Ep. 10.1 | ความรู้สึกที่ถูกปกปิด

ร่างบางนอนทอดกายยาวบนโซฟาตัวใหญ่กลางห้องนั่งเล่น นิ้วเรียวจับกระดาษบนมือพลิกทีละแผ่นอย่างเชื่องช้า สายตากวาดอ่านทุกตัวอักษรไม่ให้มีตกหล่น ปากอิ่มอมยิ้มแก้มปริ เมื่อได้มองภาพในอดีตเมื่อสิบกว่าปีก่อน

เธอไม่เคยลืมเรื่องในวันนั้น หากวันไหนว่าง เธอยังหยิบมันขึ้นมาอ่านอยู่เสมอ ไม่ว่าจะผ่านมากี่ปี ความรู้สึกที่ถูกบันทึกผ่านตัวหนังสือในไดอารีสุดรักสุดหวง ยังคงชัดเจนในความทรงจำไม่เคยเลือนหาย ไม่ว่าจะผ่านมานานขนาดไหนก็ตาม

เธออยากเจอเขาอีกครั้ง...

Rrrr~

เสียงมือถือที่วางอยู่ไม่ไกลดังขัดจังหวะขึ้น พริกแกงละสายตาจากสมุดบันทึก เหลือบมองชื่อบนหน้าจอ

“แผ่นดิน?” ความสงสัยพาคิ้วเรียวย่นแทบชนกัน วันนี้เพื่อนชายคนสนิทมาแปลก ปกติจะไม่ค่อยโทร. หากันเลยตั้งแต่มีแฟน นั่นทำให้เธอรีบกดรับสายทันที

“มีอะไรจ๊ะคุณเพื่อน~” เสียงหวานลากยาวท้ายประโยคอย่างอารมณ์ดี อีกนัยหนึ่งก็กำลังแซวชายแท้ของกลุ่ม ที่มักจะคุยกับเธอในไลน์กลุ่มมากกว่าเบอร์โทรศัพท์ส่วนตัว

แต่ก็เข้าใจได้ แผ่นดินมีแฟน ถึงแม้แฟนของเขาจะเป็นเพื่อนกลุ่มเดียวกันก็ตาม แต่อีกฝ่ายคงไม่อยากทำให้ข้าวฟ่างไม่สบายใจ

[วันนี้เธอว่างมั้ย?]

“หา? ทำไม มีอะไร” น้ำเสียงตึงเครียดของปลายสาย ทำให้คนได้ยินผุดลุกขึ้นนั่ง เอ่ยถามด้วยความเป็นห่วง

[ข้าวเป็นไข้ทับระดู ฝากดูแลหน่อยได้มั้ย? เดี๋ยวไปรับ แล้วจะพาไปส่งคอนโดฯ ข้าวฟ่าง ฉันมีธุระด่วนต้องไปคุยกับพ่อ ไม่อยากให้ยัยนั่นอยู่คนเดียว เป็นห่วง]

“โธ่เอ๊ย ตกใจหมด นึกว่าเป็นอะไร” พริกแกงถอนหายใจอย่างโล่งอก นึกว่ามีเรื่องคอขาดบาดตายอะไร

แผ่นดินนี่น้า~ ทำเป็นว่าคนอื่นคลั่งรัก แต่ตัวเองหนักกว่าใครเลย

“น้ำหนาวล่ะ” ที่ถามไม่ใช่เพราะว่าเธอไม่อยากไป แต่สองคนนั้นอยู่คอนโดฯ เดียวกัน แค่คนละชั้นเอง เรื่องด่วนแบบนี้ทำไมไม่ขอความช่วยเหลือจากน้ำหนาวก่อนล่ะ? เดี๋ยวค่อยให้เธอตามไปสมทบทีหลังก็ได้นี่นา

อีกอย่างเธออยากให้ทุกคนสนิทกัน คุยกันได้ทุกเรื่องเหมือนที่ทุกคนเป็นกับเธอ แต่ดูเหมือนมันจะยากสักหน่อย รู้สึกระหว่างน้ำหนาวกับข้าวฟ่าง เหมือนมีกำแพงบางอย่างกั้นอยู่ ซึ่งก็ไม่รู้เหมือนกันว่ามันคืออะไร

[ข้าวบอกหนาวไม่ว่าง สรุปเธอสะดวกมั้ย?]

“นี่คุณเพื่อน แล้วจะดุเพื่อ? จะมารับก็มาค่า~ ถึงแล้วกริ๊ง ๆ มาละกัน เดี๋ยวลงไปจ้า” คนตัวเล็กเอ็ดเพื่อนสนิทด้วยน้ำเสียงติดตลกไปที แต่ก็ให้ความช่วยเหลืออย่างดี

หลังกดวางสาย พริกแกงจัดแจงเก็บสมุดบันทึกเข้าลิ้นชัก แล้วล็อกอย่างดี เป็นเพราะช่วงนี้มีแขกไม่ได้รับเชิญแวะมาหา

บ่อย ๆ เลยต้องระวังตัวเป็นพิเศษ

เวลาผ่านไปประมาณหนึ่งชั่วโมง แผ่นดินโทร. กลับมาอีกครั้ง เพื่อบอกว่าเขาจอดรถรออยู่ด้านล่างแล้ว เธอจึงรีบคว้ากระเป๋าขึ้นมาคล้องไหล่ เปิดประตูเตรียมออกไปข้างนอก

“จะไปไหน?”

“เฮ้ย! มาได้ไงเนี่ย” กายเล็กสะดุ้งตัวโยน หัวใจหล่นวูบตกไปอยู่ตาตุ่ม มือเรียวยกขึ้นตบอก เรียกขวัญตัวเองเบา ๆ ไม่วายหันไปมองค้อนใส่คนหน้ามึนที่ยกยิ้มมุมปากน้อย ๆ เหมือนดีใจที่ได้แกล้งกันสำเร็จ

Phikkaeng Part

เมื่อกี้น่ะไม่ตกใจก็บ้าแล้ว ตายูนิกซ์เล่นมายืนจังก้าหน้านิ่งอยู่ตรงหน้า มือข้างหนึ่งยกขึ้นในท่ากำลังจะเคาะประตูเลย แต่เพราะตอนดึงประตูเปิด มัวแต่ก้มหน้าก้มตาค้นหาของในกระเป๋าทำให้ไม่ทันมอง โชคดีที่ไม่หลุดกรี๊ดออกไปให้เพื่อนบ้านมามุง

อีกอย่าง ถ้าเขาไม่ทักขึ้นมาก่อน มีหวังฉันได้เดินเอาหน้าไปซุกอกเขาแหง ๆ ว่าแต่ตาบ้านี่ไม่มีการมีงานทำเหมือนชาวบ้านชาวเมืองเขาเหรอ ถึงโผล่หน้ามาให้เห็นได้ทุกวี่ทุกวันน่ะ

“พี่...” เสียงทุ้มกดต่ำ ย้ำเตือนข้อตกลง

เรียกผิดไม่ได้เลยนะ ชิ!

“นั่นแหละ พี่มาทำไม” ขี้เกียจเถียงด้วย เถียงไปไม่เคยชนะ แถมบางครั้งยังเจ็บใจอีกต่างหาก เพราะฝีปากไม่คมเท่าเขา

เห็นหน้าหล่อ ๆ ดูสุขุมแบบนี้ แต่คำพูดแต่ละคำแสบมาก!

“มาหาน้ำกินไง เธอบอกจะเลี้ยงน้ำฉันทุกวัน” คิดเองเออเองอยู่คนเดียวน่ะสิ ฉันยังไม่เคยพูดสักคำ แล้วเขาก็อ้างแบบนี้ทุกวันด้วยนะ หน้ามึนมาก

บ้านฉันขายเครื่องประดับ ไม่ได้ขายน้ำสักหน่อย แล้วดูเขาสิ บังคับคนอื่นให้เรียกพี่ แต่กลับแทนตัวเองว่าฉัน? สองมาตรฐานชัด ๆ แต่ช่างเถอะ อย่าถามหาความเท่าเทียมจากผู้ชายชื่อยูนิกซ์เลย

เพราะคุณจะไม่มีวันเถียงชนะไงล่ะ

และใช่ค่ะ! หลังจากวันนั้น เขาก็แวะเวียนมาห้องฉันทุกวัน แถมมาถูกจังหวะตลอด โผล่มาตอนอยู่ห้องทุกครั้ง ทำตัวเหมือนคอยสะกดรอยตามกันไปได้ แม้ว่าจะพยายามห้ามแต่เขามันเกินต้าน พอปิดทางไม่ให้เข้า เขาก็มายืนบื้ออยู่หน้าประตูไม่ไปไหน สุดท้ายคนที่ต้องยอมแพ้ก็เป็นฉันเอง

ถึงเขาจะชอบยียวนกวนบาทา แต่ตลอดเวลาที่รู้จักกันมา (เขาบังคับให้ฉันต้องรู้จัก) เขาไม่เคยทำตัวรุ่มร่ามเลยสักครั้ง นั่นเป็นข้อดีเพียงข้อเดียวที่ค้นพบ น่าดีใจไหมล่ะ?

แล้วที่น่าแปลกอีกอย่าง คือการที่เขามาหาฉันทุกวัน แต่นอกจากครั้งแรก เราก็ไม่เคยมีข่าวย่องขึ้นห้องด้วยกันอีกเลย ส่วนข่าวนั้นก็ถูกลบหายไปอย่างไร้ร่องรอย เหมือนไม่เคยเกิดขึ้นมาก่อน

ไม่รู้เหมือนกันว่าเกิดอะไรขึ้น แต่มั่นใจว่าต้องเป็นฝีมือคนตรงหน้าแน่ ๆ ฉันมีความรู้สึกว่าคนคนนี้ไม่ธรรมดา

บางมุมดูเข้าถึงง่าย บางมุมกลับดูลึกลับจนดูน่าขนลุกอย่างประหลาด แต่กลับรู้สึกปลอดภัยเวลาอยู่ใกล้ ฉันก็อธิบายไม่ถูกเหมือนกัน เอาเป็นว่า ปวดหัวอยู่แต่โอเคดีล่ะมั้ง (?)

“วันนี้ไม่ได้ พริกมีธุระ”

“ธุระอะไร”

“เพื่อนป่วย พริกจะไปดูเพื่อน”

“แล้วเพื่อนดูแลตัวเองไม่ได้?” ไอ้ผู้ชายไร้ความอ่อนโยน มองมุมไหนเขาก็ไม่เข้าใกล้สเปกฉันสักนิด รอยยิ้มหาไม่เจอ ความเป็นสุภาพบุรุษหาแล้วไม่มี ความใจดีไม่ต้องถาม ถึงจะทำให้ใจสาวไม่โสดคนนี้เต้นแรงได้ แต่นั่นมันตอนเขายั่วโมโหต่างหาก!

ถ้าคิดจะจีบฉัน บอกเลยไม่มีวันจีบติดแน่นอน!

“พอดีมีน้ำใจค่ะ ขอตัวก่อนนะคะ เพื่อนรออยู่”

~ End Phikkaeng Part ~

ร่างสูงยืนมองแผ่นหลังคนตัวเล็กที่ห่างไปเรื่อย ๆ ดวงตาสีดำที่เคยนิ่งเรียบต่อหน้าเธอกลับไหววูบ แสดงความรู้สึกที่พยายามปกปิดมาตลอด

อยู่ใกล้กันแค่เอื้อม แต่กลับไม่สามารถทำอะไรได้อย่างที่ใจต้องการ เขาต้องพยายามเตือนตัวเองอยู่ตลอด ว่าเธอคือน้องสาวของเพื่อนสนิท

เป็นได้แค่พี่น้อง เขาเป็นคนย้ำกับเพื่อนเอง ว่าสถานะเขากับเธอเป็นได้เท่านั้น แต่นั่นมันเมื่อหลายปีก่อน ไม่รู้เหมือนกันว่าความรู้สึกเริ่มเปลี่ยนไปตอนไหน

มารู้ตัวอีกที ก็หลังจากเริ่มทำใจกับเรื่องของตัวเองได้แล้ว เธอ...ผู้เป็นแรงผลักดันสำคัญที่ช่วยให้เขาข้ามผ่านมันมา

ทว่าวันที่เขาพร้อมเจอเธออีกครั้ง เธอกลับมีเจ้าของหัวใจ เขาไม่โทษเธอและเข้าใจดี ถึงเลือกจะไม่เข้ามาวุ่นวาย ทำเพียงแอบส่งคนของตัวเองตามดูแลเธออยู่ห่าง ๆ อย่างเป็นห่วง

แต่นั่นกลับทำให้รู้ว่า แทนไทมันไม่ได้รักเธอเหมือนปากพูด เพราะถ้ามันรัก คงไม่หักหลังเธอแบบที่มันกำลังทำอยู่หรอก

สถานการณ์ตอนนี้มันอาจดูถูกที่ ผิดเวลา ถูกชะตา แต่ผิดศีลธรรม ในสายตาใครหลายคน สำหรับตัวเขานั้นไม่เป็นไร ห่วงก็แต่ความรู้สึกของคนตัวเล็กเท่านั้น

รู้ดีว่าสิ่งที่ทำอยู่ตอนนี้ เธอไม่ชอบหรืออาจจะเข้าขั้นเกลียดขี้หน้ากันด้วยซ้ำ แต่ถ้ามันทำให้ได้อยู่ใกล้ชิด เพื่อคอยทำตามสัญญาที่เคยให้ไว้ เขาก็ยอม...

พอคนตัวเล็กขึ้นลิฟต์ไปจนลับสายตา ยูนิกซ์ก็คว้าโทรศัพท์จากกระเป๋ากางเกงมาต่อสายหาบอดีการ์ดคนสนิทของตัวเองทันที

“ตามเธอไป อย่าให้คลาดสายตา ถ้าเธอเป็นอะไรขึ้นมา คงรู้นะว่าจะเป็นยังไง”