03

SAGE

Maaga akong nagising kahit halos hindi naman ako nakatulog. Siguro dahil ramdam ko pa rin sa dibdib ko yung bigat ng lahat ng hindi ko kayang aminin. Tahimik pa ang buong isla. Wala pang dumadaan sa kalsada, wala pang ingay na sumisira sa payapang tunog ng mga alon.

Wala nang dahilan para manatili.

O baka masyado nang marami.

Nakatalikod ako kay Nox, pero ramdam ko pa rin ‘yung bigat ng braso niya sa bewang ko. Parang ayaw niyang bitawan kahit sa panaginip. Mahina ang paghinga niya, parang wala siyang iniisip na kahit ano.

And for a second, gusto kong magpanggap na totoo ‘to. Na ako si Elle Navarro.

Na hindi ako si Sage Adessa Villafuente na may magulong past, at walang dapat patunayan sa kahit kanino.

Pero hindi ko kayang mahulog sa ilusyon na ‘to. I can’t stay, just because he asked me to.

Dahan-dahan akong bumangon at sinuot ‘yung oversized shirt niyang ginamit kong cover-up kagabi, pilit na hindi gumagawa ng ingay.

Tinitigan ko siya ng ilang segundo. Sa unang pagkakataon mula nang magkakilala kami, mukha siyang… vulnerable.

Wala ‘yung linyang mahigpit sa noo niya. Wala ‘yung pagod sa mata.

Huminga ako nang malalim, pinilit pakalmahin yung tibok ng puso ko na parang ayaw akong paalisin. Kinuha ko yung tissue at pen sa bedside table na galing sa restaurant kagabi.

Ang daming salitang gustong lumabas pero isa lang ang kaya kong isulat.

“Thank you for reminding me what it feels like to be alive. — Elle”

“Elle.”

A name that isn’t mine.

A name I can leave behind.

I rested the note beside him. Hindi ako lumingon ulit. Kasi kapag nakita ko siyang gising, baka hindi na ako makaalis.

Paglabas ko ng pinto, sinalubong ako ng malamig na hangin at liwanag ng papasibol na araw. Parang sinasabing tama yung gagawin ko, ang tumakbo bago ako pa ako tuluyang mahulog.

Habang naglalakad ako sa shoreline pauwi sa villa, ramdam ko ‘yung buhangin na dumidikit sa paa ko, parang mga alaala na ayaw ako paalisin. Pero pinilit kong magpatuloy.

Step by step.

Breathe in. Let go.

Breathe out. Forget.

This trip was supposed to be a break. A temporary escape.

Huminga ako nang malalim.

“Okay na ‘to, Sage,” bulong ko. “Vacation lang ‘to. Hanggang dito lang ‘to.”

Pero kahit anong isipin ko, parang may parte sa sarili ko ang naiwan ko sa loob ng villa nya. Yung ako na natutong ngumiti ulit, kahit sandali.

Pagdating ko sa kwarto, mabilis akong nag-impake. Wala namang masyadong dadalhin, ilang pirasong damit, wallet, phone, at lahat ng emosyon na kahit ayaw ko ay kailangan kong bitbitin.

May flight ako mamaya pabalik ng Manila.

Habang binubuhat ko ang bag ko palabas, isang malungkot ngiti ang sumilay sa labi ko. Hindi ko alam kung para sa kanya yun, o para sa sarili kong kinaya pang ngumiti kahit sobra ng lungkot.

“This is it,” bulong ko sa sarili ko. “Back to reality.”

Pero kahit anong pilit kong kumbinsihin ang sarili ko—

Hindi na ito ‘yung parehong mundong babalikan ko.

Because somewhere in Siargao,

May lalaking nagpaalala sa’kin na buhay pa pala ako.

Even if he’ll never know who I really am.

Even if I’ll never see him again.

Even if I’m starting to wish… that I would.

---

NOX

Pagmulat ko ng mata, unang sumalubong sa akin ay ‘yung liwanag ng araw. Kasunod noon ‘yung malamig na hangin galing sa bukas na bintana.

At saka ko lang naramdaman na walang tao sa tabi ko.

Hinablot ko ‘yung unan, malamig na. Parang matagal na siyang umalis.

“Elle?” tawag ko, paos pa ‘yung boses.

Walang sumagot.

Umupo ako, mabilis na ginulo ang buhok ko sa inis na hindi ko maintindihan.

Tumayo ako, tumingin sa paligid, baka nasa banyo lang. Pero wala.

Lahat ng gamit niya, wala na.

Tumingin ako sa bedside table at may nakita ako.

A small tissue, with sloppy handwriting.

Words that hit too close.

“Thank you for reminding me what it feels like to be alive. — Elle”

Bakit siya umalis?

Bakit hindi niya hinintay na magising ako?

Bakit parang… ang sakit?

Two days.

Two fvcking days.

Hindi ko inasahan.

At hindi ko na mabubura.

I clenched the tissue in my fist, habang sunod-sunod na bumabalik sa isip ko ‘yung tawa niya, ‘yung tingin niya, ‘yung paraan ng pag-iwas niya sa mga tanong ko pero halatang hindi niya kayang itago ‘yung lungkot sa mata.

“Elle Navarro,” bulong ko.

Wala akong kahit anong panghahawakan. Wala akong number, wala akong clue.

Nothing. Just a memory that feels too real to forget.

It should’ve been casual. It should’ve been nothing.

Pero bakit parang mas mabigat pa ito kaysa sa kahit anong relasyon na dumaan sa buhay ko?

Nilingon ko ‘yung dagat sa harap—kalmado, parang walang nangyari.

Pero sa bawat hampas ng alon, bumabalik siya.

The way she laughed.

The way she looked at me.

“Fvck,” napamura ako, mahina, halos mapatawa sa sarili. “Really?”

But what can I do? We were strangers.

She didn’t owe me anything.

Pero hindi ko mapigilan isipin…

Kung sakaling makita ko siya ulit—

Hinding-hindi ko siya hahayaang umalis nang walang dahilan.

Pero paano? Walang kahit anong paraan para mahanap ko siya.

I crumpled the note in my hand, pero hindi ko kayang itapon. So I pressed it flat again, para bang kung aalagaan ko ang tissue na ito, babalik ulit siya.

I kept it.

Because what else do you do?

With the only trace left of the person that you know you'd yearn for, longer than you had her.

---

Back in Manila

Sage walks through the airport pretending her heart isn’t heavy.

Nox drags himself to a meeting pretending nothing changed.

Both try to forget. Both fail.

Some nights are never meant to stay in Siargao.

Some follows you home…

Like a promise you’re scared to keep.