Ep. 2

Ep. 2

Mark talks

สี่ปีที่แล้ว....

เป็นช่วงที่เอ๋ยซึ่งเรียนครุศาสตร์ซึ่งเธอฝึกสอนครบหนึ่งปีแล้ว..และเตรียมสอบบรรจุแต่งตั้งเพื่อรับราชการครู..ส่วนผมจบปีห้าและกำลังจะเป็นหมอเอ็กเทิร์นปีหก..วันนั้นผมพาเพื่อนมาฉลองที่คอนโด..แอลกอฮอล์ของมึนเมาจัดเต็มเหมือนเป็นการปลดปล่อยจากการสอบที่เคร่งเครียด..ผมดื่มหนักพอสมควร..รู้สึกมึนหัวจึงนั่งพักที่โซฟามองเพื่อนชายหญิงที่กำลังเมาได้ที่ตะโกนคุยกันเสียงดังอย่างสนุกสนาน..ร่างบางของเอมิเพื่อนนักศึกษาแพทย์นั่งลงที่ข้างๆผม..กลิ่นน้ำหอมเจือกลิ่นวิสกี้ชั้นดีที่มิกกี้ลูกชายเจ้าของห้างดังหอบหิ้วมาจากบ้านเพื่อให้เพื่อนได้ลิ้มลองรสชาติเหล้าชั้นดี..หญิงสาวขยับเข้ามาใกล้ๆผม..

“มาร์ค..เรามาสนุกกันไหม..ฉันไม่บอกใครหรอก..” ริมฝีปากบางเคลือบลิปสติกสีแดงเลื่อนมาใกล้ๆใบหน้าของผม..พลางช้อนสายตามองอย่างยั่วยวน..ทุกคนในห้องต่างไม่มีใครสนใจใคร..

“เฮ้ย..จะบ้าเหรอ? เพื่อนกันจะนอนด้วยกันได้ไง” ผมเขยิบตัวออกห่าง..ที่สำคัญผมรักเอ๋ยมาก..และไม่มีวันนอกใจเอ๋ย..

“ทำไม..แกกลัวยัยครูเอ๋ยนั่นมากเหรอ?” เอมิหัวเราะในลำคอ..

“เออ..” ถ้าเอ๋ยมาเห็นห้องในสภาพนี้..เอ๋ยต้องต่อว่าผมแน่ๆ..เพราะเธอไม่ชอบให้ผมดื่มเหล้าและทำห้องสกปรก..

“เอาน่าแก..หนุกๆกันนะ..อย่าคิดมาก..” เอมิไม่พูดเปล่า..มือเล็กๆค่อยๆถอดกระดุมเสื้อเชิร์ตนักศึกษาของตัวเอง..

“มาร์ค !!!” เสียงนั่นมันเหมือนหายนะที่กำลังจะมาเยือนผมในไม่ช้า..ผมหันขวับไปตามเสียง..เอ๋ยยืนทำหน้าบอกบุญไม่รับอยู่ตรงหน้าผมกับเอมิ..ความจริงแล้วผมไม่ได้ทำอะไรเอมิเลย..แต่สภาพของเอมิที่กระดุมเสื้อหลุดสามเม็ดมองเห็นหน้าอกคัพซีอยู่ปริ่มๆเป็นใครก็ต้องเข้าใจผิดกันทั้งนั้น..ทุกคนในห้องต่างพากันลุกขึ้นเก็บขวดเครื่องดื่มกับแก้วที่วางระเกะระกะในห้อง..บรรยากาศตอนนี้ทำให้เพื่อนๆของผมแทบจะสร่างเมาและขอตัวออกจากห้องไปคนละทิศละทาง..

“เอ๋ย..มันไม่ได้มีอะไรนะ” ผมลุกขึ้นจากโซฟา..แต่เอมิดึงผมลงมานั่งแถมยังเบียดหน้าอกที่แขนผมอย่างจงใจต่อหน้าเอ๋ย..ใบหน้าสวยเฉี่ยวของเพื่อนสาวเหมือนจะท้าทายแฟนสาวของผม..

“มาร์คทำไมทำอย่างนี้..ไปยุ่งกับใครไม่ว่านี่เอมิเพื่อนสนิทตัวเองนะ..” เอ๋ยถึงกับน้ำตาคลอ..จนผมทำอะไรไม่ถูก..

“เพื่อนสนิทก็กินกันได้นะคะครูเอ๋ย”

“เอมิพอได้แล้ว..” ผมลุกขึ้นจากโซฟาและเข้าไปกุมมือเอ๋ย..

“ทำไมล่ะมาร์ค..แกไม่เบื่อรึไง..นี่เมียหรือหมาวะดุฉิบหาย” เอมิยกยิ้มที่มุมปาก..

“เอ๋ย..อย่าร้องไห้..มาร์คไม่ได้ทำอะไรกับเอมิเลยนะ” ผมคว้าเอ๋ยเข้ามากอด..

“นี่ยัยครูเอ๋ย..จะบอกอะไรให้นะ..เธอควรจะให้อิสระมาร์คบ้าง..ไปเที่ยวผับก็ไม่ให้ไป..กะจะให้มาร์คเฝ้าหล่อนแต่ในห้องรึไง..รู้มั้ยมาร์คอึดอัดแค่ไหน..พอเค้าจะปลดปล่อยบ้างก็มาทำบรรยากาศเสีย..เปลี่ยนจากเมีย..เป็นแม่เค้าเถอะให้เค้าเอาดอกบัวกราบไหว้บูชาซะเลย..” พอเอมิพูดจบ..เอ๋ยดิ้นออกจากอ้อมกอดของผม..ร่างบางสะอื้นไห้จนตัวโยน..

“มาร์คไม่มีความสุขที่อยู่กับเอ๋ยอย่างนั้นเหรอ?” ใบหน้าขาวนวลเนียนเต็มไปด้วยน้ำตา..จนหัวใจผมชาหนึบ..ผมรู้สึกผิดเหลือเกินที่ทำให้เอ๋ยร้องไห้..เอ๋ยใช้มือเช็ดน้ำตาและเดินออกจากห้อง..ผมรีบวิ่งตาม..แต่เอ๋ยเรียกแท็กซี่หน้าคอนโดและรถคันนั้นก็ขับออกไปอย่างรวดเร็ว..จากนั้นเอ๋ยก็บล็อกผมทุกช่องทาง..เสื้อผ้าข้าวของในคอนโดของผมเธอก็ไม่กลับมาเอา..เธอหายไปอย่างไร้ร่องรอย..บ้านเอ๋ยที่ผมเคยไปก็ประกาศขาย..ผมพยายามตามหาเอ๋ยมาตลอดสี่ปี..แต่ก็ไม่มีข่าวคราวของเธอเลย..ผมไม่เคยลืมเอ๋ยสักนาทีจริงๆ..ความรู้สึกเหมือนกับจะไปต่อกับคนอื่นก็ไม่ได้..เอ๋ยยังวิ่งวนอยู่ในใจของผมมาตลอด..จนกระทั่งกลางดึกซึ่งผมทำหน้าที่เป็นแพทย์เวรประจำห้องฉุกเฉิน..ผมแทบตกตะลึง..คนที่ผมตามหามาตลอด..ยืนอยู่ตรงหน้า..ทันทีที่ผมเห็นอดีตคนรักที่เลิกกันไปถึงสี่ปี..วินาทีนั้นเองผมสัญญากับตัวเองว่า..ผมจะทำให้เอ๋ยกลับมาเป็นของผมอีกครั้งให้ได้..

Aey talks

ทุกวันฉันต้องรีบตื่นแต่เช้าเพื่ออาบน้ำทำกับข้าวและส่งหลานรักไปโรงเรียน..เมื่อคืนดอกเหมยมีอาการท้องเสียโชคดีที่อาการดีขึ้น..แต่หลานสาวก็งอแงไม่อยากไปโรงเรียน..จนฉันต้องหว่านล้อมอยู่นาน..พอส่งดอกเหมยเสร็จฉันก็ไปทำงานสายและที่สำคัญฉันสอนชั่วโมงแรก..พอรถจอดสนิทฉันก็ขึ้นตึกไปเซ็นเวลา..จากนั้นจึงทั้งเดินทั้งวิ่งไปสอน..ร่างสูงในชุดเสื้อสูทผูกไทน์สีฟ้ากำลังยืนอยู่ในห้องเรียนของฉัน..

“ท่านรองภาณิณ..ดิฉันขออภัยค่ะที่เข้าห้องสายค่ะ” ฉันยกมือไหว้ขอโทษ..ดวงตาสีเข้มปรายตามองฉันเล็กน้อย..

“หมดชั่วโมงนี้พบผมที่ห้องด้วยนะครับ” เสียงทุ้มนุ่มนั้นเหมือนเพชฌฆาตเลือดเย็น..ฉันต้องโดนเรียกไปตำหนิแน่ๆ..พอสอนชั่วโมงแรกเสร็จ..ฉันจึงเดินคอตกไปที่ห้องรองผู้อำนวยการ..ท่านรองภาณิณเป็นรองผู้อำนวยการที่อายุอานามเพิ่งสามสิบต้นๆ..ผู้บริหารไฟแรงที่ได้รับคำชื่นชมจากครูหลายคนในโรงเรียน..ที่สำคัญยังหล่อมากและยังโสด..อันนี้ยัยครูมะปรางเพื่อนสาวของฉันพูดกรอกหูทุกวันว่า..จะเป็นเจ้าสาวของรองภาณิณให้ได้..พอเปิดประตูห้องเข้าไปความเย็นจากเครื่องปรับอากาศปะทะผิวหน้า..ฉันหายใจสูดหายใจเข้าลึกๆอะไรจะเกิดก็ต้องเกิด..

“ครูอัปสรนั่งก่อนสิครับ”พอใบหน้าคร้ามคมแย้มยิ้ม..บรรยากาศในห้องจึงเริ่มดีขึ้น..

“ดิฉันขอโทษค่ะที่เข้าห้องสาย หลานสาวดิฉันป่วยงอแงไม่ยอมไปโรงเรียนค่ะ..กว่าจะตะล่อมให้ไปโรงเรียนได้..ก็เลยมาทำงานสายค่ะ” ฉันก้มหน้าอย่างสำนึกในความผิด..

“ผมไม่ได้เรียกมาต่อว่าครับ..คราวถ้าครูอัปสรติดธุระโทรบอกผมนะครับ..ผมจะได้จัดครูเข้าสอนแทนก่อน..ทิ้งเด็กไว้แบบนั้นเผื่อเกิดอุบัติเหตุกับเด็กหรือเหตุทะเลาะวิวาทโดยไม่มีครูควบคุมชั้นเรียน..ครูอัปสรอาจจะมีความผิดก็ได้ครับ..ผมเป็นห่วงในจุดนี้..” ท่านรองภาณินพูดไปยิ้มไป..ฉันจึงรู้สึกผ่อนคลาย..พอคนตรงหน้ายิ้มก็ดูดีเหมือนกันนะ..

“ขอบคุณนะคะท่านรอง”

“ไม่ต้องเกรงใจหรอกครับ..ผมอยากให้บรรยากาศในการทำงานเหมือนเราทำงานกับญาติสนิท..ไม่อยากวางอำนาจ..ผมขอเรียกครูอัปสรว่าครูเอ๋ยได้ไหมครับ”

“ได้ค่ะท่านรอง”

“โอเคครับ..ครูเอ๋ยกลับไปทำงานได้แล้วครับ..” ท่านรองภาณิณส่งยิ้มให้อีกครั้ง..ฉันจึงยิ้มตอบ..และเดินออกจากห้องรองผู้อำนวยการด้วยความโล่งใจ..

“เข้าไปทำอะไรในห้องท่านรองสุดหล่อของฉัน” ครูมะปรางเพื่อนรักทำหน้าอยากรู้อยากเห็น..

“เมื่อเช้าดอกเหมยงอแงน่ะสิกว่าจะไปส่งที่โรงเรียนได้ต้องหว่านล้อมแทบตาย..ฉันก็เลยมาทำงานสายแถมสอนคาบแรก..ท่านรองเดินตรวจห้องสอนพอดี..ฉันเลยโดนเรียก”

“โดนดุไหมแก” มะปรางถามด้วยความเป็นห่วง..

“เปล่านี่..แถมท่านรองยังขอเรียกฉันว่าครูเอ๋ยด้วย ท่านรองใจดีจะตาย”

“เดี๋ยวนะ..ท่านรองสองมาตรฐานไปเปล่า..ทีฉันแทบจะเรียกชื่อจริงนามสกุล..ฉันว่ามีซัมติงแน่นอน..” ครูมะปรางทำหน้าล้อเลียน..ไอ้คนไม่ได้คิดอะไรจะคิดก็เพราะมีคนมาล้อนี่แหละ..

“บ้าแล้วแก..ท่ารองก็ใจดีกับทุกคนแหละ..แกคิดมากไปเองป่ะ..”

“น่าสงสัยว่ะแก..” มะปรางยื่นใบหน้ามาใกล้ๆอย่างจับผิด..

“ก็บอกว่าไม่มีอะไรไงล่ะ...จะว่าไปก็มีเรื่องปรึกษาว่ะแก..” ฉันนึกถึงเรื่องเมื่อคืนแล้วพาลนอนไม่หลับ..กว่าจะลากร่างขึ้นมาอาบน้ำทำกับข้าวให้หลานสาวก็แทบจะหลับตาเดิน..

“อะไรเหรอแก?”

“ฉันเจอหมอมาร์คเมื่อคืน”

“ห๊ะ!! บ้ามาก..โลกโคตรกลมเลยว่ะ” มะปรางคือเพื่อนสนิทตั้งแต่สมัยเรียนมหาวิทยาลัยจึงรู้เรื่องของฉันกับหมอมาร์คเป็นอย่างดี..

“นั่นสิ..ฉันจะทำยังไงดี..หมอมาร์คเหมือนพยายามจะมารื้อฟื้นเรื่องเก่า” ฉันลอบถอนหายใจอย่างหน่วงๆ

“แกก็จะไม่ให้โอกาสหมอมาร์คเลยเหรอ? ฉันยังหลอนตอนที่หมอมาร์คไปเฝ้าที่หน้าหอฉันเพราะคิดว่าแกมาอยู่กับฉันได้ไม่ลืม..แล้วหมอมาร์คก็ถามฉันตั้งนานว่าแกไปไหน..แกก็ใจแข็งเนอะ..ฉันนับถือจริงๆ”

“มะปราง..ฉันไม่คิดกลับไปคืนดีกับหมอมาร์คหรอก” ฉันยังจำทุกประโยคของเอมิเพื่อนของอดีตคนรักพูดได้เป็นอย่างดี..แถมวันนั้นยังเมานัวเนียกันอย่างไม่อายเพื่อนคนอื่นๆในห้องสักนิด..ถ้าฉันไม่เข้าไปก็คงไปต่อกันถึงไหนต่อไหนแล้ว..

“งั้นแก..ก็ต้องมีแฟนใหม่ให้หมอมาร์คเห็นไปเลย..เขาจะได้ไม่มาตอแยกับแก”

“เดี๋ยวนะแก..คนมาจีบยังไม่มีเลย..จะไปหาแฟนที่ไหน..” หลายปีที่ผ่านมา..ฉันไม่เคยเปิดรับใครเข้ามาในใจเลย..เพราะแท้จริงแล้ว..ฉันไม่เคยลืมหมอมาร์คเลย..ไม่เคยเลย..

“ก็ท่านรองภาณิณสุดหล่อไง...” พอยัยมะปรางพูดจบ..ฉันก็หยิกแขนเพื่อนสาวด้วยความหมั่นเขี้ยว...

“บ้า......”