“Dale! Dane!” Sa wakas ay napangiti rin si Skylie. Halata ring sabik sina Dale at Dane na muling makita si Skylie. Naupo ang mga bata at tinitigan ang isa’t isa na para bang ngayon lang sila nagkita.Maya-maya, napakunot ang noo ni Dale. “Hindi ba maayos ang pag-aalaga sa’yo ni Mr. Villafuerte? Parang pumayat ka.” Kita na hindi na kasing-chubby ng dati ang mga pisngi ni Skylie.Pagkarinig noon, kinurot ni Skylie ang sariling pisngi at ngumiting cute. Bahagya niyang ikiniling ang ulo na parang nag-iisip bago marahang sumagot, “Siguro kasi medyo down ang pakiramdam ko.”Nag-alala ang mga bata at napatingin sa kanya. “Sinasaktan ka ba ni tito?” Pero nang dumating sina Dale at Dane, gumaan ang loob ni Skylie at halos hindi mapigilan ang ngiti.Inilabas niya ang dila nang pilyo. “Kasi hindi ko kayo at si tita nakikita.” Napalagay si Daddy sa akin kaya hindi niya ako ginagalit!Nakahinga nang maluwag sina Dale at Dane sa sagot niya. Hindi napigilan ni Dane na magtanong, “Sabi ni teacher lil
Tahimik na umiiyak si Skylie sa buong biyahe pabalik sa Villafuerte main residence. Samantala, nakalmado na ni Luisa ang sarili. Sumakit ang dibdib niya nang makita niyang humahagulgol si Skylie.“Hindi naman talaga ako galit sa’yo. Tinakot lang kita. Huwag ka nang umiyak.” Pero hindi pa rin kumbinsido si Skylie. Pinagdikit niya ang mga labi habang tuloy-tuloy na gumugulong ang malalaking luha sa pisngi niya.Wala nang nagawa si Luisa kundi subukang lambingin siya. Pero lalo lang lumala—mamaga na ang mga mata ni Skylie sa kaiiyak.Dahil nag-aalala, dumating si Dominic pagkagaling sa trabaho para kamustahin si Skylie. “Bakit ba ganyan ka umiyak?” Napakunot-noo siya nang makita ang namamagang mata ng bata.Hindi napigilan ni Luisa ang makaramdam ng pagkakasala. “Bago pa kasi sa kanya ang paligid. Isang araw pa lang naman. Masasanay din siya.” Pagkarinig niyon, tiningnan ni Dominic si Skylie na may halong pagdududa.Siya mismo ang naghatid noon kay Skylie sa kindergarten. Dahil sa autism
Noong Lunes, personal na inihatid ni Luisa si Skylie sa bagong kindergarten. Hindi naman gano’n kalayo sa dati ang karangyaan ng bagong paaralan; ang pinagkaiba lang ay ang mga guro at kaklase.Gayunpaman, masaya si Luisa sa naging desisyon niya. “Sa wakas, malayo na ang apo ko sa mga anak ni Avigail. Makakahanap din naman siya ng mga bagong kaibigan dito.”Sa sobrang pagkaabala ni Luisa sa pag-iisip para sa kinabukasan ni Skylie, nakalimutan niyang isipin ang nararamdaman ng bata. Pagkakabigay niya kay Skylie sa guro, agad siyang tumalikod at umalis.Napakunot ang noo ng guro nang makita ang luhaang mukha ni Skylie. Karamihan sa mga batang pumapasok dito ay galing sa mayayaman o makapangyarihang pamilya kaya’t kailangan silang pakitunguhan nang maingat. Mas lalo na ang mga magulang—mas mahirap silang kausapin kaysa sa mga bata. Kapag nalaman nilang umiiyak ang anak nila sa kindergarten, baka kinabukasan tanggal na siya sa trabaho.Dahil doon, mabilis na lumuhod ang guro para kausapin
Nagpapalit ng benda sina Dale at Dane nang biglang tumunog ang telepono ni Avigail. Nang makita ng mga bata ang pangalan sa screen, kumislap agad ang mga mata nila.Kabila, nanlabo ang mga mata ni Avigail. Ang tanging usapan lang nila ni Dominic ngayon ay tungkol sa pagkakasugat ng mga bata. Kung wala nang ibang pangyayari, siguradong tumatawag ito dahil may nahanap siya tungkol sa insidente. Iniisip niya kung nalaman na ba nito kung sino ang may sala.“Mommy,” pag-uudyok ni Dane. “Tumatawag si tito Dominic!”Napabalik sa wisyo si Avigail at ngumiti sa mga bata. “Mhm. Aakyat muna ako para sagutin ‘to. Ingatan n’yo muna ‘yung sugat n’yo, ha?”Nanghinayang ang mga bata na hindi sa harap nila sasagutin ni Avigail ang tawag. Hindi naman napansin ni Avigail ang mga itsura nilang dismayado habang umaakyat siya papunta sa study.“Na-check ko na ‘yung kaso. Totoo, may nagpa-bribe sa kanila. Pero hindi ko pa rin alam kung sino,” ani Dominic pagkapick up pa lang ni Avigail ng tawag.Nanigas ang
Bahagyang kumunot ang noo ni Dominic, dama niyang mahalaga ang susunod na sasabihin ni Avigail. Pero tumahimik si Avigail nang matagal. Sa huli, bigla na lang niya tinapos ang usapan. “Hihintayin ko na lang ang balita mo, Mr. Villafuerte.”Nanatili ang inis ni Avigail kahit matapos ang tawag. May bigat sa dibdib niya, alam niyang bawat salitaan nila ni Dominic ay parang laban. Pero agad bumalik sa isip niya sina Dale at Dane. Kailangan niyang unahin ang kaligtasan ng mga bata.Habang naglalakad siya sa sala, samu’t saring iniisip ang naglalaro sa isip niya. Naisip pa niyang tawagan ang pulis pero ipinagpaliban muna. Nangako si Dominic na siya ang kikilos at gusto niyang pagbigyan ito kahit ngayon lang.Samantala, nakasandal si Dominic sa upuan, mabigat ang isip sa natuklasan. Hindi maalis ang kaba na may gustong sumalakay sa mga bata. Kahit gaano pa ka-tensiyonado ang relasyon nila ni Avigail, hindi niya kayang balewalain na inosente sina Dale at Dane at hindi dapat nadadamay sa gulo.
“Mommy…” Nakayakap ang mga bata sa tuhod ni Avigail, halatang kabado. “Ayos lang kami, Mommy! Huwag ka nang mag-alala.” Ngunit lalo pang dumilim ang ekspresyon ni Avigail habang tinitingnan ang mga sugat sa kanilang mga braso.“Alam kong miss na miss n’yo si Sky at hindi ko kayo sinisisi. Pero tingnan n’yo ang mga sugat ninyo! Bakit ninyo ako niloko?” Kita niya na hindi ito simpleng pagkakadapa lang. At halos imposibleng pareho silang madapa nang sabay.Nang makita nilang malapit nang maiyak ang ina, napatingin nang may pagkaguilty si Dane kay Dale at mahina ang boses na nagkwento, “May nasalubong kaming mas matatandang bata sa daan, hinabol nila kami.”Nagpatuloy siya, “Buti na lang nando’n si Dale para ipagtanggol ako, kaya nakauwi kami agad.”Nang sa wakas ay nagsabi na ng totoo si Dane, pinasan naman ni Dale ang sisi sa sarili. “Kung may dapat sisihin dito, ako ‘yon, Mommy. Ako ang nagyayang lumabas si Dane.”Lalong dumilim ang tingin ni Avigail. “Bakit kayo hinabol? May tangka ba