4.สะดุดรักรุ่นพี่ (2)

ช่วงกลางคืนแบ่งกลุ่มใหม่โชว์ความสามารถและเล่นเกม เป็นการสันทนาการสนุกๆ และความร่วมมือร่วมใจกันในทีม แม้จะไม่รู้จักกันมากนักหากเพื่อนในกลุ่มของญาดาก็ให้ความร่วมมือกันดีจนได้อันดับที่หนึ่งมา รางวัลเป็นของที่ระลึกจากรุ่นพี่ ซึ่งเธอได้ของจากเชนทร์

“อย่าเพิ่งเปิดดูนะน้อง เดี๋ยวตกใจ”

อีกฝ่ายบอกพร้อมยิ้มกว้าง

ญาดาได้แต่ทำหน้ามึนงง เขาใส่มาในซองขนาดโปสการ์ด เธอจึงยังไม่ดูตามที่ชายหนุ่มบอก

ต่อมาเป็นการบายศรีผูกข้อมือรับน้องซึ่งนั่งกันเป็นวงกลม ญาดานั่งติดกับเพื่อนที่อยู่กลุ่มเดียวกันซึ่งเธอจำได้ว่าเป็นผู้ชายที่ชนเธอก่อนหน้านี้ เพราะหน้าตาเขาค่อนข้างเด่นกว่าทุกคน สาวๆ หลายคนมองตามทั้งรุ่นเดียวกันและรุ่นพี่ แต่อีกฝ่ายนั่งจนเข่าของเขามาชนกับเธอ ทำเอาญาดาถึงกับสะดุ้ง พยายามถอยห่างนิดๆ ทำให้ตัวเธอเหลื่อมออกมาจากวงกลมเล็กน้อย ไม่อยากนั่งเข่าชนกับเขา

ชายหนุ่มมองเธออย่างแปลกใจ คิ้วเข้มขมวดก่อนจะพูดขึ้น

“ขยับเข้ามาอีกสิเธอ เดี๋ยวรุ่นพี่ก็มาถึงแล้ว”

“ไม่อะ เจ็บเข่า”

อีกฝ่ายยิ่งขมวดคิ้วมากขึ้น ญาดาจึงบอกเขาไปเพราะเกรงเขาจะคิดว่าเธอรังเกียจ

“เราไม่ได้รังเกียจอะไรนายนะ แต่เข่านายชนเข่าเรา มันแข็ง เราเจ็บ”

เพราะการคุกเข่านอนลงและลุกขึ้นยืนอย่างรีบเร่งบนพื้นอิฐกรวดนั่นแหละ ทำเอาเข่าเธอถึงกับระบม ไม่ใช่แค่เข่าหรอก มือตอนนี้ก็ร้อบวูบหนักๆ เหมือนกัน เชื่อได้เลยว่าพรุ่งนี้คงระบมและเขียวช้ำแน่นอน

คำพูดของเธอทำให้อีกฝ่ายมองเธออย่างพินิจแต่เพราะเวลานั้นรุ่นพี่ที่จะผูกข้อมือมาถึงพอดี

“อ้าวน้อง อย่าเพิ่งจีบกัน ให้พี่ผูกข้อมือก่อน”

ชายหนุ่มหันกลับไปยื่นมือให้รุ่นพี่ ขณะที่ญาดาถึงกับสะดุ้งกับสิ่งที่รุ่นพี่พูด เธอก้มหน้าลงเล็กน้อยแอบเหลือบมองรอบๆ เพราะรู้ดีว่าผู้หญิงหลายคนสนใจผู้ชายที่นั่งข้างเธอ ขณะที่เพื่อนที่นั่งติดกันอีกด้านซึ่งเป็นผู้หญิงด้วยกันก็ยังเหล่ตามอง ญาดาเชื่อว่าอีกฝ่ายได้ยินเธอกระซิบกับผู้ชายข้างๆ และเคยเห็นด้วยว่ามองชายหนุ่มแต่กลับไม่กล้านั่งใกล้

ผู้หญิงก็เป็นเสียอย่างนี้ สนใจใครก็ไม่กล้าเข้าใกล้ ไม่กล้าแสดงออก

เช้าวันใหม่หลังอาหารรุ่นพี่จัดกลุ่มให้เดินถ่ายภาพธรรมชาติไปสะพานแขวนพร้อมกับมีรุ่นพี่ไปด้วย ซึ่งเธอได้อยู่กลุ่มที่มีเชนทร์เป็นหัวหน้า แล้วก็มีผู้ชายคนนั้นอีกแล้ว ซึ่งตอนนี้ญาดารู้แล้วว่าเขาชื่อ ‘วิน’ ช่วงนี้รุ่นน้องค่อนข้างได้รับอิสระ แค่ต้องเดินเป็นกลุ่มเท่านั้น แต่ก็มีการบอกให้ถ่ายภาพในสิ่งที่รุ่นพี่กำหนดด้วย โดยรูปที่ได้รับเลือกจากรุ่นพี่จะแปะบอร์ดโชว์หน้าห้องชมรม

ญาดาไม่ค่อยจริงจังนัก ไม่ใช่เห็นว่าไม่สำคัญ แต่เธอเข้าชมรมถ่ายรูปเพราะชอบ อยากเรียนรู้ ทว่าเธอไม่มีกล้องเป็นของตัวเอง ซึ่งชมรมไม่ได้บังคับว่าคนที่เข้ามาทุกคนจะต้องมีกล้อง หากก็ตั้งใจจะเก็บเงินซื้อในแบบที่ตัวเองพอไหวอยู่เหมือนกัน

“ลองไหมน้อง เอากล้องพี่ไปถ่ายก็ได้”

เสียงหนึ่งดังใกล้ๆ ขณะที่เธอเก็บภาพธรรมชาติทะเลสาบเขื่อนแก่งกระจานด้วยสายตา ญาดาจึงหันมองแล้วก็เห็นว่าเป็นเชนทร์ยื่นกล้องมาให้เธอ

“ขอบคุณค่ะ แต่พริกยังไม่เคยถ่าย ถ่ายยังไม่เป็นค่ะ”

“งั้นเหรอ เดี๋ยวพี่สอนให้ ไม่ยาก”

ญาดานิ่งคิดเล็กน้อยเพราะเกรงใจอีกฝ่าย แต่ก็อยากลองเหมือนกัน กล้องของเชนทร์มีเลนส์ให้ปรับ ไม่ใช่กล้องคอมแพ็คอัตโนมัติ

“งั้นขอรบกวนนะคะ”

เธอรับกล้องมาถือ ชายหนุ่มก็ยิ้มอย่างใจดี จากนั้นเขาก็ชี้ตรงส่วนที่ปรับเลนส์

“ใช้มือซ้ายหมุนตรงนี้ เป็นการซูมเข้าซุมออก”

เชนทร์อธิบายโดยไม่ได้จับมือเธอหรือขยับเข้ามาใกล้แต่อย่างใด นั่นทำให้ญาดาสบายใจที่จะพูดคุยและเรียนรู้กับอีกฝ่าย

“ลองมองก่อน แล้วปรับเลนส์ดู เอามุมที่เราชอบ”

เขาพยักหน้าให้เธอจึงยกกล้องขึ้นมาแนบหน้ามองผ่านกล้องไปยังวิวด้านหน้าแล้วหมุนเลนส์เล็กน้อยในระยะที่พอใจ

“ถ้าชอบแล้วก็กดชัตเตอร์เลย”

ได้ยินเสียงที่ตนเองกดแล้วญาดาก็รู้สึกดีไม่น้อย อยากเห็นว่าภาพที่ตนเองถ่ายจะออกมาเป็นอย่างไร และเหมือนเชนทร์จะรู้ เขาชี้บอกจุดให้เธอกด ญาดาเห็นภาพของตนก็ยิ้มพอใจ สวยหรือเปล่าไม่รู้หรอกแต่เป็นฝีมือตัวเองเธอก็รู้สึกดีแล้ว

“ลองมือไปเรื่อยๆ เดี๋ยวก็ชิน”

เชนทร์บอก แต่ญาดาหันมองเขาด้วยความไม่แน่ใจ

“พี่เชนทร์ไม่ถ่ายเหรอคะ”

“พี่ถ่ายบ่อยแล้ว พี่ๆ ในชมรมอยากให้น้องร่วมกิจกรรมเยอะๆ น้องพริกฝึกเถอะ เดี๋ยวพี่เอาเข้าร่วมด้วยให้”

“อุ่ย ไม่ดีมั้งคะ ฝีมือพริกคงไม่ไหว”

“คนเรามันต้องมีจุดเริ่มต้นสิครับน้อง เข้าชมรมนี้แล้วนี่ ยังไงก็ต้องหัดแล้วก็เรียนรู้การถ่ายภาพ ใช่ไหมล่ะ ลองส่งไป ได้ไม่ได้ก็ไม่เห็นเป็นไร อย่างน้อยน้องพริกก็จะมีผลงานแรกของตัวเองเก็บไว้ดูนะ”

“ถ้าไม่ได้เรื่อง พี่ก็จะให้พริกใช่ไหมคะ”

“ครับ แต่มันคงไม่ถึงกับไม่ได้เรื่องหรอก”

ชายหนุ่มบอกกลั้วขำ

ญาดาชักอยากได้ภาพที่ตัวเองถ่าย จึงพยักหน้ารับกับชายหนุ่ม แต่ก็ไม่ลืมบอกเขาในสิ่งที่อยากพูดด้วย

“ขอบคุณค่ะพี่ ทั้งเรื่องให้ยืมกล้องแถมยังสอนพริกอีก แล้วก็รูปเมื่อวานด้วย”

อีกฝ่ายชะงักกึกเมื่อเธอพูดเรื่องนี้ขึ้นมาก่อนจะยิ้มแห้ง

“ขอโทษนะ พี่เห็นมันตลกดี จริงๆ เป็นการเก็บภาพบรรยากาศระหว่างรับน้องน่ะ แต่พี่ลืมเตรียมของรางวัลมาให้น้องๆ เลยแอบใส่รูปน้องพริกไปตอนเห็นว่ากลุ่มของน้องชนะ”

ญาดาหัวเราะขึ้นมาเบาๆ ขำคนที่คงคิดว่าเธอจะโกรธ ก็แหงล่ะ สาวๆ ที่ไหนเห็นรูปโพราลอยด์ของตัวเองตอนเล่นฐานต่างๆ ในสภาพดูไม่จืด อย่างนั้น เป็นใครก็คงเคือง แถมพอเขาบอกว่ามันเป็นการเก็บบรรยากาศด้วยแล้ว รับรองว่าได้มีการแปะบอร์ดชมรมแน่

“ตลกดีค่ะ พริกชอบ”

เมื่อเธอบอกไปอย่างนั้นอีกฝ่ายก็เกาหัวแล้วยิ้มกว้างในแบบของเขาส่งมาให้

หลังกลับจากถ่ายรูปรุ่นพี่ก็พาล่องเรือยางซึ่งเป็นกลุ่มเดียวกับที่ไปถ่ายรูป เวลานี้ญาดาค่อยๆ ก้าวลงไปนั่งชันเข่าด้วยเจ็บระบมแต่ก็พยายามเก็บสีหน้าเอาไว้ แล้วคนที่เข้ามานั่งใกล้ก็เป็นเพื่อนร่วมรุ่นหล่อสะดุดตาอีกครั้ง

ไม่เข้าใจว่าทำไมเขาต้องเลือกนั่งข้างเธอ แต่ญาดาก็ไม่มีเวลาสนใจเพราะส่วนใหญ่กำลังตื่นเต้นที่จะได้ทำกิจกรรมท้าทาย ขณะที่เชนทร์นั่งด้านส่วนหัวเรือ และมีคนเรือดูแลอยู่ด้านท้าย

การล่องเรือคงสนุกสำหรับญาดา หากไม่เพราะเจ็บเข่า ที่สำคัญเข่าของเพื่อนหนุ่มหล่อก็มักจะมากระแทกเธอตอนที่เรือโคลงเคลง ทำเอาหญิงสาวถึงกับสะดุ้งคิ้วขมวด พยายามข่มความหงุดหงิดเพราะรู้ว่าอีกฝ่ายไม่ได้ตั้งใจและกำลังสนุกสนานกับการช่วยกันพายเรือยาง แม้จะไม่มีโขดหินเยอะแต่น้ำก็ค่อนข้างเชี่ยว

กระทั่งถึงส่วนที่สามารถกระโดดลงลอยคอเล่นน้ำได้ เชนทร์ก็เป็นคนนำ ตามด้วยผู้ชายคนอื่นๆ ส่วนผู้หญิงไม่มีใครลง คนข้างตัวยังอุตส่าห์หันมาถามเธอ

“ไม่ลงเหรอเธอ”

ญาดาส่ายหน้าเบาๆ ถ้าลงเธอก็ก๋ากั่นน่าดู อีกอย่างเธอเจ็บเข่าที่ช้ำ สังเกตจากเมื่อเช้าดูแล้ว เข่าสองข้างเขียวช้ำไปหมด สงสัยจะม่วงขึ้นในวันสองวันแน่ๆ งานนี้กลับบ้านหากไม่รู้ว่ามารับน้อง มารดาอาจคิดว่าเธอไปเผชิญชะตากรรมน่ากลัวมา

แม้จะคิดว่าไม่ลงเล่นน้ำแต่พอมาถึงส่วนสุดท้ายทุกคนก็ลงหมด ญาดาเองก็เล่นตามคนอื่นๆ ไปด้วยเพราะฝ้ายที่ขึ้นเรือยางลำอื่นมารีบมาดึงแขนเธอชวนเล่นด้วยกันทันทีที่เธอตามมาถึง

พอได้เวลาควรกลับรุ่นพี่ก็ให้ทยอยขึ้นจากน้ำ เพราะบ่ายๆ ก็ต้องเดินทางกลับกรุงเทพฯ ร่างบางกำลังขยับจะเดินขึ้นอย่างเตรียมรับความเจ็บปวดของเข่าก็มีมือหนึ่งยื่นมาจากริมตลิ่ง เธอจึงเงยหน้ามองแล้วก็เห็นว่าเป็นหนุ่มหล่อบาดใจสาวอีกแล้ว หญิงสาวรีบมองรอบตัวทันที ฝ้ายขึ้นไปก่อนแล้ว และไม่เห็นใครสนใจมองเธอจึงยอมยื่นมือให้เขาดึงตนเองขึ้นแล้วรีบดึงมือออก

“ขอบใจ”

อีกฝ่ายเพียงพยักหน้ารับนิดๆ ทั้งคู่สบตากันเพียงนิดเดียวเขาก็ผละไปโดยไม่พูดอะไรอีก ส่วนญาดาก็รีบเดินเข้าไปหาฝ้ายเพราะเพื่อนสาวหันมากวักมือเรียกพอดี

=====