CHAPTER 2

MAY mga bagay talaga sa buhay na akala mong kaya mong i-handle-hanggang sa andiyan na siya sa harap mo, six-foot-one, naka-white shirt, at may titig na parang gusto kang ipatapon sa disyerto.

Good morning nga pala, asawa ko na raw ngayon si Damon Monteverde.

Technically.

Kasi kahit na pumirma na ako ng kontrata, at kahit pa nasa penthouse na ako ng taong 'to, isa lang ang malinaw sa akin-wala akong pwedeng gawin na ikaiinis niya, kundi yari ako.

"Yung rules natin, klaro, 'di ba?" tanong niya habang nakaupo sa harap ng high-glass table sa may kitchen. As usual, mukhang bagong ligo sa perfume na milyon ang halaga. Ako? Mukhang bagong gising pa rin sa kaba.

"Yes, Sir... I mean, Damon. Klaro po."

"You can call me Damon. Don't add anything extra. No 'po,' no 'sir.' You're supposed to be my wife. Make it believable."

Ang hirap mong mahalin, alam mo ba?

Napangiti ako nang pilit. "Copy, Damon. Believable as hell."

Napataas siya ng kilay. "You're sarcastic."

"Hmm... depends. Sometimes charming," sagot ko sabay kuha ng orange juice sa fridge. "Gusto mo rin?"

"No thanks. I don't drink sugar."

Okay, Mr. No-Sugar. Pa-healthy masyado.

HABANG umiinom ako, napansin kong nakatitig siya. Hindi romantic ha-kundi 'yung tipo ng titig na parang sinusukat niya ako kung bagay ba akong maging fake wife niya sa mata ng mundo. I mean, mukha ba akong pang-bilyonaryo?

Hindi ko alam kung pang-Cannes Film Festival ang performance ko kahapon, pero mukhang pasado naman ako sa audition.

"We have a dinner party tomorrow night," bigla niyang sabi. "Business partners. You need to come with me."

Pucha. Party agad? One day pa lang ako dito!

"Ano pong... I mean, anong klaseng party 'to?"

"Formal. Business crowd. You'll be introduced as my wife."

Napakunot ang noo ko. "Wife agad? Like... publicly?"

"Yes. The whole point is to make people believe we're married. That includes everyone-my board, investors, even my grandfather."

Ngek. Lolo niya? Baka masungit din yun gaya niya.

"Do I have to talk? Smile? Sabay-pose?"

"You just need to look good and shut up."

Napatingin ako sa kanya. Naka-deadpan talaga.

"Wow. Romantic. Where do I sign for the honeymoon?"

Napahinto siya sa pagkain ng eggs niya. Tumigil. Tumingin.

"Leah..." boses niya malamig. "This is not a game. You're here because I need a wife for a year. One year lang. In exchange, I'll give you what you asked for. Enough money, security for your family, and a clean exit."

Napalunok ako. Sh*t. Totoo na talaga 'to.

Pero kahit gano'n, hindi ko maialis ang inis sa tono niya. Hindi man lang siya marunong ngumiti o kahit magpakita ng konting appreciation? Hello? Nagbenta ako ng kaluluwa ko just to save my family!

"Understood," bulong ko. "A year. No feelings. No games. Just contracts."

"Good."

Tumayo siya. Kinuha ang coat sa upuan at tinapik ang relo.

"May stylist na darating mamaya. Let her handle everything. You'll be prepped for the party."

"Okay."

"And Leah," dagdag niya habang papalabas na ng pinto, "don't flirt with me. I'm not the type you can charm."

Ngumisi ako. "Don't worry. You're not even my type."

Well... maybe a little. Pero hindi ko 'yon aaminin sa kanya. Never.

HINDI ko alam kung dapat ba akong matuwa o ma-pressure. Kasi ang sabi lang ni Damon, "may stylist na darating." Akala ko stylist na tulad ng nasa mall-magbibigay lang ng bagong damit, tapos ayos na. Pero hindi pala.

Dumating siya sakay ng isang black luxury van na may logo ng Monteverde Corporation sa gilid. Naka-all black, may dalang dalawang rolling racks ng designer clothes, may makeup kit na parang kasing laki ng ref, at mukhang ready siyang baguhin ang buong pagkatao ko.

"Good afternoon, Miss Leah," bati ng babaeng sosyal na sosyal ang aura. "I'm Marga. I handle image transformations for Monteverde's top-tier profiles. And right now, that includes you."

Teka, image transformation? Anong akala n'yong itsura ko, barangay queen?

"Uhm, nice to meet you po, Miss Marga."

She gave me a quick look-over. Mabilis. Matalim. Tapos ngumiti siya nang plastic. "Okay. We have work to do."

Sinimulan niya akong sukat-sukatin gamit ang tape measure, parang hinuhubaran ako gamit lang ang tingin. Inilabas niya ang phone niya, tinext ang assistant niya, at in a matter of minutes may dumating pang extra staff-dalawa, tatlo... lima?

Para akong contestant sa Project Runway: Billionaire Wife Edition.

"Madam, gusto ko lang po sana ng simpleng dress-"

"No," putol niya agad. "You're not here to wear 'simple.' You're Damon Monteverde's wife now, sweetheart. You need to look the part. Glamorous. Poised. Expensive-looking. Intimidating, if necessary."

Pucha. Ako, intimidating? Mukha nga akong tindera sa palengke 'pag walang ayos.

ILANG beses nila akong pinaikot-ikot sa harap ng salamin. Pina-upo, tinayuan, pinasayaw-lahat. As in full-on makeover. Pinagpilian ang Chanel, Dior, Alexander McQueen. May Louboutins din na parang di ko kayang lakaran.

Habang sinusuot ko ang navy blue silk gown na parang kay Angelica Panganiban sa awards night, napatitig ako sa salamin.

Sino 'tong babae sa harap ko?

Ang eyes ko, sharp na dahil sa makeup. Yung lips ko, pulang-pula at plump. Yung hair ko, naka-volume at wavy. Tapos yung katawan ko, parang model na kinuha sa magazine.

"Holy... crap," bulong ko.

"You're stunning," sabi ni Marga. "Even Damon will choke."

Napatawa ako. "Or choke me."

She laughed. "Well, make sure it's the good kind."

Omg, bakit parang ang dumi ng dating no'n?

AFTER two hours, tapos na ang transformation. Tinuro nila ang jewelry na dapat kong suotin bukas, paano lumakad na hindi sumisigaw ng 'probinsyana,' at paano ngumiti nang sosyal pero hindi OA.

Pero habang papasok na ulit ako sa guest room ko sa penthouse, may narinig akong mahinang tunog mula sa hallway. Tila galing sa private office ni Damon.

Curious, lumapit ako. Baka may kailangan siya.

"Damon?" tawag ko softly habang nakatayo sa tapat ng double doors.

Wala siyang sagot.

Ipinikit ko ang mata ko at nagbuntong-hininga. I shouldn't intrude. Pero bago pa ako makatalikod, bumukas ang pinto.

At ayun siya. Nakaupo sa leather chair, walang coat, sleeves rolled up, holding a glass of what looked like scotch. Pero ang mas napansin ko ay yung itsura niya-malalim ang mata, at pagod na pagod.

Ngayon lang, ngayon lang, nakita ko si Damon Monteverde hindi bilang beast o galit na boss.

Kundi bilang tao.

"What are you doing here?" tanong niya, pero hindi galit. Parang... curious lang.

"I-uh, nothing. I just... I heard something. Thought you needed anything."

He stared for a moment. Then, he nodded toward the seat across from him. "Sit."

"Huh?"

"Sit down. You look like you've been through hell with Marga."

Napangiti ako. "Feel ko nga po parang sinapian ako ni Heart Evangelista."

"No 'po,' remember?"

"Oops. Sorry. Old habit."

Tahimik kami for a minute habang umiinom siya. Ako naman, pinagmasdan ko lang siya. May gusto akong itanong... something deeper.

"Can I ask you something?" I whispered.

He raised a brow.

"Why me? Bakit hindi ka na lang kumuha ng socialite? Or actress? Yung sanay na sa ganitong mundo?"

Tahimik siya sandali.

Then he said, "Because they don't know struggle. They'd take the money and run. You? You have something to lose. You'll stay."

Napatigil ako.

"You're desperate," he added, like it was a compliment. "That's what makes you useful."

Sobrang sakit pakinggan. Pero ang mas nakakagulat?

Tama siya.

Sabi nila, first impressions last.