"What?!" Gulat na gulat si Ica sa mga salita na iyon na lumabas buhat kay Kenji. Mabilis na nangilid ang luha sa kan’yang mga mata at agad siya na napahawak sa kan’yang dibdib. Hindi niya maisip kung saan nagmula ang mga ganito na pananalita ng asawa niya para sa kan’ya. "Kenji, what are you even saying? Of course not. Why would I? This is our child. I would never risk the baby’s life." "Stop acting and stop your drama, Ica." Madidilim ang tingin sa kan’ya ni Kenji at nanggigigil na naman ang boses nito sa kan’ya. "You have already risked the baby's life. You almost killed the baby when you tried to kill yourself. At sa tingin mo ba ay palalampasin ko na lamang iyon na gano’n na lamang? You are stupid to believe that I will just accept your crazy antics." "Kenji!" Ica is getting frustrated, pero kailangan niya pa rin na pigilan ang kan’yang sarili. "I would never do something like that. Ganyan na ba kasama ang tingin mo sa akin? The baby is a product of our love for each other, kaya
""Putang-ina! Pera lang? Pera lang ang katapat niya? Sana sinabi niya sa akin na pera lang ang habol niya, dahil tang-ina, kayang-kaya ko na ibigay sa kan’ya kahit magkano!" sigaw ni Kenji habang patuloy sa pagbabasag ng mga gamit sa condo unit niya. Hindi niya matanggap ang mga sinabi na iyon ni Ica sa kan'ya kaya mabilis siya na umalis sa bahay nila at nagdiretso sa condo unit niya. Ayaw niya na maniwala sa mga sinabi ng asawa niya. Pilit niya na binibigyan ng paliwanag ang lahat ng mga nangyari, pero may malaki na bahagi ng puso niya ang hindi maiwasan na patuloy na naniniwala sa mga sinabi ni Ica. "Kenji, will you stop?! Ano ang balak mo na gawin? Sirain lahat ng gamit dito?" Pag-aawat ni Gray sa kan’yang kaibigan. Tinawagan siya ni Kenji kanina at sinabi na pumunta siya sa condo nito at hindi niya inaasahan ang aabutan na eksena pagkadating niya roon. Nagwawala na ang kaibigan niya at halos sirain na nito ang karamihan sa mga gamit sa unit. And all of this is because of Reiko a
It’s been almost two months, and despite Kenji’s best efforts to find Reiko, he still can’t. Hindi na niya alam kung paano at saan pa hahanapin ang tao na ayaw nang magpakita pa sa kan’ya. Sinubukan niya na kausapin ang kan’yang ina, But every time, she is quick to deny having a hand in all of that. At patuloy rin ang pagpipilit ni Cassandra kay Kenji na tuluyan na lamng na kalimutan si Reiko at ituon na lamang niya ang atensyon niya kay Ica at sa kanilang magiging anak. And ever since that day that Reiko left, Kenji was never the same again. Para na lamang siya na naging robot at tuluyan nang nawalan ng buhay. He doesn't seem to have the drive anymore, and he is merely doing everything as a means of fulfilling his responsibility. He is alive, but he isn't truly living in all its essence. And every single day of his life is a struggle to keep his patience with Ica. Patuloy niya na sinisisi ang asawa niya sa kinahantungan ng relasyon nila ni Reiko. At kahit na ano pa ang gawin ng asaw
"I’m home, Reiko-ko. How’s your day?" Ang malambing na boses ni Arden na kapapasok lamang sa unit nila ang narinig ni Reiko. Mabilis siya na nagtaas ng kan'yang ulo buhat sa kan'yang laptop at malambing na ngumiti sa lalaki. Lumapit sa kan’ya si Arden at masuyo siya na hinalikan sa noo. "Ang aga mo yata na umuwi ngayon?" tanong ni Reiko. "I miss you, that’s why." Sagot naman nito sa kan’ya sabay sa pag-abot sa kan’ya ng ilan mga plastic ng mga pagkain. "Binili ko ang lahat ng paborito mo." Kitang-kita sa mga mata ni Reiko ang kagalakan at mahigpit na yumakap kay Arden. "Thank you," sabi pa niya sabay halik sa pisngi ng nobyo niya. "And I miss you too." "How's your day? Is everything alright?" Tanong pa muli ni Arden kasabay ng paghimas sa pisngi ni Reiko. "Baka nagpagod ka na naman masyado riyan sa pagtatrabaho mo. Anong oras ka ba nakatulog na naman kagabi? You are pushing yourself to your limits again, love." Mabilis na umiling-iling si Reiko. "Ayos lang ako, at hindi mo kailan
"Dada! Dada!" Ang boses na iyon ng kan’yang anak ang bumungad kay Kenji pagkapasok pa lamang niya sa kanilang bahay. Pagod siya mula sa ilan araw na international flight, pero ang makita lamang ang munting anghel niya ay nakakawala ng lahat ng pagod niya. Patakbo na lumapit sa kan’ya ang bata na nakabukas pa ang mga bisig at nagpapakarga na agad sa kan’ya. Ito ang lagi na salubong sa kan'ya ng paslit. Ngiting-ngiti ang bata at humahagikgik pa papalapit sa kan’ya. Binitiwan niya ang kan’yang maleta at lumuhod kasabay sa pagbukas din ng kan’yang mga bisig para sa kan'yang anak. "How’s my baby boy?" tanong pa niya. Mainit na yakap ang sinalubong ng bata sa kan’ya, kasabay sa paghalik nito sa kan’yang pisngi. Niyakap rin niya ng mahigpit pabalik ang anak niya habang hinihimas-himas pa ang likuran nito. "Dada, Kiro is a big boy now. But I still miss you." "Dada is a big boy also. But I also miss you, Kiro." Tumayo siya at binuhat ang anak. "Dada has a lot of gifts for you from my trip."
Tuluyan na rin siya na kinalimutan ng babae na mahal na mahal niya. And after another talk with his father, he agreed to try to stay in his marriage instead. He might not have fixed whatever was left for him and Ica, but he still chose to stay with her and their child in their loveless marriage. Sinubukan niya na maging isang mabuti na asawa kay Ica at ama sa anak nila. His feelings for Ica had faded, but he continued to treat her as a wife, especially after a period of deep soul-searching. Tahasan man niya na sinasabi na wala na siyang pagmamahal sa asawa niya, ay nanatili siya sa sinumpaan nila na kasal at nanatili siya na tapat sa kasal na iyon. Wala na siyang plano pa na muli na magmahal. Tama na ang dalawang beses siya na nasaktan sa dalawang babae na lubusan niya na minahal. But Ica never changed. Ang lahat ng mga pagbabago na sinabi ni Ica sa kanila ay ang mga pangako na napako na lamang. After she gave birth to Kiro, muli siya na bumalik sa dati niya na kinagawian. She only
"Dada, thank you for spending time with me. I like the movie so much." Hindi mapigilan ni Kenji ang mga ngiti na sumilay sa kan'yang labi sa narinig na iyon buhat sa kan’yang anak. His son doesn’t need to say those words to him. It is his responsibility to spend time with him as much as he can. "Why? You don’t need to thank me, Kiro. Dada will always do anything and everything for you. And I am glad that you enjoyed our day out together." "I want to thank you for your time. My classmates and their parents always go out together." Pagkukuwento pa ng anak sa kan’yang ama. At sa narinig na iyon ay nakaramdam na naman bigla ng awa si Kenji para sa kan'yang anak. "Sorry, Kiro. Dada cannot be with you all the time. You know that I need to work, and I can’t be with you every day." Malaking bahagi ni Kenji ang totoo na nakokonsensya sa malimit na kulang na oras na nailalaan niya para sa anak niya. Gustuhin man niya na lagi na makasama ang anak niya ay nahihirapan na rin siya na balansehin p
Napatango na lamang si Kenji sa kahilingan ng anak niya. Wala naman siyang nakikita na mali sa kagustuhan nito na manatili sa bahay ng mga magulang niya. Maaari na naiinip na rin talaga si Kiro sa kanilang bahay na madalas pa ay ang yaya at kasamabahay lamang nila ang nakakasama. "Sure, Kiro. I’ll tell lolo and lola about it." Matapos nila na kumain ay nagtungo sila sa toy store. Gaya ng pangako ni Kenji kay Kiro, ang buong araw na ito ay ilalaan niya para sa kan'yang anak. And it is also during times like this with Kiro that Kenji forgets about his own problems. Kapag kasama niya ang anak niya ay nakakalimutan niya kahit pansamantala ang mga sakit ng kalooban niya. Gabi na sila naka-uwi na mag-ama at kapapasok pa lamang nila ng bahay nila pero ang pagbubunganga na agad ni Ica ang sumalubong sa kanila. "Where have you been? Bakit buong araw kayo na wala rito sa bahay at hindi man lamang nagsabi sa akin?" Tanong ni Ica habang nasa likuran nito ang yaya ni Kiro na aligaga naman at mala