Chapter 2

Maagang gumising si Vernice. Mabigat pa rin ang dibdib niya, tila hindi pa rin matanggap ng isip na nagising siyang isang kasal na babae. Sa unang pagkakataon, hindi na siya nag-iisa sa mundong matagal niyang iningatan—ngayon ay may kahati na siya. At ang kahati niya ay si Chaos Montallano, ang lalaking alam ng lahat na imposibleng lapitan at lalong imposibleng mahalin.

Pagmulat pa lang ng kanyang mga mata, dama na niya ang pagbabago. Ang higaan ay mas malaki kaysa nakasanayan niya, at ang katahimikan ng mansion ay mas malalim kaysa anumang naranasan niya. Sa labas ng bintana, sumisilip ang araw, banayad na hinahaplos ang kurtina. Dati, gising na siya para pumasok sa trabaho, nagmamadali sa takdang oras. Ngayon, wala siyang alam kung paano sisimulan ang umagang ito. Hindi sila magkatabi matulog ni Chaos, sa guest room ito natulog at siya naman ay sa master's bedroom. Pero mas mabuti na 'yun at baka hindi pa siya makatulog ng maayos.

Bumangon siya at nagpunta sa kusina. Huminga siya nang malalim bago sinindihan ang kettle para makapagtimpla ng kape. Ang simpleng aroma ng kapeng bumubulwak ay siyang tanging nagbibigay ng kaunting kapanatagan sa kanya.

Ngunit sa kalagitnaan ng kanyang katahimikan, narinig niya ang mabibigat na yabag sa kahoy na hagdan. Napalingon siya, at doon niya nakita si Chaos.

Nakasuot lang ito ng gray na shirt at itim na sweatpants. Magulo pa ang buhok, halatang bagong gising, ngunit sa kabila nito, may presensiya pa ring kayang punuin ang buong silid. Ang bawat hakbang niya ay parang nag-iiwan ng alon sa hangin, alon na diretso sa dibdib ni Vernice.

“Good morning,” bati niya, pilit nilalakasan ang loob.

Sandaling tumigil si Chaos, tinitigan siya, bago tumango at sumagot, “Morning.” Malamig ang tinig, ngunit hindi na kasing talim ng dati. Umupo ito sa mesa at dumampot ng baso ng tubig.

Tahimik silang dalawa. Ang kape sa tasa ni Vernice ay lumalamig, ngunit hindi niya iyon iniinom. Hindi niya alam kung bakit parang lumiliit ang espasyo sa pagitan nila kahit malayo pa silang nakaupo.

Samantala, sa isip ni Chaos, may hindi maipaliwanag na bagay na bumabagabag sa kanya. Habang pinagmamasdan niya si Vernice, napansin niya ang simpleng ayos ng buhok nito, ang banayad na kilos ng kamay habang hawak ang tasa, at ang paraan nitong iwasang tumingin nang diretso sa kanya. Hindi siya sanay na may kasamang tahimik ngunit marangal. Ang mga babaeng nakilala niya ay laging maingay, laging nag-aagawan ng pansin. Pero siya… iba.

At iyon ang gumugulo sa kanya.

---

Lumipas ang umaga na halos walang usapan, kahit noong kumain sila ay tahimik lang sila pareho. Pagkatapos nilang kumain ay nagpresenta si Vernice na siya na ang maghuhugas ng mga pinggan. Si Vernice ay abala sa pag-aayos ng mga gamit niya sa kwarto. Si Chaos naman ay pabalik-balik sa kanyang opisina, tila ba sinasadya nito ang lumayo. Ngunit kahit ganoon, ilang ulit silang nagkasalubong sa pasilyo, at sa bawat pagtagpo ng kanilang mga mata, may kakaibang init na hindi nila masabi.

Kinahapunan, naglakad si Vernice papunta sa library. Gusto niyang makita ang silid—magbasa ng libro para ikalma ang sarili, time of peace niya. Ang sabi sa kanya ang library raw ay isa sa pinakamalaking bahagi ng mansion, may mataas na kisame at pader na punô ng libro. Dama niya ang halimuyak ng lumang papel, at para sa kanya, iyon ay parang tahanan.

Pumili siya ng isang libro sa ibabang estante at naupo. Ngunit hindi nagtagal, napansin niya ang isang makapal na aklat sa mataas na bahagi. Tumayo siya at pilit inabot iyon. Inunat niya ang kanyang braso, halos dulo na ng mga daliri niya ang umaabot. Tumayo siya sa dulo ng mga paa, pilit isinasagad ang sarili.

“Konti na lang…” bulong niya sa sarili.

Ngunit bigla siyang nadulas.

Mabilis ang pangyayari—isang iglap lang, akala niya’y babagsak na siya sa malamig na sahig. Pero bago pa siya tuluyang bumagsak, isang malakas at mainit na bisig ang humawak sa kanya.

Nang dumilat siya, halos magdikit ang kanilang mukha. Si Chaos. Ang kanyang mga braso’y mahigpit na nakayakap, ang dibdib nito’y matatag na sandigan.

“Careful,” bulong nito. Mababa at malamig pa rin ang boses, pero ngayon may kakaibang init na hindi niya maipaliwanag.

Namilog ang mga mata ni Vernice, hindi makapagsalita. Ramdam niya ang tibok ng puso ng lalaki, ang init ng balat nito, at ang amoy ng sabon na dumidikit sa kanyang ilong.

Tinitigan siya ni Chaos, at doon niya nakita ang isang bagay na hindi niya akalaing makikita. Hindi iyon malamig. Hindi iyon walang pakialam. May lalim, may tinatagong emosyon.

“Kung gusto mo ng libro,” dagdag niya, medyo may bahid ng inis pero halatang may pag-aalala, “sabihin mo lang. Hindi mo kailangang ipilit.”

“Th-thank you…” mahina ang tinig ni Vernice, halos hindi marinig.

Saglit silang nagkatitigan. Wari’y tumigil ang oras.

At bago pa niya napigilan ang sarili, bahagyang ngumiti si Chaos. Tipid, pero sapat para magulo ang isip ni Vernice. “Maswerte ka.”

Napatitig si Vernice, litong-lito. “Ha?”

“Dahil ako ang nakahuli sa’yo,” sagot niya, saka dahan-dahang ibinaba siya.

Namula ang pisngi ni Vernice, at mabilis siyang umiwas ng tingin. Ngunit si Chaos, kahit pilit itinatago ang ngiti, ramdam ang kakaibang init na ngayon lang muling bumalik sa kanyang puso.

—

Kinagabihan, hindi mapakali si Vernice habang nakahiga. Paulit-ulit na bumabalik sa isip niya ang eksena sa library. Ang paraan ng pagkakahuli sa kanya, ang tingin ni Chaos, ang init ng kanyang mga bisig. Hindi niya alam kung bakit ganoon na lamang ang epekto nito sa kanya.

Sa kabilang silid, nakaupo si Chaos sa gilid ng kama, hawak ang isang baso ng alak ngunit hindi naiinom. Ang isipan niya’y paulit-ulit ding binabalikan ang tagpong iyon. Hindi niya maipaliwanag kung bakit, pero naramdaman niya ang isang bagay na matagal nang nawala—ang pakiramdam ng pag-aalala, ng pagiging buhay.

At iyon ang kinatatakutan niya.

Dahil alam niyang ang babaeng dapat ay asawa lamang sa papel… ay unti-unting sumisira sa pader na itinayo niya sa kanyang puso.