CHAPTER 3

Next Day - Dinner Party

Well, sana hindi totoo 'yon-kasi pagpasok pa lang namin ni Damon sa grand ballroom ng Monteverde Hotel, halos maputol na ang hininga ko. Lahat ng tao naka-tux, naka-gown, at amoy mamahaling pabango. Ako? Feeling ko para akong kabayong nadala sa show horse competition.

Pero hawak niya ang kamay ko.

Yes, literal.

Hawak niya ang kamay ko na parang totoong mag-asawa kami. Mainit yung palad niya, firm ang grip, pero hindi masakit. Nakakakilabot lang kasi kahit na scripted lang 'to, parang may naramdaman akong kiliting hindi ko maintindihan.

"Stand tall. Smile a little. But not too much," bulong niya habang papalapit kami sa crowd. "Don't drink anything unless I hand it to you. And if you don't know what to say, just nod."

Napalunok ako. "Copy."

PAGDATING namin sa gitna ng ballroom, agad kaming sinalubong ng isang grupo ng matataas na tao. Mga investors, board members, CEO ng ibang companies. Lahat sila nakatingin sa akin, parang sinisiyasat kung bagay ba akong Monteverde.

"This is my wife, Leah," pagpapakilala ni Damon. "We got married last month. Small, private ceremony."

Halos mabilaukan ako sa sinabi niya. Last month?! Akala ko ba 'yung kasal, next week pa lang ang fake schedule?

Pero ngumiti lang ako, gaya ng utos niya. "Hi po. I mean, hello."

"Charming," sabi ng isang matandang babae na nakasuot ng emerald green gown. "You look so young, dear."

Ngumiti ulit ako. "Good skincare, ma'am."

Natawa sila. At doon ko lang nakita si Damon-nagulat. Like, legit na medyo napangiti siya. Konti lang, pero nakita ko 'yon. A crack in the ice.

AS the night went on, pumasok kami sa routine. Introduce, smile, greet, charm. Sa sobrang dami ng nakilala ko, hindi ko na alam kung sino ang CEO ng kung ano. Basta alam ko lang, sa tuwing tatapusin ko ang sentence ko, hawak pa rin ni Damon ang kamay ko-parang anchor ko sa gitna ng sea of billionaires.

Pero syempre, hindi mawawala ang unexpected plot twist.

Habang nagka-cocktail break, may lumapit na babae. Matangkad, super ganda, with legs that could kill a man at 10 feet.

"Damon," she purred. Yes, purred. "Didn't expect to see you here with... company."

"Vanessa," sagot ni Damon, cold tone agad. "I didn't expect to see you either."

"Funny," ngiti ng babae. "So this is the lucky girl? Your wife?"

Tumingin siya sa akin mula ulo hanggang paa. At literal-tinusok niya ako ng tingin.

"Leah," pakilala ko. "And yes, wife. Not assistant. Not flavor of the week."

Biglang natahimik si Vanessa. Medyo nagtaas siya ng kilay, pero halata kong nasupalpal ko siya nang malutong. Damon didn't say anything-but he slightly squeezed my hand.

Maya-maya, tumalikod na si Vanessa. "Good luck, darling," huling sabi niya bago nawala sa crowd.

Pag-alis niya, nagbuntong-hininga ako. "Ex mo 'yon?"

"None of your business."

"Yikes. Sensitive."

"Just... stay away from her."

"Ako pa ba?" sabay inom ko ng cocktail. "Girl's a walking blade."

Habang palabas na kami ng venue, may sumalubong na isa pang investor. Matanda, may cane, pero mukhang powerful pa rin.

"Damon," aniya, tapik sa balikat ng asawa ko. "This is the first time I've seen you with someone beside you. You've changed."

Hindi sumagot si Damon. Tumango lang.

Tinapunan ako ng tingin ng matanda. "And you, young lady, must be the reason. Good. Very good. A man's empire begins with his home."

Pagkaalis ng matanda, naramdaman ko ang pag-higpit ng hawak ni Damon sa akin. Hindi galit, pero may tension. Para bang may sinabi 'yung lolo na bumungad ng nakaraan niya.

"Are you okay?" tanong ko habang papunta na kami sa sasakyan.

Tahimik siya sandali. Tapos binuksan niya ang car door para sa akin.

"Next time, don't speak unless I tell you to," malamig niyang sabi.

Natigilan ako. "Excuse me?"

"You did well. But this isn't a game. You're not here to win arguments or spar with my ex."

Nainis ako. "Well maybe if you warned me she was a walking b*tch, I could've prepared better."

Napahinto siya. Tumingin sa akin.

At doon-nagtagpo ang mga mata namin.

Matigas. Matapang. At walang gustong umatras.

"I don't need your attitude, Leah," he said lowly.

"At hindi ko kailangan ang utos mo, Damon. I'm your wife for show, not your puppet."

Sandaling katahimikan. Tapos tumawa siya. Tuma-wa. As in, genuine chuckle.

"You really are dangerous when you're sober," bulong niya habang pumasok na sa sasakyan.

Ako? Naiwan lang nakatitig sa kanya, confused.

Kasi for the first time, hindi ko alam kung naiirita siya... o nagsisimula na siyang maintriga sa akin.

PAGPASOK ko ng penthouse that night, ang unang pumasok sa isip ko ay hindi yung mala-palasyong chandelier sa taas o yung plush leather couch na mukhang mas mahal pa sa tuition ng kapatid ko-ang naisip ko lang ay: Paano ko titiisin ang isang taon kasama ang beast na 'yon?

Hindi ko alam kung anong mas nakakainis-yung pagka-cold niya, yung borderline bossy niyang ugali, o yung pagtrato niya sa akin na parang isa lang akong kontratang dapat sundin nang walang reklamo.

Pero ang pinaka-ayoko?

Yung mga mata niya.

Yung hazel eyes na 'yon na parang laging nanghuhusga pero may tinatago ring sakit. Lalo na nung nagkatinginan kami sa labas ng ballroom-pakiramdam ko, may saglit na koneksyon na hindi ko maintindihan. And I hated it. Because it felt real.

Naglakad ako papunta sa guest room na sinabi ng butler na para sa akin. Pagbukas ko ng pinto, muntik na akong mapa-"WOW." Queen-sized bed, soft lighting, carpeted floor, at may sariling mini walk-in closet. Literal na parang pang-hotel ang dating.

Pero kahit gano'n ka-comfy, hindi ko mapigilang humiga at mapabuntong-hininga.

"Ano bang pinasok ko..." bulong ko sa sarili ko habang tinititigan ang kisame. "Ito ba talaga ang solusyon sa lahat ng problema?"

Naalala ko bigla si Mama. Yung mga gamot niya, yung hospital bills, yung bayarin sa bahay. Kung hindi dahil sa kalagayan niya, hindi ko naman iisipin na makipagkasundo sa isang estrangherong CEO na may kasamang clause na "must bear child." Diyos ko po.

Kakatapos ko pa lang magtanggal ng heels nang biglang may kumatok.

Tok. Tok. Tok.

Napabangon ako agad, kinabahan.

"Who is it?" tanong ko.

"Open the door," malamig na boses ni Damon.

Napakunot noo ako. Anong ginagawa niya dito? Hindi ba't dapat nasa kabilang wing siya ng penthouse?

Binuksan ko pa rin. "May kailangan ka?"

Nakatayo siya ro'n-nakasuot ng simple gray shirt and black lounge pants. Pero kahit gano'n lang, mukha pa rin siyang walking Calvin Klein ad. Nakakainis.

"Pack your things," sabi niya diretso.

Ha?

"What?" tanong ko, confused.

"I said, pack your things. You're moving to the master's bedroom."

Natawa ako. "Excuse me? Bakit?"

"Because people will start asking questions. About our marriage. Our living arrangement. And I need to be sure you're not just playing house."

"Akala ko ba contract lang 'to? Walang intimacy, walang romance-lahat peke lang. So bakit ako lilipat sa kwarto mo?"

Humakbang siya palapit, kaya napaatras ako konti.

"Because even the illusion of a marriage needs convincing. And kung gusto mong magtagal ang contract na 'to, you'll follow my lead. Or I'll find someone else who can."

Natigilan ako.

Ang sakit ng sinabi niya. I'll find someone else who can. Parang tinadyakan 'yung pride ko.

So I did what any stubborn girl would do.

Ngumiti ako.

"Fine. Lilipat ako. Pero don't expect me to warm your bed, Mr. Monteverde."

"Trust me," malamig niyang sagot. "I wasn't planning to."

Boom. Ang lamig. Pero may kirot.