Dahan-dahan, hinaplos ni Elias ang pisngi ni Lyra gamit ang likod ng kanyang daliri. Nag-init ang balat ni Lyra sa bawat dampi.
“You don’t even know me,” aniya, pilit pinipigilan ang kabog ng dibdib. “You don’t know what I’ve lost today.” Elias leaned closer, their lips a whisper apart. “I don’t need to know the details. I can see it in your eyes... the same emptiness I see in mine.” His fingers trailed down her arm, slow and deliberate, creating a fire where there was once only numbness. “Let me give you something else to feel. Just for tonight.” Hindi na nakasagot si Lyra. Nang dumikit ang mga palad ni Elias sa baywang niya, napasinghap siya. Hindi dahil sa takot kundi dahil sa kung anong matagal nang naipong emosyon sa loob niya: galit, sakit, pangungulila, at ang desperasyon na may maramdaman ulit… kahit panandalian lang. Elias cupped her face, tilting it up so he could search her expression. “Tell me to stop, Lyra… and I will.” Pero hindi siya nagsalita. Sa halip, siya ang unang gumalaw. Siya ang humawak sa batok ni Elias at dahan-dahang inilapit ang labi niya sa lalaki. Elias groaned softly, as if surprised by her boldness, but welcomed it. His hands moved down to the small of her back, pulling her flush against his chest. Wala nang espasyo sa pagitan nila. “I want to forget,” bulong ni Lyra, habang nakapikit ang mga mata. “Please… just make it go away.” “You will,” Elias promised, his voice like velvet over a blade. “I’ll make sure you don’t remember his name tonight.” Mabilis ang sumunod na mga pangyayari. Nang bumalikwas siya para tanggalin ang kaniyang basang veil, tinulungan siya ni Elias. Isa-isang nalaglag ang mga perlas mula sa kaniyang damit habang hinuhubad niya ang wedding dress na minsang sumisimbolo ng pangarap—ngayon ay kasinungalingan na lang. "Your ex is an idiot. He wasted a goddess," Elias said huskily before claiming her lips again—possessive, deep, and full of something unspoken. Napadaing si Lyra nang bumaba ang halik ni Elias sa kanyang leeg, pababa sa kanyang dibdib. Ang isang kamay ng lalaki'y gumapang—mapagmasid at mapangahas—parang sinusuri ang bawat pulgada ng kanyang katawan na tila gusto nitong kabisaduhin. "E—Elias!" singhap ni Lyra nang bigla itong dumapa sa pagitan ng kanyang hita. “Yes, Mrs. Montero?” tugon ni Elias, may ngisi sa boses. Nilalaro-laro nito ang boses niya, parang pinapaliguan ng tukso ang bawat salita. Kasabay niyon, marahang dumampi ang mga daliri niya sa maselang bahagi ni Lyra. Napasinghap si Lyra. Naramdaman niya ang init ng kanyang pisngi habang napapikit sa kiliting dumadaloy sa kanyang buong katawan. Ngunit nang mapansin ni Elias ang bahagyang paninigas niya at ang halatang kaba sa kanyang kilos, biglang tumigil ang lalaki. “Wait…” Elias looked up at her, his eyes narrowing. “You're a virgin?” Bahagyang natigilan si Lyra, kagat ang labi, hindi makatingin nang diretso. Tumango siya nang dahan-dahan, hiyang-hiya, habang ramdam niya ang init ng kanyang mukha. Hindi niya inakalang magiging ganito ka-intimate ang gabi nilang ito—hindi niya rin alam kung maiintimidate si Elias o mabibigatan. Saglit na natahimik ang lalaki. Umupo ito, sinapo ang pisngi niya, at marahang hinaplos ang balat niya gamit ang hinlalaki. “I didn't expect that,” bulong niya, hindi na ang pang-aasar ang tono, kundi pag-aalaga. “You’re mine completely, huh?” Lyra bit her lip again. “I… I was supposed to save it for someone I loved,” mahina niyang sabi. “But I think… part of me wanted it to mean something else tonight.” “And what do you want it to mean now?” tanong ni Elias, nakatitig sa mga mata niya. “Freedom,” bulong ni Lyra. “A new beginning.” Elias's lips twitched into a smile—this time, soft. Hindi ang mapang-angkin, kundi ang may halong respeto. Lumuhod siyang muli, at bago ipagpatuloy ang halik sa hita ng asawa, marahan niyang hinawakan ang magkabilang hita nito. “Then open your legs for me,” mahinang utos niya, tila bulong. “Let me give you that beginning.” Napakapit si Lyra sa bedsheet, habang gumagapang ang dila ni Elias sa pagitan ng kanyang hita—mainit, mapangahas, at puno ng intensyong hindi niya inaasahan. Napapikit siya, nalilito kung ano ang uunahin—ang sarap ba o ang hiya sa sariling reaksyon. "Ah… Elias…" impit na ungol niya, nanginginig ang boses. Mas naging marahas ang ritmo ng dila ng lalaki, parang sinadya niyang iparamdam sa babae kung gaano siya kasabik. Ramdam ni Lyra ang init sa tiyan niya, gumagapang, sumasabog, at bumabalot sa kabuuan niya. Habang abala si Elias sa pagitan ng kaniyang hita, ang isang kamay nito ay humihimas sa kaniyang dibdib. Pinaglalaruan nito ang kaniyang u***g, pinipisil-pisil habang kinikilala ang kabuuan ng kaniyang katawan na para bang sinisigurado nitong hindi siya kailanman makakalimot sa gabing ito. "You taste like sin and salvation," bulong ni Elias sa pagitan ng bawat halik. "I want more." Hinila ni Elias pataas ang katawan niya at agad na inangkin ang labi ni Lyra. Mapangahas ang halik—puno ng pag-angkin at pagnanasa. Gumanti si Lyra, marahan sa simula, pero naging mapusok din kalaunan. Hawak niya ang batok ng lalaki, parang natatakot na baka magising siya sa panaginip. Ibinuka ni Elias ang hita ni Lyra at pinatong ito sa kaniyang balikat. Nang igiya niya ang sarili sa pagitan ng mga hita nito, napatitig muna siya sa babae. Tila may alinlangan sa mata nito, pero naroon din ang pagnanais. “Lyra,” mahina niyang sabi. “This might hurt… but I promise, I’ll make you feel things you’ve never imagined.” Napalunok si Lyra. Nang mahagip ng mata niya ang kabuuan ni Elias, natigilan siya. Hindi niya alam kung kakayanin niya. “I don’t do gentle sex,” paalala ng lalaki, seryoso ang tono ngunit may halong tukso sa mga mata. Naramdaman ni Lyra ang dahan-dahang pagpasok ni Elias. Napasinghap siya—masakit, nakakagulat, ngunit may kakaibang init na gumapang sa kaniyang kalamnan. “You’re so tight…” anas ni Elias, tila nawalan ng kontrol sa sarili. "Naipasok mo na ba lahat?" nanginginig ang boses ni Lyra, hindi makapaniwala sa nararamdaman niya. Ngumisi si Elias. “Hindi pa. Kalahati pa lang ’yan.” Napakapit siya sa balikat ng lalaki nang isagad nito ang sarili. Napatili siya, hindi alam kung sakit o sarap ang nangingibabaw. “Tell me if it’s too much. I’ll stop—” Pero bago pa man matapos ni Elias ang sasabihin, gumalaw si Lyra, tinanggap siya, kahit kapalit ay ang hapdi at kirot. Gumulong ang isang pilyong ngiti sa labi ni Elias. “Sa una lang ’yan. Masasanay ka rin,” bulong niya. “Aaraw-arawin kita para mas madali.” Sinimulan niyang gumalaw, marahan sa simula, hinahalikan ang labi ni Lyra habang pinaglalaruan ang kanyang dibdib. Nababaliw si Lyra sa bawat hagod, bawat ulos, bawat halik. Para siyang kinukuryente, binubura ang buong pagkatao at binubuo muli sa ibang anyo. “Elias—ah! Elias…” ang tanging nasasambit ni Lyra, sabay sa bawat bilis at diin ng paggalaw ng lalaki. Hinawakan ni Elias ang kaniyang panga at marahang tinakpan ang labi niya. “Quiet now, baby,” bulong nito. “Let me hear you in whispers.” Nang hugutin siya ni Elias at padapain, walang pagtutol si Lyra. "Ugh—Elias!" ungol ni Lyra nang ipasok ulit ni Elias ang kaniyang matigas at mahabang alaga sa pagkababae ng asawa niya.Maagang gumising si Lyra, gaya ng nakasanayan niya sa tuwing may espesyal na araw. Pero ngayong araw, kakaiba ang sigla niya. Si Elias kasi, ang asawa niyang matagal nang naging sentro ng buhay niya, ay magdiriwang ng ika-60 na kaarawan. Tahimik niyang inayos ang tray ng almusal — kape, pandesal, itlog, at kaunting fruits. May maliit din siyang cake na may nakasulat na “Happy 60th, My Forever Love.” Habang inaayos niya iyon, hindi niya maiwasang mapangiti. Ang bilis ng panahon. Parang kailan lang, sinasaway pa niya si Elias sa kakulitan nito noong una pa lang silang nagkakilala. Ngayon, animnapung taon na ito, pero sa paningin niya, siya pa rin ang pinakaguwapong lalaki sa mundo. Habang paakyat siya sa hagdan, dahan-dahan niyang binuksan ang pinto ng kwarto nila. Tulog pa si Elias, pero kahit nakapikit, bakas pa rin ang lalim ng mga linya sa mukha nito — mga linyang dulot ng taon, ngunit para kay Lyra, iyon ang patunay ng bawat sandaling ipinaglaban nila ang isa’t isa. Nilapag niya
Tahimik na ang buhay ng mag-asawang Montero. Matapos ang mga gulong pinagdaanan nila, tila bumalik na sa normal ang lahat. Wala nang mga pagtatangka sa buhay nila, wala nang mga lihim na biglang sumasabog. Sa unang pagkakataon matapos ng napakaraming taon, tunay na kapayapaan ang naramdaman nila. Araw-araw, si Lyra ay abala sa pagpapatayo ng Montero Hope Foundation — isang proyekto niyang matagal nang pinangarap. Isa itong malaking gusali sa Quezon City, kung saan ilalagay ang mga batang palabuy-laboy sa kalsada at bibigyan ng pagkain, edukasyon, at tahanan. “Sir Elias, Ma’am Lyra, maganda na po ang progress sa construction site,” ulat ni Leo, ang project manager, habang tinitingnan nila ang mga trabahador na abala sa pagbubuhat ng semento at bakal. “Baka next month, ready na po for partial opening.” Napangiti si Lyra, habang nakatingin sa mga batang naglalaro sa tabi. “That’s good news, Leo. I want the place to be ready before Christmas. Gusto kong may matitirhan na sila bago mag-h
Lumipas ang mga buwan, at habang dahan-dahang lumalaki ang tiyan ni Bianca, napansin ng lahat ang pagbabago sa kanya. Noon, palaban siya — mabilis makipagtalo, laging may matalim na sagot sa kahit sinong mang-insulto. Pero ngayon, tahimik na siya. Hindi na siya halos nagsasalita maliban kung kailangan. Para bang may sariling mundo, laging malalim ang tingin, laging may iniisip. “Bianca, okay ka lang?” tanong ni Minda minsang nag-aayos sila ng mga pinagkainan sa mess hall. “Hindi ka na gaya dati ah. Dati, isang mura lang, may sagot ka agad. Ngayon, tahimik ka na parang multo.” Hindi agad sumagot si Bianca. Tinitigan lang niya ang kanyang mga kamay na nanginginig habang hinuhugasan ang plato. “I’m just tired,” mahina niyang sabi. “Ayokong makipagtalo. Wala namang sense.” “Sense?” umirap si Minda. “Hindi ka na ba marunong magalit? Eh, dati, ikaw ‘yung unang bumabangka rito.” Napabuntong-hininga si Bianca, at tumingin sa kanya. “I still get angry, Minda,” aniya. “But I learned that sho
Tahimik ang buong kulungan nang araw na iyon, pero sa loob ng infirmary, ramdam ang bigat ng hangin. Kakalabas lang ni Cassandra doon—puno ng galit, desperasyon, at sakit sa pagkawala ng anak. Sa kabilang selda naman, nakaupo si Bianca, nakatingin sa kawalan habang pinagmamasdan ang pader na tila ba roon niya gustong ibaon ang sarili. Dalawang inmate ang pumasok mula sa labas, nagbubulungan habang naglalakad. “Narinig mo ba ‘yung nangyari kay Cassandra?” ani ng isa, may halong intriga ang tono. “Nakunan daw. Wala na ‘yung baby niya.” “Talaga?” sagot ng isa, nakangiti pa. “Buti nga sa kanya. Akala mo kung sino siyang malinis. Ayan, karma.” Hindi man nakatingin, narinig lahat ni Bianca ang pinag-uusapan ng dalawa. Napapitlag siya. Parang may malamig na dumaloy sa ugat niya. Hindi siya makapaniwala. Cassandra… buntis? At… nakunan? Tumayo siya, nanginginig ang tuhod, sabay hinawakan ang tiyan niya. “No…” mahinang bulong niya sa sarili. “No, this can’t be…” Isang babaeng kasama niya sa
Sa malamig at malagim na paligid ng kulungan, may isang araw na pinayagan si Marco na makausap si Cassandra. Hindi ito basta-bastang permiso—pinakiusapan niya ang isa sa mga guwardiya, at marahil dala na rin ng awa, pumayag ito na magkaroon sila ng maikling pag-uusap sa isang maliit na silid na karaniwang ginagamit para sa mga bisita. Nasa isang sulok si Cassandra, nakayuko, hawak pa rin ang tiyan na parang hinahanap ang sanggol na nawala. Nang makita niyang pumasok si Marco, agad nanigas ang katawan niya. Parang bumalik lahat ng sakit, lahat ng galit, lahat ng pagkawala. “Cassandra…” maingat na bungad ni Marco, mababa ang tono ng boses niya. “Please, let me talk to you.” Agad siyang tumingin kay Marco, punong-puno ng galit ang mga mata. “Ano pa bang gusto mo, Marco? Wala na, 'di ba? Naubos mo na lahat ng pwede mong kunin sa akin.” Huminga ng malalim si Marco, tila nag-iipon ng lakas ng loob. “I just… I just want to say I’m sorry. For everything. Kung alam ko lang na—” “Sorry?” ma
Sa loob ng malamlam at mabahong selda, nakahandusay si Cassandra sa sulok. Walang tigil ang luha, walang direksyon ang mga iniisip. Paulit-ulit niyang hinahaplos ang sariling tiyan na para bang nandoon pa rin ang sanggol na hindi niya kailanman nasilayan. “Anak ko…” bulong niya habang nanginginig ang labi. “Hindi pa kita nakikita… bakit mo ako iniwan?” Naririnig ito ng mga kasamang preso. Sa halip na kaawaan, ginamit nila iyon para siya’y insultuhin. “Aba, aba, aba,” sigaw ng isa, isang babaeng may tattoo sa braso. “Tignan niyo ‘tong baliw. Ina ka raw, pero wala namang anak!” Nagtawanan ang iba. “Hoy, Cassandra,” dagdag ng isa pa, may paos na boses. “Nagdrama ka pa r’yan. Wala ka nang pamilya, wala ka nang baby. Sino ka na ngayon? Wala.” Napatakip ng tainga si Cassandra, nanginginig. “Tama na… please…” Pero hindi tumigil ang mga ito. Lumapit ang isa at sinabunutan siya, pilit siyang iniangat mula sa sahig. “Bakit, ha? Ayan na naman ‘yung drama mo? Akala mo ba maaawa kami sa iyo