Kabanata 9

“Sa tingin ko, inaantok na si Liam. Dapat na siyang ipatulog. Kanina pa siya sabay sipa ng bola buong maghapon.” Sabi ni Stefan.

“Antok na ba siya? Pero hindi pa umuuwi si Mama.”

“Eh bakit mo pa siya hihintayin? Ikaw na ang magpatulog sa kanya.”

“Tama nga rin. Halika na Liam, matulog na tayo.”

Hinila ng dalaga ang kamay ng batang halatang pagod papasok sa bahay. May dala itong bag kung saan nakalagay ang bote ng gatas. Nagtaka si Natalie nang makita iyon, dahil limang taong gulang na si Liam pero naka-bote pa rin ng gatas.

“Alam mo ba, kapatid kong lalaki noong limang taon siya, hindi na siya umiinom sa bote, Liam.” Nilingon ni Natalie ang hawak na bote bago tinitigan ang bata. Hindi niya agad inabot.

“Kapag hindi ako umiinom, hindi ako makakatulog, Ate Natalie. Gusto ko ng gatas!” sabay talon-talon pa ng bata habang nakaunat ang kamay.

“Sige na nga, heto na.” Inabot niya ang bote, sabay bunot ng maliit na banig mula sa bag at inilatag iyon sa sala. Pagkadikit pa lang ng bote sa labi, agad nang nakatulog nang mahimbing si Liam.

“Grabe, ang bilis naman niyang makatulog,” natatawang bulong ng dalaga habang umiiling. Pagkatapos, tumingin siya sa may pintuan kung saan may nakaupong nag-iisa. Pumasok muna siya sa banyo para silipin ang sarili sa salamin.

Ang buhok niyang kulot-kulot ay nakapleks sa dalawang maluwag na tirintas, mas maayos kaysa kahapon habang naglilinis siya. Ang suot naman niya ay sleeveless na blusa na yari sa puntas at maikling shorts na bagay sa kanya.

‘Grabe, bakit parang pinupuri ko ang sarili ko?’

Namula agad ang kanyang pisngi. Lalo pang lumalim ang iniisip niya habang ang isang tao naman ay tila walang pakialam. Lumabas si Natalie mula sa banyo na nakayukong parang natalo at dumiretso sa harap ng bahay kung saan naroon si Stefan.

“Natulog na si Liam, Stefan.”

“Ganun ba. Sige, uuwi na ako.”

“Ha? Hindi ka ba muna mag-stay kahit sandali?”

“Hindi na. Wala naman na akong ibang gagawin dito.” At tumayo na lang siya nang walang anumang emosyon.

“Ay…” Napahinto sandali si Natalie, medyo nabigla, pero agad din siyang sumabay para ihatid si Stefan sa pintuan. Mabilis itong naglakad pauwi na para bang walang kaunting pag-aalinlangan o pagtingin man lang sa kanya.

‘Ano ba ang inaasahan mo, Natalie? Wala namang mangyayari dito.’

“Stefan…” tawag niya, halos pabulong.

“Ano?” malamig na tugon.

“Kapag may oras ka… dumaan ka naman minsan. Pwede tayong mag-merienda.” Sinubukan niyang gawing magaan at may halong lambing ang boses. Pero imbes na sumagot, tumalikod lang ito at naglakad palayo, ni hindi nagbigay ng kahit isang salita na makakapagpasaya sa kanya.

“Haays…” Napailing si Natalie sabay sara ng pinto. Noon, akala niya may tsansa pa silang maging mas malapit. Pero ngayon, bakit parang lalo lang silang napapalayo?

Maya-maya, dumating si Criselda galing palengke, dala ang sandamakmak na rekado at mga sangkap para sa mga kakanin. Nagmamadaling sinalubong siya ni Natalie at tinulungang buhatin ang mga dala papasok ng bahay.

“Kumusta? Masaya ba kasama si Liam?” tanong ng ina habang nag-aayos.

“Masaya po, Ma. Madali siyang alagaan, hindi maarte, at ang dali pa niyang patulugin.” sagot ni Natalie habang naglalakad papasok ng kusina.

“Tulog pa rin siya, ano? Siguro paggising niyan, hapon na.”

“Opo, Ma. Ahm… pero may gusto sana akong sabihin.” Napakamot si Natalie at ngumiti nang pilit. Agad namang isinara ni Criselda ang ref at hinarap ang anak.

“Naku, bakit ganyan ang itsura mo? May ginawa ka na namang kalokohan, ano?” sabay turo sa kanya na parang huhulihin. Napilitan tuloy si Natalie na yumakap sa bewang ng ina, parang batang nagpapaamo.

“Alam mo talaga lahat, Ma. Ganito kasi ‘yon… habang naglalaro kami ni Liam ng bola kanina, tapos sa sobrang gigil ko, nasipa ko nang malakas. Ayon, lumipad hanggang sa kabilang bakuran kina Tita Sally.”

“Hay naku, ang likot mo talaga! O, tapos?” seryosong tanong ni Criselda habang inilalayo ang anak para tingnan ang mukha nito.

“Ay akala ko walang tao kasi wala naman akong nakitang sasakyan. Kaya ayun… umakyat ako sa pader para kunin yung bola.” Medyo mahina ang boses niya habang nagkukumpisal.

“Natalie! Diyos ko! Paano mo naisip na umakyat sa pader ng ibang tao?” gulat na reaksyon ng ina.

“Eh bola ni Liam ‘yun, Ma. Kukunin ko lang tapos aakyat ulit pabalik. Akala ko madali lang…”

“At naging madali nga ba?” singhal ni Criselda.

“Ehehe… hindi po. Hindi ako nakabalik. Si Stefan tuloy ang nagbukas ng gate para palabasin ako.”

“Kita mo na! Nahuli ka pa tuloy. Aba, ano kayang iniisip ni Tita Sally at ni Stefan sa’yo ngayon? Baka isipin nila napakakulit mong bata na namamahay sa bakuran ng iba!” Hindi maitago ni Criselda ang inis at pag-aalala. Ayaw niyang mapintasan ang anak ng kapitbahay.

“Hindi naman siguro ganun kasama, Ma…si Stefan nga, hindi naman ako pinagalitan,” sagot ni Natalie, mahina pa rin ang tono.

“Ni hindi siya nagsabi ng kahit na ano?” Halatang hindi makapaniwala si Criselda.

“Hmm…actually, may konti rin po siyang sinabi, pero parang biro lang. Medyo nahiya ako, Ma,” amin ni Natalie na nakayuko.

“Naku, Natalie. Bukas mismo humingi ka ng tawad kay Tita Sally. Ako na ang gagawa ng kakanin, dala mo para may pasalubong ka.”

“Ha? Kailangan pa ba talaga, Ma? Wala naman akong ginawang masama. At saka kung hindi ikukuwento ni Stefan, hindi naman malalaman ni Tita Sally, ‘di ba?”

“Anak, maling-mali na umakyat ka sa bakod ng iba. At huwag mong isipin na hindi niya sasabihin sa nanay niya. Mag-ina ‘yun, siyempre magkukuwentuhan sila. Bukas Linggo, siguradong nasa bahay si Tita Sally mo.”

Napabuntong-hininga si Natalie. “Sige na nga po. Kung gusto n’yo, Ma, pupunta ako at hihingi ng tawad.” Dahil nakita niyang gumaan ang loob ng ina, hindi na rin niya tinutulan. Para sa kanya, maliit na bagay lang naman iyon kumpara sa kapayapaan ng isip ni Criselda.

Bandang alas-singko ng hapon, dumating si Freddie para sunduin si Liam. Agad namang inayos ni Natalie ang gamit ng bata at ibinalik ang backpack nito. Kaninang umaga, ang linis-linis at disente ng ayos ng lalaki, pero ngayong hapon, mukha siyang galing sa gulo.

“Pasensya na sa itsura ko, Natalie,” agad na paliwanag ni Freddie nang makita ang pagtatakang titig niya. “Paglabas ko ng opisina, may snatching na nangyari. Hindi ko napigilan, tumakbo ako at tinulungan silang habulin ang magnanakaw.”

“Grabe naman ‘yon. Wala ka bang natamo? Delikado ‘yang ginawa mo,” wika ni Natalie habang inaabot ang backpack sa kanya.

“Ayos lang ako. Marunong naman akong lumaban kahit papaano. ‘Yung magnanakaw, adik pala, ninakaw ang bag ng isang empleyada. Nasa kustodiya na siya ng pulis ngayon.”

“Wow, hero moves pala,” nakangiting sabi ni Natalie.

Napailing si Freddie. “Hindi naman. Ginawa ko lang kung ano ang tama. O siya, Liam, magpaalam ka na kay Ate Natalie.”

“Alis na po ako, Ate Natalie,” bati ni Liam sabay mano at kaway ng maliit na kamay.

“Bye, Liam! Balik ka ulit dito kapag may oras. Maglaro tayo ng bola ulit ha?” sagot ni Natalie habang kumakaway pabalik. Pagkasara ng pinto, pumasok na siya sa loob ng bahay.

Nang makita ni Freddie ang magandang samahan ng anak niya at ni Natalie, nakahinga siya nang maluwag. Lagi siyang may agam-agam sa pag-iwan kay Liam sa ibang tao. Minsan na niyang naisip na dalhin ang bata sa daycare, pero sa dami ng mga balitang hindi maganda, hindi niya magawang isugal. Kaya’t para sa kanya, malaking ginhawa na may Criselda at Natalie na matagal nang kakilala at maaasahan.