Kabanata Six

Natigalgal ako sa lahat ng sinabi ni Lita. Nawawala ang mga alaala? Kaya ba hindi siya nabigla nang magtanong ako ng mga bagay na hindi ko alam kasi alam niyang nawawala na naman ang aking alaala? Kaya ba hindi niya ako pinagduduhan na hindi ako ang Helena na kilala niya?

“Lita, may nalalaman ka pa ba na hindi mo pa nasasabi?”

“Wala na po akong nalalaman, binibini. Lahat ng aking nasabi ay iyon lamang po ang tangi kong nalalaman at kung may nais ka pa po na malaman ang lahat ng sagot ay nasa inyong silid at nasa inyong sarili lamang.” Aniya.

What is this? What did Helena do to lose her memories? Her memory is slowly deteriorating… does it mean she suffer from Alzheimer? But, she’s too young.

“Lita, maliban sa unti-unting pagkawala ng aking alaala ano pa ang iyong napansin?’ seryosong tanong ko.

Binitawan ni Lita ang aking mga kamay at bahagyang napaisip. “Iyon lamang, binibini.”

“Kailan mo napansin na nagsimula naging makalilimutin ako? Gaano na katagal?” Sunod-sunod kong tanong.

“Halos isang buwan na po ngunit kahapon muli nangyari na nakalimutan niyo kung nasaan, anong lugar ito at maging ang inyong ama ay hindi niyo nakilala. Ito ang pangalawang beses na nangyari muli ito, binibini.” Paliwanag ni Lita.

“That’s because I’m not her,” mahina kong usal.

But…how did she forget things that’s very common? Kasisimula pa lang ng sintomas pero bakit ang bilis lumala ang kondisyon?

“Does---Crap! Hindi ba ako nahirapan magsalita? Pabago-bago ng emosyon tipong magagallit bigla tapos mamaya ayos na? O kaya ayaw ko makahalubilo sa mga tao?” paninigurong tanong ko.

“Hindi, binibini. Wala sa mga inyong nabanggit ang ni minsan na inyong ginawa,” sagot ni Lita.

If she hasn’t suffered from any those symptoms, probably it’s not Alzheimer. But, what could be the reason for her to affect her condition like that? Imposible naman dahil sa gamot dahil sa panahong ito sapagkat  natural medicine pa lang treatment na ibinibigay sa tao lalo na kung hindi naman malala ang kondisyon nito, at tanging sa ospital lamang makakakuha ng mga synthetic na gamot. So how did she get this kind of condition if walang pinagmulan? I can’t even diagnose her dahil wala siya. Hindi naman p’wede na ang sarili ko ang i-diagnose ko ‘pagkat katawan ko ito at hindi kan’ya. We may look the same but katawan ko pa rin ang napunta sa panahon na ito. Hindi ko alam kung nasaan siya o kahit ang katawan niya.

“Damn! What I’m going to do?” I asked myself in frustration.

“Patawad, binibini, kung wala akong  maitulong para masagot ang iba niyo pang katanungan,” paghingi ng dispensa ni Lita.

“No, no, no! It’s not your fault!--- Oh, crap!” sabay sapo sa aking noo. “Ayos lang, Lita, hindi mo kailangan humingi ng tawad wala kang ginawang mali. Malaking tulong na ang lahat ng sinabi mo sa akin ang kailangan ko lang ay alamin kung ano ba ang nangyayari sa akin at hindi mo na ‘yon problema, Lita,” nakangiti kong saad.

Ngunit bakas pa rin sa mukha nito ang guilt kung kaya niyakap ko ito dahilan para magulat ito.

“Ayos lang talaga, Lita. Huwag mo masyadong damdamin ang lahat na nangyayari sa akin ngayon.” Inalis ko ang aking pagkakayakap at tinitigan ito sa kan’yang mga mata. “Bata ka pa para mamoblema dapat nga ay nagsasaya,” nakangiti kong sabi.

“Salamat, binibini. Salamat sa lahat na kabutihang inyong pinapakita sa akin ngunit ang isang tulad ko na mahirap ay hindi maari magsaya. Ang tanging kasiyahang maari naming maramdaman ay ang magkaroon ng sapat na pera upang makakain  ng tatlong beses sa isang araw at ilan sa aming pangangailangan.” Ngumiti ito ng may pait na siyang nagbigay kirot sa aking puso. “Mga tulad niyong pinanganak na mayaman at may kapangyarihanan ang siya lamang ang may karapatan para makaranas ng kasiyahang inyong sinasabi, binibini.”

“Hindi ba’t sinabi ko na sa ‘yo na---

Pinutol ni Lita ang aking sasabihin at muling ngumiti. “Nauunawaan ko ang inyong malinis na intensyon, binibini, ngunit hindi lahat ng tao ay ganoon. Karamihan sa mga tulad niyong mayayaman ang tingin sa amin ay alipin, utusan, at isang hamak na hampaslupa na pera lamang ninyo ang habol ng mga tulad kong mahirap.”

“Pe---

“Binibini, ayos lang po. Hindi mo po kailangan maawa sa akin, bata man ako sainyong paningin ngunit, matagal ko na rin po nakita at naranasan ang pait ng aming kapalaran,” matatag na wika ni Lita.

“Lita…” mahina kong usal.

Muli siyang ngumiti. “Tara na, binibini. Hindi ba’t ngayon ang araw na kukunin niyo ang k’wardernong pinagawa niyo po kay Ginoong Huseng.”

“K’waderno?” kunot-noong tanong kay Lita.

Napabuntong-hininga si Lita at hinawakan ang aking kaliwang kamay. “Ayos lang ‘yan, binibini. Habang hindi pa nanunumbalik ang inyong mga alaala ay ako po ang siyang tutulong at gagabay sa inyo hanggang sa maalala niyo na muli ang lahat,” nakangiting saad ni Lita at bahagyang lumapit sa aking tainga. “At mananatiling sekreto ang tungkol sa inyong kondisyon.” Sabay layo at tinignan niya ako sa aking mga mata. “Ngunit, ipangako niyo sa akin na mag-iingat kayo parati at ‘wag kayo gagawa ng anumang bagay na ikalalagay niyo sa panganib.”

Napangiti ako sa mga sinabi ni Lita. Bagamat siya’y bata pa ay may sapat na itong kaisipan para mag-isip tulad sa matanda.

“Hindi ako mangangako, Lita…

“Binibini---

Inilagay ko ang aking daliri sa kan’yang labi para mapatigil ang kan’yang pagproprotesta. “Hindi ako mangangako ngunit, gagawin ko ang lahat para hindi ka mag-alala o maging sina ama at ina,” nakangiti kong  pagpapakalma sa kan’ya.

Napahugot ng hininga si Lita. “Hay naku, binibini kahit kailan ang hirap mong mangako.”

“Kasi ayaw ko mangako baka hindi ko matupad mas masaktan ko pa ang taong pinangakuan ko. Kaya gagawin ko na lang ang lahat makakaya ko, at least wala akong napaasa,” nakangiti kong paliwanag.

“Kahit hindi ko alam ang ibang salita na inyong sinabi ay naintindihan ko naman ang nais niyong iparating, binibini.”

“Opss! Sorry, Lita,” paghingi ko ng dispensa ngunit nanlaki ang aking mga mata nang mag-sink in ang aking sinabi. Kung kaya napatawa si Lita dahilan para mapatawa na rin ako sa aking naging aksyon.

Ang tanga ko rin talaga minsan hindi ko na nagagawang mag-isip hinahayaan ko na lang ang sub-conscious kong kumilos ayon sa gusto nila. Pero at least, may isang tao ako na hindi ko na kailangang papaniwalain sa kung sino ako. Kahit papaano hindi niya ako paghihinalaan na hindi ako si Helena dahil alam niyang nawawala ang aking alaala. Higit sa lahat, may tao akong mapagtatanungan kung ano at sino ba talaga si Helena Montecielo.