The Arrogant CEO

Amelia

Paglabas ko ng office, halos midnight na. Tahimik na ang city—yung klase ng katahimikan na mapapaisip ka kung ilan pa bang tao ang gising… either chasing their dreams, o tumatakbo mula rito.

Ako? Nasa gitna siguro.

Nag-vibrate ang phone ko pagpasok ko sa elevator. Si Maya — best friend ko since college. Hindi talaga siya natutulog nang maaga, lalo na kapag alam niyang OT na naman ako.

> Maya: “Tell me you’re out of that office, woman.”

Me: “Just left.”

Maya: “Good. I’m heating leftovers. You’re coming over.”

Napangiti ako kahit pagod. Ang version kasi ni Maya ng “leftovers” ay parang handa ng fiesta—at may kasamang emotional support sa bawat subo.

Pagdating ko sa apartment niya, naghihintay na siya sa pinto—barefoot, messy bun, oversized shirt na may print na “Overworked but Still Fabulous.”

“You look like a zombie.” sabi niya, sabay yakap.

“I feel like one.” sagot ko, sabay bagsak ng bag sa sofa.

“Let me guess,” sabi niya habang inabot ang bowl ng pasta. “Si Mr. Tall, Dark, and Dictator na naman ang dahilan ng pagka-drained mo?”

Napatawa ako. “You have no idea. Adrian Blackwood makes perfection sound like a religion.”

Kumislap ang mata ni Maya, halatang may kalokohan. “Ah, so it’s Adrian now?”

“It’s Mr. Blackwood,” mabilis kong sagot habang tinarakan ng fork ang pasta. “And he’s—ugh—infuriating.”

“Gaano ka-infuriating?” tanong niya. “As in grammar-correcting infuriating, o coffee-throwing level?”

“Both,” sabi ko, rolling my eyes. “He looks at me like I’m some kind of equation he’s trying to solve, tapos bigla na lang magsasalita ng mga comments na parang compliment pero may hidden threat.”

“Threat?!” Maya smirked. “Wow, mysterious si sir.”

“Like kanina,” sabi ko, “I fixed a clause sa merger report, tapos sabi niya lang, ‘Smart.’ One word. Di ko alam kung praise yun o warning.”

Maya laughed. “Baka both! Mukhang tipong tao na hindi nagba-blink kung hindi strategic.”

“Exactly,” sagot ko, humihinga nang malalim. “I’ve worked for tough clients before, pero iba siya. Always in control. Parang lagi siyang five steps ahead, at tayong lahat, pieces lang sa chessboard niya.”

“You sound like you admire him.”

“I sound like I want to strangle him.” sagot ko, pero natahimik din ako sandali.

Kasi totoo — may kakaiba talaga kay Adrian Blackwood.

Yung tahimik na authority. Yung paraan niya magsalita na parang hindi niya kailangang sumigaw para makinig ang lahat.

Nakakatakot.

Kasi alam kong hindi ko dapat napapansin yun.

Maya must’ve seen my expression, kasi bigla siyang naging gentle. “Hey. Don’t overthink it. Isa lang siyang rich control freak. Nakayanan mo na mas malala, diba?”

“Yeah,” sabi ko, mahina. “I guess.”

She nudged me playfully. “Eat your food, future lawyer. The empire of greed can wait till tomorrow.”

Napangiti ako, pero habang tumingin ako sa labas—sa mga ilaw ng city na kumikislap sa bintana—naalala ko yung boses niya.

Yung mga mata niya.

Yung presence niya.

At hindi ko mapigilang isipin kung sino ba talaga si Adrian Blackwood kapag walang nakatingin.

---

Adrian

Tulog ay isang luxury na matagal ko nang hindi afford.

Ang kontrol, hindi nagpapahinga. Ang kapangyarihan, laging gising.

Pero ngayong gabi, hindi kontrata o numbers ang iniisip ko.

Siya.

Amelia Cruz.

May paraan siya ng pag-stay sa isip ko kahit tapos na ang araw. Yung tahimik na oras sa office, kapag tanging tunog ng lungsod na lang ang maririnig — doon siya pumapasok sa isip ko.

Kanina, nag-challenge na naman siya. Hindi sa salita, kundi sa mga tingin. Matapang, diretso, walang takot.

Most people avoid my gaze. She met it — parang gusto niyang alamin kung may tao pa ba sa likod ng maskarang ito.

At sa isang segundo, halos gusto kong sabihin oo.

Tumayo ako sa harap ng floor-to-ceiling window. The city glowed beneath me — lights, chaos, ambition.

Diyan ako nabubuhay.

Pero nitong mga araw na ‘to, hindi ko na alam kung sapat pa bang mabuhay lang.

Tumunog ang phone. Message from PR:

> “Press wants confirmation about the Westbridge deal tomorrow morning.”

Mabilis kong tinype ang reply, tapos ibinato ko na lang ang phone sa mesa.

Nandun pa rin ang report ni Amelia.

Clean lines. Organized. May handwriting pa sa gilid — sharp, deliberate. Walang sobra, walang kulang.

Yung disiplina niya… nakakaintriga. Pero yung fire sa ilalim nun — yun ang mas delikado.

Hindi niya alam kung gaano siya ka-rare.

Hindi niya kailangan sumigaw para marinig. Hindi rin siya nagpapaimpress.

I’ve seen potential before. I’ve built it, broken it, controlled it.

Pero sa kanya… hindi ko alam kung gusto ko siyang subukin o protektahan.

At delikado ‘yun.

Hinubad ko ang necktie ko, sinubukang magfocus. Pero imbes na isara ang folder niya, binasa ko ulit.

Yung notes. Yung maliit na details na hindi napapansin ng iba.

At doon ko na-realize kung bakit siya iba.

She’s not chasing me.

She’s chasing her future.

At siguro yun ang dahilan kung bakit hindi ko siya matigilan.

---

Amelia

Pag tulog ko sa couch ni Maya, amoy pasta at red wine pa yung labi ko.

Nanaginip ako ng marble floors, ng city lights, at ng isang lalaking nakatayo sa gilid ng skyscraper window—mata niyang madilim, hindi mabasa.

Paglingon niya, sinabi niya ang pangalan ko.

Parang pangako.

Parang babala.

At kahit sa panaginip… hindi ko pa rin alam kung alin sa dalawa ang mas dapat kong katakutan.