Kabanata 002

PRESENT TIME

ANNE MENDOZA:

"This is bullshit!" napapamurang bulong ko sa aking sarili. Hindi ko hahayaang mahulog ako sa patibong ni Madam Jennie Alcantara Valderama, ang future monther-in-law ko. Hindi mawala sa isip ko ng marinig ko kanina ang pakikipag-usap nito sa isang lalaki sa plano nilang pagpapadala sa akin sa kama ng ibang lalaki, at lahat ng ito ay isasakatuparan nila sa sandaling umalis na si Vince para sa kaniyang urgent business trip. Hindi ko sila hahayaang magtagumpay sa gusto nilang mangyari.

"Aaa..." mahina kong angal sa iniinda kong pagsakit ng aking katawan. Pilit kong binabangon ang sarili ko mula sa pagkakahiga sa malambot na kamang iyon, ngunit bago pa ako tuluyang makabangon ay umalingangaw na ang sigaw ng isang galit na lalaki mula sa silid kung saan ako naruruon.

"Sinong nagsabi sayong pumasok ka sa kwarto ko?!"

Nanlaki ang mga mata ko sa pagkabigla. Hindi ko alam ang sasabihin ko. Pilit kong inaalala kung pano ako napunta sa lugar na iyon? At kung nasan nga ba ako?

Gumagaralgal ang boses ko sa takot "ah..e...." bago pa man ako makapagsalita para depensahan ang aking sarili ko ay mahigpit na niyang hinawakan ang aking braso at malakas niya akong hinawi papalayo sa kama dahilan para lumagapak ako sa sahig. Isang malakas na kalabog ang narinig kasunod nuon ang mahina kong daing sa sakit ng aking paa.

"aaa.... ishhh" hinihimas ko ang aking sakong pero mukhang walang pakielam ang lalaking ito.

Ma-awtoridad niya akong sinigiwan " lumayas ka ngayon din..." umalingawngaw sa utak ko ang nakakarinding boses niya.

"teka....kasi ano...hindi ako makabangon..." pilit kong dinidipensahan ang sarili ko pero ang boses ko ay tila ayaw makisama. Para akong maamong pusa habang sinasabi ko iyon, animo'y sinasadya kong akitin kung sino man ang lalaking nasa harapan ko ngayon. Napapapikit ako ng mata sa pagkadismaya sa aking sarili nang sa isang isang iglap ang kaninang animo'y tigreng gusto akong lamunin ng buo sa pagkainis ngayon ay tuwang tuwa akong kinapitan sa braso

"ikaw yun!" tila nagha-hallucinate niyang sabi .

Mariin kong winasiwas ang aking kamay sa pagtanggi "naku, hindi... nagkakamali ka.... hindi ako..." bago pa man ako matapos sa aking sasabihin ay siniil na niya ng halik ang aking mga labi.

Namilog ang mata ko sa pagkagulat. Umalingasaw mula sa kaniyang hininga ang amoy ng tila kakaibang amoy ng gamot sa kaniyang hininga. Pilit man akong nagpupumiglas ay wala na akong nagawa, pumaibabaw na siya sa akin.

"huwag please..... huwag mong gawin ito.." pagmamakaawa ko sa kaniya ng umiiyak pero parang wala siyang naririnig.

“Tulungan mo ako please… hindi ko bibiglain…. Init na init ang katawan ko”

Pagkasabi niya ay  sinunggaban niya ang mga labi. Hindi na ako makapalag, masyado siyang malakas para manlaban. Pero hindi ako sumuko ilang beses akong nagpumiglas. Hinalikan niya ako pababa sa aking leeg. At kinapitan ang aking suso.

“Please no….” napapaiyak ko na lang na sabi habang patuloy siya sa pag angkin sa katawan ko.

Gusto kong humiyaw pero wala na akong lakas. Hinang hina ako. Nang ipasok niya ang talong sa loob ng aking pechay ay hindi ko na napigilan ang pagdiin ng aking mga kuko sa kaniyang balikat.

Hindi nagtagal ay nasakop na niya ako. Nakuha na ng lalaking ito ang dignidad na matagal kong inalagaan. Alam kong pasaway ako noong teenage days ako pero lahat ng iyon ay nagbago magmula ng mag-aral na ako ng kolehiyo. Lalo pa ng dumating sa buhay ko si Vince. Malakas akong napasigaw sa sakit na dulot ng pagkapunit ng balat sa loob ng aking pechay. Pakiramdam ko ay malalagutan ako ng hininga sa sakit at higpit ng pagkakapit niya sa aking dibdib habang patuloy siya sa kaniyang pagbayo . Wala na akong ibang magawa kundi ipikit ang aking mga mata habang walang awa niya akong inaangkin. Marahas, mapusok at tila sabik na sabik ang bawat kilos na kanyang ginagawa.

Wala na akong magawa kundi hayaan siyang magpakasasa sa aking katawan. Pakiramdam ko sa bawat segundong lumilipas ay parang isang bangungot, bangungot na habang buhay kong dadalhin. Ano pang pinagkaiba kung makatakas ako sa kamay ng lalaking ito? Nakuha na niya ang tahong ko. May mababago pa ba sa kapalaran ko kung sakali mang makawala ako? Nang matapos na ito sa kahalayang ginawa niya sa akin ay naupo ako sa sulok ng kamang iyon na humihikbi, ramdam na ramdam ko ang sakit ng aking braso sa tindi ng pagkakagat niya dala ng matindi niyang pagnanasa. Kailangan kong mag focus sa pag iisip ng dapat kong gawin.

Kinabukasan. Mabilis akong napabalikwas ng magising ako, agad kong kinapa ang aking sarili at laking gulat ko na maayos na ang aking saplot na suot na kagabi lang ay ginula-gulanit ng lalaking umangkin sakin. Napaupo ako sa matinding pandidiring nararamdaman ko para saking sarili, saplo ng aking palad ang aking mukha sa walang tigil na pag agos ang luhang dumadaloy mula sa aking mata. Bumalik na naman sa isip ko ang walang awang pag angkin sakin ng isang lalaki na hindi ko man lang nakita ang mukha.

Nang mapadako ang aking paningin sa tapat ng bintana ay namataan ko ang isang anino ng lalaki na nakaupo sa tapat nito na matalim na nakatitig sa kinaruruonan ko, napahinto ako sa pag iyak at pilit kong sinusuri kung sino ito, pero dahil sa tingkad ng sinag ng araw na nagmumula sa labas ay hindi ko malinaw na maaninag ang kaniyang mukha. Medyo malabo pero nakikita ko na medyo maputi ang kaniyang balat at may suot siyang mamahaling polarized na salamin . Mukha siyang mayaman at may pinag-aralan. Matikas itong nakaupo sa kaniyang wheelchair habang dahan-dahan nitong itinutulak ang sarili niya papalapit sa akin, hindi maitatago ang mayabang na awra sa walang hiyang lalaking ito . Nang sa wakas ay bumungad na sa mata ko  ng malinaw ang kaniyang mukha, matinding pagkabog ng dibdib ko ang aking naramdaman sabay mahina kong bulalas "Uncle Hector?!.. Ikaw..."

Wala nakong nagawa, sumandal ako sa head board ng kamang iyon , ang aking balikat ay bumagsak sa pagkabigla at pagkadismayang nararamdaman. Pakiramdam ko ay pinaglalaruan ako ng kapalaran, kagabi lang ay tinakasan ko ang panghahalay sa akin ni Damian! Ang kalupitan ng pamilya ko. Nakaya nilang ipagkanulo ako sa ibang lalaki kahit na alam nila ang kasamaan ng lalaking ito. Para protektahan ko ang sarili ko ay hinampas ko siya ng bote sa kaniyang ulo at mabilis akong tumakbo sa piling ng aking fiance upang humingi ng saklolo , pero dahil sa abala ito para sa urgent business trip na kailangan niyang attend-an ng gabing iyon ay wala na akong magawa ng ibilin niya ako sa aking future mother-in-law.

"hindi kaya ito na ang plano ng Mommy ni Vince?!, nahulog na ba ako sa bitag niya?" ang bilis ng mga pangyayari, huli kong naalala ay binigyan niya lang ako ng isang basong gatas para humupa ang panginginig ng aking katawan, pagkatapos noon ay nahilo na ako at nawalan ng malay. Paggising ko , heto na ako. Wala na ang aking puri na sana ay ibibigay ko lang sa aking mapapang-asawa. Pero si Uncle Hector, na tiyuhin ng aking fiance . Ang lalaking ilang taon ng nakakulong sa kaniyang wheelchair dahil sa ngyaring aksidente na kaniyang kinasangkutan ang siyang nakakuha ng aking dignidad na matagal kong pinangalagaan. Nang bumalik ako sa ulirat ay bigla akong nagwala at sumigaw.

"Bakit? Uncle Hector sagutin mo ako? Bakit mo nagawa ito sa akin?!" pero mabilis akng nahimasmasan, sa sobrang hiyang nararamdaman ko ay gusto ko na lang bumuka ang lupa at lamunin ako ng buhay.

Seryoso siyang nakatingin saking mga mata, "Huwag kang mag-alala Anne, paninindigan kita. Handa akong panagutan ang kung anumang ngyari sating dalawa kagabi." tinutulak ni Uncle Hector ang kaniyang wheelchair papalapit sa akin, ang kaniyang boses ay mahinahon at malumanay. Nanatili akong tahimik, hindi ako makasagot pero patuloy ang pagtitig ng aking mata sa kaniya.

Naaninag ko  ang pagiging sinsero sa lahat ng binibitawan niyang salita. Bahagya akong natigilan. Tinignan ko siya ng nakahilig ang aking ulo, nakita kong tinakpan niya ang kaniyang bibig at bahagya siyang umubo na halos hugutin na niya ang huli niyang hininga.

"excuse me!" mararamdaman ko sa boses niya ang matinding kalungkutan. Maya-maya, ngumiti siya nang may bahid ng panunuya sa sarili.

"Maiintindihan kita kung aayaw ka, bakit mo nga ba naman gugustuhin ang isang tulad ko, isang imbalido, inutil. Pero kung gugustuhin mo, ngayon din ay makukuha natin ang ating Marriage Certificate natin."

"Marriage certificate?" tanong ko sa kaniya.

Nanginang ang mata ko sa sinabi niya. Bago pa ang ngyari kahapon ay matagal ko ng inaasam ang maikasal kami ni Vince para tigilan na ako ng aking ama sa maduming paraan ng pango-ngontrol niya sa akin. Kaya ng tumakas ako samin ay dali-dali akong pumunta sa unit nila Vince, umaasa akong sa tagal na namin ay papayag na siyang ayusin kagad ang aming Kasal pero tumanggi siya sa plano kong paagahin ang kasal namin, sinabi niyang sa akin na wala naman sigurong masamang intensyon ang magulang ko sa ginawa sa akin. Na kailangan ko lang munang magpahinga sa unit nila. Hindi ko aakalaing ang salitang matagal ko ng hinihintay mula sa aking fiance ay sa kaniyang tiyuhin ko pa maririnig. Bakit parang napakadali lang sa kaniya ng kaniyang binibitawang salita?

"Huh? ako?..." sa kabilang banda ng aking isip ay gusto kong sumasang ayon sa kaniyang binabalak, para makawala ako kagad sa magulo kong buhay sa kamay ng aking mga magulang. Hindi ko agad inisip ang kahit na anong consequences ng magiging desisyon ko. Pero ng magbalik ang aking ulirat, matinding takot ang pumasok sa isip ko.

"hindi...." mali ito, ni minsan ay hindi sumagi sa isip ko na ang tiyuhin ni Vince na si Uncle Hector ang magiging katuwang ko sa buhay. Ang taong ito na maamong nasa harapan ko ay kilalang walang awa at palaging sanhi ng malalaking riot sa Tondo. Kinatatakutan siya dahil sa walang awa niyang pagkitil ng buhay kung kinakailangan at wala sa isip kong masangkot sa magulong buhay nito.

Nagtaka ako ng hindi na siya nagulat sa aking pagtanggi bagkus ay napangisi siya ng may halong panunuya sa kaniyang sarili. Ang gwapong mukha nito na may bahid ng panghihina at halatang may dinaramdam na sakit. Tumalikod muli siya sa akin at muli na namang umubo, animo'y naghihingalo ito.

"Ayos lang, naiintindihan ko. Sino ba naman ang gustong maglaan ng buong buhay niya sa pagbabantay at pag-aalaga sa isang imabalidong katulad ko?"

Parang kinurot ang puso ko sa sinabing iyon ni Uncle Hector, may parte sa pagkatao ko ang tila nakunsensya sa pangmamaliit niya sa kaniyang sarili dahil sa kondisyong hindi naman niya ginusto. Kaya nagdahilan na ako para makatakas ako sa masalimuot na sitwasyong nasa harap ko.

" walang mali sayo Uncle Hector...ayoko lang ng gulo. I'm sorry but i need to go..."