Kabanata 4

Naramdaman mo na ba na ang puso mo ay pinadaan sa isang mincer? Ito ang pakiramdam ko ngayon at nakatingin ako sa kanila. Na para bang ang puso ko ay nahiwa sa maraming piraso.

Kung pwede ko lang itapon ang walang kwentang parte ng katawan na ito, gagawin ko ito. Dahil ang sakit na binibigay nito ay lubos talaga.

Gusto kong tumakbo palayo, tumingin palayo, pero hindi ko magawa. Ang mga mata ko ay nakatitig sa kanila at kahit na gusto kong ilayo ang mga mata ko, ito ay parang nakaglue ang mga mata ko sa kanila. Sa eksenang puno ng pag ibig sa harap ko.

Pinanood ko habang lumayo sila sa isa’t isa. Malambing ang mga mata ni Rowan habang nakatitig siya sa babaeng mahal niya. Patuloy ako sa panonood habang hinawakan ni Rowan ang mukha ni Emma. Dinala niya ito palapit sa kanya. Hindi niya hinalikan si Emma, dinikit niya lang ang noo niya sa noo nito.

Mukha siyang payapa. Na para bang nakauwi na siya makalipas ang mahabang panahon. Na para bang buo na siya sa wakas.

‘Namis kita,’ Ang nabasa ko mula sa mga labi niya.

Ayaw kong isipin kung ano ang mangyayari sa pagitan nila ngayon kung nagkita sila sa ibang sitwasyon. Kung nagkita sila noong kasal pa kami. Pagtataksilan niya ba ako?

May parte sa sarili ko na gusto itong itanggi, ngunit hindi ako makakasiguro. Tutal, si Emma ang tinutukoy ko dito. Dadaan sa kahit anong impyerno si Rowan para kay Emma.

Hindi ko na ito kinaya. Tumayo ako at umalis ng mabilis.

Sa oras na lumabas ako, tumulo ang mga luha ko. Sobrang sakit at hindi ko alam kung paano pigilan ang sakit o maging manhid. Pero sino ang masisisi ko? Ako ang may kasalanan na nahulog ako para sa isang lalaki na hindi sa akin.

“Tama na. Patigilin niyo ang sakit.” Nagmakaawa ako sa sinumang makapangyarihang nilalang na makikinig sa akin.

Ngunit wala akong natanggap na sagot.

Humawak ako sa dibdib ko. Kumikirot ang dibdib ko. Kulang ang hangin sa lalamunan ko kahit na anong gawin ko. Para bang namamatay na ako ng mabagal. Mabagal na maglalaho.

“Ito ang nangyayari kapag gusto mo ng isang lalaki na hindi para sayo,” Tumunog ang mapanglait na boses.

“Anong kailangan mo, Travis… kung nandito ka para laitin ako o balaan ako na lumayo sa mahal mong kapatid, pwede ka nang bumalik sa hospital kung nasaan ang pamilya mo. Walang kahit ano para sayo dito,” Pinunasan ko ang luha ko at ibinalik ang maskara ko.

Hindi ko siya hahayaan na makita akong umiyak. Hindi ko siya bibigyan ng pagkakataon na makita akong nasasaktan.

Nabigla siya sa mga salita ko. Halata ang pagkagulat sa mukha niya. Mukhang hindi niya pa naranasan na sumagot ako sa kanya.

“Sinisigurado ko lang na naiintindihan mo na dati pa kay Emma si Rowan. Inagaw mo si Rowan ng makasarili mula kay Emma, pero ngayon ay pwede na silang magsama. Sana ay hindi ka humadlang sa kaligayahan nila. Matagal na silang dapat nagsama.”

Tumawa ako ng peke.

“Ah, wag kang mag alala, hindi na ako makikialam sa iba. Pagkatapos nito, walang kahit sino sa inyo ang makakita sa akit kahit kailan,” Ang mapait kong sinabi.

Tumitig siya sa akin. Nakakunot ang noo niya at nalilito. “Anong ibig mong sabihin?”

Pagod na ako at ang tanging gusto ko lang ay ang matulog at kalimutan na nangyari ang araw na ito. Iiyak ako hanggang sa makatulog at gigising ako ng presko at handa nang harapin ang mga susunod na araw.

“Sabihin mo kay nanay na nandito lang ako para tumulong sa paghahanda ng libing, kung kailangan niya man ng tulong ko. At pakibati na rin ang kapatid mo para sa akin.”

Pagkatapos, naglakad ako palayo. Dumiretso ako sa kotse ko. Narinig ko na tinawag ni Travis ang pangalan ko, ngunit hindi na ako nag abala na tumalikod. Gusto ko lang umuwi at umiyak ng payapa.

Pumasok ako sa kotse ko at nag drive pauwi. Sinabi sa akin ni Rowan na kasama ng nanay niya si Noah. Ayaw ko pang harapin ang isa pang tao na kinamumuhian ako. Ligtas si Noah, kaya susunduin ko na lang siya bukas.

Umuwi ako ng mabilis. Naalala ko na mag isa lang talaga ako. Wala akong ibang tao na magpapatahan sa akin o magbabantay sa akin. Walang nagmamahal sa akin. Wala akong kahit sino maliban kay Noah.

Tumulo ang mga bagong luha sa mukha ko.

Sobrang pagod na akong umiyak, ngunit hindi ko ito mapigilan. Kung pwede lang ako bumalik sa oras para baguhin ang mga bagay. Baka ngayon, kinasal na ako sa isang lalaking mahal talaga ako.

Ngunit ganito ang mga nakaraan. Kapag nangyari na ito, hindi mo na ito mababago kahit kailan.

*****************************

Tatlong araw na simula noong namatay si tatay at nagkagulo ang lahat. Isang malaking balita ito sa lahat. Isa siyang kilala at minamahal na lalaki. Hindi nila alam ang gagawin nila.

Hindi ko pa nakita si Rowan simula noong araw na yun. Tumawag siya sa akin ng maraming beses, pero hindi ko pinansin ang mga tawag niya. Nilalambing siguro siya ni Emma ngayon. Magkasama na siguro sila sa isang bahay ngayon. Hindi ko kailangan na ipamukha niya ito sa akin.

Inalis ko ito sa isipan ko, nag focus ako sa pag-zip ng aking black dress.

“Mommy?” Tumunog ang boses ni Noah mula sa likod.

Lumingon ako para makita siya habang may mga luha sa aking mukha. Lumuhod ako upang magka-lebel ang mga mata namin.

“Ano ang problema, mahal?” Ang tanong niya.

“Miss ko na po talaga siya. Dapat po ay mangingisda kami ngayong Sabado.” Namamaos ang boses niya at kumirot ang puso ko dahil dito.

Maaaring isang masamang tatay si James Sharp para sa akin, ngunit isa siyang mabuting lolo sa anak ko.

Niyakap ko si Noah sa dibdib ko at binulong ko ang mga pampagaan ng loob habang tumulo ang mga luha niya sa dress ko.

“Alam ko na namiss mo siya, pero kasama niya na ang mga anghel ngayon. Tandaan mo na hindi siya mawawala ng tuluyan dahil nakatira siya dito…” Hinawakan ko nag dibdib niya. “At dito.” Hinawakan ko ang ulo niya.

“Pati ayaw hindi niya magugustuhan na umiiyak ka. Gusto mo bang malungkot siya?” Ang tanong ko at umiling siya.

“Mabuti, ito ang dapat mong gawin. Sa halip na malungkot ka, tatandaan natin ang lahat ng magandang mga alaala na kasama natin siya, okay?”

May ilang magagandang alaala ako kasama siya, pero mas marami kay Noah. Tutulong ako na panghawakan ang mga alaalang ito.

“Okay po.”

Pinunasan ko ang mga luha sa mukha niya at tumayo ako. Kinuha ko ang purse ko, inabot ko ang kamay ko sa kanya. Hinawakan niya ito at tumingin siya sa akin.

“Ngayon, bigyan natin ng maayos na paalam si lolo.”

Ngumiti siya ng maliit at umalis kami. Oras na para magpaalam.