CHANDRA’S POV
“Sige, ate. Thank you. Ingat ka dyan,” saad ko sabay patay ng cellphone.
Tinawagan ko si ate para magpaalam na pupunta ako kina Ash dahil birthday nito at plano ni Ate Sam na i-surprise siya mamayang hatinggabi para sakto na birthday niya. Sinabi ko naman na pupunta naman ako sa ospital after ng celebration.
Mag-iisang buwan na rin ng ma-hospital si Kuya Aga. Nagising na pala siya noong una pero bigla rin daw nacomma ulit. Sabi ng doctor may mga ganoong pangyayari talaga miski sa mga iba nilang naging pasyente. Pero habang tumatagal, bumubuti naman daw ang kondisyon ni Kuya Aga.
“Happy birthday to you, happy birthday to you, happy birthday, happy birthday, happy birthday to youuuu.”
Kanta naming ni Ate Sam pagpasok sa kwarto ni Jai. Nandito na ako sa kanila. Mga 10
Chapter 29CHANDRA’S POVMasasaulo ko na mga presyo ng mga tinda nila dito sa tagal pumili ng lalaking ‘to ng damit na pamalit niya. Buti na lang gabi na, kakaunti na mga tao. Nandito kami ngayon sa Penshoppe sa SM. Not bad malapit na rin sa ospital.Napagod na ko kakalibot dito kaya umupo na lang ako sa isang upuan. Pwede naman siguro umupo. Bakit pa sila maglalagay ng upuan kung bawal di ba?Buong byahe kanina papunta dito, tahimik lang ako. Ikaw ba naman kasama mo yung boss mo tapos first time mo pang makita sa personal. May pagkamahiyain din naman ako minsan kahit konti.Nakalimutan ko pala itext si ate. Siguradong kanina pa yun naghihintay. Alas-8 na ng gabi.To: Ate CasAte, nandito lang ako sa SM. May tinatapos lang.“Nasa trabaho ka pero puro cellphone inaatupag mo.” 
JAIRAH’S POVSa buong buhay ko, hindi ko aakalain na makikita ko sa salamin na nakasuot ako ng dress at may mga nakalagay pang mga blush-on at liptint sa labi ko. Ganito pala kapag talagang masasabi kong mukha talaga akong babae, nagmukha akong tao. Kung tatanungin niyo kung sino nag-ayos sa akin, walang iba kundi sarili ko. Nagtanong muna ako kay Chandra dahil alam kongkahit konti may alam siya about sa mga ganitong bagay tapos nanood na lang ako sa youtube ng tutorial.“Ganda naman po,” napatingin ako sa likod ko kung saan may nagsalita.“Talaga?”“Maganda ka naman talaga. Hindi ka lang mahilig mag-ayos.”Nag-init bigla ang pisngi ko sa sinabi niya. Masyado na niya akong pinupuri baka mamaya mahimatay na ako sa kilig.“Tara na?” yaya ko sa kanya.“Tara.”
JAIRAH’S POV“Congratulations, ate,” bati ko kay ate pagkatapos niyang magupit ang ribbon kasabay ng malakas na palakpakan ng mga tao. Nandito kami ngayon sa matagal ng pangarap ni ate, ang magkaroon ng sariling negosyo.Isang taon na rin ang nakakalipas ng mapromote si ate sa kanyang trabaho. Simula noon ay nakapag-ipon na siya para sa kanyang plano na makapagtayo ng kanyang business na bakeshop. Kung noon puro pandesal lang ang ginagawa niya, ngayon nag-level up na, From pandesal to cakes. Alam ko naman na may talent si ate sa mga ganitong bagay kaya pinush ko siya na magtayo ng ganitong business.“Thank you, Jai.”Si Chandra rin syempre hindi ‘yan mawawala ditto. Para na rin namin siyang kapatid ni ate. Ngayon lang ulit kami niyan nagkita dahil balita ko stress na stress siya ngayon sa work niya dahil last time nakilala na raw niya yung boss niya. Nakabanggaa
JAIRAH’S POVWe can’t really say the life of people. Minsan nasa ibaba, minsan naman ay nasa itaas. Mayroon din naman na kung sino ang nasa itaas ay napapapunta sa ibaba at ang nasa ibaba ay napapapunta sa itaas. It’s been one year and now, Ate Sam has her own pastry bakery restaurant. I know some of you will think na bakery na nga, restaurant pa. I just suggested it to my sister that why not that her bakery would be like a restaurant so that her customers can have a dine-in.“Oh, tulala ka na naman diyan. Anong iniisp mo?” Ate Chandra asked. She is in front of my room.“Wala ate. I just can’t imagine our life now. Hindi ko alam na magiging ganito buhay natin.”She walked inside and sat beside me in my bed.“That is because of your hard work.”“Hey! It’s just not only because of me. It
JAIRAH’S POVI’m on my way to Batangas. Doon kasi naka-franchise yung bagong business ni Ate na binigay niya sa akin. Ate Sam wants to buy a car for me so that I will not always commute and for less hassle but I said that not this time. There are another things we can bought instead of a car for me.1 hour to go before I open the pastry bakery but I’m still here in Laguna. It’s second day of my work but I am sure I am very late. We heard from the other drivers that there was a car accident so that it is so traffic. By the way, I decided to ride in a bus.After 10 minutes, I decided to get off the bus and walk until I surpass the traffic. Wala pa ako sa trabaho pero mukhang haggard na agad ako. I sent a message to one of my staff that I will come late so that I gave them a permission that they can open the pastry bakery at exactly 8am if I am not still there.Habang naglalak
KENNETH’S POVKanina pa ako hiyang-hiya kay Jairah dahil sa naikwento ni Lola. Ang hirap talaga minsan kapag ang lola mo ay malabo ang mata. Hindi pa niya nakilala si Jairah. Pero nakakamangha lang ang tadhana, sa dinami-rami ng taong makikita namin at niya ay kami pa talaga ni Lola. Naniniwala na talaga ako sa destiny.Iniisip ko lang, naaalala kaya niya ako. Na ako yung lalaking tumulong sa kaniya dati sa may terminal ng tricycle noong naholdap siya? Isang taon pa lang naman ang nakakalipas, imposible namang hindi niya yun tanda.From that day, lagi ko na siyang naiisip at hindi talaga siya mawala sa isip ko. Siya naging inspirasyon ko sa pag-aaral kaya nga nakapagtapos ako eh. Nagtatrabaho na ako ngayon sa restaurant na si Aga ang may-ari. Naka-leave ako ngayon dahil birthday ngayon ng aking pinakamamahal na lola. Hiling niya sa akin na gusto niya makapunta sa lugar na ito kaya pinagbigyan ko.
AGASSI’S POVIt’s still a quiet morning. The sun is not totally rising but the sky is now so bright. You can feel the cold breeze in your skin. I saw a few people jogging around our subdivision with their family, friends and some of them are with their dogs. You can see in their smile that their day has a good start.“Sir, good morning. Do I need to drive outside the house your car?” Kuya Bert asked, my personal driver.I’m now outside our house. Kakatapos ko lang mag-jogging. This is my daily routine but sometimes I don’t have time for this because of my work.“Yes. I will just get ready for my work.”Pumasok na ako sa loob ng bahay at nadatnan ko ang aking mga magulang na magsisimula na mag-almusal.“Good morning, Mom and Dad,” I greeted them.“Good morning. How’
CASSANDRA’S POVI’m busy in packing my clothes in my luggage when I heard a knock in my room’s door.“Ate, pwede pumasok?” tanong ng kapatid kong si Chandra. Nakauwi na pala siya galing work.“Yes naman.”Napatigil ako sa pag-aayos ng mga damit ko nang napansin kong nakatayo lang siya malapit sa pinto.“Bakit nakatayo ka lang diyan? Won’t you help me?” I asked while I smiling. I know that it is not easy for her na muli na naman kami magkalayo pero kailangan.“Isang taon pa lang tayo nagkakasama pero aalis ka na naman,” she said. Ramdam ko sa boses niya ang labis na pagkalungkot pero hindi ko pwedeng ipakita sa kaniya na pati ako ay nahihirapan sa pag-alis.“Tsaka 6 months lang ako doon, mabilis lang ‘yon,” dagdag ko pa.Lumapi