Chapter 1

Ordinaryong gabi lang ang inaasahan ni Vernice—simple dinner, konting kwentuhan kasama ang parents niya, tapos pagkatapos, ‘yung paborito niyang oras ng katahimikan habang nagbabasa ng novel sa kwarto. Sa isip niya, ganoon lang lagi ang takbo ng mga araw niya: tahimik, walang gulo, predictable.

Pero hindi pala ngayong gabi.

Pagkapasok niya sa malawak na hall ng mansion ng kanilang pamilya, agad niyang naramdaman ang kakaibang bigat ng atmosphere. Kumpleto ang lahat—mga pinsan, mga tiyahin at tiyuhin, at maging ang kanyang mga magulang. Nakaayos ang mahahabang mesa na para bang may formal gathering.

“Vernice,” malamig ngunit makapangyarihan ang tinig ng kanyang lolo, si Don Alejandro, patriarch ng pamilya. “Umupo ka.”

Kumunot ang noo niya. Wala naman siyang ginawang mali. Bakit parang may disciplinary hearing? Dahan-dahan siyang lumapit at umupo sa bakanteng upuan. Ramdam niya ang titig ng halos lahat ng kamag-anak niya.

“May ipapahayag ako,” panimula ng kanyang lolo. Ang bawat salita’y parang dumadagundong sa katahimikan ng hall. “At ito ay para sa ikabubuti ng ating pamilya.”

Huminga ito nang malalim bago nagpatuloy. “Matagal nang may kasunduan ang pamilya natin sa mga Montellano. Dumating na ang panahon para tuparin iyon. Ikaw, Vernice… kailangan mong pakasalan ang anak ng matalik kong kaibigan—ang tagapagmana ng Montellano Group.”

Parang biglang tumigil ang tibok ng puso ni Vernice.

“K-kasal?” muntik mabasag ang boses niya. “Pero… hindi po ako handa. Hindi ko siya kilala—”

Hindi pa siya natatapos nang biglang bumukas ang malalaking pintuan ng hall.

At doon siya unang nakatagpo ng mga matang hindi niya malilimutan.

Si Chaos Montellano.

Matangkad, naka-all black suit na tila sinadya para magmukha siyang mas lalong imposibleng abutin. Malinis ang hiwa ng panga, matalim ang tingin, ngunit ang aura niya ang tunay na nakabighani kay Vernice—malamig pero kaakit-akit, parang isang bagyong may sariling puwersa na kayang higupin ang lahat ng nasa paligid niya.

Tahimik ang lahat sa kanyang pagdating. Para siyang bituin na bigla na lang bumaba mula sa kalangitan—madilim, mapanganib, pero hindi mo kayang hindi pagmasdan.

“Good evening,” magaan ngunit mababa at may bahid ng awtoridad ang tono ng kanyang boses.

Ramdam ni Vernice ang panlalamig ng kanyang mga daliri. First time niyang makakita ng lalaking gano’n. Ang bawat galaw nito ay kalkulado, pero hindi mekanikal—may klaseng hindi mo mabibili, may presence na hindi mo maiiwasang sundan.

“This is Chaos,” anunsyo ng kanyang lolo. “Siya ang magiging asawa mo.”

Parang natabunan ng mga salita ang buong hall. Nanginginig ang dibdib ni Vernice.

“Lolo… hindi po ba dapat ako ang pumipili? Hindi po ba… kailangan ko siyang makilala muna?”

Malalim ang naging titig sa kanya ni Don Alejandro. “Hindi mo na kailangang makilala pa. Sundin mo lang ang kasunduan.”

At doon unang nagsalita si Chaos. Hindi malamig kagaya ng inaasahan niya, pero may kakaibang timpla—seryoso, ngunit may halong pag-aaliw.

“You’re worried,” diretsong sabi nito, habang nakatitig sa kanya. “It shows in your eyes.”

Nabigla si Vernice. Hindi niya akalaing mapapansin ng lalaki ang pinipilit niyang itago.

Napayuko siya sandali. “Kailangan ba talaga ito?” mahina niyang tanong.

Naglakad si Chaos papalapit, dahan-dahan, na para bang bawat yapak ay sinasadya para sa kanya. Nang tuluyan itong huminto sa harap niya, bahagya itong yumuko para magpantay ang kanilang mga mata.

“You don’t have to be afraid,” mababa ang tinig niya, halos bulong, pero dinig ng lahat. “I won’t hurt you. Hindi kita hahayaang masaktan… kahit na wala man tayong choice sa sitwasyong ito.”

Nagkagulo ang bulungan ng mga kamag-anak. Lalong nanlamig si Vernice—pero hindi dahil sa takot, kundi dahil sa kung anong kilabot na dumadaloy sa ugat niya. Parang ibang klase ang impact ng boses ni Chaos—hindi lang basta salita, kundi isang pangakong pilit niyang gustong intindihin.

Napatitig siya kay Chaos. Sa likod ng malamig nitong aura, may nakita siyang bahid ng sincerity. Hindi man niya gusto ang sitwasyon, hindi niya maitanggi… na may parte sa kanya ang nakuryente.

“You don’t want this either?” hindi niya napigilang itanong.

Tumikhim si Chaos, bahagyang ngumisi—isang ngiting parang mas delikado pa kaysa sa malamig na titig. “Want has nothing to do with it. Pero…” saglit itong tumigil, saka marahang lumapit pa ng kaunti. “…hindi naman ako tumatanggi kapag may pagkakataong pwedeng maging interesting ang buhay ko.”

Parang sumabog ang dibdib ni Vernice sa kaba. Interesting? Siya?

Sa gilid, narinig niya ang mga pinsan niyang pabulong na nagtatawanan, na para bang siya ang bida ng isang komedyang hindi niya alam na sinalihan niya. Pero imbes na lamunin ng hiya, may kung anong apoy ang biglang sumiklab sa dibdib niya.

She lifted her chin. Tumitig siya pabalik sa malamig na mata ni Chaos. “Kung akala mo magiging madali ito para sa’yo, nagkakamali ka. Hindi ako laruan ng kahit na sino. Lalo na ng isang kasunduan.”

Tahimik ang lahat. Walang sanay na sumasalungat sa kahit sinong Montellano, lalo na sa anak ng pinakamakapangyarihang kaaway-kakampi ng pamilya nila.

At doon, sa unang pagkakataon, bahagyang gumuhit ang isang mapanganib na ngiti sa labi ni Chaos.

“You’ve got fire,” aniya, halos bulong, ngunit sapat para marinig ni Vernice. “Good. I don’t like boring women.”

Hindi niya alam kung insulto iyon o papuri, pero ramdam niya ang bigat ng mga salitang iyon. Hindi siya binalewala ni Chaos. Hindi rin siya tinrato na parang wala siyang boses.

Para siyang biglang naisubo sa isang laban na hindi niya hiningi. At kahit gusto niyang umatras, may parte sa kanya ang curious—gusto niyang malaman kung ano ang itinatago sa likod ng malamig na anyo ng lalaking ito.

Halos kumabog ang puso niya nang bumalik siya sa upuan. Alam niyang simula pa lang ito ng isang buhay na hindi na ordinaryo.

At si Chaos Montellano—ang lalaking kaharap niya ngayon—hindi lang basta asawa sa papel. Siya ang lalaking magdadala ng unos, ng kilig, at ng isang uri ng laban na hindi niya alam kung kaya niyang takbuhan.

Sa kanyang mga mata, walang puwang si Vernice.

Pero sa kanyang mga labi, may pangakong… hindi magiging boring ang buhay niya mula sa gabing ito.