Prologue

Napasimangot ako nang bumungad sa akin ang pagmumukha ni Sam, nakangiti at may mapanuksong tingin. She's wearing a blue dress making her look like not a mother at all. 

"Hey, masungit na flight attendant!" she happily yelled and embraced me. 

Bumitiw naman sa pagkakahawak ko si Jarren at nakipag-fist bump sa anak ni Sam na nakangiti ng matipid. He really looked like his father, Ice. 

"I'm very glad you made it here, Vielle!" Sam said.

Pabiro ko itong inirapan. "How can I refuse when you already sent the plane for us, Sam?" 

Ngumiti ng matamis si Sam. "It's time to face your fears, Darling. You see, I'm just like you before."

"Yours aren't forbidden as mine, Sammy," I said. 

May kumuha sa mga bagahe namin ni Jarren. Naglibot naman ako ng paningin sa loob ng airport at bumuntong hininga. Sam held my wrist and pulled me into a walk. Si Jarren naman at ang anak ni Sam na si Kai ay magkasabay na naglakad. 

Sam sent a private plane owned by the Imperials for us, my son. She invited me to her wedding day and seriously, it will be held next week. Napag-isipan ni Kuya Ice na rito sila ikasal sa hindi ko malaman na dahilan. Maybe it's because walang divorce ang Pinas? Oh, well. Whatever reason is that, I don't care. Isang linggo lang naman ako rito dahil iyon lang ang araw na naka-leave ako. 

"Sa bahay ka na lang manatili, Vielle," Sam suggested. "You know, para may kasama si Jarren at nang hindi si Alea ang mapagtripan ni Kai." 

Napangiti ako nang mabakasan ko ang frustration sa mukha ni Sam. Isang taon na din simula nang huli kaming magkita, and I think her baby is already in her one year old. I'm happy for her and kuya Ice. 

I wish I can be this lucky like her. I whispered to myself. Nakakainggit lang dahil pumapanig talaga sa kanila ang tadhana. Hindi ko maiwasang humiling na sana ganoon din ang sitwasyon ko. Ngunit hindi. What me and my brother committed was a sin. The product of that sin was Jarren, the exact replica of my brother. Of his father. 

"Congratulations," wika ko sa kaniya. 

Tumingin ito sa akin at ngumiti. "Thank you." 

Pumasok kami sa isang nakatambay na van. Nasa backseat ang dalawang makukulit na bata habang kami naman ni Sam ay nasa gitnang bahagi ng van. Nang makaupo kami ay bahagya niyang pinisil ang kamay ko. 

I look at her. "Hmm?"

"Are you ready to face them? I mean, paano mo maihaharap si Jarren sa mga magulang mo? Are you gonna visit alone or with your son?" 

I smiled sadly. "I'll pay them a visit with Jarren. Magrarason na lang ako tungkol sa kung bakit magkamukha ang anak ko at si Kuya." 

"Okay." She nodded. "I heard your brother will be marrying the senator's daughter." Malungkot ako nitong tinignan. 

I smiled. "Hindi na ako mangingialam kay Kuya, Sammy. It's his life. Hindi naman siguro pakakasalan ni Kuya ang babaeng 'yun kung hindi niya mahal, 'di ba?" 

I felt my heart ripped. But now what? Hindi naman siguro ako tanga para pigilan ang kasal niya. The day I left his condo, is the day I left his life. Whatever happens to him doesn't concerned me anymore. Well, yeah. It's quite painful, but I can handle the pain just fine. 

"Ano ba 'yan! Let's not be dramatic here. You came here for my wedding, not to be sad and have a dramatic conversation." Umirap si Sam na ikinangiti ko.

Napatingin ako sa labas ng bintana, the weather is fine. But heart isn't. My heart is bleeding and it's not fine. 

--

"Mommy, is my lola kind?" tanong ni Jarren habang nagmamaneho ako sa aming sinasakyan.

I glanced at him sitting on the passenger seat and smiled. "Yes, Baby."

He's wearing a white tshirt printed with Levi's and a black pants paired with his favorite shoes. Air force1 colored white. 

Hindi ko makuha sa batang ito kung saan niya nakuha ang pagiging mapili sa pananamit.

Maybe from his father. Said by a voice inside my head. 

I took a deep breath as I saw the Martinez' mansion. It's time. 

Nang makarating kami sa gate ng mansiyon ay pinara kami ng security.

"Ma'am Vielle? Kayo po pala! Maligayang pagbabalik! Tuloy po kayo," nagagalak na saad niya.

Pinakitaan ko lang ito ng isang tipid na ngiti bago pinausad papasok sa loob ang aking sasakyan. 

"Woah. Is that a fountain?" Tinuro ni Jarren ang fountain na nasa gitna ng malawak na circle.

"Yes, baby." I chuckled when he clapped his hands.

My baby's happiness is also mine. Isa sa mga rason kung bakit nawiwili ako kay Jarren, at 'yun ay kahit gaano kaliit na bagay ay ina-appreciate niya. 

"We're here, baby." I took a deep breath. 

My palms were sweating cold. Kinakabahan din ako. Kinakabahan ako sa maaring reaksiyon ni mama kapag nakita niya si Jarren.

"Mommy, are you okay?" tanong ng bata.

Tumikhim ako at ngumiti. "Of course, I am. Let's go?"

Tumango ang bata at tinanggal ang kanyang seatbelt. I moved out from the car and opened the door for my son. Lumabas naman ito dala ang isang ngiti na nakakahawa kung tingnan. I smiled and held his small hands. May sumalubong sa aming isang lalaki at parang nagulat sa pagdating ko. 

"Please park my car." I threw him the keys. 

"M-ma'am Vielle..." gulat nitong anas.

I shook my head. Nang mapantay namin ito, bahagya kong tinapik ang kanyang balikat. "Park it now. Ibigay mo na lang sa'kin mamaya."

Tumango ito at sinunod ang utos ko. Nagbaba naman ako ng tingin sa anak kong naglilibot rin ng tingin. 

"This mansion is very big," he murmured. 

Napangiti nalang ako. "Let's get inside?" 

Tumango ang bata. As we took our step someone called my name.

"Vielle?" 

Napaangat ako ng tingin at doon ko nakita ang ina kong maluha-luha habang nakatingin sa akin. 

"Ma..." I keep fighting with my tears not to fall.

"I-ikaw nga!" Mabilis ang mga hakbang nito at sinalubong ako sa isang mahigpit na yakap. 

Pansamantala kong binitawan ang kamay ng aking anak upang sagutin ang kanyang yakap. 

"I missed you!" she exclaimed.

I chuckled. "I missed you too, ma." 

Kumalas ito sa yakap at kinapa ang braso ko. "You're already a fine lady now." 

"Mommy..." tawag pansin ni Jarren dahilan upang magbaba ng tingin si Mama rito.

"Uhm..." Inakay ko si Jarren at kinarga. Sinusundan naman siya ng tingin ni mama na may halong pagtataka. "Ma, this is Jarren Martinez. My son."

"A-anak mo?" Ang luhang nangingilid sa mga mata niya kanina ay biglang tumulo.

Mas dumoble pa ang kaba na nararamdaman ko kanina. "O-opo, Ma." 

Napatakip ito ng kanyang bibig. And all I thought is that she'll throw bad and foul word at me. But I was wrong. She offered to carry my son. 

Halos lumukso sa tuwa ang puso ko nang kargahin na ito ni mama. She's crying. While Jarren is looking at her questioningly.

"Why are you crying?" biglang tanong ng bata.

"Apo ko..." Niyakap ni mama ang bata na nagpaluha sa akin. "Another legacy of the family." 

"M-ma..." I stammered.

Tumingin si mama sa akin at hinawakan ang aking kamay habang buhat niya sa kabila niyang braso ang aking anak. 

"Pasok ka. I'll make you meal. Alam kong napagod kayo sa biyahe." 

This is not what I expected. 

Pinunasan ko muna ang mga luha sa aking mga mata bago ako sumunod sa kanya papasok ng mansiyon.

She immediately ordered the maids to make meals for us. Ide-decline ko na sana nang umiling si mama. 

"How old are you, Jarren?" tanong ni mama at umupo sa isang single sofa, kandong si Jarren.

"I'm six years old," my son politely replied.

I saw mama smiled and hugged my son again. "For almost seven years of hiding, tinatago mo pala sa amin ang anak mo." 

Napaiwas ako ng tingin. "I'm sorry, Ma." 

"It's okay." She kissed my son's cheeks and stare at his face. "He looks like your brother." 

Bumalik ang kaba ko kanina. "P-po?" 

Umiling ito. "Kung naging babae lang siguro 'to, baka kamukha mo." She chuckled.

I bit my lower lip. Buti naman wala ng tinanong sa akin si mama. "Siguro po. M-malakas lang siguro talaga ang dugo ng mga Martinez."

"Tama ka nga." She heaved a deep breath. 

Napatingin ako kay Jarren nang maglikot ito. "I need to pee."

Napatayo ako ngunit agad rin akong sinita ni mama. "Jean, kindly assist my grandson to the bathroom." 

"Yes po, Ma'am," magalang na sagot ng isang kasambahay at kinuha si Jarren kay mama. 

"Nasaan ang ama niya?" she asked. 

Akala ko wala na. "H-hindi ko po kilala, ma." 

Nangunot ang noo nito. "Paanong hindi mo kilala? Lumaki ba ang apo ko na walang ama?" 

My heart starts to ache. "Y-yes." Humugot ako ng malalim na hininga. "P-pero it's okay if hindi niyo tanggap ang anak ko. isang linggo lang—"

"Who told you that?" Tumayo ito at tumabi ng upo sa akin. She held my hand and squeezed it gently. "I'm just disappointed, but I'm proud of you, Vielle."

"M-ma—"

"Daze!" Tumayo si Mama habang nakatingin sa likuran ko. 

Wala sa sarili akong napalingon at halos manlumo sa batang karga ni kuya Daze.

"Is this your son?" 

Fuck.