BRANDON“KUNG nagbibiro ka, hindi ako natutuwa. This is your lamest joke.” Mabilis ang pintig ng puso ko at parang hindi ako makahinga. Wala naman akong hika at nasa labas kami ngayon, sariwa ang hangin.Tinitigan ko siya at mabilis siyang nag-iwas ng tingin. She looked guilty of something at ayaw kong isipin na kaya gusto niyang makipaghiwalay ay hindi na niya ako mahal. Imposible naman na bigla na lang siyang nagkagusto kay Luis.“Naisip ko lang na malapit na ang graduation. Hindi ko pa nga alam kung makakapasok ako dahil wala pa akong pang-enrol. Imposible naman na dito ka sa Laguna magkolehiyo kung puwede naman na sa Maynila. Mahirap ang long distance at—”“Tangina. Ngayon mo pa naisip ang long distance?” “Huwag kang magmura.” Now she’s mad at nakakuyom na ang kamao.“Ano ba dapat? Humalakhak ako sa tuwa at magpasalamat sa ’yo? Kel, you’re breaking up with me over the stupidest reason. Kung long distance din lang ang problema, dito ako mag-aaral. Kahit sa community college pa kun
BRANDONIT’S been a few days since Lola got out of the hospital pero hindi pa rin ako pinatatahimik ng mga sinabi niya sa akin. Si Kelly ang nasaktan noon sa ginawa ni Mommy at kung hindi ko pa sila aksidenteng narinig na nagtatalo ni Ate ay hindi ko malalaman ang totoo. I was so angry with them dahil alam pala ng kapatid ko ang tungkol doon pero wala siyang sinabi sa akin. Pero higit ang galit ko kay Mommy dahil tinakot niya si Kelly at ginamit ang ama nito para makuha ang gusto. What would a sixteen-year-old supposed to do? Planong i-blackmail ni Mommy at kasuhan ng theft si Tatay. Madali lang daw niyang palabasin na kinuha nito ang pera nang walang pahintulot, pero ang totoo ay binibigyan niya. She planned everything so that Kelly would leave me. Bakit nga naman ako pipiliin ni Kelly kaysa sa kaniyang ama? “Bran, nakikinig ka ba? Kanina pa ’ko daldal nang daldal dito pero lutang ka,” natatawang wika ni Kelly sa akin. “I’m sorry. May iniisip lang ako. Ano’ng sabi mo?” Kinuha ko a
BRANDON“BRAN? It’s midnight. What could you possibly want at this hour?” yamot na tanong sa akin ni Ate nang sagutin niya ang tawag ko. The twelve-hour difference between New York and Philippines is not that bad . . . for me. Pero sa kapatid kong mahirap bumalik sa tulog, mahirap. “Sorry. I really need you.”Narinig ko ang pagbangon niya sa kama mula sa kabilang linya. Her footsteps were the next thing I heard then opening and closing the door. “What happened? Are you okay?” May pag-aalala sa kaniyang tinig. Somehow, I feel guilty for waking her up. Hindi ako mapakali dahil tatlong araw na lang at ikakasal na kami ni Kelly. Every time I call my sister, she’s always in a hurry. Meetings after meetings, events at school for her kids, and I don’t want to take away her remaining time with her husband. Not only that, I’ve been hiding a secret from her about Vina. I just . . . I can’t tell her. Not yet. Kapag sinabi ko sa kaniya ay baka hindi siya magpunta rito. Worse, she might convinc
BRANDONBEFORE I could say another word, the other guys came. Nakahinga ako nang maluwag nang senyasan niya ako na mamaya kami mag-usap kapag kami na lang ang magkaharap. Pero panandalian lang pala ’yon dahil ilang minuto lang ay dumating sina Kelly. My heart raced at pakiramdam ko ay aatakihin ako sa kaba.“Ang putla mo. May sakit ka ba?” May kalakip na pag-aalala ang tanong niya sa akin. I saw Flynn looking at us. Nabaling lang ang atensiyon niya kay Vicky nang lumapit ang asawa sa kaniya.I smiled at Kelly. “Hindi lang ako masyadong nakatulog kagabi, but I feel okay.” Hinawakan ko ang kamay niya.Mataman niya akong tiningnan. “You’re not having cold feet, are you?” “What? Of course not!” Niyakap ko siya nang mahigpit at hinalikan sa tuktok ng kaniyang ulo. “You’re overthinking again.” Hinagod ko ang likod niya para pakalmahin siya. “By the way, my sister is arriving this Friday. Susunduin ko siya sa airport.” Nag-angat siya ng mukha at tipid na ngumiti. “I’m glad she’s coming.”
KELLYI LOVE Brandon but I am getting tired of the things I find out from time to time. Why can’t he just tell me everything and let me decide for myself? Ang hirap ng posisyon ko dahil ayaw kong bigyan ng puwang ang pagdududa sa kaniya pero palagi niya akong binibigyan ng dahilan para pag-isipan siya ng iba. And the things he did in the past, fine, it’s his way to get me back. I get it. But my gut is telling me there’s something more. I just . . . I just wish he would tell me before it consumes me. He took my hand and held it. For a bit, he didn’t say anything. Abot-abot ang kaba ko sa puwede niyang isiwalat. “Rest your mind and believe in our love. Can you do that?”I looked at him and his eyes were pleading. And that’s the thing with me: kapag nakikiusap siyang ganito ay hindi ako makatanggi. “Bran, believe me. I do, but—”“Baby, I really need you to trust me. Can you promise me na sa akin ka lang maniniwala?”Napaamang ako sa kaniya. Does that mean I’m about to find out someth
KELLYFRIDAY came at kahit ano pang kasabihan na malapit sa panganib kapag ikakasal na ay hindi nagpaawat si Brandon. He promised his sister that he will pick her up. I don’t know what it is today pero hindi ako mapakali. Maya’t maya ang paglabas ko sa silid kahit wala naman akong kukunin sa kusina o sa sala. Ni hindi ko kailangang gumamit ng washroom pero hindi ko mapigil ang sarili ko.Bukas na ang kasal namin. Normal ba itong kabog ng dibdib ko? Sobrang bilis at lakas, kulang na lang ay lumabas sa dibdib ko ang aking puso.“Anak, nahihilo na ako sa kapapauli mo. May problema ba?” tanong ni Nanay sa akin. Kasalukuyan siyang naghahanda ng pananghalian namin. Tumawag si Brandon sa akin kanina at sinabing nasa airport na siya. Hinihintay niya na lumapag ang eroplano ni Ate pero may kaunting delay raw sa Hong Kong. Ang siste, delay rin ang flight ng Hong Kong papuntang Pilipinas. Sa Maynila na raw sila manananghalian para hindi sila magmadali pauwi ng Laguna. Brandon wanted to book a
KELLYWE waited for Bran’s sister for a little bit more, pero dahil may kasunod kaming couple na ikakasal ng parehong judge ay tumuloy kami kahit wala pa siya. Bran smiled sadly but at least his sister will be there later at the reception.Getting married at the city hall was less stressful than having a church wedding. We can always have that kapag maayos na lahat sa amin ng mommy niya. Besides, an intimate courthouse wedding is what we agreed on. Kung sana lang ay narito ang ate niya. After hearing a few congratulations, all of us left the city hall to go to the hotel where Bran reserved a small hall for the reception. Magkahawak ang mga kamay namin nang lumabas ng city hall at nang makalapit sa kotse ay biglang nag-ring ang cell phone niya. Sinagot ’yon ni Bran at nagulat ako nang tumaas ang boses niya. “This is him. Yes, she’s my sister. Do what you need to do. We’ll be right there.” Kaagad niyang ibinaba ang tawag at pinagbuksan ako ng pinto. “Sakay.” Something is wrong and I
KELLYMY sister-in-law made it. Naging maayos ang surgery niya pero ang doktor ay sinabing bukas pa ito puwedeng ibiyahe kung gustong ilipat ng ospital. Mas kailangan daw nito ang pahinga sa ngayon. Kahit paano ay nakahinga nang maluwag si Brandon pero alam kong nag-iisip pa rin siya dahil sa pagdating ng kaniyang ina. “Kumain ka muna. Nagluto si Nanay ng sopas para sa atin.”“I’m not hungry,” sagot niya sa akin habang nakatitig sa kapatid na hanggang ngayon ay wala pang malay.The guests had their lunch at the hotel at pagkatapos ay pinauwi na ang mga ito ni Vicky. Some of them texted us to send their get well wishes to Ate. Kaninang hapon ay dinalhan kami nina Nanay ng pamalit na damit dahil nakasuot pa kami ng pangkasal. Dinalhan din nila kami ng kaunting pagkain dahil mula kaninang umaga ay wala pang laman ang sikmura namin. Si Brandon ay mukhang hindi nakararamdam ng gutom habang ako ay kumakalam na ang sikmura pero hindi ako nagpahalata. I couldn’t eat anyway knowing my husba