Kabanata 13

“Tama ka, Kuya Freddie. Hindi rin kakayanin ni Liam na maupo nang matagal gaya ng matatanda. Halika, Aliyah, tulungan mo akong ihanda ang cake. Kuya Freddie, paki-off na lang ng ilaw sa labas ha.”

“Sige. At ikaw naman, birthday girl, umupo ka lang diyan. Ako na ang bahala,” nakangiting sabi ni Freddie nang makita si Natalie na parang tatayo para tumulong.

“Eh… sige na nga. Do’n ka mag-off ng ilaw oh,” napilitan tuloy si Natalie na ituro na lang kung nasaan ang switch.

“Liam, konting tiis na lang ha? Malapit na tayong kumain ng cake,” sabay himas niya sa buhok ng bata.

“Opo…” sagot ni Liam, halos nakapikit na sa antok.

Pagkapatay ng ilaw, agad namang pumwesto si Freddie sa tabi ni Natalie. Ilang minuto lang, dumating na sina Aliyah at Criselda, dala ang cake na may nakasinding mga kandila. Sabay-sabay nilang kinanta ang Happy Birthday, malakas at masigla.

Sa itaas, may isang binata ang bahagyang sumilip mula sa bintana. Birthday? bulong niya sa isip. Halos lahat ng tao roon ay pamilyar sa kanya—maliban sa isang dalaga na hindi niya kilala. Si Stefan iyon. Sa mga nakaraang taon, laging abala siya tuwing birthday ni Natalie dahil palagi siyang ginugulo ng dalaga tungkol sa regalo. Nakakainis nga kung tutuusin.

Natapos ang kanta, at isang hinga lang, pinatay na ni Natalie ang lahat ng kandila. Nagsindi muli ng ilaw at siya naman ang naghiwa ng cake. Unang piraso, para kay Criselda. Tumanggap siya ng mga pagbati at masayang ngumiti. Nang matapos nang hatiin ang cake, tatlong piraso ang itinabi niya—para sa kapitbahay na una niyang pinag-isipan.

“Dalhin mo na ngayon, Natalie. Mamaya baka tulog na sila,” paalala ni Criselda.

“Gusto mo samahan kita?” mabilis na alok ni Aliyah.

“Mas mabuti nga siguro.”

“O siya, kami na muna ang aalis sandali. Tita Sally, Freddie, kain muna kayo ng cake habang wala kami,” ani Aliyah na alam na alam kung ano ang pinagdaraanan ng kaibigan. Marami ang nagsasabing walang kaibigan si Natalie noong high school dahil sa pagiging masungit at spoiled nito, pero sa mata ni Aliyah, nakita niya ang totoo. Kaya pati tungkol kay Stefan, alam niyang lahat.

“Uy, Natalie,” bulong ni Aliyah habang naglalakad sila, “nung nakita mo si Stefan kanina… may kilig ba?”

“Medyo…” tipid na sagot ni Natalie.

“Eh natural lang ‘yon, magkatabi bahay n’yo. Pero tingnan mo, kapag nag-asawa na si Stefan, siguradong makaka-move on ka rin. Gano’n lang ‘yon.”

“Siguro nga…” ani Natalie, pero halatang may kaba pa rin.

Pagdating nila, si Aliyah ang nag-doorbell. Mabilis na bumukas ang gate at sinalubong sila ni Auntie Layla. Napansin agad nito ang cake sa kamay ni Natalie.

“Uy, cake! Halika, pasok kayo, Natalie.”

“Salamat po, Auntie Layla. Birthday cake po ito, para kay Tita Sally. Medyo maaga pa naman kaya naisip kong ihatid ngayon.”

“Gising pa sila. Si Tita Sally at si Stefan, nanonood pa ng TV.”

“Ah, puwede po bang kayo na lang ang mag-abot?” Biglang nanlamig ang pakiramdam ni Natalie nang marinig ang pangalan ni Stefan.

“Ay naku, Natalie! Ang bastos mo naman kung ipapadaan mo lang. Dalhin mo mismo. Ano’ng ikinatatakot mo?” singit ni Aliyah, na halatang nainis.

“Tama si Aliyah,” sagot ni Auntie Layla.

“Sige na nga… pero Aliyah, samahan mo ako.”

“Hindi ah! Birthday mo ‘to, ikaw ang mag-abot. Maghihintay na lang ako dito sa labas.” Tumawa si Aliyah at tinapik siya sa balikat.

Napilitan si Natalie na maglakad mag-isa papasok. Pagdating sa sala, agad siyang namataan ni Stefan. Pero nanatiling malamig ang kanyang ekspresyon, parang wala lang.

“Magandang gabi po, Tita Sally… Kuya Stefan.” Medyo nag-alanganin si Natalie habang nagmano, hirap dahil may hawak pa siyang cake.

“O, pasok ka, Natalie. Narinig ko pa yung kantahan kanina. At sabi ni Stefan, birthday mo raw ngayon. Tama ba?” tanong ni Tita Sally, nakangiti habang papalapit.

“Narinig ko lang yung kantahan at nakita ko rin ‘yung mga ilaw na nakasabit,” agad na palusot ni Stefan, ayaw niyang isipin ni Natalie na tanda pa niya ang birthday nito.

“Tama po, Tita Sally, birthday ko talaga ngayon. Kakaputok lang ng mga kandila sa cake, kaya naisip kong magdala para sa inyo at kay Kuya Stefan. May isa rin para kay Priam, kaya tatlong slice po ito.” Lumapit si Natalie at iniabot ang kahon ng cake.

“Aba naman, birthday mo pala tapos hindi man lang kami naisama? Para namang iba na kami sa’yo,” kunwari’y may tampong sabi ni Tita Sally.

“Pasensya na po, Tita Sally. Nahihiya kasi ako, alam kong pagod kayo sa trabaho kaya ayokong istorbohin.”

“Naku, anong istorbo-istorbo? Dati nga halos araw-araw ka nandito, palihim pang dumadaan sa bakod para makipaglaro. Ngayon, mas madali na—doorbell na lang ang pindutin.” Ngumiti si Tita Sally, saka nagsimula ng mahabang pagbati para sa kaarawan.

“Stefan, bumati ka rin sa kapatid mo,” utos ng ginang.

“Ah, oo…” parang alangan si Stefan. Hindi rin makalapit si Natalie dahil nasa harap pa si Tita Sally, kaya lumuhod na lang siya at iniabot ang cake papalapit.

“Happy birthday,” tipid na bati ni Stefan.

“Salamat, Kuya Stefan.” Yumuko si Natalie at bahagyang nagmano bago bumalik sa pwesto.

“O, halika, umupo ka muna dito sa sofa. May regalo ako para sa’yo,” sabi ni Tita Sally.

“Wag na po, nakakahiya na…” halos pabulong ang tinig ni Natalie, pero alam niyang wala na siyang kawala.

“Ay hindi puwede! Stefan, kunin mo nga yung blue na velvet box sa vanity table ng mama. Bilisan mo.”

“Opo, Ma.” Wala nang nagawa si Stefan kundi umakyat.

Samantala, sa labas ng bahay, abala si Aliyah sa pagpalo sa mga lamok. Kung alam lang niya na ganito karami ang lamok dito, sana sumama na lang siya kay Natalie sa loob. Ang inaakala niyang sandali lang na pag-abot ng cake, umabot na ng sampung minuto at wala pa rin si Natalie.

Biglang may ilaw mula sa headlights ng isang mamahaling itim na kotse ang tumama sa kanya. Bumukas ang gate, at dahan-dahang pumasok ang sasakyan. Huminto ito, saka umatras pabalik sa tapat niya. Bumaba ang bintana, at lumabas ang mukha ng isang binatang seryoso ang titig.

“Sino ka? At bakit nandito ka sa bahay ko?” malamig na tanong ni Priam.

“Uh…” nagkamot ng ulo si Aliyah, hindi alam ang isasagot.

“Bago ka bang katulong? Hindi ko alam na kumuha si Mama ng bagong maid,” sabi pa nito, parang siya na mismo ang nagdesisyon.

Napairap si Aliyah. Katulong? Mukha ba akong maid sa suot kong ‘to? O baka malabo lang mata mo sa dilim?

“O, ano? Bingi ka ba? Tinatanong kita—ikaw ba ang bagong maid?”

“Oo,” mabilis niyang sagot, sabay ngiti. “First day ko ngayon.” Napagtripan niya tuloy ang sitwasyon.

“Eh bakit nandito ka lang sa labas, pinapapak ng lamok?”

“Eh galing po kasi ako sa probinsya. Hindi pa ako sanay sa ganito kalalaking bahay. Ang ganda ng hangin dito, mayaman na mayaman ang vibes,” sagot ni Aliyah sabay hawak sa salamin ng mata at kunwari’y napapahanga.

“Loko-loka,” sagot ni Priam, umiiling. Saka niya pinaandar muli ang sasakyan papasok ng garahe.