5: Rill Of Pain

Dahil hindi na siya makapaghintay pa ay siya na mismo ang pumunta sa silid-aralan nina Vicente para sunduin ito. Nasa dulong bahagi lang naman iyon. Nauuna kasi ng isang taon sa kaniya ang lalaki at pareho sila ng kursong kinuha. Iyon kasi ang usapan nila ng nobyo na sabay na silang tutungo sa tahanan nila. Alam niyang naghahanda na rin ngayon ang ina niya at ang kapatid para sa gaganapin mamayang gabi ayon sa napag-usapan nila. Nasa kaniya ang suporta ng mga ito. At ayon din kay Vicente ay ipakikilala na rin siya ng kasintahan sa mga magulang nito sa susunod na araw. Puno ng kagalakan ang nararamdaman ng kaniyang puso. Napupuno ito ng kasiyahan at pinapanalangin niya na sana ay magtuloy-tuloy na iyon.

“Ano ba naman ito? Bakit ngayon pa?” asik niya nang biglang bumuhos ang malakas na ulan.

Dali-dali siyang tumakbo patungo sa abandonadong silid para sumilong. Naging imbakan na rin ito ng mga sirang gamit katulad ng mga sirang upuan at mesa. Laking pasasalamat niya nang makitang bukas ito. Pagkapasok ay kaagad niyang pinunasan ng dalang panyo ang nabasang balat at kasuotan. Iniikot niya ang kaniyang paningin upang malaman kung sino ang tao na nasa loob kung bakit bukas ang silid, ngunit bigla na lang siyang binalutan ng kaba nang makita ang pamilyar na likod. Hindi lang ito nag-iisa. Nakayuko ito sa kaharap na babae. Tila umakyat ang dugo niya sa kaniyang ulo at nag-init ang gilid ng kaniyang mga mata. Kumirot maging ang kaniyang ngalangala. Pinipilit niyang itanggi ang laman ng isipan na sana ay hindi ito ang taong mahal niya.

Napaatras siya at sa hindi inaasahan ay nakagawa siya ng ingay nang may mabangga siyang kung ano sa kaniyang likuran. Mabilis na napaharap sa kaniya ang lalaking nakatalikod mula sa kaniya at doon ay mabilis na dumaloy ang luha sa kaniyang mga mata. Tila ba napunit ang kaniyang puso dahil sa nakita.

“Katalina.” Nanlalaki ang mga matang bigkas nito sa pangalan niya.

Naibaba niya ang tingin sa babaeng kasama ng lalaki at kilala niya ito. Ito iyong babaeng ipinagtatanggol sa kaniya ng nobyo na kaibigan lang raw nito. Pero ano itong nakikita niya? Gumalaw na lang ang kaniyang paa at tumakbo. Sinulong niya ang malakas na ulan nang walang pag-aalinlangan.

“Katalina!” sigaw sa kaniya ni Vicente.

Tumakbo lang siya at nagbingi-bingihan sa pagtawag sa kaniya ng lalaking mahal. Lalaking mahal, pero heto at binigyan siya ng hindi mahupang sakit.

“Katalina.”

“Ano ba?!” Pagkabig niya sa kamay na humawak sa kaniya. Hinabol pala siya ng lalaki.

“Katalina, teka lang. Magpapaliwanag ako.” Muling hawak nito sa kaniyang braso at iniharap siya rito upang magkaharap silang dalawa. Mas malakas ang lalaki kumpara sa kaniya kaya madali siya nitong nahila pabalik rito.

Pareho na silang nababasa ng ulan ngayon. Parehong walang pakialam sa malakas na buhos ng ulan. Parehong naging manhid na kahit ang panginginig dulot ng yumayakap sa kanilang malamig na tubig ulan at hangin ay hindi nila ramdam. Napaupo siya dahil sa panlalambot ng kaniyang tuhod at doon ay humagulgol. Para siyang batang inagawan ng laruan sa nasaksihan, iyong tipong hindi niya na mabawi dahil inangkin na ng iba.

“Katalina, please listen to me. Kung ano man ang nakita mo, I didn't mean to do it. Ikaw ang mahal ko! Kung ano man ang tumatakbo ngayon sa isipan mo nang makita iyon, nagkakamali ka. Mali iyon!” Pilit na pagpapaliwanag nito sa kaniya. Nakaluhod na maging ang isang tuhod nito para pantayan siya. Sumisigaw na rin ito para marinig niya. Nilalamon kasi ng malakas na ulan ang kung anong tunog sa paligid nila maging ang tinig nito kahit malapit lang naman sila sa isa’t isa.

Mula sa pagkakatakip ng mukha ay hinarap niya ito. Tumayo siya kaya tumayo rin si Vicente. Pero ang sumunod ay ang maigting na sampal na natanggap ng lalaki mula sa kaniya.

“Ako ang mahal mo, pero nakita kong may kahalikan kang iba? Ano iyon free taste sa ibang babae, gano’n? Paano ko aalisin ang tumatakbo ngayon sa isipan ko kung iyon na ang nakita ko? Sabihin mo nga sa akin kung paano, ha?” sumisigaw na rin siya. “If you didn't mean that kiss, then you supposedly did not kiss her in a first place, Vicente, but you did it. Kung mahal mo ’ko, hindi mo iyon gagawin dahil ako kaagad ang papasok sa isip mo, iyong mararamdaman ko! Ano pa ba ang kulang, Vicente?” 

Napailing-iling ito sa kaniya. Kahit na hinuhugasan ng ulan ang pagluha nito ay kitang-kita sa namumula nitong mga mata na lumuluha na rin ito

“Walang kulang, Katalina. You are perfect,” halos pagpiyok nito.

“T*ng* ka pala, e. Perfect na pala, nakuha mo pang lokohin!” Aalis na sana siya nang muli siya nitong pigilan. “Ano ba?!” Pagbawi niya sa kaniyang mga kamay at tinulak ang lalaki na ikinaatras naman nito.

“Katalina, please,” pagmamakaawa nito sa kaniya.

“Nagkamali si mama sa inaakala niya, mali ang taong inibig ko. Nag-aksaya ako ng oras, effort at pagmamahal sa maling lalaki!” pagdaramdam niya na tila ba buong pagsisising nagmahal pa siya ng lalaking katulad ni Vicente, bago tumakbo.

“KATALINA, DIYOS KO, anong nangyari sa ’yo? Nanang Silli, ang tuwalya.” Halos hindi magkandaugaga sa paglapit sa kaniya ang kaniyang ina nang pumasok siya sa malaking bahay. Tila isa siyang basang sisiw na pinabayaan ng inahing manok sa ulanan. 

Mabilis naman ang naging kilos ng mayordoma ng mansyon na si Silli at binalot sa alaga ang malaking tuwalya. 

“Ate, kanina pa kami naghihintay sa ’yo. Ano ang nangyari?” Paglapit din sa kaniya ng nag-aalala niyang kakambal. 

Wala siyang nagawa kundi tingnan ang mga ito at maya-maya’y tumulo muli ang luha sa kaniyang mga mata.

“Mama, Katarina, patawad. Patawad.” ang naging tugon na lang niya at niyakap ang mga ito na niyakap din siya pabalik. Binigo niya na naman ang mga ito. Mas lalong bumuhos ang mga luha niya sa kaniyang mga mata nang matanaw ang ama na nakatayo sa sala.

HINATID NI JENNELYN ang doktor na tumingin kay Katalina sa pinto ng kaniyang kuwarto. Samantala ang kakambal niyang si Katarina ay nakatayo lamang sa likod ng kaniyang ina habang may malamlam na mga mata.

“Mama, Katarina, nilagnat lang naman ako pero bakit ganiyan kalugmok ang pagmumukha ninyo?” pilit niyang pagsasalita ng normal sa harap ng kaniyang ina at kapatid nang lumapit ang mga ito sa kaniya.

Sobrang namamaos kasi siya dahil maliban sa lagnat ay may ubo at sipon pa siya. Kaaalis lang ng doktor na tumingin sa kaniya. Tinawag nila ito kahit na alanganing oras para mapatingnan at mapagamot kaagad siya ng mag-apoy siya sa lagnat dahil sa pagbabad sa ulan kanina.

Umupo ang ina niya sa upuang katabi ng kaniyang kama samantalang ang kapatid ay sa gilid ng kaniyang hinihigaang kama. Nagtataka siya sa mga ikinikilos ng mga ito. Kung hindi lang umiikot ang kaniyang ulo at masakit ang katawan ay kanina pa niya sinunggaban ang mga ito at kinulit. Gagawin niya rin siguro ang lahat para napangiti ang mga ito.

“The doctor said you need to rest, Katalina. Bakit kasi nagpaulan ka pa? Ayan tuloy,” ayon sa kaniyang ina.

“Ate, alagaan mo ang sarili mo lalo na at hindi lang ang kapakanan mo ang dapat mong isipin ngayon. Makakasama sa inyo ang mga padalos-dalos mong ginagawa. It’s not healthy.” 

Napakunot-noo siya nang sabihin iyon ng kaniyang kakambal. Naguguluhan siya sa dire-diretsong nitong pagwiwika.

“Anong ‘inyo’? Ako lang naman ang nagkatrangkaso, Katarina.”

Nagkatinginan ang dalawa niyang kasama sa silid na iyon. 

“Bakit kasi hindi ninyo ako diretsahin?” hindi niya napigilang isiwalat. Ayaw niya ng paligoy-ligoy pa at guluhin siya ng mga kuro-kuro.

Hinawakan ng ina niya ang kaniyang kamay.

“Katalina, you're one month pregnant.”

Nagulantang siya sa narinig mula sa ina. Biglang nagunaw ang kaniyang mundo nang ipahayag nito iyon. Napa-iling-iling siya habang ang mga luha ay nag-uumpisa ng muling umagos mula sa kaniyang mga mata. Gusto niyang magsalita pero walang lumalabas na kataga sa kaniyang bibig dahil sa kumikirot niyang ngalangala. At sa huli ay isang paghikbi ang nangibabaw sa kaniyang tinig. Napaluha ang kakambal niya at niyakap siya. Ano na ang gagawin niya ngayon?

“Stop crying, Katalina. Magiging masama iyan sa magiging anak mo,” pagpapatahan ng kaniyang ina.

“Ate, narito lang kami. Hindi ka namin pababayaan.”

Kung gano’n na lang kadali ipanatag ang sarili sa nangyari gaya ng kanilang sinasabi, pero hindi. 

“AHH! WALA KAYONG utang na loob! Matapos ng lahat ng ginawa ko sa inyo ay ito lang ang igaganti ninyo!” Pagwawala ng kaniyang ama matapos nila itong harapin upang ipaalam ang kaniyang tunay na sitwasyon. 

Nagsitilapon at nagkandahiwa-hiwalay ang piraso ng mga gamit na nahawi nito gawa ng hindi mapigilang emosyon. Halos mapatakip ng magkabilang tainga at napapikit ang lahat samantalang siya ay hindi matahan sa pag-iyak.

“Carlo, tama na. Hindi naman iyon sinasadya ng iyong anak. Masyado lang silang nadala sa kanilang nararamdaman kung kaya’t nangyari iyon,” pagpapatigil rito ng kaniyang ina.

“Masyadong nadala sa nararamdaman? Hindi sinasadya? Anong klaseng dahilan iyon, Jennelyn? Nagpakasarap lang sila ng lalaking iyon ng walang ibang iniisip na ano pa mang bagay na kahihinatnan ng mga ginawa nila, gano’n ba?!”