Akala ko kasi totoo ‘yung kasabihang “out of sight, out of mind.” Pero mali pala.

Kasi kahit anong pilit kong iwasan, kahit anong libang ko sa sarili ko para hindi ko sya maisip, kahit ilang ulit kong sinabing tapos na ‘yon, paulit-ulit pa rin bumabalik ‘yung mga gabing gusto kong kalimutan pero ayaw kong mawala.

I remind myself, new city, new job, and new life.

Wala nang “Elle Navarro.” Wala nang Siargao.

Ang meron na lang ngayon ay si Sage Adessa Villafuente, twenty-four, orphan, trying her best to survive.

“Ms. Villafuente?” tawag ng babaeng naka-blazer, professional at diretso. “The CEO would like to see you before you proceed with your team.”

My chest tightens. “The CEO?”

“Yes. Mr. Nox Gabriel Cortez likes to meet new hires personally.”

Nox? Nox Cortez?

The name hits harder than I expect, pero sinubukan kong itago sa likod ng pilit na ngiti. Hindi pwedeng siya ‘yon. Marami namang Nox ang name. Right?

Pero habang papalapit kami sa dulo ng hallway, habang mas lumalakas ‘yung tibok ng puso ko, parang unti-unti nang bumabalik ‘yung pakiramdam ng gabing matagal ko nang gustong kalimutan.

Kumatok ang secretary ng dalawang beses, bago nya binuksan ang pinto.

Pagbukas ng pinto, nakita ko ang CEO.

Nakatayo sa harap ng bintana, naka-itim na suit, nakatalikod, parang eksenang pinaghandaan ng tadhana para lang ipamukha sa akin kung gaano ako kahina.

He turns around.

Nox.

Same face. Same faint scar sa gilid ng labi. Same eyes that once looked at me like I was the only thing worth noticing in a crowded bar.

For a moment, wala akong narinig kundi ‘yung tunog ng sarili kong paghinga.

Pareho kaming napahinto, hawak pa rin niya ‘yung folder, at ako, naninigas sa tapat ng pinto, pilit umaaktong parang hindi nanghihina ‘yung tuhod ko.

Siya ang unang bumasag ng katahimikan. “Ms. Villafuente,” malamig na boses, wala na ang kahit anong bakas ng pagkagulat, pero alam kong nandun parin. Kita sa mata niya.

“Sir,” sagot ko, halos hindi ko makontrol ‘yung tono ko. “Good morning.”

“Have a seat.”

Umupo ako, sinubukang ‘wag masyadong tumingin sa kanya. Pero kahit iwasan ko ‘yung mga mata niya, ramdam ko pa rin ‘yung bigat ng tingin niya sa akin.

He flips through the papers in front of him. “You came from Alveron Group?”

“Yes, sir,” sagot ko, steady as I can. “Marketing associate.”

“And now?”

“Assistant manager under corporate communications.”

Tumango siya, pero walang sinabi. Tahimik lang. At sa pagitan ng katahimikan na ‘yon, parang biglang bumigat ‘yung hangin, pamilyar, parang déjà vu ng isang gabi na matagal ko nang pilit kalimutan.

He clears his throat. “We expect discipline and commitment here, Ms. Villafuente. I assume that won’t be a problem.”

“Not at all, sir.”

Napadako ulit sa’kin ‘yung tingin niya, isang kisapmata lang, pero sapat para gumulo ulit ‘yung tahimik kong mundo.

“That’s good,” sabi niya, sabay balik ng tingin sa papel. “You may proceed to your department.”

Tumayo ako agad, thankful na matatapos na ‘yung eksenang ‘to. Pero bago pa ako makalabas ng pinto, narinig kong mahina siyang huminga, halos pabulong na sinabing, “Welcome to Cortez Holdings.”

Paglabas ko, parang biglang lumiit ‘yung corridor. Ang tunog ng takong ko sa sahig ay masyadong maingay at mabilis.

Napahawak ako sa dibdib ko, pilit pinapakalma ‘yung puso ko na parang ayaw magpaawat.

Kahit wala syang sinabi. Alam kong nakilala nya ako base sa pagkagulat nung makita nya ako. At kahit ilang beses kong i-convince ‘yung sarili ko, hindi ko maalis sa isip ko ‘yung titig niya. That same look from Siargao. Madilim at para kang hinihigop.

---

NOX

Nakaupo ako sa mesa ko, hawak ‘yung pen pero hindi ko magawang pirmahan ang mga papeles na nasa harapan ko. The moment she walked in, everything came back — the sound of waves, the taste of salt and tequila, the way she looked at me like she wasn’t afraid of anything. And how she left ng walang paalam. Just a note.

So she’s Sage Adessa Villafuente.

I open my drawer, the one no one ever touches. Nasa loob pa rin ‘yung maliit na papel — gusot na, halos punit na sa tagal, pero buo pa rin ang mga salitang iniwan niya:

“Thank you for reminding me what it feels like to be alive.” — E.N.

Hindi sya si Elle Navarro.

She has no idea how much I tried not to look for her. Kung gaano kahirap pigilan ‘yung sarili kong bumalik sa mga lugar na baka sakaling makita ko siya ulit.

Pero kahit hanapin ko pala talaga sya, walang mangyayari. Dahil hindi naman totoo ‘yung pangalang binigay niya.

Naalala ko tuloy kung ilang beses kong paalalahanan ang sarili ko. It was just a night. Baka para sa kanya, distraction lang ako at temporary escape.

At dapat, gano’n din ang isipin ko.

Pero ngayon, habang naririnig ko pa rin ‘yung boses niya kanina, alam kong nagsisinungaling ako sa sarili ko.

She’s here now. Working for me.

At kahit anong pilit kong bumalik sa mga papel na nasa harap ko, hindi na ako makapag-focus. Ang naiisip ko lang ay ‘yung paraan ng pagtitig niya kanina.

Na parang walang nangyari.

Na parang hindi niya ako kilala.

Ang hirap kalimutan ng taong saglit na pinasaya ka kahit hindi mo naman talaga lubusang nakilala.

Pero ngayon, nandito siya. Ibang pangalan. Ibang postura. Pero pareho pa rin ‘yung mga mata. ‘Yung tingin na minsang nagpahinto sa mundo ko.

I drag a hand through my hair, frustrated.

This isn’t supposed to happen.

But fate’s funny that way, it always finds a way to remind you of those nights you swore to forget.