Ep. 9.2 | ภาวะจำยอม

แกร๊ก

“เข้ามา” ฉันยื่นหน้าออกไปมองซ้ายมองขวา เพื่อเช็กให้ชัวร์ว่าไม่มีใครเห็นแล้วแอบถ่ายพวกเราอีก พอแน่ใจว่าปลอดภัย ก็รีบคว้าแขนกระชากคนตัวสูงเข้ามาข้างใน จัดการดึงประตูปิดเสียงดังปึงปัง พร้อมลงกลอนประตูอีกชั้นเสร็จสรรพ

“ตัวจริงเธอดูติดดินกว่าที่คิดนะ” เขาเหมือนคนละเมอเลย จู่ ๆ ก็พูดประโยคน่าระคายหูด้วยน้ำเสียงเรียบ ๆ ขึ้นมา ไม่พอยังกวาดสายตาสำรวจฉันตั้งแต่หัวจรดเท้าอีก

เสียมารยาทมาก!

ฉันดูออก ในใจเขาคงกำลังแอบหัวเราะเยาะกับสภาพฉันตอนนี้แน่ หน้ามึน ๆ นั่นหลอกฉันไม่ได้หรอก รู้ทันแล้วย่ะ

“จะคุยเรื่องอะไรก็รีบพูดม-”

Rrrr~

ทว่ายังไม่ทันจะพูดจบประโยค เสียงโทรศัพท์ของฉันดันขัดขึ้นมาอีกครั้ง ให้มันได้อย่างนี้สิ! ดังมันทั้งวัน ปิดเครื่องซะเลยดีไหมนะ

แต่ชื่อที่ปรากฏบนหน้าจอ ทำให้ฉันหยุดบ่นในใจ แล้วเปลี่ยนเป็นอมยิ้มก่อนรีบกดรับ

ฉันเหลือบมองแขกไม่ได้รับเชิญ ตานั่นนั่งเปิดทีวีดูเงียบ ๆ ไม่ได้สนใจฉันที่เดินเลี่ยงออกมาแม้แต่น้อย

สบายจริง ๆ พ่อคุณ! ทำอย่างกับเป็นห้องตัวเองเลยนะ

ฉันเลิกสนใจเขา หันมาใส่ใจกับคนปลายสายแทน

“ค่ะ พี่แทน”

“ไม่มีอะไรค่ะ ก็แค่....” ฉันเล่าเรื่องทั้งหมดแบบเดียวกับที่เล่าให้เพื่อนฟัง แต่ไม่ได้บอกเรื่องที่แพ้กุ้งออกไป

อย่างที่บอก ฉันไม่อยากให้เขารู้สึกแย่ เพราะจริง ๆ ฉันเคยบอกพี่เขาไปแล้วว่าแพ้กุ้งทะเล กินได้แค่กุ้งน้ำจืด แต่เขาคงจำสลับกันหรือไม่ก็คงลืม...

“กำลังอาบน้ำค่ะ” ฉันตอบกลับเมื่อพี่แทนถามว่าทำอะไรอยู่ เราคุยอะไรเรื่อยเปื่อยอีกนิดหน่อย ก่อนพี่เขาจะขอตัววางสายไป เพราะต้องเข้าประชุมกับหุ้นส่วน

ฉันเดินกลับมาที่เดิม พลางขยับตัวมายืนจ้องหน้าแขกไม่ได้รับเชิญ ที่เงยหน้าขึ้นมองฉันเหมือนกำลังมีคำถาม

“มีอะไรก็พูดมา”

“มีข่าวกับผู้ชายคนอื่น แฟนเธอมันไม่โกรธ?”

“ไม่โกรธ เขารู้จักฉันดี” ฉันตอบอย่างมั่นใจ และแกล้งไม่สนใจสรรพนามว่า ‘มัน’ ที่ยูนิกซ์ใช้เรียกพี่แทน

ส่วนเรื่องที่บอกว่าเขารู้จักฉันดีน่ะ มันก็จริง ตั้งแต่คบกันมา นี่ไม่ใช่ครั้งแรกที่ฉันมีข่าวทำนองนี้ ถึงจะไม่เยอะเท่าช่วงก่อนคบกันก็เถอะ แต่ก็มีมาเรื่อย ๆ เราใช้ความเข้าใจกันทำให้ไม่เคยทะเลาะกันเกี่ยวกับเรื่องพวกนี้สักครั้งเดียว

“เหรอ เป็นคนดีนี่? แฟนมีข่าวขึ้นห้องกับผู้ชายอื่น แต่กลับไม่โผล่หัวมาถาม”

“แน่นอน พี่แทนเขาเป็นผู้ชายแสนดีและเป็นสุภาพบุรุษ ไม่เหมือนคนแถวนี้ อีกอย่างที่เขาไม่มา เพราะเขาติดงานย่ะ เขาไม่ได้ว่างเหมือนใครบางคน!”

“ติดงาน? เป็นคนดี? หึ! ไปดีไม่ห่าง...อยู่ที่ไหนหรือเปล่า เธอเช็กดีหรือยัง”

“ปากเสีย!” ไม่ต้องมาเว้นช่องว่างให้อยากรู้ ฉันโตขนาดนี้ คำผวนบ้าบอนี่ทำไมจะไม่รู้ว่าคำที่หายไปคืออะไร หยาบคายมาก นี่กล้าว่าแฟนฉันไปดีไม่ห่างเหินเลยเหรอ!? อยากบีบคอคนพูดให้ตายคามือเลย แต่ความจริงคือทำได้แค่ยืนชี้หน้าเขาเท่านั้น

ยูนิกซ์จับมือฉันที่กำลังชี้หน้าเขาลง ดวงตาสีดำมองฉันนิ่ง เราสบตากันหลายวินาที ก่อนที่เขาจะเป็นฝ่ายเปิดปากพูดขึ้นมา

“คนรักกำลังเดือดร้อน ถ้าเป็นฉันนะ ขอแค่บอก ฉันพร้อมทิ้งทุกอย่างมาอยู่กับเธอแล้ว”

“พูดอะ-”

“เธอบอกว่ามันรู้จักเธอดี แล้วเธอล่ะ? รู้จักมันดีแค่ไหนพริกแกง”

คำถามของเขาทำเอาฉันเงียบ

นั่นสิ ฉันรู้จักพี่แทนดีแค่ไหนกันนะ ถึงจะคบกันมาเป็นปี แต่เราก็ไม่ค่อยได้ใช้เวลาร่วมกันเหมือนคู่รักคู่อื่น ต่างคนต่างมีหน้าที่ เขาทำงาน ส่วนฉันก็เรียน

ก่อนหน้านี้ที่ไม่เคยมองถึงจุดนี้ เพราะเราไม่เคยทะเลาะกัน ฉันเลยมองว่าเราเข้ากันได้ดีมาตลอด แต่หากมองย้อนกลับไปจริง ๆ ก็เริ่มไม่มั่นใจแล้วว่าเราคือคู่รักที่เชื่อใจกันและกันเกินไป...จนผิดปกติหรือเปล่า

“ไม่ใช่เรื่องของนาย มีอะไรก็พูดมา” สุดท้ายฉันก็เลือกเบี่ยงประเด็นไม่ตอบคำถามนั้น ปัดมือเขาทิ้ง แม้ในหัวจะเริ่มผุดคำถามขึ้นมามากมายก็ตาม

“หิวน้ำ”

“อีกแล้ว? ไหนว่ามาเรื่องข่าวไง”

“โกหก”

“ไอ้! เลิกเล่นลิ้นสักที มีอะไรก็พูดสิ”

ฟังกันที่ไหน เขาลุกเดินไปเปิดตู้เย็น หยิบน้ำขึ้นมาเปิดดื่มอย่างสบายใจเฉิบ ทำเหมือนเป็นบ้านตัวเองขึ้นทุกวัน

“อีกเรื่องที่ฉันจะบอก” เขาวางขวดเปล่าลง สาวเท้าเดินมาใกล้ๆ "ฉันชื่อยูนิกซ์"

“แล้ว?” รู้ตั้งแต่วันที่เขาขับรถมาให้แล้วไหม ผู้หญิงคนนั้นเรียกชื่อเขาเสียงดังขนาดนั้น ถ้าหูไม่ได้หนวก ใครก็ได้ยิน

“ก็ไม่แล้วไง ตามมารยาท...เธอควรเรียกชื่อฉัน?”

“…ได้สิ ยูนิกซ์ พอใจยัง”

“พี่...” กดเสียงต่ำเชิงบังคับ

“พี่อะไร” ฉันขยับตัวออกจากหน้าหล่อที่ก้มลงมาพูดใกล้จนปากเกือบชิดแก้มกัน

“พี่ยู เรียกฉันพี่ยู ฉันอายุมากกว่าเธอหลายปีนะ”

“อย่ามาซี้ซั้ว มาหลอกให้เรียกพี่หรือเปล่าก็ไม่รู้” อีกอย่างนะ ดูการกระทำของตัวเองด้วย สมควรเรียกพี่ตรงไหน? ไม่เรียกไอ้ก็ถือว่าให้เกียรติแล้วนะ (แม้จะหลุดปากพูดไปหลายรอบแล้วก็ตาม)

“ต้องเรียกสิ”

“ไม่เรียกโว้ยยยยย” สาบานว่าฉันไม่เคยโวยวายใส่ใครแบบนี้มาก่อน แต่ตานี่มันกวนประสาท ฉันอดไม่ได้จริง ๆ ไม่รู้โดนอาถรรพ์อะไรถึงต้องมาเจอเขาอีกแบบนี้!

“โอเค ถ้าไม่เรียกก็อยู่แบบนี้แหละ”

“นี่!! ลุกออกไปนะ” ไม่ว่าเปล่า คนหน้ามึนยังเดินมาทิ้งตัวลงนั่งห่างจากฉันเพียงคืบ ไม่สนใจฉันที่มองตาเขียวปั๊ดแม้แต่น้อย ไม่พอนะ เขายังกวนประสาทกันด้วยการนั่งกดรีโมตทีวี เปลี่ยนช่องไปมาหน้าตาเฉย

ปวดหัวเลยให้ตายสิ!

เวลาผ่านไปเท่าไหร่แล้วไม่รู้ แต่ระหว่างเราไม่มีใครพูดอะไรขึ้นมาอีก มีเพียงเสียงรายการข่าวที่เขาเปิด ช่วยให้ห้องไม่เงียบจนเกินไป แต่ก็ยังอึดอัดใจอยู่ดี

ฉันแอบมองเขาเป็นระยะ เขาดูไม่เป็นเดือดเป็นร้อนอะไร มิหนำซ้ำยังดูพร้อมปักหลักอยู่ในห้องนี้ทั้งวันทั้งคืนอีกด้วย

เฮ้อ...เอาเถอะ แค่เรียกคนที่หน้าดูเหมือนจะเป็นคนรุ่นราวคราวเดียวกัน แถมนิสัยยังไม่น่าคบหาว่า ‘พี่’ คงไม่เป็นอะไรหรอก

ไม่สิ คงไม่มีอะไรน่าปวดหัวไปมากกว่านี้แล้วต่างหาก

“โอเค ๆ ยอมแล้ว เรียกก็เรียก!”

“...” ไม่พูด แต่แวบหนึ่ง เหมือนเห็นเขากระตุกยิ้มมุมปาก ไม่แน่ใจว่าฉันอคติจนตาฝาด หรือเป็นเพราะเขากวนประสาทสำเร็จถึงได้ยิ้มกวนโอ๊ยแบบนั้น

“พี่ยูกลับไปก่อน ฉันจะพักผ่อน”

“พริก...แทนตัวเองว่าพริก” ฉันเบะปากกลอกตามองบนกับความเยอะของคนข้าง ๆ พยายามระงับอารมณ์ที่เดือดปุด ๆ ไม่ให้ปะทุจนเรื่องไปกันใหญ่ จึงสูดลมหายใจเข้าลึก ๆ พยายามฝืนยิ้ม ทำหน้าอ้อนเล็กน้อยแล้วพูดใหม่

“พี่ยูกลับไปก่อนนะ พริกอยากพักผ่อน”

อะไรอะ? เขาหันมามองหน้าฉันแต่ไม่พูดอะไร แบบนี้มันหมายความว่ายังไงฮะ

“ก็เรียกแล้วไง จะมองอะไรอีก” หรือหน้าฉันตอนฝืนพูดคำนั้นจะดูตลกเกิน?

“แบบนี้ค่อยน่ารักหน่อย”

เฮอะ! ฉันน่ารักตลอดแหละย่ะ ยกเว้นกับนาย

“ไม่มีอะไรแล้ว แต่เดี๋ยวพรุ่งนี้มาใหม่”

“ฮะ?”

“ไปก่อนนะ บายครับน้องพริก”

ปึง

ช็อก! อึ้ง! อ้าปากค้าง

ชมฉันไม่ทันขาดคำ เขาก็ดันตัวลุกขึ้นเดินตรงไปที่ประตู โดยไม่ต้องรอใครอัญเชิญซ้ำ คำบอกลาแสนจะกวนประสาทนั้นจบลง พร้อมกับประตูห้องที่ปิดสนิทลง

สองครั้งแล้วนะที่เขาทำแบบนี้ เป็นไบโพลาร์หรือเปล่าเปลี่ยนอารมณ์ไวเกิ๊น! หรือจะเป็นวัยทองก็ไม่น่าใช่

อ้อ เรียกคนบ้าน่าจะถูกต้องกว่ามั้ง (?)

ภาวนาอย่าให้เขาคิดอะไรกับฉัน แบบที่แผ่นดินมันบอกเลยนะ ฉันไม่นึกพิศวาสคนพิลึกพิลั่นแบบหมอนั่นแน่

นอกจากจะไม่ใช่สเปกแล้ว นิสัยแปลก ๆ นั่น ยังน่าติ๊กถูกทุกข้อว่าเป็น “นิสัยคนที่เกลียดขี้หน้า” อีกต่างหาก

ฉันไม่ชอบเขาเลย!

 ~ End Phikkaeng Part ~