Dangerous 1 เลือดท่วมตัว

1 ชั่วโมงก่อนหน้า

ปัง ปัง เสียงปืนไล่หลังมาเฟียหนุ่มมาติดๆ ตึก ตึก ตึก เสียงฝีเท้าออกแรงวิ่งฝ่าน้ำขังตามพื้นของเจ้านายและลูกน้องที่วิ่งหลบกระสุนจากผู้ไม่หวังดี เลือดจากบาดแผลก็ยังไหลออกมาไม่จบสิ้นและนั่นยิ่งสร้างความเจ็บปวดให้กับทั้งสามคน ฝนก็ตกแรงขึ้น ทุกอย่างดูทุลักทุเลมาก

คาร์ลเตอร์ วิ่งมาหลบอยู่ที่ตรอกซอกตรงซอยแคบกับบอดี้การ์ดคนสนิทอีกสองคน ลูก้า ไทกิ สองบอดี้การ์ดที่เหมือนพี่น้องอีกคนของมาเฟียที่อยู่ด้วยกันมาตั้งแต่เริ่มจำความได้ ทั้งไทกิและลูก้าถูกฝึกศิลปะการต่อสู้ตั้งแต่ยังเด็กให้ปกป้องดูแลคาร์ลเตอร์และน้องชายฝาแฝดอีกคน

“แยกกันไป พวกมึงไปทางนั้น” คาร์ลเตอร์เอ่ยปากออกคำสั่งบอดี้การ์ดคนสนิททั้งสองคนให้วิ่งไปอีกทาง

“ไม่ครับ! ผมจะไม่ทิ้งนายท่านเด็ดขาด!” ไทกิยืนยันเสียงหนักแน่นไม่ยอมไปตามที่เจ้านายสั่ง

“นายท่านบาดเจ็บแบบนี้จะไปคนเดียวไม่ได้นะครับ!” ลูก้ารีบพูดเสริมเพราะว่าตอนนี้คาร์ลเตอร์เองก็มีบาดแผลจากกระสุนปืนอยู่ที่ต้นแขนข้างขวา

คาร์ลเตอร์อยากจะตบกระบาลพวกมันสักที ทั้งไทกิและลูกก้าก็มีสภาพไม่ได้ต่างจากเขาเลย ทั้งสองคนเองก็ถูกยิงมาเช่นกัน

“ฟัง! มึงรีบไปส่งสัญญาณบอกคนของเรา กูจะหนีไปซ่อนอยู่แถวนี้ไม่ให้พวกมันหาเจอ พวกมึงสองคนค่อยตามจากจีพีเอสที่เข็มกลัดกู”

สิ้นเสียงคำสั่งประกาศิตที่ลูกน้องต้องจำยอมฟัง นิ้วเรียวชี้มาที่เข็มกลัดประจำตระกูลและเป็นตัวแทนเขากับกลุ่มเพื่อนในแก๊งมาเฟียที่ก็มีของแทนตัวสืบทอดจากตระกูล

ก่อนจะผลักให้ลูกน้องวิ่งล่อมันไปอีกทาง เมื่อลูกน้องวิ่งออกไปแล้ว คาร์ลเตอร์ก็เริ่มวิ่งไปอีกทาง ลูกน้องที่เข้าใจว่าเขาโดนยิงแค่ที่ต้นแขนแต่ไม่รู้ว่าที่บริเวณหน้าท้องคาร์ลเตอร์นั้นถูกมีดฟันมาด้วย แต่เขาไม่แสดงความเจ็บปวดให้ลูกน้องได้เห็นเลยสักนิด

วันนี้เขาก็แค่อยากออกมาพักผ่อนดื่มไวน์เงียบๆ คนเดียว โดยไร้ซึ่งบอดี้การ์ดนับสิบที่คอยติดตามดูแลเหมือนทุกวัน แต่วันนี้เขามาแค่กับบอดี้การ์ดคนสนิทสองคน

และมันคงเป็นอีกวันที่ซวยของมาเฟียหนุ่ม เขากลับต้องมาเจอคนลอบฆ่า พวกมันมากันเกือบยี่สิบคนได้นี่เขาก็ช่วยกันจัดการไปเกือบครึ่ง ถ้าเป็นช่วงเวลาปกติพวกมันคงไม่มีโอกาสได้แตะต้องถึงตัวเขาแน่ แต่นี่มันเล่นยกมาทั้งฝูง!

ตึงตัง! ร่างหนาเดินโซเซมาหลบที่ร้านขายดอกไม้ โชคดีมากที่ซอยเล็กๆ พอเดินมาเจอว่ามีร้านขายดอกไม้ต้นไม้อยู่แถวนี้มันจึงทำให้เขาใช้เป็นที่กำบังหลบไอ้พวกลอบฆ่าได้ ไม่มั่นใจว่าคนที่มาลอบฆ่าหรือศัตรูฝั่งไหนที่ส่งมา แต่แน่นอนว่าพวกมันหวังเอาชีวิตเขา

“อึก! แม่ง เจ็บฉิบหาย!” สบถออกมาด้วยความเจ็บ แต่ถึงจะเจ็บเขาก็ไม่วายจะหยิบบุหรี่ขึ้นมาสูบ เหมือนกับว่ายังคงสบายใจไม่ได้กลัวความตายที่กำลังคลืบคลานใกล้เข้ามา

ไม่นานลูกน้องคงจะมา เขาคิดว่าเขาน่าจะยังพอทนไหว..แม้ตอนนี้สายตาจะเริ่มพล่ามัวแล้วก็ตาม

แกร๊ก คาร์ลเตอร์ได้ยินเสียงเปิดประตูข้างหลัง เมื่อเงยหน้าขึ้นไปมองก็เห็นใบหน้าของผู้หญิงคนหนึ่งที่มองไม่ค่อยชัดเท่าไหร่

“คุณ!” เธอร้องตกใจเมื่อเห็นเขา แต่ยังไม่ทันที่เขาจะได้เอ่ยปากพูดอะไรเรี่ยวแรงที่มีมันก็ลดหายลงไปจนหมด เขาฟุบลงไปนอนกับพื้น ร่างบางเปิดประตูออกกว้างรีบนั่งลงมาประคองตัวเขา

“คุณคะ คุณอย่าเป็นอะไรนะเดี๋ยวฉันจะเรียกรถพยาบาลให้” น้ำเสียงที่ฟังดูร้อนรนและเสียงหัวใจที่เต้นถี่รัวดังจนคาร์ลเตอร์ที่ซบหน้าอยู่ตรงอกเธอได้ยิน

“อึก..ใคร..” น้ำเสียงเรียบนิ่งเอ่ยถามช้าๆ อย่างคนที่กำลังจะหมดแรง

“เอ่อ ฉันผิงอันค่ะ ฉันชื่อผิงอัน..แต่นั่นไม่สำคัญสักหน่อยคุณยังไม่ต้องพูดอะไรนะแต่ห้ามหลับด้วยนะคะ” เธอรีบตอบแล้วถอดเสื้อคลุมมากดซับเลือดที่ไหลออกมาเต็มหน้าท้องของเขา

มือเล็กก็เร่งกดเบอร์โทรหารถโรงพยาบาลทันที

“ขอรถฉุกเฉินด่วนเลยค่ะ! มีคนถูกทำร้ายเลือดท่วมไปทั้งตัว ฉันไม่รู้ว่าเขาโดนอะไรมาแต่ที่ท้องเขาเลือดไหลออกมาไม่หยุดเลยค่ะ”

“อย่า..” คาร์ลเตอร์ที่พยายามจะห้ามไม่ให้เธอโทรศัพท์ไปแต่นั่นคงจะเป็นเสียงที่เปล่งออกมาไม่ดังพอให้เธอได้ยิน และตอนนี้เขาก็เริ่มจะฝืนร่างกายต่อไปไม่ได้อีกแล้ว ‘เธอเป็นใครทำไมต้องมาสนใจชีวิตคนอื่นด้วย’ คาร์ลเตอร์ได้แต่คิดในใจ

“275/58 ซอยสรีดาญา เขตแจ้งวัฒนะ รีบมานะคะ!” เมื่อคุยบอกรายละเอียดกับทางโรงพยาบาลเรียบร้อยแล้วเธอก็ก้มลงมามองชายหนุ่มในอ้อมแขน กับเสียงลมหายใจที่โรยริน

“อย่า..”

“อะไรนะคะ ฉันไม่ได้ยิน” เธอเอียงหูเข้าไปใกล้ๆ ริมฝีปากบาง

“อย่าเรียก..เก็บนี่ไว้..” เขาที่กำลังจะห้ามเธอแต่รู้สึกไม่มีแรงจะพูดเลยเปลี่ยนเป็นดึงเข็มกลัดสัญลักษณ์รูปปีกนกมาให้เธอ

“เก็บมันไว้ จนกว่าฉันจะมาเอาคืน ด้วยตัวเอง..” จบประโยคนั้นคาร์ลเตอร์ก็สลบไปในอ้อมแขนของเธอ ปล่อยให้ผิงอันงุนงงกับของที่เขาให้มาและร้อนรนเมื่อเขาสลบ

“คุณ! คุณ! ไม่นะอย่าหลับนะ” ผิงอันร้องเรียกร่างหนาให้รู้สึกตัวแต่เขากลับหลับตาสนิท

“อย่าตายนะคะ คุณจะมาตายแบบนี้ไม่ได้นะ อย่าน้อยก็อย่ามาตายที่หน้าร้านฉันสิคะ! ฉันกลัวผี!” เสียงหวานเริ่มสั่นเครือด้วยความกลัว ใจดวงน้อยเริ่มกังวลถึงเธอจะไม่ได้รู้จักอะไรกับเขาก็ตามแต่เธอก็เป็นห่วงเขามาก

ผ่านไปนานมากกว่าที่รถกู้ภัยจะมาถึง และใช่เธอจะไปด้วย ผิงอันรีบวิ่งขึ้นไปชั้นสองหยิบกระเป๋าสะพายข้างกับกระเป๋าสตางค์ออกมาแล้วขึ้นรถไปกับคาร์ลเตอร์

โรงพยาบาลเอกชน BN

คาร์ลเตอร์ถูกส่งตัวเข้าห้องผ่าตัดทันทีที่มาถึง ผิงอันที่ยังคอยนั่งเฝ้าอยู่หน้าห้องไม่ไปไหน เธอจะรอจนแน่ใจว่าเขาปลอดภัย

ตึก ตึก ตึก เสียงฝีเท้านับสิบได้ที่กำลังวิ่งกรูกันมายังทางที่ผิงอันนั่งอยู่ เมื่อเธอเงยหน้ามาก็พบกับชายฉกรรจ์นับสิบ พวกเขาล้วนสวมใส่ชุดสูทสีดำทั้งตัว หน้าเข้ม สายตาก็ดุดัน แต่มีอยู่คนหนึ่งที่ดูแตกต่างจากพวกเขา และใบหน้าก็คุ้นเหมือนเธอเคยเห็นจากไหนมาก่อน…

“พี่ชายกูอยู่ไหน! ไปตามหมอมา!” เคอร์วิน น้องชายฝาแฝดตะโกนเสียงดังลั่นหน้าห้องผ่าตัด พวกพยาบาลที่รู้ดีว่าบุคคลตรงหน้านี้เป็นใครก็เริ่มหวาดกลัว ไม่กล้าแม้แต่จะเข้ามาบอกถึงอาการคาร์ลเตอร์ พี่ชายที่มาเฟียแฝดน้องกำลังถามหาด้วยซ้ำ

“ใครที่มันเป็นคนพาไอ้คาร์ลมาโรงพยาบาลไปสืบมาให้หมด” เสียงเรียบนิ่งเอ่ยพูดกับเหล่าลูกน้องรอบข้าง

“เอ่อ คือว่า คุณคะ..”

ขวับ! สายตาคมกริบที่เหมือนจะบาดไปถึงขั้วหัวใจหันมามองเธอ หัวจรดเท้า ตามเนื้อตัวและเสื้อผ้าของผู้หญิงตรงหน้าเปื้อนไปด้วยเลือด  เธอสะดุ้งเล็กน้อยกับสายตาคมกริบที่จ้องมา ก่อนจะสังเกตเห็นที่เสื้อของผู้ชายที่หันมามีเข็มกลัดแบบเดียวกับที่คนที่เธอช่วยมี

เธอลุกขึ้นยืนเดินเข้าไปใกล้ผู้ชายที่ตะโกนตามหาพี่ชายอย่างบ้าคลั่ง

“เอ่อคือ พี่ชายคุณใช่คนที่มีเข็มกลัดแบบนี้หรือเปล่าคะ” พร้อมยื่นเข็มกลัดที่เปื้อนเลือดไปให้เขาดูใกล้ๆ

“ถ้าใช่คนเดียวกับที่คุณตามหาอยู่ เขาอยู่ในห้องผ่าตัดค่ะ ฉันเป็นคนพาเขามาเอง” เธอไม่กล้าจะมองหน้าเขาด้วยซ้ำ เธอก้มหน้ามองพื้น มือที่ยื่นออกไปก็สั่นเป็นเจ้าเข้า

หมับ เขาหยิบเข็มกลัดมาดู ก่อนที่เคอร์วินจะจับไปที่ข้อมือน้อยแล้วออกแรงดึงจนเธอเซมากระแทกโดนอกเขาอย่างแรง แต่ไม่ได้ออกแรงบีบเพียงแค่กำไว้เฉยๆ

“อ๊ะ ขอโทษค่ะ” ตัวเองไม่ได้ทำผิดแต่ก็ยังเอ่ยปากขอโทษ

“เงยหน้าขึ้น” น้ำเสียงเรียบนิ่งเอ่ย เขายังคงจ้องมองมาที่เธออย่างไม่ละสายตา ผิงอันถอนหายใจออกมาแรงๆ เหมือรวบรวมความกล้าก่อนจะเงยหน้าขึ้นมามองเคอร์วิน ทั้งคู่สบตากันก่อนที่จะละสายตาจากกัน

“เธอบอกว่าเป็นคนพาพี่ชายฉันมาที่โรงพยาบาล พามาได้ไงแล้วเจอพี่ชายฉันที่ไหน” เขาถามเพราะไม่ไว้ใจเธอ แต่ยังมีเรื่องที่สร้างความประหลาดใจเขามากกว่าคือเข็มกลัดของคาร์ลเตอร์มาอยู่ที่เธอ

“เขามานอนสลบอยู่หน้าบ้านฉันค่ะ ฉันเลยเรียกรถพยาบาลค่ะ”

“แล้วเข็มกลัดนี่?”

“คุณคนนั้นเขาให้ฉันไว้ค่ะ เขาบอกว่าให้เก็บไว้จนกว่าเขาจะมาเอาคืนเอง”

“พี่ชายฉันพูดอย่างนั้นเหรอ?”

“ค่ะ! เขาพูดอย่างนั้น จริงๆ นะคะฉันไม่ได้โกหก”

เคอร์วินรับรู้ได้ว่าเธอไม่ได้โกหกและก็พอจะรับรู้ถึงความหวาดกลัวของเธอด้วย

หมับ เขายัดเข็มกลัดใส่มือเธอ

“ถ้ามันพูดว่าจะกลับไปเอาเอง เธอก็เก็บไว้จนกว่าพี่ชายฉันจะไปเอาคืนที่เธอด้วยตัวเองละกัน”

“และอย่าพูดเรื่องนี้ให้ใครฟังถ้าทำเป็นลืมไปเลยยิ่งดี!” น้ำเสียงจริงจังและสายตาคมกริบทำเอาคนฟังเสียวสันหลังวาบ เป็นการเตือนไม่ให้เธอพูดเรื่องของพี่ชายเขา

เธอเอียงคอเล็กน้อย ทำไมยังต้องให้เธอเก็บไว้ด้วยทั้งที่เธอฝากเขาไปคืนก็ได้ไม่ใช่หรือไงกัน

“ขอบคุณที่ช่วยพี่ชายฉัน ฉันจะให้คนไปส่งเธอที่บ้าน” เขาหันไปหยิบเช็คเงินสดจากลูกน้อง ในเช็คเขียนจำนวนเงินไว้ห้าแสนบาทมายื่นให้เธอ ต้องบอกว่าจับยัดใส่มือเธอเสียมากกว่า

“เจคไปส่งเธอ ส่งเธอให้ถึงบ้านอย่างปลอดภัย”

“รับทราบครับนายท่าน” หมับ ผิงอันคว้าข้อมือเคอร์วินจังหวะที่เขากำลังจะเดินหันหลังให้เธอ

“มีอะไร”

“ฉันไม่ได้ต้องการอะไรตอบแทนเลยค่ะ ขอแค่พี่ชายคุณปลอดภัยแค่นั้นฉันก็ดีใจมากแล้วค่ะ”

เธอยื่นเช็คเงินสดคืนเคอร์วินก่อนจะปล่อยมือเขาออก แล้วก้มไปเปิดกระเป๋าตัวเองหยิบเอาพลาสเตอร์ลายคิตตี้สีชมพูแกะออกแล้วแปะไปที่หลังมือของเคอร์วิน เขาไม่ได้ดึงมือกลับเพียงแต่มองดูการกระทำของเธอ

“แปะไว้ก่อนน่าจะดีกว่านะคะ ถึงแผลจะไม่ได้ใหญ่มาก ขอบคุณที่จะไปส่งนะคะ”

“ไปทำแผลด้วยนะคะ” เธอก้มหัวลงเล็กน้อยแล้วหันหลังเดินไปกับเจคบอดี้การ์ดของเคอร์วิน คำพูดนั้นทำเอามาเฟียหนุ่มนิ่งไปเขาไม่เคยเจอผู้หญิงคนไหนที่เป็นห่วงเขาแบบนี้เลยนอกจากแม่..

เธอหันกลับมามองเคอร์วิน และใครจะไปคิดว่าเคอร์วินก็ยังคงมองเธออยู่ สายตาที่เขามองเธอแตกต่างจากตอนแรก จากแข็งกร้าวกลายเป็นอ่อนโยน

-เมื่อก้าวเข้าไปแล้วยากที่จะก้าวออกมา-