2.ลูกน้องวันสุดท้าย (1)

มือบางดันแว่นยกขึ้นปาดน้ำตาที่ไหลรินอย่างรวดเร็ว เมื่อก้าวขาออกจากห้องประชุมอย่างไม่ต้องการให้ใครเห็นว่าตนอ่อนแอ ดวงหน้าสวยงามเชิดขึ้นพร้อมสูดลมหายใจเข้า กะพริบตาถี่ไล่น้ำที่เอ่อขึ้นขังขอบตา เธอพยายามฝืนทนกลั้นไว้มานานแล้ว ไม่แปลกที่มันจะหยาดลงมาทันทีที่หันหลังให้ทุกคน

ขาสวยในกางเกงผ้ากับรองเท้าส้นสูงก้าวฉับๆ อย่างมั่นคง ราวไม่หวั่นไหวกับสิ่งใดทั้งที่ใจข้างในแหลกเหลวจนในอกอัดแน่นไปหมด

คนของเธอ สำนักพิมพ์ของเธอ ถูกตัดทิ้งอย่างไม่ไยดีราวไม่มีคุณค่า เพราะไม่ได้ทำกำไรได้มากพออย่างที่ควรเป็น

“ดึกแล้ววุ้นกลับกับพี่ไหม”

เสียงเข้มของพศินดังขึ้นด้านหลัง

แผ่นหลังบางเกร็งในทันใด หากเท้าหยุดอยู่กับที่ นอกจากร่างสูงของพี่ชายเธอแล้วยังมีน้องชายด้วย สองหนุ่มก้าวขึ้นมาดักตรงหน้าเธอ มองด้วยสายตาเห็นใจ พนิดาแทบไม่อยากสบตากับพี่และน้องชายกลัวตัวเองจะร้องออกมาทำให้ทั้งสองคนลำบากใจ

“ไม่เป็นไรค่ะ อนงค์กับอรรออยู่ คงอยากคุยด้วย”

“ตีสามแล้วนะครับ ไว้คุยทีหลังไม่ดีกว่าเหรอ”

พริษฐ์เอ่ยขึ้น

“นั่นสิ แล้วพี่ก็ไม่อยากให้วุ้นขับรถ”

“วุ้นให้เพื่อนไปส่งก็ได้”

“จะดีเหรอ พี่ว่า...”

“พี่วีคะ...”

เสียงสั่นของน้องสาวที่เอ่ยอย่างขอร้องทำให้พศินถอนหายใจอย่างหนักใจ ตาคู่สวยแดงมีน้ำคลอครองทำเอาเขารู้สึกลำคอตีบตันพูดไม่ออก

พนิดาคิดว่าตัวเองต้องร้องไห้ในอีกไม่กี่นาทีนี้แน่ ถ้ากลับกับพี่ชายอีกฝ่ายก็ต้องหนักใจไปกับเธอด้วย แค่นี้พศินก็เครียดมามากพอแล้ว เธอไม่อยากให้เขาต้องแบกปัญหาของเธอ ไม่อยากให้พี่ชายเห็นว่าตนเองเสียความรู้สึกมากแค่ไหนที่สำนักพิมพ์ถูกสั่งปิด

“วุ้นขอกลับกับเพื่อนนะคะ”

หญิงสาวเอ่ยด้วยน้ำเสียงที่ดูอ่อนแอเหลือเกิน

สุดท้ายคนเป็นพี่ชายก็ทนไม่ไหว ดึงร่างบางเข้ามากอดแนบอก ลูบผมลูบหลังปลอบใจ

คนถูกปลอบกัดริมฝีปากตัวเองสะกดจิตใจอย่างที่สุด หากเธอร้องพศินก็ยิ่งต้องไม่สบายใจ พนิดาพยายามสูดลมหายใจเข้าปอดลึก ระงับความเจ็บปวดเสียใจของตัวเอง ก่อนจะค่อยๆ ผละตัวออกมา หากใบหน้าสวยก้มงุด ไม่ยอมเงยหน้ามองทั้งพี่ชายและน้องชาย

พศินกับพริษฐ์สบตากันอย่างหนักใจ เพราะรู้ดีว่าหญิงสาวกำลังรู้สึกอย่างไร

“พี่จะเดินไปส่ง”

ชายหนุ่มพูดสั้นๆ โอบไหล่บางให้เดินไปพร้อมกัน โดยมีน้องชายเดินตามไปเงียบๆ เพื่อลงลิฟต์จากชั้นผู้บริหาร

“ผมถามได้ไหมครับ ว่าทำไมคุณถึงเลือกผม”

ภาสกรเอ่ยถามว่าที่หัวหน้าคนใหม่ของตัวเองตรงๆ ในเมื่อจะต้องทำงานร่วมกันเขาก็อยากรู้ว่าอีกฝ่ายมีทัศนคติกับตัวเองเขาอย่างไร

“ก็พี่วุ้นบอกว่านายทำได้หลายอย่าง ความสามารถรอบด้าน ฉันมองว่านายมาทำงานกับฉันน่าจะได้ใช้ความสามารถเยอะกว่าอยู่ที่นั่น ทางนั้นก็ให้เพื่อนอีกคนของนายทำไป”

สีหน้าท่าทางคนบอกมีแววจริงจังภาสกรจึงพยักหน้าเข้าใจ การที่ได้เพิ่งได้ยินจากพนิดามาว่าเธอพูดถึงเขากับพี่ชายบ่อยๆ ทำให้ชายหนุ่มพอจะเชื่อคำพูดของว่าที่หัวหน้าใหม่ แม้จะค่อนข้างแปลกใจที่เจ้านายสาวเอ่ยถึงตนในแง่ดี ทั้งที่เขาทำตัวไม่สุภาพกับเธอนักในครั้งล่าสุดที่ได้เจอกันในสถานที่เที่ยวกลางคืน

ทว่านั่นทำให้ภาสกรรู้สึกได้ว่าเจ้านายสาวมีนิสัยที่ค่อนข้างตรง แยกเรื่องงานกับเรื่องส่วนตัวออก อีกอย่างเจ้าตัวยังใจเย็นอย่างมาก หากเป็นคนอื่นคงปรี๊ดแตกใส่เขาหรือตบคว่ำไปแล้วที่ทั้งใช้คำพูดและมองเธอด้วยสายตาแบบนั้น

“อ๋อ คุณอยากได้คนที่ใช้ประโยชน์ได้เต็มที่นี่เอง”

เขาอดกัดนิดๆ ไม่ได้ เพราะเพิ่งรู้มาว่าอีกฝ่ายซิวญาดาหัวหน้าสาวที่เขาสนใจไปแล้ว

“อือฮึ จะว่างั้นก็ไม่ผิดหรอก”

คนตอบยักไหล่

“แต่เรียกว่าเลือกใช้คนให้เหมาะกับประสิทธิภาพจะดีกว่า”

ภาสกรแทบจะกลอกตาทว่าก็ยั้งตนเองได้ทัน อย่างน้อยก็ไม่อยากทำตัวขวางกับหัวหน้าคนใหม่จนเกินไปนัก แม้จะขัดใจอีกฝ่ายอยู่หน่อยก็เถอะ

ก็ดันมาแย่งสาวที่เขามองมาตั้งนานตัดหน้าไปชนิดที่เขาไม่ระแคะระคายเลยสักนิด มันน่าโมโหไหมล่ะ

“ซันก็ไม่ได้ไปไหนไกล อยู่ตึกเดียวกันนี่เอง ถือว่าเรายังอยู่กันพร้อมหน้า ขอบคุณวุ้นที่ช่วยพวกเราทุกคนไม่ให้มีใครตกงานนะจ๊ะ”

อนงค์นางเป็นผู้นำพูดขึ้น พร้อมกับยกแก้วของตนเองชูตรงหน้า

“มาพวกเรา ดื่มขอบคุณเจ้านายคนสวยของเราเร็ว”

“ขอบคุณค่า/ครับ”

ทุกคนในทีมยกแก้วขึ้นแล้วพูดพร้อมกัน

พนิดาที่นั่งหัวโต๊ะยิ้มบาง แก้วไวน์ในมือถูกยกขึ้นตอบรับทุกคนก่อนดื่มจนหมด ตาคู่สวยไล่มองรอยยิ้มบนใบหน้าแต่ละคนแล้วรู้สึกปลื้มปริ่มในใจ ดีใจที่ปกป้องลูกน้องตัวเองได้ ไม่ต้องเลือกว่าใครควรอยู่ควรไป ไม่ต้องตัดอนาคตการทำงานของใคร คิดแล้วน้ำตาก็พานจะไหลออกมาจนต้องกะพริบถี่ไล่มันลงไป

ทุกคนดื่มกินกันอย่างเต็มคราบ เรียกได้ว่าฉลองกันเต็มที่ พนิดาเองก็ยินดีเลี้ยง เธอชอบบรรยากาศเป็นกันเองของแผนกตัวเอง ทุกคนอยู่ด้วยกัน ช่วยเหลือกันเหมือนพี่น้อง ไม่มีใครจ้องเอารัดเอาเปรียบกัน ไม่มีใครผิดใจกับใคร

เริ่มดึกหลายคนก็ทยอยกลับ อนงค์นางกับนิอรที่มากับเธอมีเชนทร์สามีของนิอรมารับ พนิดาตั้งใจจะไปส่งอนงค์นางทว่านิอรอาสาไปเอง อนงค์นางก็ไม่อยากให้เธอขับรถไปมาจนดึกกว่านี้ เพราะยังไงก็เป็นผู้หญิงคนเดียว ในเมื่อเพื่อนสาวสองคนยืนกรานเห็นพ้องต้องกันเธอจึงหมดคำแย้ง

หญิงสาวหยุดยืนรอคนอื่นๆ กลับก่อน รับไหว้และบอกลาเรียบร้อย ก่อนจะเดินมายังรถของตัวเองหยุดยืนพิงประตูรถแล้วน้ำตาก็ไหลก็ออกมา พยายามเงยหน้าขึ้นสูง เช็ดน้ำตาบนแก้มแต่สุดท้ายก็ต้องสะอื้นเบาๆ

“แอบมาร้องไห้คนเดียว เสียใจที่ผมไม่ได้เป็นลูกน้องคุณแล้วหรือเปล่าครับ”

ร่างบางสะดุ้งเล็กน้อยกับเสียงที่คุ้นหู รีบปาดน้ำตาแล้วหันไปมองอีกฝ่าย

==============

เสียงคุ้นหูต้องไม่ใช่ใคร นอกจากพระเอกของเรา

ทั้งสองคนไม่มีโมเมนต์ให้เห็นในเรื่องที่แล้ว ก็เลยยังนึกไม่ออกใช่ไหมคะ ว่าจะมาแนวไหน รออีกนิด เดี๋ยวรู้จ้า ^-^