05

SAGE

Limang araw na mula nung unang araw ko sa Cortez Holdings, pero hanggang ngayon, parang hindi pa rin ako marunong huminga nang normal kapag nasa loob kami ng iisang kwarto.

Limang araw ng pagpapanggap na hindi ko kilala ang lalaking dati kong hinalikan sa ilalim ng buwan. Limang araw ng pagtitimpi, ng pagpapaka-propesyonal, at ng pagbubuo ng mataas na pader sa pagitan namin, kahit paulit-ulit rin naman niya ‘yong binabasag ng isang tingin lang.

Lalo na kapag siya ‘yung nakakasabay ko sa hallway. Lalo na kapag magkakatinginan ang mga mata namin kahit isang segundo lang. Walang sinasabi, pero parang may mga salita na gustong kumawala, mga tanong na ayaw naming sagutin.

---

Mag-a-alas siyete na ng gabi nang mapilitan akong bumaba sa accounting floor para magpasa ng reports na kailangan ni Mr. Cortez first thing tomorrow. Halos wala nang tao sa office, ‘yung mga ilaw sa hallway nagdi-dim na.

Tahimik. ‘Yung tipo ng katahimikan na maririnig mo pa ang sarili mong paghinga, pati ang mahinang tiktak ng orasan sa dingding.

Gusto ko lang matapos ‘to, gusto ko lang umuwi. Simple lang naman ‘yung dasal ko, pero bakit parang allergic ang universe sa peace?

Pagpasok ko sa elevator, akala ko mag-isa lang ako. Pero bago pa tuluyang magsara ‘yung pinto, may humabol—isang kamay ang mahigpit na humawak sa gilid ng pinto para pigilan ito. Pagtingin ko, parang tumigil ‘yung oras.

Siya.

Nox Gabriel Cortez.

Naka-black shirt lang, at ‘yung mga mata na nakikita ko tuwing sinusubukan kong kalimutan siya. Same quiet gravity na parang hinihigop ka kahit gusto mong umiwas. I didn’t expect him to be there. Actually, hindi ko alam kung bakit laging ganito, kapag kalmado na ako, bigla siyang sumusulpot, para guluhin lahat.

“Ms. Villafuente,” malamig niyang bati habang pumapasok, halos hindi ako tinitingnan pero ramdam ko ‘yung bigat ng presensya niya sa maliit na espasyo.

“Good evening, Sir,” sagot ko, mahina pero diretso. Pinindot ko ‘yung button papunta sa ground floor at umatras nang kaunti, keeping a safe distance. Keeping it professional.

Tahimik kami habang bumababa ang elevator. Ang mababang ugong ng makina ang tanging naririnig, pero kahit gano’n, ramdam ko pa rin ang tensyon sa pagitan namin.

Naamoy ko ang pabango niya, yung parehong amoy na nanatili sa balat ko nung gabing iyon sa Siargao. Hinawakan ko nang mahigpit yung folder, pilit nagkukunwaring composed, pero ramdam ko sa bawat tibok ng puso ko na hindi normal ang sitwasyong ito.

Then suddenly, the elevator stops.

Umindap-indap ang ilaw bago biglang namatay.

“Shit,” I whisper, sabay lunok ng kaba.

Narinig ko ‘yung tunog ng emergency system na bumubuhay ng dim red light, pero enough lang para makita ko ‘yung outline ng mukha niya. Tahimik pa rin siya, kalmado pero nakikita ko ‘yung pag-igting ng panga niya.

“Power outage,” sabi niya. “The backup should kick in soon.”

Tumango ako, kahit hindi ko alam kung naririnig niya ‘yung tibok ng puso ko. Ang sikip ng elevator, ang init, parang ang bawat paghinga niya humahalo sa hangin na nilalanghap ko.

Ilang segundo lang dapat ng katahimikan, pero parang tumagal ng minuto. Hindi ko maintindihan bakit, pero siya ang unang nagsalita.

“You look different in the city.” Mabagal, mababa at parang tinatantsa kung hanggang saan siya pwedeng lumapit.

I look up, finally meeting his eyes in the red light.

“And you,” sagot ko, halos bulong lang, “you look exactly the same, like trouble.”

Bahagya siyang natawa. Hindi malakas, pero ‘yung tipong may halong pag-alala at amusement. “Still think I’m trouble?” tanong niya, isang hakbang lang ang layo sa akin.

“You proved it once,” sabi ko, pilit kong tinatawanan. “No need for a sequel.”

Tahimik ulit. Pero iba na ‘yung katahimikan ngayon. Hindi na siya awkward.

Ramdam ko ‘yung init ng katawan niya kahit hindi siya lumalapit nang todo. Yung espasyo sa pagitan namin unti-unting lumiliit. I try to look away, pero hindi ko magawa. His eyes are searching. Parang gusto niyang marinig lahat ng hindi ko sinasabi.

“Sage,” mahina niyang tawag.

Hindi Ms. Villafuente. Hindi malamig at pormal.

Sage lang. ‘Yung pangalan kong parang biglang naging ibang tunog kasi sya yung bumanggit.

I swallow hard. “Sir—”

“Don’t call me that,” putol niya, mas mahina, halos bulong. “Not here.”

Ang tanga ko lang, kasi hindi ako umatras. Hindi rin siya lumapit nang buo, pero ‘yung pagitan namin ay parang sinadya na gawing masikip.

Dumampi lang ang kamay niya sa akin, baka aksidente, pero ‘yung kuryenteng dumaan… hindi na siguro.

Ramdam ko agad ang pagbabago sa paghinga ko, mabagal, mabigat, yung tipong breathing pattern na nararamdaman mo lang bago mangyari ang isang delikadong bagay.

He leans in slightly, sapat para makita ko ang brown flecks ng mata niya. Sapat para ma-rewind ang gabing ‘yon sa isla: ulan, tawanan, at ‘yung tingin niya sa akin na parang kaya niyang patigilin ang mundo.

His hand moves, dumampi lang ang mga daliri niya sa braso ko. Magaan lang, parang alaala na hindi ko hiniling bumalik. Hindi siya humawak, hindi rin humila. Just contact — barely there, pero sapat na para kumilos lahat ng tinatago kong emosyon..

“No,” I whisper, but my voice betrays me. Hindi galit. Hindi rin sigurado.

Hindi sya kumibo, pero nanatili ‘yung tingin niya sa akin, ‘yung parang may gusto siyang sabihin pero pinipili niyang manahimik.

And for one terrifying second, nagbago ‘yung hangin sa pagitan namin, parang huminto ‘yung oras. Mas lumapit pa sya sa mukha ko, sapat para maramdaman ko ‘yung hinga niya sa pisngi ko.

Nox doesn’t move, pero ‘yung tingin niya, parang tanong. Parang hinihintay kung ako na ba ‘yung unang susuko.

At ako? Hindi ko alam kung gusto kong umatras o tuluyan nang mahulog.

Kalahating pulgada lang ang pagitan namin. At sa distansyang ‘yon, parang kaya nang mabura lahat ng dahilan kung bakit hindi dapat. Napapikit ako bago ko pa mapigilan sarili ko.

Pero bago pa tuluyang mangyari ‘yung bagay na alam namin na parehong mali, biglang bumalik ‘yung ilaw.

Natigilan kami pareho.

He steps back first. Ako naman, napaayos lang ng postura, pilit na kinakalma ‘yung kamay ko na nanginginig pa rin.

“Looks like it’s back,” sabi niya, tono niyang bumalik sa pagiging neutral at safe.

“Good,” sagot ko, sabay pindot ng button. My voice sounds steady, but I can feel the chaos underneath.

Nang bumukas ‘yung pinto, pareho kaming lumabas, walang salitaan. His stride is confident, while mine feels like I’m walking away from something I barely escaped.

At kahit hindi ko siya nilingon, alam kong pareho kaming nadala sa bigat ng pangyayari. Kasi kahit walang halik, kahit walang salita, malinaw na malinaw—may nabuhay ulit.