Kabanata 10

Kinaumagahan, abala si Criselda sa paggawa ng kakaning sapin-sapin na may gata para sa mga umorder. Nang matapos, inilagay niya sa isang basket ang ilang kahon para dalhin ni Natalie bilang paghingi ng tawad kay Tita Sally tungkol sa insidenteng pag-akyat niya sa bakod kahapon.

Si Natalie naman ay nag-ayos nang maayos at disente, nakaputing blusa na may puntas at isang kremang palda na lampas tuhod.

“Ma, kaya mo bang tapusin lahat ng order nang mag-isa? Baka hindi ka umabot,” may pag-aalala niyang tanong habang pinagmamasdan ang ina.

“Kayang-kaya. Ang mga customer darating pa mamayang alas-diyes. Saka tumulong ka na rin kaninang madaling-araw, ‘di ba? O siya, sige na. Ang ganitong oras, tamang-tama para mag-abot ng meryenda,” sagot ni Criselda habang inaayos ang mga kahon.

“O sige po, Ma. Aalis na ako,” paalam ni Natalie sabay hawak sa basket at lumabas ng bahay. Pagdating niya sa kabilang bahay, pinindot niya ang doorbell.

Dahil wala pa ang kasambahay na nasa probinsya, si Priam ang nagbukas ng pinto. Sandali pa siyang natigilan bago tuluyang nakilala kung sino ang nasa harap ng bahay.

“Natalie?”

“Priam?” halos sabay nilang nasabi. Natigilan si Natalie, ang dating payat at mahiyain noong pitong taon ang nakaraan, ngayo’y naging matangkad at maskulado, may kumpiyansa at kaakit-akit ang anyo.

“Napako ka ba sa tingin, ha?” may halong biro at ngisi ang sabi ng binata nang mapansin ang reaksyon niya.

“Ahmm…magandang umaga po, Priam,” dali-dali niyang bati. Sa sobrang pagkagulat, muntik na siyang mawalan ng pakundangan.

“Bakit ka nandito?” malamig ang tono ni Priam, nakaharang pa sa pinto na para bang ayaw siyang papasukin.

“Narito ako para humingi ng tawad kay Tita Sally tungkol sa nangyari kahapon. Pwede ba akong makapasok?” pilit na kalmado si Natalie kahit naiirita.

Pero yumuko si Priam, inilapit ang mukha, at saka ngumisi nang pasarkastiko. “Hindi puwede.”

“Kuya naman! Hindi ako pumunta rito para sa ‘yo, kay Tita Sally ako pupunta.”

“Talaga ba? Sigurado kang kay Mama at hindi kay Stefan?”

“Wala akong pakialam kung sino pa—ang mahalaga, hindi ikaw!”

“Hoy Natalie, bahay ko ‘to! At kung ayaw kitang papasukin, wala kang magagawa.”

“Huwag kang ilusyonado. Bahay ‘to nina Tita Sally at Stefan. Ni hindi ka nga makakabili ng ganitong kalaking bahay kung mag-isa ka lang!” buwelta ni Natalie, hindi na napigilang ilabas ang inis na matagal nang naiipon. Bata pa lang sila, puro kontra na siya ni Priam sa lahat ng bagay.

“Ang tapang mo ha! Hanggang ngayon, walang galang ka pa rin sa akin,” singhal ni Priam.

“Kung marunong ka lang makisama, bakit ba hindi kita rerespetuhin?”

“Natalie!” sigaw niya sabay hawak sa braso ng dalaga.

“Aaray! Bitawan mo ako, Priam!” sigaw ni Natalie habang marahas siyang itinulak palayo mula sa pintuan.

“Lumayas ka na! Umuwi ka kung saan ka nanggaling. Wala namang gustong tumanggap sa ’yo rito, Natalie!”

“Bwisit ka talaga Priam!” bulong niya sa sarili, sabay pikit. “Ayun, wasak na ang matinong imahe mo.”

“Umalis ka na, dali!!” Inirapan siya ni Priam habang ikinaway-kaway pa ang kamay na parang tinataboy siyang parang peste. Si Natalie naman ay nakatayo pa rin sa harap ng gate, mahigpit na hawak ang basket ng kakanin. Binabantayan siya ng binata, handang itulak kung sakaling pilitin niyang pumasok.

Pero imbes na umatras, inunat ni Natalie ang leeg para silipin ang loob ng bahay. Pagkaraan, tinakpan niya ang bibig ng palad at malakas na sumigaw:

“Tita Sally! Nandito po ako! Dinalhan ko kayo ng kakanin galing kay Mama! Ayaw akong papasukin ni Kuya Priam!”

“Hoy, Natalie!” mabilis na nilapitan siya ni Priam at tinakpan ang bibig niya ng palad.

“Araaay!” kinagat ni Natalie ang kamay nito nang madiin, kaya napaatras si Priam at napaungol. Nakawala siya at mabilis na itinulak palayo ang binata.

“Natalie!” singhal ni Priam, hawak ang pulang-pulang kamay habang nakatingin sa dalagang papasok na sa loob ng bahay.

Dahil minsan na siyang nakapasok doon upang tumulong maglinis, kabisado ni Natalie kung nasaan ang sala. Pagdating niya roon, nadatnan niyang nakaupo si Tita Sally kasama si Stefan. Agad niyang inilapag ang basket at nagmano.

“Magandang umaga po, Tita Sally. Kuya Stefan.”

“Ay, Natalie. Umupo ka muna, hija. Akala ko kung ano ang ingay sa labas kanina,” sabi ni Tita Sally, bakas ang pagtataka.

“Ma…” halos hingal na sumunod si Priam, hawak pa rin ang kamay na may kagat. Agad siyang tinignan ng lahat.

“Priam, ikaw ba ang dahilan ng kaguluhan kanina?” mariing tanong ni Tita Sally. Tumitig si Priam kay Natalie, wari’y sinisisi ito sa tingin, bago naupo sa tabi ng ina.

“Hindi po, Ma. Nagtanong lang ako kung bakit siya nandito,” palusot niya.

“Kung nagtatanong ka lang, bakit kailangan niyang sumigaw nang ganyan? Hindi kapanipaniwala, Priam,” matalim na sabi ng ginang.

“Ma, totoo ang sinasabi ko…” depensa pa ng binata.

“Ha! Ang kapal ng mukha!” pigil-tawang isip ni Natalie, bagama’t pinili niyang manahimik bilang respeto kay Tita Sally. Nang lingunin niya si Stefan, nahuli niyang nakatingin na pala ito sa kanya, malamig ang ekspresyon.

“Ano’ng sadya mo rito?” tanong ni Stefan, may kasamang lamig at bigat ang boses.

Pero imbes na sagutin siya, bumaling si Natalie kay Tita Sally. “Ah, Tita Sally, may dala po akong kakanin. Gusto ko lang po sanang humingi ng tawad tungkol sa nangyari kahapon.”

“Humingi ng tawad? Tungkol saan, hija? Hindi ko alam ang sinasabi mo.” Naguguluhan ang ginang.

Lihim na tumingin si Natalie kay Stefan. “So, hindi pa niya sinabi kay Tita,” isip niya. Pero dumiretso na siya sa pakay.

“Pasensya na po. Kahapon kasi… napilitan akong umakyat sa bakod ng bahay ninyo para kunin ang bola.”

“Ano? Natalie, may gana ka talagang umakyat ng bakod dito sa bahay?!” singhal ni Priam, tila tuwang-tuwang makita siyang mapahiya.

“Akala ko po walang tao, Tita. Wala kasing nakaparadang sasakyan, kaya nagkamali akong isipin na walang tao sa loob.”

“Pero nandito ako kahapon, Ma,” sabat ni Stefan.

“Eh bakit hindi mo siya pinagbuksan?” tanong ni Tita Sally sa anak.

“Huwag niyo pong sisihin si Stefan, Tita,” mabilis na tugon ni Natalie. “Kasalanan ko po. Hindi na po ako nag-doorbell. Inakala kong walang tao, kaya dumiretso na lang akong umakyat. Hindi na po mauulit.”

“Ang siste pa, hindi na siya makababa. Ako pa tuloy ang naghatid palabas,” dagdag pa ni Stefan, tila nanunumbat.

“Ay naku, Natalie. Huwag mo nang ulitin iyon. Paano kung nadapa ka o napilayan? Delikado ‘yon, hija,” malumanay na bilin ni Tita Sally.

“Pasensya na po talaga, Tita Sally. Nangako po ako, hinding-hindi ko na uulitin.” Sabay nagmano si Natalie bilang taos-pusong paghingi ng tawad.

“Ano naman ‘yang dala mong basket?”

“Ah, kakaning sapin-sapin po na may gata. Pinadala po ni Mama para sayo Tita Sally.” Maingat na inilapit ng dalaga ang basket sa harap ni Tita Sally.

“Aba, ang sarap tingnan. Stefan, tignan mo anak, siguradong masarap ‘to. Kilala na si Criselda pagdating sa mga kakaning Pinoy.” Binuksan ni Tita Sally ang takip at inabot pa ito sa panganay niyang anak para makita.

“Ngayong nandito ka na rin, Natalie, samahan mo muna ako makipagkuwentuhan. Wala naman akong lakad ngayong bakasyon.”