AND for the first time, narealize ko na mas mahirap pala kapag hindi lang katawan mo ang kailangan mong i-guard-pati puso mo, baka mapasubo na rin.
Hindi ko alam kung alin ang mas weird-yung idea na matutulog ako sa master's bedroom with a complete stranger, or the fact na medyo kabado ako at the same time excited. Excited? Tangina, Leah. Delulu much? Pagpasok ko sa master's bedroom, muntik na akong mapamura. Grabe. Ang lawak. Ang bango. At ang laki ng kama-parang kasya buong barangay. May sariling lounge area, balcony with city lights view, at walk-in closet na mas malaki pa sa buong kwarto namin sa bahay. Pero ang pinaka-catch? Nandoon si Damon, nakaupo sa single-seater couch habang may hawak na tablet. Nakasuot siya ng reading glasses, nakasandal habang nagbabasa ng documents. Parang out of place ako-like I just barged into a lion's den in pink pajama shorts. "Um... saan ako pwede matulog?" tanong ko, awkward. Tumingin siya sa akin saglit, tapos tinanggal 'yung glasses. "Right side ng kama. Don't snore." "Wow. Akala ko pa naman may separate bed or kahit couch. Di mo man lang ako inalok ng kutson or futon?" "This isn't a boarding house. It's a marriage, remember?" I rolled my eyes. "Fake marriage." "Still marriage." Napabuntong-hininga ako. Kinuha ko 'yung duffel bag ko, nilapag sa gilid, at nagsimulang mag-ayos. Habang naglalagay ako ng toiletries sa vanity counter, naramdaman ko 'yung tingin niya sa likod ko. Lumingon ako. "Anong tinitingnan mo?" "Wala." "Ano ako, glass? Transparent?" "You talk too much." "And you brood too much." Napangiti siya. I swear, nakita ko. Konting-konti lang, pero smile 'yon. Parang napilitan, pero umiral. "Just sleep," sabi niya finally. "We've had a long night." "Okay," sabay talon ko sa kama. "Basta walang gulatan, ha? Wala kang special monster mode sa gabi?" "Ang kulit mo." "Alam ko." TUMALIKOD na ako, binalot ang sarili sa kumot. Pero kahit nakapikit na ako, hindi ko maiwasang maging conscious. Kasi kahit malayo siya sa akin, ramdam kong nandoon siya. Tahimik. Alert. Parang binabantayan ako-or worse, sinusuri ako. At doon ko narealize, hindi lang siya cold and angry. He's careful. Calculated. Parang may tinatago siya. "Leah," tawag niya bigla. Mahina pero buo ang boses. "Hmm?" "Don't drink when I'm not around." Napakunot noo ako. "Huh?" "Yung sa ballroom kanina. Kung nakainom ka, things might've ended badly." "Concerned ka ba?" Tahimik siya saglit. Tapos sumagot. "No. Ayokong gumawa ka ng gulo habang dala mo ang pangalan ko." Sakit, 'no? Pero to be honest... I expected that. Kaya ngumiti na lang ako sa sarili ko. "Noted, Mr. Monteverde." Pagkatapos no'n, tahimik na. Pero sa ilalim ng kumot, habang nakatalikod ako sa kanya, hindi ko mapigilang mapaisip. Bakit nga ba siya ganito? At anong klase kayang lalaki ang pilit binubuhay ang isang peke, pero mukhang sinasaktan siya ng isang bagay na ayaw niyang ipakita? I WOKE up to a still, quiet room, the morning light filtering through the curtains. I was still curled up under the soft covers, the events from last night a blur in my head. Ang saya ko na lang na walang gulo, and somehow, I felt... normal. Pero nang bumangon ako at napansin ko ang empty side ng kama, hindi ko maiwasang makaramdam ng konting pagkabigo. Weird, right? Hindi naman kami magka-kilala, pero may parte ng utak ko na parang gusto ko siya magising, kahit man lang mag-good morning or something. Ano ba 'to? Ang corny ko. Pinilit ko tanggalin 'yung thoughts na 'yon. Hindi ko na dapat ito pinapansin. He's just a contract husband. He's not my knight in shining armor, hindi siya prince charming, at least hindi sa ngayon. I stood up, moved to the bathroom, and started getting ready. I didn't expect much today, just a normal day with cold stares and awkward silences, parang usual na routine ni Damon. Nakaka-irritate nga, eh. Para bang he's so perfect at everything na iniisip niyang wala siyang time for pleasantries. Ang dami kong gusto itanong, pero I know better than to poke the bear. I was brushing my hair when I heard footsteps outside, and then the door opened. "Leah." I froze. "Tumayo ka na. May meeting kami." Ang boses ni Damon, walang emotion, pero may authority na hindi mo kayang i-miss. I glanced at him, but didn't speak. He was standing in the doorway, wearing his usual tailored suit, looking like he owned the entire universe. His eyes met mine briefly before he stepped inside. "You're coming with me," he said, flatly. I raised an eyebrow. "For what?" "Business." "And where are we going?" He looked at me as if I should already know the answer. "Your duty as my wife. I expect you to act the part." "Hindi naman 'to wedding, Mr. Monteverde." "I know that. Just... get ready," he said with a sigh. I wanted to argue, to say something sarcastic, but I held back. Dahil alam ko na hindi ko pa kayang magpatuloy sa ganitong relasyon-o whatever this was. Pero, I had no choice. This was my reality. I had to help my family. I had to make sure my mom gets better. Hindi ko kayang mag-back out now. "Okay," I said, putting down the brush. I didn't bother changing into something fancy. Instead, I opted for a simple blouse and a skirt-something modest enough for whatever business meeting he was dragging me to. When I walked out of the bathroom, he was already sitting on the couch, scrolling through his phone. Pero this time, may slight difference sa posture niya-hindi na siya ganun ka-tight. He didn't look up when I entered, but I caught him glancing at me from the corner of his eyes. That moment felt strange-like he was studying me. "Let's go," he said, standing up. He was already heading for the door, and I followed. AS we stepped into the elevator, the silence was almost suffocating. I tried my best not to look at him, but the quiet between us felt heavy. My heart was beating faster than usual, and I couldn't figure out why. Paglabas namin sa building, the world seemed different. The sun was brighter, the sky clearer. Everything felt a little too... perfect. Maybe that's what he was going for-his idea of a picture-perfect life. Ang problema ko lang, hindi ako part ng perfect picture na 'yon. We got inside a sleek black car, and we drove off. During the drive, I tried my best not to speak, but curiosity was eating me up. "Where exactly are we going?" I asked, finally breaking the silence. "To a business luncheon. It's important." "Business?" I echoed, raising an eyebrow. "Among other things," he replied, voice cold, eyes forward. "But we can talk about it when we get there." Ang hirap makipag-usap kay Damon. It's like trying to crack open a safe without the right combination. Laging ganun. Hindi ko mahanap ang susi para magkaintindihan kami. Kahit ganun, I still wondered-why me? Bakit ako? Out of all the women who could've applied for this ridiculous contract, why did he pick me? Before I could ask, the car stopped in front of an elegant, modern restaurant. I didn't say anything, but I felt the tension creep up again. "Just follow my lead," he said, as he opened the door. "And remember, you're my wife." I nodded, but inside, I knew this was just the beginning of what I signed up for. The game had started, and I wasn't sure if I was ready for it.Nanlaki ang mata niya. “No. Absolutely not.” “Damon—” “No, Leah!” singhal niya. Lumapit siya sa’kin, mariing tinignan ako. “You’re not sacrificing yourself. I won’t allow it. Over my dead body.” Nag-init ang pisngi ko, hindi dahil sa takot kundi dahil sa inis. “I’m not your porcelain doll, Damon! Hindi ako laruan na basta mo lang ikukulong habang ikaw ang lahat gumagawa! This is my fight too!” Tahimik siya. Hindi makasagot. “Carla betrayed me. Ethan wants me. Then let them try. Pero hindi ako tatakbo. Hindi habang buhay.” Dahan-dahan niyang binaba ang tablet. Lumapit pa siya. Hinawakan ang magkabilang pisngi ko. “Leah… you have no idea kung gaano sila ka-dangerous. Ethan doesn’t play fair. Carla doesn’t have a soul left. Kung ikaw ang bait…”
“You’d probably say I’ve messed everything up again. You always said love would ruin me… that it’s weakness. Pero… what if you’re wrong?” Tiningnan niya ang picture. Hindi ko makita kung sino. “Maybe she’s not my weakness. Maybe Leah… is the only right thing I’ve ever done.” Tumulo ang luha ko. Napakapit ako sa hamba ng pinto. Oh God. Hindi pala biro ‘yung sinabi niya kanina. He meant it. Kahit sa sarili niyang katahimikan, inaamin niya. Hindi ako pwedeng tumayo lang dito. Pero bago pa ako makagalaw… Biglang nag-ring ang phone niya. Kinuha niya agad. “Monteverde.” Mahinang sagot niya. Hindi ko narinig ang nasa kabilang linya… pero biglang nanigas si Damon. “What do you mean she’s missing?!”
Parang si Damon noon. Tahimik. Malamig. Walang buhay. “This way.” Hinila niya ako papunta sa second floor. Binuksan ang pintuan ng master’s bedroom. “Dito ka. I’ll stay in the next room—pero the guards are just outside the door. You’re safe here, Leah. I promise.” Tumingin ako sa kanya. Pagod na pagod siya. Halos hindi na yata natutulog simula nung gabing ‘yon. Magulo ang buhok. Halatang stressed. “Damon…” mahina kong tawag. Huminto siya, nakasandal sa pader. “Hmm?” “Ba’t mo ‘to ginagawa?” Napakunot ang noo niya. “What do you mean?” “Lahat ng ‘to. Lahat ng risk. Lahat ng effort mo to protect me. Contract wife lang naman ako, ‘di ba?” Dumiretso ang tingin ko sa mata niya. “O may iba pa akong hindi alam?”
Biglang bumukas ang pinto. "Sir Monteverde," sabi ng private guard ni Damon. "The car's ready. The safehouse is secured. Helicopter is standing by kung gusto niyo pong mag-airlift instead." Napalingon si Damon. "Prepare both. We leave in thirty minutes. No one else knows about this move, understood?" "Yes, sir." Nang makalabas ang guard, bumaling siya ulit sa'kin. "We're leaving, Leah. Now." Gusto kong tumutol. Gusto kong sabihin na ayokong tumakas, ayokong magtago... pero anong laban ko? Pati best friend ko pala... traydor. Pati simpleng buhay ko noon, wasak na. "Leah, you have to trust me. Please," bulong niya, mariin, halos pakiusap. Napatingin ako sa kanya. Sa lalaking ito na ilang linggo ko nang pinagdududahan... pero siya rin pala ang nag-iisang nagtatanggol sa'kin ngayon. Ako ba ang tanga noon... o ngayon pa lang nagiging totoo ang lahat? Huminga ako nang malalim. "Tara na." Tumango siya. Tumayo. Tinulungan akong bumangon mula sa kama, dahan-dahan.
Pero wala akong boses. Nanginginig ang buong katawan ko. Paulit-ulit ang mga salitang 'yun sa isip ko. I'll start... with your beloved wife. Ako ang target. Ako ang uunahin niya. "Leah, listen to me." Hinawakan ni Damon ang pisngi ko, pilit akong pinapakalma. "Hindi siya makakalapit sa'yo. I'll make sure of that. Kahit dumaan siya sa impyerno, hindi niya mararating ang pintuan mo. Hindi habang humihinga ako." Pero kahit gaano kalakas ang salita niya... hindi 'nun kayang tanggalin ang takot sa dibdib ko. "Kailangan ko makita 'yung CCTV," mahina kong sabi. "No," mariing sambit niya. "Ayokong makita mo 'yun. Baka lalo ka lang matakot-" "Gusto ko makita. Please, Damon. Kailangan ko malaman kung sino ang kasama niya." Nanginginig pa rin ang boses ko pero pursigido. "Baka kilala ko siya. Baka may clue ako na hindi mo alam." Natahimik si Damon. Nag-aalangan. "Please..." pakiusap ko. Isang malalim na buntong-hininga. Kinuha niya ang tablet sa side table. "Okay... but pre
"Si William... nasa ICU. Tinamaan siya para iligtas ka. Hindi pa rin siya gising hanggang ngayon." Napapikit siya, mariing pinigil ang galit. "Ethan escaped. Hindi namin siya nahuli. Pero hahanapin ko siya... kahit saan siya magtago."Nanlaki ang mata ko."Escaped? Paano-""May kasabwat siya. Isa sa mga guard ng mansion... pinapasok siya. Kasalukuyan pa naming iniimbestigahan kung sino pa ang kasama niya. Pero Leah... hindi ka na pwedeng bumalik doon. Delikado."Napaluha ako. Putang ina. Lahat ng ito... totoo pala."H-he almost killed me..." mahina kong sabi.Humawak si Damon sa mukha ko, marahang hinaplos ang pisngi ko. May takot sa mata niya, pero may halong galit-sa sarili niya."I'm sorry. Sorry kung nadamay ka. Sorry kung... kung nagtiwala ako sa maling tao. Sorry kung pinasok ka sa buhay kong puno ng panganib. Pero Leah..." tumigil siya, nanginginig ang labi, "hindi ko na kayang mawala ka."Napapikit ako. Tangina. Bakit ngayon niya sinasabi 'to?"Damon..." bulong ko, hinawakan a