Kabanata 5

Walang kahit ano sa araw na ito ang naging masama. Ang araw ay makinang at tila maayos ang lahat habang nag drive ako sa mga pamilyar na daan.

Ang chapel ay puno ng tao noong dumating ako. Halos lahat ay pumunta para sa huling bisita nila.

Sinuri ko ang lugar at nakuntento na makita ang lahat ay nasa lugar. Walang kahit sino sa iba ang nakatulong pagdating sa paghahanda sa libing. Ako ang sumalo ng lahat.

Ngunit, hindi ako nagreklamo. Tinanggap ko ito bilang pagkakataon para bayaran ang ginawa niya para sa akin. Tutal, pinakain niya ako, binigyan niya ako ng damit at kwarto na tirahan.

Magsisimula na ang service noong halos lahat ay nakaupo na. Nagdesisyon ako na umupo sa kabilang dulo. Hindi tama ang umupo katabi ng iba. Lalo na at hindi tama ang umupo ako sa tabi ni Emma.

“Mommy, bakit po tayo nakaupo dito… hindi po ba’t nakaupo dapat tayo sa tabi ni lola?” Ang tanong ni Noah, tumuro siya kung nasaan ang iba.

Syempre, kakaiba ang tingin sa amin ng mga tao, ngunit wala akong pakialam. Tutal, hindi naman isang sikreto na hindi ako tanggap ng pamilya ko pagkatapos ng lahat ng nangyari.

“Marami nang nakaupo. Ayaw kong gumawa tayo ng gulo.” Nagsinungaling ako.

Tila hindi siya naniniwala sa akin, ngunit pinili niyang hayaan ito. Dumating ang pari at nagsimula ang sermon, may naramdaman akong umupo sa tabi ko.

Naging tense ako. Alam ko ang presensya at amoy ng cologne. Hindi ko alam kung ano ang ginagawa niya at nakaupo siya dito. Dapat ay kasama niya ang kanyang mahal na Emma. Mas pipiliin ko kung nanddon siya.

Parang bitter talaga ako. Totoo naman. Bitter, galit at nasaktan.

“Dad.” Ang malakas na bulong ni Noah, at lumingon ang ilang tao para tumingin sa amin.

Tumingin ako ng galit sa kanila, lumingon sila palayo.

“Pwede po ba akong umupo sa pagitan niyong dalawa?” Ang bulong sa akin ni Noah.

Nakahinga ako ng maluwag. Mabuti na lang at may maliit na mga himala. Hindi ko kailangan lumapit sa nakakasakal na presensya niya.

Kumilos ako, nagawa kong makipag palit ng upuan sa kanya. Sa oras na ginawa namin ito, naramdaman ko na gumaan ang tension.

“Lahat tayo ay balang araw na mawawala sa mundong ito, ang tanong ay kung paano tayo aalis? May diperensya ka bang nagawa? Binago mo ba at napabuti ang mga buhay ng mga taong nakilala mo sa buhay mo? O aalis ka ng may pagsisisi?” Ang tanong ng pari.

Hindi ko mapigilan na pag isipan ito. Kung mamamatay ako ngayong araw, sino ang dadalo sa libing ko? May pakialam ba ang mga taong nasa paligid ko? Sino ba ang niloloko ko? Syempre hindi. Baka nga magdiwang pa sila na may handaan. Ang tanging maaapektuhan sa pagkamatay ko ay si Noah. Siya lang at wala nang iba.

Malungkot talaga ito, ang buhay na meron ako. Wala ako masyadong kaibigan dahil pinipigilan ko ang sarili ko. Nakatira ako sa anino ng perpektong si Emma, pati hindi ako magiging sapat. Hindi ako kasing ganda niya, kasing seksi niya, kasing talino niya, at hindi ako mamahalin tulad ng pagmamahal sa kanya ng iba. Hindi ako perpekto na tulad ni Emma. Wala lang ako kumpara sa kanya.

Kahit ngayong mas matanda na ako, ako pa rin ay nasa anino niya. Walang kahit sinong may pakialam sa sakit o pagdurusa ko. Ang lahat ay tungkol kay Emma. Ang sakit niya ay higit sa akin. Ang kaligayahan niya ay prayoridad kumpara sa akin. Lagi siyang nauuna sa isipan ng lahat habang ako ay naiiwan sa tira-tira ng mga pagmamahal nila.

“Mommy.” Bumalik ako sa sarili ko dahil sa boses ni Noah.

Sa oras na yun, napagtanto ko na tapos na ang service at umaalis na ang lahat.

“Ava, ayos ka lang ba?” Lagi akong nanginginig sa malalim na boses niya.

Ayaw ko siyang kausapin, paano pa ang tumingin sa kanya? Ngunit kailangan ko itong gawin, dahil sa susunod na sampung taon, hati kami sa kustoriya ni Noah.

Nagkibit balikat ako at tumayo ako, hindi ko siya tiningnan. Alam ko na mukhang bastos ito, ngunit hindi ko lang siya matingnan. Ito ay dahil ang alaala na nakatingin siya ng mapagmahal kay Emma ay sariwa pa rin sa isipan ko.

“Tara na, Noah. Umalis na tayo.”

Tumayo si Noah at naglakad kami papunta sa pinto. Nang makalabas na kami, sinalubong kami ng maraming tao na gustong makiramay. Nakita ko ang ilan sa mga katrabaho ko at kumaway ako sa kanila.

Hindi pa namin nililibing ang tatay ko, ngunit pagod na ako.

“So, nagdesisyon ka na rin na ipakita ang mukha mo,” Tumunog ang bitter na boses ni Emma sa likod ko.

Tumalikod ako at hinarap ko siya. Ang mukha niya ay pula, namamaga ang mga mata niya, ngunit mukha pa rin siyang isang diyosa.

Hay. Ayaw ko talaga siyang harapin ngayon.

“Wag ngayon, Emma. Pwede bang ilibing muna natin si tatay?”

Ngumiti siya, pagkatapos ay lumapit siya upang ako lang ang makakarinig sa kanya.

“Oo, ililibing natin siya, pero sasabihin ko sayo na mananatili ako. Inagaw mo ang pamilya ko noong nakaraang mga taon, pero tapos na ito. Plano kong agawin ang lahat, pati na rin ang lalaking nararapat para sa akin.” Pagkatapos ay tumabi siya at umalis sa oras na tawagin kami ng pari na pumunta kung nasaan ang sementeryo.

Tumingin si Noah sa akin at sa paalis kong kapatid na babae, ngunit wala siyang sinabi. Nabigla ako sa mga sinabi ni Emma, ngunit konti lang.

Ang hindi niya naiintindihan ay wala siyang kailangan agawin dahil ang lahat ng ito ay hindi naman sa akin. Ang pamilya na tinutukoy niya ay sinasamba siya. At si Rowan? Lalaki niya pa rin naman si Rowan.

Pinigilan ko ang sakit na gusto akong lunurin, dinala ko si Noah sa lugar kung saan ang magiging huling pahingahan ng tatay ko.

Tumayo ako ng may distansya mula sa nanay ko, kay Emma at Travis. Magkakasama sila. Kapag tumingin ka sa amin, isiipin mo lang na isa akong estranghero na bumisita sa libing sa halip na parte ng pamilya nila.

“Abo sa abo…” Ang sabi ng father habang binaba nila ang katawan ng tatay ko sa lupa.

Pagkatapos, tinakpan nila ng lupa ang kabaong niya hanggang sa nalibing na siya ng tuluyan. Ang iyak ng nanay ko ang pinakamalakas habang nagmamakaawa siya na bumalik sa kanya ang tatay ko. Sina Emma at Travis ay lumuluha ng tahimik habang yakap nila si nanay.

Niyakap ko si Noah habang umiyak siya sa tabi ko. Nagkaroon ng luha sa mga mata ko nang makita ko na ganito siya. Ayaw ko siyang nasasaktan. Pinusuan ko ang mga luha niya. Kailangan ko maging malakas para sa kanya. Kailangan niya ako ngayon.

Muling lumapit ang mga tao sa amin para makiramay. Tinanggap ko ito ng basta basta. Ito ay para bang parehong nandoon ako at wala. Sa oras na bumalik ako sa isipan ko, ang karamihan sa mga tao ay wala na.

“Mommy, nandoon po si pa at ma,” Hinila niya ako para ituro ang mga magulang ni Rowan.

Nandoon sila kasama si Rowan at ang kambal niyang si Gabriel.

Tumayo ako ng awkward habang binati ko sila. Tumingin lang sila ng saglit sa akin, ngunit wala silang sinabi. Alam namin na hindi ako ang pinili nila para sa anak nila.

“Pwede po ba akong kumuha ng snacks kasama sila?” Ang tanong ni Noah at tumango ako.

Hindi pa siya kumakain ng ilang oras, kaya gutom na siya. Noong umalis sila, naiwan kaming awkward na nakatayo sa tabi ng isa’t isa. Ngayon at ang pokus niya ay wala na kay Noah, ito na ay nakay Emma ngayon, na siyang nakatayo ng may maliit na distansya mula sa amin.

Aalis na sana ako nang marinig ko ang tunog ng isang kotse na nag preno. Masyadong mabilis ang mga pangyayari. Nagpaputok ang mga lalaking may hawak na baril. Sa oras na bumaril sila, nakita ko na tumalon si Rowan para kay Emma.

Tumayo ako ng gulat habang pinanood ko na prinotektahan niya ang katawan ni Emma.

Hindi ako makapaniwala na iniwan niya ako para protekatahan si Emma. Bakit pa ba ako nagulat? Ito ay patunay lang na kahit kailan ay hindi ako magiging prayoridad niya. Nang makita ko na prinotektahan niya si Emma gamit ang buhay niya, may isang parte na nabasag ng tuluyan sa loob ko.

“Tabi!” Ang isang lalaki na may suot na bullet proof jacket ang sumigaw sa akin.

Tinulak niya ako paalis ng daan, ngunit huli na ang lahat. May tumagos sa balat ko at bumagsak ako mula sa impact. Nawalan ako ng hininga sa sandaling yun.

“Tumawag kayo ng ambulansya.” Lumuhod siya sa tabi ko at naglagay ng pressure sa sugat ko.

Nalilito ako at nakakaramdam ng sakit. Sinabi ko sa kanya na ayos lang ako, ngunit nakita ko na nababasa na ng dugo ang dress at kamay ko. Ayaw kong makakita ng dugo.

“Diyos ko… Noah.” Ang bulong niya.

Siya ang huling naisip ko bago naging madilim ang lahat.