Kabanata 3

Kabanata 3

Voice

I was kicked-out.

Agad-agad iyon. My Lola raised hell when she heard what I did. She tried to cover things up but catholic school will always be catholic school. Money cannot buy their values ​​and integrity.

"Kailan ka ba magtitino, Aquilino?!" Lola combed her hair in annoyance and frustration.

I stooped. With all that has happened today, it is only now that I feel guilty for what I did. Funny, I still had the courage to escape the sin I had committed a while ago because we have lots of money.

But earlier, when I saw our Assistant Principal, who can't barely look at me and whenever our gazes met, her face looked sick. It feels like she's disgusted of me. It feels like whenever she's given the chance to look at me, her memory comes back when she saw us earlier.

That look on her face reminded me of my parents and my lola's face whenever they are disappointed at me. It hurts. I wish I could have Lazarus' well-mannered attitude.

Kahit siguro isang apat na palapag na gusali o isang gymnasium na ang ipatayo namin sa school, paaalisin at paaalisin pa rin ako nila doon dahil sa kababuyang ginawa ko.

"Sinaniban ka na ba ng demonyo at ganyan ang inaasal mo?! Naku, Alfonso! Pagsabihan mo 'yang anak mo!" she added.

I remained stooped. Dad has been quiet since then, this is what I fear the most. Mas gusto ko pang saktan niya ako ng pisikal, pero hindi, ramdam kong galit sya, kanina pa nakakuyom ang mga kamay niya at si Mama ay kanina pa siya pilit na pinapakalma.

"You don't know how to raise a child! You are an irresponsible parent! Kung ako diyan ipinasok ko na 'yan sa seminaryo! Baka doon magtanda! Mawala ang demonyong sumanib sa katawan ng batang 'yan!"

I wanted to speak up to defend myself but I just decided to just keep it to myself. This is what I don't like at all. They thought everything could go through prayer and faith.

They thought going to seminary was the solution to change my wasteful habit. But no. I can change, even here at home, all I need is for them to understand and have patience with me.

And I hope, one day they will appreciate me too. As a person. Lazarus and I are not the same and will never be. We are far different from each other. I never wanted to be a priest, until now, I still don't really know what I want in my life.

Sana huwag naman nilang ipamukha palagi na wala akong kwenta, na walang-wala ako sa kapatid kong si Lazarus.

Siyempre 'yun palagi ang magaling, eh. Tanggap ko naman.

"Bakit hindi mo gayahin ang kapatid mo, Aquilino?! Maayos na napalaki dahil mayroong takot sa Diyos! Napakabait! Hindi iyon makagawa ng kasalanan!" si Papa na ngayon ang nagsalita.

Sinasabi ko na, ngayon palang. Bihira lang ito magsalita, pero kapag nagsalita na siguradong tatatak sayo at masasaktan ka.

Kinuyom ko ang kamay ko sa ilalim ng mesa. Kailangan kong kumalma. Ako ang may kasalanan rito.

"Aquilino, panganay ka! Ikaw lang ang inaasahan ko sa negosyo! Lumaki ka naman sanang may kwenta hindi 'yung pabigat ka dito sa pamilya!"

With that, I feel more worthless and not appreciated for who I am, what I can do and have done. Sana sinuntok o binugbog niya nalang sana ako.

"Alfonso, tama na..." My mother tried to stop my father but my father is really fuming mad.

Pinapangako ko na kapag ako nagka-anak, hindi ako magiging ganito sa anak ko. It is not fair to compare your children with anyone. Every person is special and different. We should acknowledge and recognize that. The moment we compare them with others, we are unknowingly sending out a signal that they are not good enough.

That's wrong parenting.

Many parents compare their children to other kids with the intention of motivating them to excel. Pero hindi lahat namomotivate sa pagkukumpara!

Comparing a child with other kids can have the opposite effect and the child who is being compared may feel low as it may hurt their self-esteem.

The spirit of competitiveness is good in children and it can motivate them to do good and be good, but teaching them to be better than other kids can sometimes prove to be counterproductive.

It causes deep-set emotional bruises which are difficult to heal and can result in aggression, antagonism, and resentment. All these qualities are detrimental to the gradual growth and progress of children.

It's toxic to measure ourselves and our own self-worth against other people, but we still do it. Often. Because we're human, and sometimes as humans we just can't help ourselves.

Ang dami kong gustong sabihin pero napagdesisyonan kong hindi nalang ako iimik. Hindi nalang ako iimik. Pasok doon, labas dito.

Paulit-ulit na'yang lintaya, hindi na dapat ako nasasaktan. Kaya sige lang. Tatanggapin ko nalang lahat ng sasabihin nila. Para matapos nalang ang lahat ng ito.

"Kung ganoon kay Lazarus ang ugali mo, Aquilino, sigurado ako malayo ang mararating mo! Eh hindi eh, b****a 'yang sayo!"

I was bitting my lower lip so hard. Pinipigilan ang sarili sa pagsalita at sa pag-iyak. Pero wala din namang saysay. Traydor ang mata ko, kusang bumuhos ang luha sa mga mata ko.

"Doon ka muna kay Uncle Theodore sa probinsya mamalagi! Hindi ka babalik dito sa Maynila hangga't hindi nababago 'yang ugali mo!"

What he was saying was no longer clear to me because I was busy wiping tears from my eyes. Hindi ako iyong tipo ng lalaki na iyakin, umiiyak ako oo, pero kapag sobra lang akong nasasaktan. Katulad ngayon. Simula magkaisip na, siguro bilang lang sa mga kamay ang beses na umiyak ako.

I sighed. It's unfortunate, but we live in a culture that fosters competition and individualism over community and collectivism— and this certainly doesn't exclude our parents.

This day is just... too draining. I need to get myself out of here.

"Aquilino, be careful there. Call me if anything happens." Mama helps me pack my things.

I'm really going to leave the mansion. Parang wala lang iyon sa kanila. Siguro nagpapasalamat pa dahil mawawalan na ng konsumisyon sa buhay nila.

At first, it still didn't sink in but whenever they treated me like a garbage in this mansion, it makes me to be more motivated to really leave.

"All your documents are already there, you have also been enrolled in a school near your Uncle Theodore's parish." she added.

Hindi ako umimik. Babalik ako ritong hindi na katulad ng dati, pinapangako ko iyan. Gusto kong dumating ang panahong pagsisisihan nilang pinaalis nila ako. Magiging magaling ako. Mas magaling pa kay Lazarus.

"Aquilino! Maligayang pagdating!" Lolo Theodore, Lola's brother welcomed me.

He's wearing a white cassock, with button closure-long sleeves that fits his body closely. It looks like he just finished a mass. He's the parish priest in this community. I let him hugged me. He chuckled when I hit his big belly.

"Kumusta ang biyahe mo, Aquilino?" he asked while one of his seminarian helped me unload my baggage in the car.

"Ayos naman po, Lolo. Kayo po kumusta po dito?" then I smiled at him.

He's very kind and sweet. Siya ang madalas kong hinahanap kapag may reunion ang pamilya namin. Palaging marami ang pasalubong niya sa akin kapag umuuwi siya sa amin.

"Mabuti naman. Halika, pasok tayo sa rectory namin. Ililibot kita. Mababait ang mga tao rito. Hindi ka malulungkot." he said while still not losing the smile on his face.

Malaki naman ang simbahan. Halatang may katandaan na rin dahil gawa sa may kalumaan ng bricks ang haligi nito. May mga mural paintings rin ng catholic saints sa kisame ng simbahan.

Pinakilala niya ako sa mga kasama niya sa simbahan. Isa lang 'tong parokya kaya siya lang ang mag-isang pari rito. Pinakita niya rin ang kwarto ko. Maayos na rin at tama na rin sa akin.

Nalibang ako kahit papano. Mababait nga ang mga tao rito. Para bang oras-oras palaging buhay, hindi ka makakaramdam ng pagkatamlay. Malayong-malayo sa atmospera sa mansion.

After dinner, me and  Isaac, Lolo Theodore's seminarian, decided to wander around the church. Mabait siya. Nakakapanibago dahil parang hindi ito makagawa ng kasalanan. I suddenly miss Timoteo and Gideon. Hindi na ako nakapagpaalam sa kanila sa bilis ng pangyayari.

"Magka-edad lang pala tayo ano, Aquilino?"

"Oo," simple kong sagot. Papasok na kami ng simbahan. Ipinasyal niya ako sa garden nila.

"Dito ka na ba talaga mamamalagi?" tanong niya ulit. Abala ang mata ko sa pagsuyod ng tingin sa paligid. "Dito ka na din ba mag-aaral? Saan ka inenroll ni Fr. Theo?"

"Diyan lang sa katabi nitong simbahan na catholic school," sagot ko.

Bukas na bukas din ay papasok na ako. Pati uniporme ay inasikaso na nila Mama. Napakabilis. Parang matagal nang pingplanuhan na aalis ako doon at ipapatapon dito.

"Ay edi magkaklase tayo niyan! Ayos!"

"Kumusta naman diyan sa paaralan na pinapasukan mo?"

"Ayos naman... kaso masyado silang mahigpit sa amin. Palibhasa mga madre kasi ang nangangasiwa. Papasok ka na ba bukas? Sabay na tayo!" he asked enthusiastically.

"Sige,"

We were close to the door of the church when we heard a beautiful voice of someone singing. I was stunned to hear her angelic voice. She's singing a christian worship song.

Teka, kumakanta ba ito o recorded na kanta?

Ang ganda ng boses! Ang sarap pakinggap!

"Ang ganda talaga ng boses ni Ramona," biglang nasabi ni Isaac.

Damn. I didn't know what was in her voice that when I heard it, all the sadness my heart felt were erased like magic.

"Ramona pangalan ng kumakanta? Hindi 'yan recorded na kanta lang?"

"Hindi no, si Ramona 'yan. Panis talaga. Kumakain ata siya ng CD. Ang ganda ng boses!"

Parang may sariling utak ang mga paa ko at sinundan ang pinanggagalingan ng boses. Narinig ko pa ang pagtawag ni Isaac sa akin. Walang ano-ano ay sumunod naman sya sa akin sa paglalakad.

"Saan ka pupunta, Aquilino?" tanong pa niya.

Hindi ko iyon pinansin. Nahalina at nabighani na ako sa boses ng kumakanta. Hindi naman ako mahilig sa ganitong mga kanta, pero nang marinig ko ang boses nito, parang gusto kong makinig nito kahit paulit-ulit basta siya lang ang kakanta.

"Uy, Aquilino bawal dito!" Nakasunod kaagad si Isaac sa akin.

Nang makaakyat sa ikalawang palapag ay hingal na hingal ako. Napayuko ako habang ang kamay ay nasa tuhod, pilit hinahabol ang hininga.

"Aquilino baba na tayo! Pagagalitan tayo ni Fr. Theo!" dagdag pa nito.

Grabeng hagdan kasi iyon! Parang ayaw magpaakyat!

"Baba na tayo, Aquilino!" ulit pa ni Isaac. Nagtataka ko naman siyang tinignan.

Ano naman kung bawal? Gusto ko nga iyon, eh.

Napailing ako kaagad. Hindi! Magbabago na ako! Hindi pwedeng ganito na naman ako.

Bigla tuloy natigil ang kumakanta. Nang tumuwid sa ako sa pagtayo tumambad sa akin ang mala-anghel na babae. May hawak itong mikropono. Nagkatinginan kami ng matagal. Bakas na bakas sa mukha nito ang pagkabigla.

"Pasensya na Ramona—"

Hindi na natuloy ni Isaac ang sasabihin nito dahil kumaripas na ng takbo ang babae pababa ng palapag. Iniwan ang mikroponong nagkalat sa sahig.

"Anong problema nun?" tanong ko kay Isaac.

Maganda na ang boses, maganda pa ang mukha. Sinalo na niya lahat ng biyaya ni Lord. Nawa'y lahat.

Napangiti ako bigla. Ngayon nalang ako nakaramdam ng kasiyahan pagkatapos ng lahat ng nangyari sa akin.

---

follow me on twitter! let me know your thoughts about this update ;)

@sheynaniganWP

#FortheUnlovedKab3