Chapter 3

Vernice Pov

Hindi naging madali ang buhay ko bilang asawa ng isang bilyonaryo. Akala ko, kapag ikinasal ako kay Chaos Villarreal, unti-unti ring maglalaho ang pangarap kong tahimik na buhay—pero kabaliktaran ang nangyari. Mas lalo akong naging sentro ng tsismis, pinagkakaguluhan ng media, at pinipintasan ng mga taong walang ginawa kundi ikumpara ako kay Eunice Salvador, ang babaeng minsan nang minahal ni Chaos.

At sa lahat ng iyon, si Eunice ang pinakanakakatakot. May paraan siya ng pagsasalita at ng pagtitig na para bang kaya niyang kunin ang lahat ng bagay na nasa paligid mo—pati na ang taong mahalaga sa iyo.

“Hindi ka nababagay sa kanya,” malumanay ngunit mariing bulong niya sa akin nang minsan kaming nagkaharap sa isang charity gala. “Vernice, kilala ko si Chaos. Alam kong sa huli, babalik siya sa akin.”

Napakagat-labi ako, pilit pinipigil ang panginginig ng kamay ko. At sa mga mata ni Chaos na palaging malamig tuwing kaharap ako, tila ba may bahid ng totoo ang mga salita ni Eunice. Sa tuwing magkasama kami sa iisang silid, pakiramdam ko’y isa lang akong estrangherong napilitang pumasok sa buhay niya. Pero sa mga lihim na sandali, siya rin ang bigla akong pinoprotektahan. Ang kontradiksyon na iyon ang lalong nagdudulot ng kalituhan sa puso ko.

Kahit ganoon, may mga bagay na hindi kayang ikaila. May mga gabing huli na siyang umuuwi mula sa business meetings—amoy alak, pagod, pero lagi pa rin niyang tinatakpan ng kumot ang natutulog kong katawan. May mga araw namang bigla na lang akong dinadalhan ng paborito kong bulaklak. Minsan, hindi ko napigilang sabihin, “Kung ayaw mo sa akin, huwag mo nang pilitin.” Pero ngumiti lang siya, malamig gaya ng nakasanayan. “Hindi lahat ng ginagawa ko, kailangan mong intindihin.” At doon lalo akong naguluhan. Galit ba siya? O inaalagaan niya ako sa paraang ayaw lang niyang ipakita?

Isang gabi, nagising ako sa malakas na kulog at ulan. Wala siya sa tabi ko. Bumangon ako at lumabas ng kwarto, at sa may veranda, naabutan ko siyang nakatayo, nakatanaw sa dilim ng lungsod, basang-basa ng ulan.

“Chaos!” tawag ko, mabilis na lumapit. “Ano bang ginagawa mo rito? Malakas ang ulan—” Ngunit bago ko pa siya mahila, hinawakan niya ako sa kamay. Malamig ang palad niya, ngunit mainit ang kapit.

“Vernice,” mahina niyang sambit, tila hindi ito ang Chaos na palaging malamig at matatag. “Huwag mong hayaan na sirain ka ng sinasabi ng iba.”

Napatigil ako. Unang beses kong narinig siyang magsalita nang ganoon—malambot, halos pakiusap. “Ano ba talaga ang totoo, Chaos? Bakit ba parang galit ka sa akin pero ikaw rin ang laging nagtatanggol sa akin?” bulong ko.

Tahimik siya sandali. Tanging tunog lang ng ulan at tibok ng puso ko ang naririnig. At sa unang pagkakataon, bumaba ang tingin niya at halos ngumiti. “Dahil ikaw ang kahinaan ko.”

Para akong natulala. Bago pa ako makapagsalita, hinila niya ako palapit. Basang-basa kaming dalawa, malamig ang paligid, ngunit ang mga labi namin ay nagtagpo sa gitna ng ulan—isang halik na puno ng kaguluhan, pananabik, at mga damdaming matagal nang ikinukubli.

Mula nang gabing iyon, nagbago ang lahat. Hindi pa rin siya nagiging malambing sa harap ng iba, pero kapag kami lang, unti-unti kong nakikita ang panig ng Chaos na hindi ko inakalang meron siya. Minsan, nagpunta kami sa isang private island resort para takasan ang mga intriga. Habang nakaupo ako sa buhanginan, nakatanaw sa papalubog na araw, dumating siya at iniabot sa akin ang isang coconut juice.

“Hindi bagay sa iyo ang magmukmok,” sabi niya, sabay upo sa tabi ko.

“Eh ikaw kaya ang dahilan kung bakit ako laging nagmumukmok,” sagot ko.

“Talaga?” kunot ang noo niya, pero may nakatagong ngiti sa labi. “Akala ko ako ang dahilan kung bakit ka nagiging matapang.”

Nagkatinginan kami, at sa unang pagkakataon, sabay kaming natawa. Nang mahulog ang buhok ko sa aking pisngi, marahan niya itong inayos gamit ang kanyang daliri—isang simpleng kilos na nagdulot ng init na hindi ko maintindihan.

Pero bumalik ang gulo nang makabalik kami sa siyudad. Dumating si Eunice sa mansyon, may dalang ngiti at kumpiyansa. “Chaos, kailangan nating mag-usap. Alam mong hindi siya ang para sa iyo,” diretsong sabi niya habang nakatitig sa akin.

Magsasalita na sana ako, pero inunahan siya ni Chaos. “Eunice,” malamig ngunit mariin ang tinig niya. “Tama na.”

“Pero—”

“Hindi mo na ako kailanman makukuha ulit.” Tinignan niya ako, diretso sa mga mata ko. “Dahil siya ang pinili ko.”

Napatigil si Eunice. Kahit nanatili ang ngiti niya, nakita ko ang pagkabasag sa loob niya. At para sa akin, iyon ang unang beses na narinig ko mula mismo sa labi ni Chaos ang kumpirmasyon—na ako ang pinili niya.

Kinagabihan, hindi ako makatulog. Pumasok siya sa silid, suot pa rin ang business suit, at umupo sa gilid ng kama.

“Hindi ka pa rin ba matutulog?” tanong niya.

“Hindi ko maintindihan,” sagot ko, tinitigan siya. “Kung galit ka sa akin, bakit mo ako ipinagtatanggol? Kung ayaw mo sa akin, bakit mo ako pinipili?”

Tumikhim siya, saka marahang hinawakan ang pisngi ko. “Galit ako sa sitwasyon, Vernice. Galit ako dahil pinilit tayong ikasal ng mga magulang natin, dahil pakiramdam ko noon, kinuha mo ang kalayaan ko.”

Masakit pakinggan, pero alam kong totoo. Napapikit ako.

“Pero habang tumatagal…” huminto siya, at lalo akong kinabahan nang makita ko ang lambot sa mga mata niya. “Habang nakikita kitang lumalaban, na hindi sumusuko, na kahit lahat ay kalabanin ka, nananatili kang ikaw… doon ako nagsimulang matakot.”

“Matakot saan?” mahina kong tanong.

“Matakot na baka mahal na kita.”

Para akong kinuryente. Napaluha ako, hindi alam kung sa tuwa o sa takot. Pero bago pa ako tuluyang maiyak, hinalikan niya ako ulit—ngayon ay puno ng katiyakan at pag-amin. At sa gabing iyon, sa unang pagkakataon, hindi na kami lamang mag-asawa dahil sa kasunduan. Naging mag-asawa kami dahil sa damdamin.

Kinabukasan, muling bumalik ang intriga ng media, ang pananakot ni Eunice, at ang mga taong pilit na nagdududa sa amin. Pero ngayon, magkaiba na ang lahat. Dahil sa bawat oras na sinusubukang sirain ako, naroon si Chaos—hindi lang bilang protektor, kundi bilang lalaking umamin na ako ang kanyang kahinaan at lakas.