บทที่ 2

“ตื่นแล้วเหรอไหม” น้ำเสียงอบอุ่นของผู้เป็นแม่เอ่ยถามขึ้น เมื่อเห็นลูกสาวเพียงคนเดียวเดินเข้ามาในห้องทานอาหารของบ้าน

“ค่ะ”

“ทำไมหน้าตาดูไม่สดชื่นแบบนั้นล่ะลูก นอนไม่หลับเหรอ”

“ฝันร้ายนิดหน่อยนะคะแม่ไหมเลยหลับไม่ค่อยสนิท” เพลงขวัญเอ่ยบอกถึงสาเหตุที่เช้านี้ทำให้เธอตาโรยขอบตาคล้ำเป็นหมีแพนด้า ขนาดใช้คอนซีลเลอร์ปกปิดไว้ก็แทบจะเอาไม่อยู่ 

“งั้นก็กลับขึ้นไปนอนก่อนดีมั้ยลูก”

“ไม่ได้ค่ะ เช้านี้ไหมมีประชุมงานกับลูกค้า” เพลงขวัญบอกปัด นั่นเพราะเธอก็อยากนอนต่อใจจะขาด แต่ทำไม่ได้

“พูดถึงเรื่องงาน เมื่อไหร่จะพร้อมเข้ามาช่วยงานพ่อที่บริษัท” เสียงของผู้เป็นพ่อเอ่ยขึ้น นั่นเพราะไม่ค่อยชอบใจงานของลูกสาวที่ทำอยู่ตอนนี้สักเท่าไหร่ บอกว่าไปช่วยงานเพื่อน บริษัทของเพื่อนแท้ๆ แทนที่จะให้ตำแหน่งใหญ่โตแต่กลับไปเป็นแค่เซลล์ วิ่งเหนือล่องใต้อยู่แบบนี้แทบจะตลอดเวลา บางครั้งก็เห็นบินไปทำงานต่างประเทศ หาประสบการณ์มันก็ดี แต่งานที่ทำมันอาจไม่เหมาะกับเพลงขวัญก็เป็นได้ 

“ขอเวลาไหมทำงานเก็บเกี่ยวประสบการณ์ที่บริษัทเพื่อนอีกสักปีสองปีก่อนนะคะพ่อ รับรองว่าไหมเข้าไปช่วยงานพ่อที่บริษัทแน่นอนค่ะ”

“นานไป เพราะตอนนี้พ่อ…” ยังไม่ทันที่อาคมจะได้เอ่ยว่าตอนนี้เขานั้นหาคนสำคัญมาช่วยงานได้แล้ว และจะมาเป็นสมาชิกคนใหม่ของครอบครัว มาอยู่ในฐานะลูกเขยก็ถูกผู้เป็นภรรยาปรามขึ้นเสียก่อน 

“คุณคะ” จิตราเอ่ยปรามสามี ก่อนจะหันมาคุยกับลูกสาวต่อ 

“วันนี้ลูกพอจะมีเวลาคุยกับแม่หน่อยได้มั้ย”

“แม่มีธุระสำคัญอะไรหรือเปล่าคะ ทำไมหน้าตาดูเคร่งเครียดชอบกล” เพลงขวัญมองแม่กับพ่อสลับกัน พ่อยังคงปกติแต่แม่ไม่ เพราะคอยแต่หลบสายตาเธอ 

“บอกลูกไปตามตรงเถอะคุณอ้อย ไม่ต้องอ้อมค้อมไปหรอก” เสียงของอาคมดังขึ้น เพราะจะช้าหรือเร็วเพลงขวัญก็ต้องรับรู้ 

“บอกตามตรง เรื่องอะไรคะพ่อ”

“คุณจะบอกเองหรือว่าให้ผมเป็นคนบอก” เมื่อเห็นภรรยาอึกๆ อักๆ อาคมก็อาสา 

“ฉันบอกลูกเองค่ะ”

“แม่คะ พ่อคะ จะพูดอะไรกับไหมคะ ดูมีลับลมคมในชอบกล หรือว่ามีใครไม่สบายร้ายแรงอะไรหรือเปล่า”

“เปล่าลูก แม่กับพ่อยังสบายดี ไม่ได้เจ็บป่วยอะไรทั้งนั้น” จิตราเอ่ยตอบ แต่ก็ไม่วายถอนหายใจออกมาหนักๆ นั่นเพราะเธอไม่ค่อยเห็นด้วยกับความคิดนี้ของสามีสักเท่าไหร่ แต่ก็ขัดไม่ได้เช่นกัน

“แล้วเรื่องอะไรกันคะ”

“เรื่อง…” ยังไม่ทันที่จิตราจะได้เอ่ยจบประโยค อาคมที่รอจังหวะอยู่นานกลับเอ่ยแทรกขึ้นเสียเอง 

“อีกสามเดือนลูกต้องแต่งงานกับคนที่พ่อหามาให้”

“ว่าอะไรนะคะ” ทันทีที่ได้ฟังเพลงขวัญถึงกับหูอื้อไปชั่วขณะ โลกทั้งใบของเธอเงียบสนิทไปในพริบตา จู่ๆ ต้องมารับรู้ว่าตัวเองต้องแต่งงานกับใครก็ไม่รู้แบบนี้มีใครบ้างจะไม่ช็อก

“ลูกต้องแต่งงานกับลูกชายเพื่อนสนิทของพ่อ”

“มะ…เมื่อไหร่คะ”

“อีกสามเดือน ฤกษ์แต่งงานพ่อจัดการหาไว้ให้หมดแล้ว ลูกมีหน้าที่แค่ไปลองชุดที่จะใช้วันแต่ง ส่วนงานพิธีการและงานอื่นๆ ทางฝ่ายชายจะจ้างออแกไนซ์มาดูแลทั้งหมด สถานที่แต่งงานคือเขาใหญ่ รีสอร์ตของว่าที่เจ้าบ่าวของลูก” อาคมเอ่ยทุกคำชัดเจน แต่เวลานี้เพลงขวัญหูดับไม่รับฟังอะไรทั้งนั้น 

จิตรากุมมือลูกสาวไว้พร้อมกับบีบเบาๆ อย่างให้กำลังใจ แต่จังหวะที่หันไปสบตาลูกสาวที่เวลานี้แดงก่ำ ดวงตาคู่สวยสั่นระริกพร้อมกับมีน้ำตาเอ่อล้น หัวใจของคนเป็นแม่ก็แทบสลาย

“แต่งงานแต่งการเป็นฝั่งเป็นฝาเสียตอนนี้ก็ดีแล้ว จะได้มีลูกทันใช้ อีกอย่างพี่เขาก็ไม่ได้พิการหรือขี้เหร่อะไร ไม่ต้องห่วงว่าพ่อจะหาคนไม่ดีมาให้ลูกหรอกนะ”

“มะ…ไหมไปทำงานก่อนนะคะแม่พ่อ สวัสดีค่ะ” เอ่ยจบเพลงขวัญก็ลุกขึ้นพร้อมกับคว้ากระเป๋าทำงานออกไปจากบ้านด้วยอาการอึน สมองแทบไม่รับรู้อะไรแล้วในตอนนี้ 

“ไหม ไหวมั้ยลูก” จิตราเอ่ยถามตามหลัง แต่คนที่ตอบกลับเป็นสามีไม่ใช่ลูกสาว 

“ไหว”

“คุณ…ฉันไม่ชอบแบบนี้เลย มันทำร้ายจิตใจลูกเรานะคะ”

“ไม่ชอบก็ต้องทำ ไม่อย่างนั้นผมก็ไม่รู้จะฝากไหมให้ใครดูแลได้อีกแล้ว อย่าลืมว่าเราสองคนก็แก่ลงไปทุกวัน จะตายวันตายพรุ่งก็ยังไม่รู้ อีกอย่างจนป่านนี้ไหมเองก็ยังไม่เข้าไปเรียนรู้งานที่บริษัท ขืนปล่อยไว้มีแต่จะเสีย ต้องให้คนมีฝีมืออย่างว่าที่ลูกเขยเรามาคอยช่วย ซึ่งผมมั่นใจว่ามองไม่ผิด” จิตราได้แต่ถอนหายใจออกมาหนักๆ แม้จะเชื่อสายตาสามีว่ามองคนไม่ผิด แต่เอาเข้าจริงก็ห่วงความรู้สึกของลูกสาวไม่น้อย

“ผมมั่นใจว่าไหมต้องเข้าใจเรา”