PROLOGUE

"Ganyan kaba kasama, Selene? You even killed our baby!" Galit na sigaw niya, nasa kalagitnaan kame ng kalsada at parehong basang-basa dahil sa malakas na buhos ng ulan

Umiiyak na umiling ako upang sabihin sakanya na hindi tama ang iniisip niya. Na mali lahat ng iniisip niya sa mga nagawa ko dahil hindi ko kayang gawin iyon sa magiging anak namin.. "Mali ka ng iniisip, please. Believe me, hindi ko pinalaglag ang baby natin. Please ... B-believe me..." Nanginginig na ako sa lamig dahil kanina pa kame nababasa, ngunit binalewala kona iyon dahil ang gusto kong mangyari sa ngayon ay paniwalaan niya ako, 'wag niya akong iwan at itapon na parang basura, just like what my family did...

Napahilamos siya ng mukha sabay hampas sa sasakyan niya. Kitang kita ko ang galit sa mga mata niya. I never saw him like this to me.

I'm really sorry, Sobra na kitang nasasaktan

Sobra ko nang nasasaktan ang taong alam ko namang walang ibang ginawa kundi ang magpaka totoo sa'kin at mahalin ako

Gustong-gusto kong magpaliwanag. Gustong-gusto kong sabihin lahat at kung ano nga ba ang totoong nangyari

Pero tila nagiging pipi ako sa mga oras na ito

Parang kahit anong salita ay walang lumalabas sa bibig ko

Tanging iyak lamang ang nagagawa ko ngayon..

I'm sorry, hindi ko sinasadya na mawala pati ang magiging anak natin, Dark.

Nakatalikod siya sa'kin ngayon at tanging balikat lamang niya na nagtataas baba ang aking nakikita, walang imik, tanging ulan lang ang maririnig. Gustong gusto ko siyang lapitan at yakapin, Gustong gusto kong maramdaman ulit ang mga yakap niya sa tuwing nalulungkot ako

Nang humarap ito sa'kin, wala na akong emosyon na makita sa kanyang mukha. Hindi kona mabasa kung ano ang iniisip niya, pero alam kong galit na galit parin siya sa'kin

"Pera lang ang gusto mo diba?" Parang dinurog ang puso ko sa narinig, "here, take it, at 'wag ka nang magpakita sa'kin kailanman, Selene." At doon, pakiramdam ko ay tila nanlambot ang aking mga tuhod, parang konti nalang ay babagsak na rin ako sa panghihina na aking naramdaman

Nilahad niya sa'kin ang isang Atm card nang diretso ang tingin sa'kin at wala paring emosyon.

"Dark..."

"Hindi ko maisip kung bakit pati ang anak ko, kailangan mong idamay dito, Selene. "

" Dark, Hindi-"

"At mag rarason kana naman? Magsisinungaling kana naman? Ano pa bang mga gagawin mo para bilugin pa ang ulo ko?"

Siguro ay hindi ito ang tamang oras para magpaliwanag, alam kong hindi niya rin pakikinggan 'to

"I.." love you. Hindi ko alam kung bakit hindi ko masabi ng diretso iyon sakanya, parang pinipigilan ako ng mismong sarili ko

Hindi ko alam pero bigla niya nalang kinuha ang kamay ko, the next thing i know is hawak kona ang Atm card, habang siya, nasa loob na ng sasakyan.

"I l-love you and i'm sorry" umiiyak na bulong ko kahit na alam kong hindi niya na maririnig iyon. pinaharurot niya na ang sasakyan at naiwan akong mag-isa na umiiyak sa gitna ng kalsada at habang umuulan.

Kung alam mo lang ang tunay na dahilan kung bakit nawala ang baby natin...