Chapter 4

Xinniang pov

"Anong nangyayari?" tanong ko.

"Xianniang, hindi na tayo pwedeng magtagal rito. May mga kawal na paparating. Tingin ko ay hinahanap nila ang lalaking ito," wika ni Red.

" Anong gagawin natin? hindi nila maaring makita ang lalaking ito, tingin ko nanganganib ang buhay nya at wala tayong ibang pagpipilian kung hindi ang itago sya," sabi ko naman.

"Dito, ilagay nyo sya dito at tabunan ng mga ito," turo ko sa isang kahon. May laman itong mga tela kaya ito ang gagawin kong pantakip. Malaki naman ito kaya magkakasya parin ang lalaki dito.

Agad naman silang kumilos at maayos na inilagay duon ang lalaki. Tinabunan namin sya ng maigi para hindi makita ng mga tagasuri na kawal. Pagkatapos ay kaswal na pinatakbo nina Deroi ang karwahe habang nakasakay ang iba sa kabayo at nasa likuran.

"Kayo! hinto," utos agad ng kawal at pinababa kaming lahat. Ipinakita sa amin ang larawan ng lalaki, tama! sya nga talaga ang hinahanap nila.

"Nakita nyo ba ang kriminal na ito?" kumunot naman ang noo ko. Kriminal?

"Bakit, ano po bang ginawa ng lalaking ito?" tanong naman ni Deroi.

"Wala ka na doon, ang tanong ko ang sagutin nyo, nakita nyo o hindi?" masungit nitong tanong ulit.

Lumapit ito sa sasakyang karwahe at tiningnan ang loob. Nang walang makita ay agad itong lumabas. Kinakabahan na ako dahil baka mamaya ay maisipan nilang buksan ang mga kahon na dala namin. Marami-rami rin kaming nakahinto dito. Mga mangangalakal at manlalakbay.

"Ito? ano to?" tanong ng kawal at itinuro ang mga kahong dala namin.

"Mga telang panghabi ang laman ng mga kahong ito. Kailangan naming madaliang ihatid sa Mount Povo. Inangkat ito ni Ginoong Kael mga ginoo," magalang namang sagot ni Deroi.

Tiningnan ko lamang ang bawat galaw ng mga kawal. Nakapalibot ito sa amin, nakahanda na ang aking kamay at nakahawak na ito sa hawakan ng aking espada.

Walang ano-ano'y, bigla nalang may tumalon mula sa itaas ng puno. Isang makisig na binata, nakasuot ito ng damit ng isang skolar, ngunit natitiyak kung magaling itong gumamit ng espada.

"Paumanhin mga ginoo sa abala, sino ba ang inyong hinahanap?" tanong nya sa kawal. Agad namang pinakita ng kawal ang larawan ng lalaki. Mukhang madadagdagan pa ata ang aking suliranin.

"Aaah ito pala? " nag-iisip pa ito kunwari habang tumitingin sa paligid. Akma syang tuturo at iginiya ang kanyang mga kamay palibot sa amin.

"Aha! naalala ko na. Sya yung nakita ko kanina na tumatakbo habang sugatan tama? pumunta sya sa ...gawing iyon. Tama! bilisan nyo at baka mahabol nyo pa, hindi pa yun nakakalayo dahil sugatan iyon," mahabang paliwanag nito habang nakaturo sa malayong dereksyon..

Hayyss, buti naman at hindi kami nilaglag ng taong ito.

Maya-maya lang ay mabilis na umalis patakbo ang mga kawal papunta sa dereksyong itinuro ng skolar kaya, hindi na kami nag-aksaya ng panahon. Mabilis na akong pumasok sa karwahe. Paalis na sana kami ngunit humabol pa ang asungot na ito.

"Sandali, sandali! hindi man lamang ba kayo magpapasalamat sa akin? tapos aalis pa kayo basta-basta?," nakangusong tanong nito habang nakadungaw sa bintana ng karwahi.

"Salamat," labas sa ilong kong sambit.

"Aay, grabe ka naman binibini, magpapasalamat nalang hindi pa bukal sa iyong kalooban?" pangungulit pa nito. Bwisit ano bang kailangan ng isang ito at hindi nalang deretsahang sabihin. Baka mamaya ay bumalik nanaman yung mga kawal dito at mahuli na talaga kami.

"Ano ba ang iyong nais upang kami ay iyo ng paalisin ginoo?" inis na tanong ko dito.

Ngumiti naman ito ng pagkalaki-laki na parang timang.

"Yun oh! haha gusto ko lamang sana na sumakay sa inyong karwahi. Pagod na ako sa kakalakad," wika nito. Pinaikot ko ang aking mga mata sa inis.

"Sige, sumakay ka na dalian mo," suko kong sabi dito.

Agad naman itong sumakay sa loob at prenteng umupo sa harap ko. Binaliwala ko na lamang at minabuti nalang na matulog. Pagod narin ako, malayo pa ang gagawin naming paglalakbay. Mas maigi na doon nalang muna ang lalaki sa kahon upang masiguro ko ang kanyang kaligtasan. Baka kasi may mangyaring hindi inaasan sa daan mahirap na.

"Binibini, ano ang iyong pangalan?" tanong nito.

"Xinniang," walang gana kong sagot dito.

"Ako nga pala si Kael, yung sinasabi nyong umangkat ng mga kalakal ninyo, haha hindi ko naman talaga sana kayo tutulongan, kung hindi lang ako intresado sa lalaking inyong iniligtas," balewalang kwento nito.

"Akala ko ba isa kang skolar? at isa pa, anong kailangan mo sa lalaking iyon?" tanong ko rito.

"Wala naman akong kailangan, tingin ko kasi ay hindi pangkariwang pananambang ang nangyari kanina. Nakita ko itong sulat na ito mula sa bulsa ng isa sa mga namatay, kita mo to?" turo nya ng silyo na nasa gilid.

"Oo, bakit ? ano ba ang tungkol sa silyong iyan?" balik na tanong ko.

"Silyo ito ng isa mga nanunungkulan sa kahariang ito, marahil ay silyo ito ng isang prinsipe o hari. Mukhang isa sa kanila ang nag-utos para ipapatay ang lalaking iyan. Hindi kaya may nalamang mahalagang bagay ang lalaking iyon na hindi maaaring malaman ng iba kaya, gayon nalamang ang pagnanais nitong paslangin ang lalaki? Interesado lamang akong malaman ang nalalaman ng lalaking ito. Nais ko kayong imbitahan sa bahay ko, sa Mount Povo. Masyado ng delikado kung magpapatuloy pa kayo sa paglalakbay. Isa pa may lason parin sa katawan ng lalaki, at kailangan syang magamot sa lalong madaling panahon," mahabang paliwanag nito.

Tumango na lamang ako bilang sagot at muling tiningnan ang polseras na hawak ko. Ano kaya ang koneksyon ng lalaking ito sa mga maharlika?

"Isa pa pala, balita ko ay pumili na ang hari ng hahalili sa kanya. Ibig sabihin bago na ang namamalakad ngayon," kwento pa nito.

"Wala akong paki-alam. Hanggat naipagpapatuloy ko ang aking gawain ng walang abala ay ayos lamang," sagot ko naman.

Hindi man lang nagkaroon ng malawakang pagpapasya ang hari bago pumili ng susunod na hahalili, sigurado na ba talaga ito sa taong kanyang pinili? sana lang ang susunod na uupo sa trono ay hindi sakim at ganid sa kapangyarihan. Huwag sanang maghirap ang mga mamamayan.

Tumanaw na lamang ako sa labas. Gabi na pala, at tingin ko ay malapit na kami sa aming pupuntahan. Mayroon na rin kaming nadadaanang mga kabahayan.

"Dadaan tayo sa bayan bago makarating sa aking tahanan, aangkatin ko na rin ang inyong mga produkto, nang sa ganun ay hindi na kayo mahirapan pang maghanap ng aangkat nito," wika nito.

Huh?